บทที่ 45 ดูดี(รีไรท์)
บทที่ 45 ดูดี(รีไรท์)
เมื่อเห็นว่าเริ่มจะสายแล้ว ถังซวงจึงวางแผนที่จะกลับไปก่อน
โม่เจ๋อหยวนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ซวงเอ๋อร์ ฉันจะไปกับเธอด้วย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้”
แต่โม่เจ๋อหยวนเข็นจักรยานของเขาออกมาแล้วพูดว่า “เกวียนวัวจากตำบลไปหมู่บ้านหมดแล้ว ฉันจะพาเธอกลับไปเอง ไม่ต้องห่วง จักรยานไปมาสะดวกมาก”
หลินหมิงซู่มองไปที่โม่เจ๋อหยวนอย่างใจเย็น แต่แววตาของเธอฉายแววประหลาดใจ
ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุในตระกูลโม่ อารมณ์ที่เฉยเมยแต่เดิมของหลานชายคนนี้ก็ยิ่งทวีความเย็นชา แต่ทัศนคติของเขาที่มีต่อถังซวงนั้นกลับละเอียดอ่อนและนุ่มนวลราวกับแอ่งน้ำในฤดูใบไม้ผลิอย่างคาดไม่ถึง อยู่กับถังซวงแล้วยิ่งเห็นความแตกต่าง
หลินหมิงซู่มีความสุขมากที่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของโม่เจ๋อหยวนอีกครั้ง
“ซวงเอ๋อร์ให้เจ๋อหยวนพาเธอกลับเถอะ ถ้าเธอต้องเดินทางไกลตัวคนเดียวเราไม่สบายใจหรอก” จากนั้นเขาก็ส่งถุงใบใหญ่ให้โม่เจ๋อหยวนแล้วพูดว่า “เจ๋อหยวน นี่ของขวัญนะ ฝากส่งให้พี่หลานหน่อย แขวนไว้บนจักรยานสิ”
“ได้ครับ”
หลังจากที่โม่เจ๋อหยวนแขวนของแล้ว เขาก็เร่งให้ถังซวงซ้อนท้าย
“ซวงเอ๋อร์ ไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นแบบนี้ ถังซวงอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก เธอเพิ่งส่งตะกร้าขนมอบให้ และผลที่ตามมาคือลุงกับหลานชายส่งของถุงใหญ่กลับมาให้ รอบหน้าคงไม่กล้าส่งอะไรให้แล้ว
“คุณลุงกับโม่เจ๋อหยวนต้องพยายามอย่างมากเพื่อดูแลฉัน อย่าสนใจเรื่องนี้เลยค่ะ”
ก่อนที่หลินหมิงซู่จะพูด โม่เจ๋อหยวนก็พูดออกไปก่อนว่า “ไม่ลำบากหรอก ไม่พยายามเกินไปเลย ซวงเอ๋อร์ ขึ้นมาเร็ว ๆ”
“ใช่ ซวงเอ๋อร์ มันดึกมากแล้ว พวกเธอรีบไปเร็วเข้า”
ถังซวงไม่สามารถปฏิเสธได้ สุดท้ายก็กลับไปพร้อมกับโม่เจ๋อหยวน
เมื่อถังซวงมาถึงทางเข้าหมู่บ้านเถาฮวา เธอก็เห็นเฮ่อหลานและถังเซวี่ยยืนอยู่ที่นั่น ทั้งคู่เองก็ประหลาดใจเมื่อเห็นถังซวงกระโดดลงจากเบาะหลังจักรยานของโม่เจ๋อหยวน
“ซวงเอ๋อร์ ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว”
ในที่สุดเฮ่อหลานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นลูกสาวคนโตกลับมา จากนั้นก็ตระหนักว่าเป็นโม่เจ๋อหยวนที่มาส่งซวงเอ๋อร์
“เสี่ยวโม่ ขอบคุณมากนะ เธออุตส่าห์มาส่งซวงเอ๋อร์ ไปนั่งที่บ้านก่อนสิ”
โม่เจ๋อหยวนยิ้มก่อนจะเรียกอีกฝ่ายว่าป้าหลาน “คุณป้าครับ ผมต้องไปแล้ว ผมต้องรีบกลับเข้าตำบลน่ะครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานก็ไม่รั้งอีกฝ่าย “ตกลง ตกลง ฉันจะไม่รั้งเธอไว้ เธอรีบกลับเถอะ”
