บทที่ 44 เหลือเชื่อ(รีไรท์)
บทที่ 44 เหลือเชื่อ(รีไรท์)
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่รังเกียจแน่นอนค่ะ”
หลังจากที่จิงเจ้อหรงและเลขานั่งลง หูจื่อเฉียงกับคนอื่น ๆ ก็มาที่นี่พร้อมกล่องอาหารกลางวัน เนื่องจากจิงเจ้อหรงมาที่นี่กะทันหันจึงไม่มีเวลาเตรียมการอะไรไว้ในโรงอาหาร พวกเขาได้แต่กินเหมือนคนงานคนอื่น ๆ เท่านั้น
“ทุกคนนั่งลงและกินข้าวกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขยับตะเกียบ จิงเจ้อหรงก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วทักทายทุกคนที่กำลังจะรับประทานอาหาร
หูจื่อเฉียงได้ยินคำพูดนั้นก็รีบพูดว่า “ครับ ทุกคนกินกันเถอะ หมูตุ๋นในโรงงานของเราอร่อยมากเลยนะ”
ถังซวงที่กินไปชิ้นหนึ่งแล้วพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
รสชาติของหมูตุ๋นนี้ดีจริง ๆ และมาตรฐานของอาหารก็ดีมาก มีปลา เนื้อ ไข่และผัก ดีกว่าที่บ้านคนทั่วไปบางหลังที่กินเสียอีก
จิงเจ้อหรงเป็นคนอ่อนโยน สุภาพและไม่โอ้อวด ไม่นานก็พูดคุยกับหูจื่อเฉียงและคนอื่น ๆ ต่อ
ถังซวงมองไปที่จิงเจ้อหรงอย่างเงียบ ๆ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ ตำแหน่งที่สำคัญอย่างนี้ ใช่ว่าใครจะนั่งได้ง่าย ๆ จิงเจ้อหรงดูเหมือนจะสบาย ๆ และอ่อนโยน แต่เขาก็สงบด้วย หลังจากถามคำถามมากมาย หูจื่อเฉียงก็ยังไม่รู้สึกผิดอะไรและพูดอย่างร่าเริง
ถังซวงกินอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรและกำลังจะจากไปหลังจากกินเสร็จ เพราะเธอยังต้องซื้อเครื่องมือปรุงยาอีก
หลังจากที่หูจื่อเฉียงรู้เรื่องนี้ เขาก็รีบขอให้ใครบางคนเตรียมของขวัญขอบคุณถังซวง “เสี่ยวถัง วันนี้ขอบคุณมากนะ สำหรับภาพชิ้นส่วนที่เธอวาดในวันนี้ เราจะรีบนำมันไปจัดการทันทีเลย เมื่อถึงตอนนั้น… ฉันอาจรบกวนเธออีกครั้งนะ”
ถังซวงไม่ได้พูดอะไรเลย เมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น เธอแค่พยักหน้าและพูดว่า “ตกลงค่ะ ฉันจะกลับมาใหม่เมื่อถึงเวลานะคะ”
“นั่นวิเศษมากเลย”
ใบหน้าของหูจื่อเฉียงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ตอนนี้ทัศนคติของเขาที่มีต่อถังซวงแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ท้ายที่สุด ไม่มีใครในโรงงานของพวกเขาสามารถซ่อมรถก่อสร้างทั้งสองคันนี้ได้ แต่ถังซวงทำได้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าทักษะของเธอดีเพียงใด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ยังเด็ก คนมีพรสวรรค์แบบเธอต้องยิ่งเก่งมากขึ้นเรื่อย ๆ แน่
เมื่อเห็นว่าถังซวงกำลังจะจากไป จิงเจ้อหรงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า “เสี่ยวถัง เธอจะไปไหนหรือ เราเองก็กำลังจะไปเหมือนกัน ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปเอง”
