บทที่ 25 บทเรียน
บทที่ 25 บทเรียน
เมื่อเห็นถังซวงกำลังเดินมาหาตน หลี่เต๋อซินก็ยกยิ้มพอใจ แต่ในไม่ช้าเขาจะไม่ยิ้มออก
โครม!
เสียงดังที่เกิดจากหลี่เต๋อซินถูกชกจนล้มลงกระแทกกับพื้น
“กะ… แก…นังผู้หญิงสารเลว”
หลี่เต๋อซินรู้สึกว่าร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ก่อนหน้านี้เขากำลังจะเข้าไปกอดถังซวง แต่ไม่ทันได้ตั้งตัว อีกฝ่ายก็ชกเขาล้มลงด้วยหมัดเดียวเสียแล้ว ดูเหมือนว่าเหตุผลที่เด็กสาวมาหาเขาจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้
หลี่เต๋อซินกุมแก้มที่โดนต่อยอย่างแรง และลุกขึ้นยืนกะจะสอนบทเรียนให้ถังซวง
แต่ไม่ทันได้ทรงตัว ถังซวงก็เตะเข้าที่ท้องของหลี่เต๋อซินอย่างแรง ชายร่างใหญ่ถูกเตะจนกระเด็นออกไปหนึ่งเมตร ก่อนที่จะล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
“อา… แก… แก…”
หลี่เต๋อซินกุมท้องของเขาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว ในขณะนี้ เขารู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในกำลังจะถูกขยี้ จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าลูกสาวคนโตของถังเจี้ยนกั๋วนั้นไม่ธรรมดาเลย เด็กสาวตัวเล็ก ๆ จะมีเรี่ยวแรงล้มชายร่างใหญ่ได้อย่างไร
ถังซวงเห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของหลี่เต๋อซิน แต่ก็ยังไม่หยุดแค่นั้น
“เจ็บเพราะถูกต่อยเหรอ? จุ ๆ… ไม่ใช่ว่าเมียสองคนก่อนหน้านี้ก็โดนคุณซ้อมจนตายรึไง” จู่ ๆ เธอก็นึกถึงตอนที่เดินสำรวจรอบ ๆ หมู่บ้านตระกูลหลี่ ที่มีคนเล่าให้ฟังว่าภรรยาสองคนแรกของหลี่เต๋อซินอาจเสียชีวิตในวัยสามสิบต้น ๆ เพราะถูกเขาข่มเหงมานาน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เต๋อซินก็ตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวและพูดว่า “อย่าพูดไร้สาระ ไม่มีหลักฐานอะไรสักหน่อย”
แต่ในไม่ช้า เขาก็รู้สึกตัวขึ้นได้
“แกสืบเรื่องฉัน”
เมื่อเห็นท่าทางไม่สำนึกผิดของหลี่เต๋อซิน ถังซวงก็เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
“แก… แกจะทำอะไร”
เมื่อเห็นถังซวงใกล้เข้ามา หลี่เต๋อซินก็ถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว
ถังซวงไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ก้าวไปเตะต่อยอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง
“ไม่ทำอะไร ฉันแค่จะทำร้ายคุณเท่านั้นแหละ”
หลังจากซ้อมชายตรงหน้าอย่างหนัก ถังซวงก็หยุด มองหลี่เต๋อซินที่จมูกฟกช้ำ ใบหน้าบวมเปล่ง พร้อมคร่ำครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่า และถามว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณให้เงินถังเจี้ยนกั๋วเมื่อสองวันก่อน”
เมื่อหลี่เต๋อซินได้ยินสิ่งนี้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ใช่ ฉันให้ถังเจี้ยนกั๋วหนึ่งร้อยหยวนเป็นค่ามัดจำ ทั้ง ๆ ที่เขารับเงินไปแล้วแท้ ๆ ทำไมแกยังมาทำร้ายฉัน” ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หลี่เต๋อซินอยากได้เงินคืน เพราะอีกฝ่ายสัญญาอย่างชัดเจนว่าเขาจะได้แต่งงานกับลูกสาวของถังเจี้ยนกั๋ว แต่นี่มันเหมือนหลอกกันชัด ๆ
ถังซวงหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและพูดว่า “ดูเหมือนว่าแม่เฒ่าถังกับถังเจี้ยนกั๋วยังไม่ตัดใจง่าย ๆ นะ ฉันต้องคุยกับพวกเขาซะแล้ว”
เมื่อเห็นความเย็นชาในดวงตาของถังซวง ทันใดนั้นหลี่เต๋อซินก็รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง แม้ว่าแม่เฒ่าถังจะเป็นย่าแท้ ๆ ของเธอ กับถังเจี้ยนกั๋วที่เป็นพ่อแท้ ๆ แต่เธอก็ไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาสักนิด “งั้นก็ไปหาพวกเขาสิ มาหาฉันทำไม ยังไงพวกเขาก็เป็นคนเอาเงินไปนะ”
ถังซวงชำเลืองมองหลี่เต๋อซินและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณอยากแต่งงานกับฉัน”
“ฉัน…”
หลี่เต๋อซินอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ความผอมและความซีดเซียวไม่สามารถปิดบังความงามของเธอได้ เขาจึงไม่เต็มใจเล็กน้อย นี่เขาต้องปล่อยมือจากเธอจริง ๆ เหรอ? แต่เขาให้เงินถังเจี้ยนกั๋วไปแล้วนะ
เมื่อเห็นแววตาของหลี่เต๋อซิน ถังซวงก็หัวเราะทันที
“ดูเหมือนว่าคุณยังมีความคิดอกุศลได้อยู่อีกนะ เมื่อกี้ฉันทำเบาไปเหรอ?”