หลังจากที่โม่เจ๋อหยวนมอบของขวัญให้ถังซวงแล้ว เขาก็โบกมือลาทั้งสาม “คุณป้า ผมกลับก่อนนะครับ พวกคุณเองก็ควรกลับด้วย”
หลังจากโม่เจ๋อหยวนจากไป แม่และลูกสาวก็กลับบ้านเช่นกัน
“ซวงเอ๋อร์ ทำไมลูกกลับมาช้าจัง”
เมื่อทั้งสามคนกลับมาถึงบ้าน เฮ่อหลานอดไม่ได้ที่จะถาม
ถังซวงพูดสั้น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้พร้อมทิ้งท้าย “พอจะกลับมันก็สายมากแล้ว โชคดีที่ได้ซื้อทุกอย่างที่ต้องการแล้วน่ะค่ะ”
หลังจากที่เฮ่อหลานได้ยินสิ่งที่ลูกสาวของเธอพูด ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ซวงเอ๋อร์ ลูก…ลูกสามารถซ่อมรถได้หลังจากอ่านหนังสือสองเล่มหรือ? ลูกเก่งเกินไปแล้ว” ถึงตอนนี้ เฮ่อหลานก็ยังไม่อาจเชื่อได้ แต่พอคิดถึงลูกสาวที่เธอสอนด้วยตัวเอง เธอก็รู้สึกภูมิใจอีกครั้ง ลูกสาวทั้งสองฉลาดมาก แม้ซวงเอ๋อร์จะดื้อรั้นไปบ้าง แต่เจ้าตัวก็มีพรสวรรค์ในการอ่านจริง ๆ
ถังเซวี่ยชื่นชมเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก
“พี่สาวช่างน่าทึ่งจริง ๆ ทำได้ทุกอย่างหลังจากที่อ่านเลย มันน่าทึ่งมาก”
เมื่อได้ยินคำชมเชยจากคนทั้งสอง ถังซวงก็รู้สึกขัดเขิน เธอรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีว่า “แม่คะ หนูหิวแล้ว ไปทำอาหารกันเถอะ”
“อาหารพร้อมแล้ว ไปล้างมือก่อนแล้วค่อยกินนะ”
หลังจากที่สามแม่ลูกกินเสร็จแล้ว เฮ่อหลานก็เริ่มจัดเรียงสิ่งที่โม่เจ๋อหยวนและลุงของเขาส่งมา หลังจากเปิดถุงและเห็นนมมอลต์สองกระป๋อง ขนมปังกรอบสองกล่องและถุงแอปเปิ้ล เธอก็ทำได้เพียงถอนหายใจ “หมิงซู่กับเจ๋อหยวนสุภาพเกินไปแล้ว พวกเขาจะให้อะไรมากมายขนาดนี้”
เธอแค่ขอให้ซวงเอ๋อร์นำตะกร้าขนมอบไปให้ แต่อีกฝ่ายกลับให้มาหลายอย่าง
“แม่คะ ในเมื่อรับไว้แล้วก็รับไว้เถอะ คราวหน้ามีอะไรดี ๆ ก็ส่งไปให้พวกเขาได้”
ถังเซวี่ยพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ใช่ค่ะ ถ้าขึ้นภูเขาครั้งต่อไปแล้วเจอโสม เราจะส่งไปให้ลุงหมิงซู่และพี่ชายโม่กัน”
ถังซวงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเธอได้ยิน “เสี่ยวเซวี่ยพูดถูกแล้ว”
ถ้าคนอื่นพูดประโยคนั้น เธอคงรู้สึกว่าพูดไปอย่างนั้น แต่เมื่อเสี่ยวเซวี่ยพูด เธอก็รู้ว่าน้องสาวเอ่ยอย่างจริงใจ
เมื่อเฮ่อหลานได้ยินสิ่งที่ลูกสาวทั้งสองพูด เธอก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ผละไปชงนมให้สองพี่น้อง “ดื่มนมดีต่อร่างกายนะ รีบดื่มเถอะ”
“แม่คะ แม่ก็ดื่มด้วยสิ”
ถังซวงจ้องมารดาของตน เฮ่อหลานจึงทำให้ตัวเองด้วยในตอนท้าย ดื่มเสร็จทั้งสามแม่ลูกก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