จิงเจ้อหรงพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกถ้าเป็นทางผ่าน โรงงานไกลจากสถานีและถนนด้วย เธอน่าจะไม่สะดวกที่จะไปที่นั่นด้วยตัวเองนะ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป “ตกลงค่ะ”
หลังจากที่ถังซวงเข้าไปในรถแล้ว จิงเจ้อหรงก็เอ่ยว่า “เสี่ยวถัง เดี๋ยวฉันพาไปส่งที่ถนนน่ะ”
“ได้ค่ะ”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เชื่อฟังของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ จิงเจ้อหรงก็นึกถึงวิธีการซ่อมรถของเธอ เขายากที่จะจินตนาการว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้จะเก่งมากแค่ไหน “เสี่ยวถัง เธอแค่เรียนรู้เอาจากการอ่านหนังสือ ไม่เคยซ่อมรถมาก่อนเลยจริง ๆ หรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็ยิ้มและพูดว่า “ค่ะ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เริ่มซ่อมมันจริง ๆ ตอนฉันอ่านหนังสือ ฉันก็คิดว่าไม่น่าจะซ่อมยาก พอวันนี้มาซ่อมดูแล้วก็พบว่าไม่ใช่เรื่องยากเลยค่ะ”
เหรินอวี่ เลขาของจิงเจ้อหรงนั่งอยู่ในที่นั่งด้านหน้า เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่ถังซวงแล้วกระตุกมุมปากโดยไม่รู้ตัว หากคนอื่นได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาอาจต้องการเอาชนะสาวน้อยคนนี้แน่ ๆ เธอซ่อมรถได้เพราะอ่านหนังสือ อัจฉริยะอะไรอย่างนี้
เมื่อจิงเจ้อหรงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วชมโดยไม่ลังเล “สหายเสี่ยวถังช่างฉลาดจริง ๆ”
“แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริง แต่ฉันก็ยังอยากจะขอบคุณที่ชมเชยฉันนะคะ”
ถังซวงสร้างภาพลักษณ์ฉลาดเฉลียวอย่างไร้ยางอาย อันที่จริงเธอรู้ค่อนข้างมาก ทักษะเหล่านี้ล้วนเป็นทักษะที่เธอเรียนรู้เพื่อการเอาชีวิตรอดในชาติก่อน แต่เธอไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์มากในตอนนี้
“ฮ่า ๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวง ในที่สุดจิงเจ้อหรงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ
เขาชอบสาวน้อยคนนี้มาก เธอมีความมั่นใจ ใจกว้างและมีทักษะที่ยอดเยี่ยม หลังจากนั้นเขาก็คุยกับถังซวงอีกครั้ง สิ่งที่จิงเจ้อหรงไม่คาดคิดก็คือถังซวงสามารถพูดคุยกับเขาได้ไม่ว่าจะหัวข้ออะไรก็ตาม ซึ่งหัวข้อเหล่านี้ไม่ได้เป็นเรื่องไร้สาระเลย บางอย่างในคำพูดของเธอที่ทำให้เขาประหลาดใจมาก
“เสี่ยวถัง ดูเหมือนว่าเธอจะอ่านหนังสือเยอะเลยนะ”
“ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำก็อ่านหนังสือ” ถังซวงพยักหน้าเป็นคำตอบโดยตรง อธิบายว่าทำไมเธอถึงมีความรู้มากนัก
ในเวลานี้ เหรินอวี่ก็เอ่ยเตือน
“ถึงที่ถนนแล้วครับ”
ถังซวงมองไปที่จิงเจ้อหรงพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็ขอบคุณเขา “ขอบคุณที่ส่งมาฉันที่นี่นะคะ ลาก่อนค่ะ”
“ลาก่อน”
เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ โบกมือลา จิงเจ้อหรงก็โบกมือด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่ถังซวงลงจากรถแล้ว จิงเจ้อหรงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “หนุ่มสาวสมัยนี้น่ากลัวจริง ๆ แม้แต่เด็กสาวก็ยังเก่งจนน่ากลัวเลย”
เหรินอวี่พยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากที่ถังซวงลงจากรถแล้ว เธอก็ถามคนแถวนั้นเรื่องเครื่องมือปรุงยา เมื่อพบว่าตนมีเวลาเหลือเฟือก็ขึ้นไปรอบนรถประจำทางเมื่อเช้าก่อนออกเดินทางกลับ
“สาวน้อย ขอบคุณมากนะเรื่องเช้านี้”
คนขับรถและคนคุมตั๋วรถขอบคุณเธออีกครั้ง ถังซวงโบกมืออย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “สุภาพเกินไปแล้วค่ะ ฉันยินดีช่วยอยู่แล้ว” หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ขึ้นรถโดยเปล่า ๆ แต่ยืนกรานที่จะให้เงิน “การให้บริการประชาชนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ฉันไม่สามารถฝ่าฝืนกฎเพียงเพราะเรื่องนี้หรอกค่ะ”
เมื่อเห็นว่าถังซวงยืนกรานที่จะให้เงิน คนขับรถและคนคุมตั๋วรถก็ประทับใจมากกว่าเดิม พวกเขารู้สึกว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้มีความคิดที่ดีมาก และพฤติกรรมก็ดีมากเช่นกัน
เมื่อพวกเขามาถึงตำบล ถังซวงลงจากรถและไปที่บ้านของโม่เจ๋อหยวนอีกครั้ง คราวนี้มีคนอยู่ที่บ้าน
“ซวงเอ๋อ ทำไมมาที่นี่ล่ะ? เข้ามานั่งก่อนสิ”
เมื่อเห็นถังซวง หลินหมิงซู่ก็ยิ้มพลางกวักมือเรียกเธอเข้ามา
เมื่อโม่เจ๋อหยวนเห็นถังซวง รอยยิ้มก็ปรากฏทั่วใบหน้าของเขาทันที “ซวงเอ๋อ ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”
“ฉันมาที่นี่เพื่อซื้อของในตำบลน่ะ ฉันเลยแวะมาหาด้วย” ขณะที่พูด เธอก็ยื่นตะกร้าให้ “นี่คือขนมอบที่แม่ของฉันทำเอง แม่ฝากให้เอามาให้น่ะ”
โม่เจ๋อหยวนไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงแค่รับมันมา จากนั้นเขาก็ล้างผลไม้และวางไว้ข้างหน้าถังซวงพร้อมคะยั้นคะยอให้เธอกินเยอะ ๆ
หลังจากที่หลินหมิงซู่และถังซวงพูดคุยกันไม่กี่คำ พวกเขาก็พูดถึงการรับเข้าเรียน “ซวงเอ๋อ ฉันได้สอบถามเกี่ยวกับโรงเรียนมัธยมอันดับ 1 ในตำบลแล้ว จากสถานการณ์ของเธอกับเสี่ยวเซวี่ยในตอนนี้ ถ้าเธอต้องการเข้าโรงเรียนมัธยมต้น เธอต้องได้รับใบรับรองสำเร็จการศึกษาระดับประถมศึกษาก่อน จะได้ใบรับรองนี้มา แปลว่าเธอต้องผ่านการสอบการสำเร็จการศึกษาระดับประถมศึกษาเท่านั้น”
เมื่อถังซวงได้ยิน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยประกาย
“งั้น… ตราบใดที่เสี่ยวเซวี่ยกับหนูสอบผ่านชั้นประถมศึกษา เราก็สามารถเข้าเรียนมัธยมต้นได้เลยใช่ไหมคะ?”
“ใช่แล้ว”
เมื่อเห็นนัยน์ตาที่สดใสของถังซวง หลินหมิงซู่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แต่อย่าประมาทในระหว่างการสอบละ เธอต้องระมัดระวังและรอบคอบไว้นะ”
“อย่ากังวลไปเลยค่ะคุณลุง เราจะเอาจริงเอาจังแน่นอน” ถังซวงสัญญาด้วยรอยยิ้ม มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หากจะเข้าโรงเรียนมัธยมต้น
“ดีแล้ว”
