บทที่ 35 คำเชิญ(รีไรท์)
บทที่ 35 คำเชิญ(รีไรท์)
หลี่จงอี้รู้ว่าวันนี้เขาจะได้ทำพิธีรับญาติ ดังนั้นเขาจึงเตรียมของไว้มากเพื่อทำอาหาร ทั้งยังบอกให้เฮ่อหลานเอาไปทำทั้งหมดไม่ต้องเก็บไว้ ทำให้อาหารกลางวันวันนี้วางเรียงอยู่เต็มโต๊ะ
“เสี่ยวโม่ กินเยอะ ๆ นะ วันนี้ป้าหลานทำอาหารท้องถิ่นด้วย เธอโชคดีจริง ๆ” หลี่จงอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเฮ่อหลานทำอาหาร เขาไม่ได้คาดหวังว่าฝีมือของเฮ่อหลานจะดีขนาดนี้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่เจ๋อหยวนก็ยิ้มและพูดว่า “ครับ ผมคงต้องกินมากกว่านี้แล้ว”
ทุกคนนั่งลงและเริ่มกิน หลี่จงอี้แนะนำอาหารให้กับโม่เจ๋อหยวน “เสี่ยวโม่ เธอต้องลองปลาไหลผัดเผ็ดนี้นะ รสชาติดีมาก แล้วก็ปูผัดน้ำมันหอย ทำจากปูที่ยังสด ๆ เลย และนี่หัวสิงโต*[1] อร่อยมากเหมือนกัน”
เมื่อได้ยินคำแนะนำอันอบอุ่นของหลี่จงอี้ โม่เจ๋อหยวนก็ชิมอาหารเหล่านั้นทั้งหมด และเขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิดว่ารสชาติจะดีขนาดนี้ “ป้าหลานทำอาหารอร่อยมากจริง ๆ ครับ”
เมื่อเฮ่อหลานได้ยินคำชมของโม่เจ๋อหยวน เธอก็หัวเราะออกมาและพูดว่า “ถ้าเธอชอบก็กินเยอะ ๆ นะ”
หากเป็นตามปกติ คงเป็นเรื่องยากสำหรับถังซวงที่จะได้กินอาหารมากมายขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงกินอย่างจริงจังและไม่พูดอะไรมาก นับประสาอะไรกับถังเซวี่ยที่ขยับตะเกียบอย่างรวดเร็ว แล้วคิดเสียใจที่ตนเองไม่มีมือมากกว่านี้
เฮ่อหลานอายเล็กน้อยในตอนแรก คิดว่าตัวเองไม่ควรกินมากเกินเมื่อเธอมาเป็นแขกที่บ้านของคนอื่น แต่ลูกสาวทั้งสองกลับคีบอาหารมาให้เธอไม่หยุด และเธอก็กินไม่หยุดเช่นเดียวกัน
หลี่จงอี้เห็นว่าทุกคนกำลังรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็พูดคุยกับโม่เจ๋อหยวน
ตอนนั้นเองที่โม่เจ๋อหยวนรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่หลี่จงอี้รับญาติ และในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสามแม่ลูก แต่หลังจากได้ยินว่าถังซวงจัดการใครไปบ้าง เด็กหนุ่มก็หันไปมองเธออีกครั้ง และเห็นว่านัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้แตกต่าง เธอไม่เพียงเก่งทักษะการต่อสู้ แต่ยังมีบุคลิกที่แปลกประหลาด แถมยังไม่ยอมคนอีก
ถังซวงรู้สึกเคอะเขินกับคำชมของหลี่จงอี้
“คุณปู่ มันก็ไม่ได้อะไรมากมายอย่างที่คุณปู่พูดซะหน่อย”
ตอนนี้หลี่จงอี้มองว่าถังซวงเป็นหลานสาวของเขาจริง ๆ เขารู้สึกว่าเธอเก่งในทุกอย่าง
“ไม่มีเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนไหนที่มีความกล้าหาญและความสามารถเท่าเธอแล้ว เธอเก่งมาก”
เขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้เฒ่าอย่างเขาจะมีหลานสาวถึงสองคนได้ และวันนี้เขายังมีหลานของเพื่อนเก่ามาเยี่ยมด้วย ดังนั้นวันนี้เขาจึงมีความสุขมาก และเขาดื่มไปมากโดยที่ไม่รู้ตัว