ในที่สุด รอยยิ้มบนใบหน้าของถังซวงก็หายไป เหลือเพียงความเย็นชา “วันนี้ฉันแค่มาเยี่ยม แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาหาคุณใหม่” ในตอนท้าย ถังซวงเดินเข้าไปหาหลี่เต๋อซินทีละก้าว
“แก… แกจะทำอะไร”
ในเวลานี้ ในที่สุดหลี่เต๋อซินก็ตระหนักได้ว่าเขากลัวคนตรงหน้า ถ้าเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เขาคงถูกทุบตีทุกวันแทนมากกว่า “ไม่ ฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอแล้ว ใช่ ไม่อยาก”
“สายไปแล้ว”
ถังซวงพูดอย่างไร้ความปรานี ในขณะเดียวกันก็คว้าหลี่เต๋อซินที่กำลังจะหนีแล้วเหวี่ยงเขาลงกับพื้นอีกครั้ง จากนั้นเหยียบข้อมือของหลี่เต๋อซินอย่างแรง
แกรก
มีเสียงกระดูกแตกและมือของหลี่เต๋อซินก็หักทันที
“อ๊ากก… อ๊ากก…”
หลี่เต๋อซินส่งเสียงร้องราวกับหมูโดนเชือด เต็มไปด้วยความกลัวและความเจ็บปวด
“โดนแค่นี้มันยังเทียบกับที่คุณทำกับภรรยาสองคนก่อนหน้านี้ไม่ได้หรอกนะ” ถังซวงยกเท้าของเธอออกแล้วพูดอย่างสบาย ๆ ราวกับว่าการหักมือคนเป็นเรื่องเล็กน้อย
“แก… แกมันปีศาจ”
“จุ ๆ… อย่าพูดอะไรไร้สาระสิ เดี๋ยวจะโดนจับพาไปตามถนนเอา”
ถังซวงยื่นนิ้วไปที่ริมฝีปากของเธอและกล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอมีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาที่สุด แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชาที่ใครมองก็ต้องเสียวสันหลัง
เมื่อเห็นถังซวงเช่นนี้ หลี่เต๋อซินรู้สึกเพียงว่าหนังศีรษะของเขาชาไปหมด
“แก แก…”
ในตอนนี้ เขาลืมความเจ็บปวดจากมือที่หักไปแล้ว และเอาแต่ขยับร่างกายไปมา
ถังซวงชำเลืองมองหลี่เต๋อซินอีกครั้ง หันกลับและเดินออกไป
เมื่อเห็นถังซวงกำลังจากไป ความกลัวในใจของหลี่เต๋อซินก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ถังซวง… รอฉันก่อนเถอะ เรื่องวันนี้จะไม่จบแค่นี้แน่”
ตอนนี้ถังซวงน่ากลัวมาก แต่เขาไม่เชื่ออีกต่อไป หากเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ทำกับเขาถึงขนาดนี้ได้ เขาจะหาทางพลิกสถานการณ์เช่นกัน
ถังซวงไม่ได้กลับบ้านทันทีหลังจากออกจากบ้านของหลี่เต๋อซิน แต่ยังคงเดินเล่นไปรอบ ๆ หมู่บ้านตระกูลหลี่ ก่อนที่เธอจะรู้ตัวเธอก็มาถึงสุดปลายทางหมู่บ้านตระกูลหลี่แล้ว ซึ่งอยู่ใกล้กับภูเขาและแม่น้ำ ที่นี่เงียบสงบมาก
“สาวน้อย เธอมาที่บ้านหมู่บ้านเพื่อมาเยี่ยมญาติไม่ใช่เหรอ? ทำไมมาที่นี่ในเวลาแบบนี้ล่ะ?”
ถังซวงที่กำลังเดินเล่นหันกลับมาทันทีหลังจากได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง และเห็นชายชราร่างผอมยืนอยู่ตรงนั้น
ในไม่ช้าเธอก็ตอบกลับไป
“คุณ… คือคุณปู่หลี่?”
หลี่จงอี้มองไปยังเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าเขาที่เอ่ยชื่อเขาขึ้นมา จึงอดไม่ได้ที่จะตะคอก “ใช่ เธอไม่ได้เป็นญาติที่มาหาฉันเหรอ? แล้วทำไมมาที่นี่ละ ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่เช้า อืม… หมู่บ้านตระกูลหลี่ก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น เธอหาฉันไม่เจอเหรอ?”
ถังซวงรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้กับข้อแก้ตัวที่ไร้สาระ เธอรีบหยิบน้ำตาลและขนมอบที่เตรียมไว้เมื่อเช้าออกจากกระเป๋าแล้วพูดว่า “คุณปู่หลี่คะ หนูหาคุณอยู่นานจริง ๆ กว่าจะเจอ หนูมาที่นี่เพื่อพบคุณปู่หลี่ค่ะ” ขณะที่พูด เธอก็ยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ชายชราตรงหน้า
เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงได้เตรียมพร้อมอย่างดี หลี่จงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเธอและพูดว่า “แสดงได้เก่งจริง ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะรอบคอบมาก สาวน้อย เธอไม่ธรรมดาเลย”