ในวันรุ่งขึ้น ถังซวงไปที่ห้องทดลองที่ทำความสะอาด เธอเริ่มจัดเรียงเครื่องมือทีละชิ้น จากนั้นจึงนำวัสดุยาที่เตรียมไว้ออกมาและเริ่มปรับสูตรยา
ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลอยสูงเหนือศีรษะ แต่ถังซวงยังคงอยู่ในห้องทดลองและไม่ออกมา
เฮ่อหลานมองอย่างเป็นห่วง “ทำไมซวงเอ๋อร์ยังไม่ออกมาล่ะ นานแล้วนะ เดี๋ยวก็พลาดมื้อเที่ยงเอาหรอก”
ถังเซวี่ยก็กังวลเช่นกัน แต่พี่สาวของเธอได้อธิบายก่อนหน้านี้แล้ว เธอจึงไม่ไปรบกวน “แม่คะ รออีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวพี่ก็ออกมานะคะ”
ทันทีที่เธอพูดจบ ประตูห้องทดลองก็เปิดออก
“พี่ พี่ออกมาแล้ว”
เฮ่อหลานรู้สึกโล่งใจเช่นกันที่เห็นลูกสาวคนโตของเธอออกมา เธอคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับซวงเอ๋อร์ข้างในเสียอีก “ซวงเอ๋อร์ ลูกคงหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเร็ว”
ถังซวงหิวมาก เธอกินข้าวไปสามชาม จากนั้นเธอก็หยิบขวดกระเบื้องสามใบออกมาจากอก ส่งให้เฮ่อหลานและถังเซวี่ยตามลำดับ ส่วนขวดสุดท้ายเก็บไว้สำหรับตัวเธอเอง
“แม่คะ เสี่ยวเซวี่ย นี่คือยาเม็ดที่หนูทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเราสามคน ทานสองเม็ดหลังอาหารเช้าและเย็นทุกวันนะคะ มันจะดีต่อสุขภาพของเราค่ะ”
เฮ่อหลานและถังเสวี่ยไม่ได้ถามคำถามใด ๆ เพิ่มเติม พวกเธอรับขวดยาอย่างยินดี
สองแม่ลูกกินยาของถังซวงตรงเวลา ทั้งสองไม่รู้สึกอะไรมากใน 2-3 วันแรก แต่หลังจากกินไป 7-8 วัน ถังเซวี่ยก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าแม่ของเธอเปลี่ยนไปมาก
“แม่คะ…แม่ดูดีขึ้นแล้วนะ”
เมื่อเฮ่อหลานได้ยินเช่นนี้ เธอก็เหลือบมองลูกสาวตัวน้อยแล้วพูดว่า “ลูกพูดถึงเรื่องอะไร ไร้สาระ”
“แม่คะ จริงด้วย แม่สวยมากเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้อีกครั้ง เฮ่อหลานสัมผัสใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว “จริงหรือ?”
“จริงค่ะ”
จนถึงเวลานี้ เฮ่อหลานถึงตระหนักว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย “เสี่ยวเซวี่ย ลูกก็สวยขึ้นด้วยนะ”
ทันใดนั้นสองแม่ลูกก็มองหน้ากันแล้วหยิบกระจกพลาสติกสีแดงบานใหญ่เพียงบานเดียวในบ้านออกมา หลังจากส่องกระจกอย่างระมัดระวังก็พบว่าทั้งสองคนเปลี่ยนไปมากจริง ๆ
ผิวที่เคยซีดขาวกลับขาวขึ้น แก้มตอบ ๆ จู่ ๆ ก็อวบอิ่มขึ้น และผมที่ลีบ ๆ เหลือง ๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีดำและดูนุ่มขึ้น ภาพในกระจกตอนนี้คือผู้หญิงสองคนที่ดูบอบบางและน่ารักน่าชัง