หลังจากกินเสร็จ หลี่จงอี้ก็รู้สึกเมาเล็กน้อย
“คุณปู่ ไปนอนก่อนเถอะค่ะ”
โม่เจ๋อหยวนก็พูดอยู่ข้าง ๆ ว่า “ใช่ครับ คุณปู่หลี่ไปพักก่อนเถอะ” พูดจบพวกเขาก็ช่วยพาหลี่จงอี้ไปนอน
เมื่อเห็นว่าโมเจ๋อหยวนอายุไล่เลี่ยกับลูกสาวสองคน เฮ่อหลานก็ถือเขาเป็นหลานชายในใจ เธอหยิบเมล็ดแตงโมและลูกอมให้พวกเขากินกัน “พวกเธอนั่งคุยกันไปก่อนนะ แม่จะไปทำความสะอาด”
“แม่คะ ให้ฉันช่วยนะ”
“ไม่ ไม่ แม่จัดการเองเร็วกว่า ลูกกับเสี่ยวเซวี่ยคุยกับเสี่ยวโม่ไปเถอะ”
ในสายตาของเฮ่อหลาน งานเหล่านี้ไม่ถือว่าเป็นงาน ดังนั้นเธอจึงให้ถังซวงออกไป แต่ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน โม่เจ๋อหยวนก็เข้ามา “คุณป้าหลาน ให้ผมช่วยนะครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานชะงักไปครู่หนึ่งแล้วรีบพูดว่า “ไม่ต้องหรอกจ้ะ”
ผู้ชายในหมู่บ้านมักไม่รู้วิธีทำงานบ้าน นับประสาอะไรกับชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์เหมือนเทพบุตรอย่างโม่เจ๋อหยวน ดังนั้นเฮ่อหลานจึงรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด
แต่ยังไม่ทันจะปฏิเสธโม่เจ๋อหยวนก็เข้ามาช่วยเธอแล้ว และเขาก็จัดการเก็บของบนโต๊ะทั้งหมดเสร็จสรรพ
เฮ่อหลานตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วจึงรู้สึกตัวเลยรีบเข้าไปพูดว่า “เสี่ยวโม่ หยุดเถอะ ๆ เดี๋ยวป้าทำเอง”
“ไม่เป็นไรครับป้าหลาน ผมทำแบบนี้อยู่ประจำ ไม่มีปัญหาอะไรครับ”
เฮ่อหลานรู้สึกเขินขึ้นมาไปโดยปริยายที่ให้โม่เจ๋อหยวนซึ่งเป็นแขกมาช่วยเธอเก็บล้าง เธอจึงรีบเก็บข้าวของหนี แต่โม่เจ๋อหยวนก็ไม่ยอม ยังตามไปช่วยอีก
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ถังซวงมองก็ไปที่โม่เจ๋อหยวนอย่างไม่เข้าใจ มันยากที่จะเชื่อว่าคนอย่างโม่เจ๋อหยวน ซึ่งเป็นเหมือนเจ้าชาย สถานะที่แยกออกจากงานบ้านอย่างสิ้นเชิง กำลังทำงานบ้านอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงตามไปช่วยในที่สุด
แต่ถังเซวี่ยไม่สามารถเข้าไปแทรกได้เพราะห้องครัวไม่ใหญ่พอ
เธอมองไปที่พี่สาวของเธอที่ทำความสะอาดอยู่ที่ประตู จากนั้นมองไปที่โม่เจ๋อหยวน และก็รู้สึกว่าทั้งสองคนเหมือนกันมาก ไม่ใช่ที่รูปร่างหน้าตา หากแต่เป็นลักษณะนิสัย
ทั้งความเยือกเย็นและความแข็งแกร่ง ความงามและศักดิ์ศรี แม้แต่ขณะทำงานก็เคลื่อนไหวด้วยความคล่องแคล่วเหมือนกัน
ถังเซวี่ยจ้องมองไปที่ทั้งสองอย่างเหม่อลอย…
ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของถังซวงและโม่เจ๋อหยวน ทำให้เฮ่อหลานทำงานเสร็จอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เธอนั่งลงแล้ว เธอก็มีรอยยิ้มในดวงตาที่มองไปยังโม่เจ๋อหยวน
“เสี่ยวโม่ ปกติเธอทำงานพวกนี้ที่บ้านหรือเปล่า?”
โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าและพูดว่า “ครับ ปกติผมทำที่บ้าน แต่ตอนนี้ผมกับลุงอาศัยอยู่ในตำบล เราเลยทำทุกอย่างด้วยตัวเอง”
“ถ้าอย่างนั้นเธอสองคนก็ทำงานหนักเลยสิ”
จากการสนทนาระหว่างหลี่จงอี้และโม่เจ๋อหยวน เฮ่อหลานก็ได้ยินอยู่บ้าง ครอบครัวของเสี่ยวโม่ค่อนข้างมีอำนาจและมาจากเมืองหลวง แต่ตอนนี้เรื่องในครอบครัวของพวกเขาไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก สมาชิกในครอบครัวต่างแยกกันอยู่ ส่วนโม่เจ๋อหยวนและลุงของเขามาอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ๆ ของตำบลเสิ่นซาน ซึ่งอยู่ทางใต้ของเมืองเวิงชาน
“เสี่ยวโม่ จากนี้ไป เธอกับลุงของเธอมาที่บ้านป้าบ่อย ๆ ก็ได้นะจ้ะ แล้วป้าจะทำอาหารให้เอง”
เมื่อโม่เจ๋อหยวนได้ยินคำพูดนั้น เขาก็พยักหน้าทันทีและพูดว่า “ครับป้าหลาน อีกสองวันผมจะไปเยี่ยมพร้อมกับคุณลุงนะครับ”
“ได้เลย เธอตกลงแล้วนะ”
เฮ่อหลานมีความสุขมากที่เห็นว่าโม่เจ๋อหยวนตกลงที่จะไปเยี่ยม บอกตามตรง เธอรู้สึกละอายใจเล็กน้อยเมื่อพวกเธอได้รับของมากมายจากคนอื่น ดังนั้นคราวนี้เธอจะทำอาหารดี ๆ เพื่อขอบคุณพวกเขา และในขณะเดียวกัน ชายชราหลี่จงอี้ก็เรียกทุกคนมารวมกันเพื่อพูดคุยอย่างสนุกสนาน
พวกเขานั่งคุยกันแบบนี้อยู่พักหนึ่ง จากนั้นเฮ่อหลานก็เห็นว่าใกล้จะค่ำแล้ว ดังนั้นเธอจึงหันไปมองไปโม่เจ๋อหยวนและถามว่า “เสี่ยวโม่ วันนี้เธอจะกลับเข้าตำบลเลยไหม?”
“ครับ วันนี้ผมต้องกลับแล้ว”
เฮ่อหลานได้ยินคำพูดนั้นและพูดตรงๆ ว่า “เสี่ยวโม่ ในเมื่อเธอต้องกลับ เธอควรจะกลับก่อนเวลาหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นจะดึกเกินไปแล้วจะอันตราย”
โม่เจ๋อหยวนก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นและพูดว่า “ป้าหลาน แล้วอีกสองวันผมจะไปเยี่ยมนะครับ”
“ได้จ้ะ”
เฮ่อหลานยิ้มและโบกมือ “ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ”
ถังซวงและถังเซวี่ยต่างก็โบกมืออำลาโม่เจ๋อหยวน
หลังจากโม่เจ๋อหยวนจากไป สามแม่ลูกก็เตรียมพร้อมที่จะกลับเช่นกัน แต่หลี่จงอี้ได้สติอย่างรวดเร็ว เขารีบหยุดและพูดว่า “พวกเธอค่อยกลับไปหลังอาหารเย็นสิ ไม่อย่างนั้นผักที่เธอซื้อทั้งหมดจะถูกทิ้งนะ แบบนั้นน่าเสียดายแย่”
ในท้ายที่สุด ทั้งสามก็อยู่เพื่อรับประทานอาหารเย็น เฮ่อหลานกับหลี่จงอี้ก็พูดถึงเรื่องการเชิญโม่เจ๋อหยวนและลุงของเขาไปที่บ้าน “ผู้เฒ่าหลี่คะ ถ้าอย่างนั้นคุณไปที่บ้านฉันเพื่อรับประทานอาหารเย็นด้วยกันไหมคะ?”
หลี่จงอี้ไม่ปฏิเสธ เพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า “ตกลง”
[1] หัวสิงโต (狮子头) หรือ ลูกชิ้นแห่งความสุข คือ เมนูหมูสับทอดตุ๋นผักกาดขาว
