บทที่ 102 ยังไม่กลับมา
บทที่ 102 ยังไม่กลับมา
เมื่อเห็นการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ของอาจารย์ใหญ่ ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนก็ทำได้แต่ยิ้ม “ขอบคุณอาจารย์ใหญ่ ขอบคุณอาจารย์ และเพื่อนร่วมชั้นด้วยนะคะ/ครับ”
“ยินดีต้อนรับทั้งสองคน โรงเรียนต่างหากที่ควรจะขอบคุณ เป็นเพราะพวกเธอ โรงเรียนมัธยมของเราจึงมีชื่อเสียงขึ้นมา ไม่มีใครพูดว่าโรงเรียนของเราล้าหลังอีกแล้ว” การแสดงออกของเจียงโจวเหอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้คนมากมายต่างให้ความสนใจกับโรงเรียนของพวกเขา ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตอนนี้มีเด็กหลายคนต่อแถวรอเพื่อจะศึกษาต่อในโรงเรียนนี้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนก็ยิ้ม
และยังคงเป็นฮั่วไห่เหล่ยที่พูดขึ้น “อาจารย์ใหญ่ครับ เนื่องจากเราได้ฉลองกันไปแล้ว ให้โม่เจ๋อหยวน และถังซวงไปเรียนก่อนเถอะครับ เรายังเข้าทันชั้นเรียนที่สองในช่วงบ่ายอยู่”
“ใช่ ๆ การเรียนเป็นสิ่งสำคัญ รีบไปเถอะทั้งสองคน”
เมื่อถังซวงมาถึงห้องเรียน นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว แล้วปรบมืออย่างกระตือรือร้น “ถังซวง ยินดีต้อนรับกลับมานะ” พวกเขาได้ยินเสียงประทัดแล้ว แต่พวกเขาออกไปทักทายเธอไม่ได้ น่าเสียดาย
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ถังซวงยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณทุกคนมากนะ” จากนั้นเธอก็ตรงไปที่ที่นั่งของเธอ
ถังเซวี่ยมองไปที่ถังซวงอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า “พี่สาว ในที่สุดพี่ก็กลับมา ข่าวที่พี่กับพี่โม่ชนะที่หนึ่งทุกคนรู้ตั้งแต่วันแรกแล้ว พวกพี่น่าทึ่งจริง ๆ” เมื่อเธอได้ยินข่าว เธอรู้สึกตื่นเต้นมากในตอนนั้น แต่เมื่อได้เห็นพี่สาวและคนอื่น ๆ กลับมา เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น
เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของถังเซวี่ย ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “งั้นเธอก็ต้องตั้งใจเรียนนะ และพยายามเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งต่อไปให้ได้”
“ได้เลย”
ถังเซวี่ยกำหมัดแน่น ใบหน้าของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่
หลังจากที่ทั้งสองคนพูดได้ไม่กี่คำ ชั้นเรียนที่สองในตอนบ่ายก็เริ่มขึ้น ถังซวงตั้งใจเรียนเหมือนอย่างเคย และกลับบ้านพร้อมถังเซวี่ยหลังเลิกเรียน
ด้านโม่เจ๋อหยวนรออยู่ที่หน้าประตูตามปกติ และเมื่อเขาเห็นทั้งสองกำลังมาทางนี้ ก็ทักทายพวกเธอและกลับบ้านพร้อมกัน
ถังเซวี่ยมีความสุขมากที่ได้เจอโม่เจ๋อหยวน เธอชวนเขาคุยทันที “คุณปู่รู้แล้วว่าพวกพี่จะกลับมาวันนี้ เลยเตรียมอาหารไว้มาก คืนนี้เรามากินอาหารดี ๆ กันเถอะ”
“ได้สิ ฉันก็เริ่มหิวแล้วด้วย”
ถังซวงเบื่อที่ต้องออกไปทานอาหารข้างนอก และมันก็ไม่อร่อยเท่ากับอาหารที่ปรุงเองที่บ้าน
หลังจากที่ทั้งสามคนกลับมาถึงบ้าน หลี่จงอี้ก็เห็นถังซวงและโม่เจ๋อหยวนกลับมาแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้นมากโดยทันที “กลับมาแล้วหรือ? เข้ามา ๆ ฉันทำอาหารเสร็จแล้ว ที่โต๊ะอาหารก็พร้อมแล้ว ไปกินข้าวกัน”
“ค่ะ/ครับ”
หลังจากที่ทั้งสี่คนนั่งลง หลี่จงอี้ก็ให้ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเริ่มกินข้าว แน่นอนว่าเขาไม่ได้ทิ้งถังเซวี่ยไว้เบื้องหลัง ทุกคนทานอาหารเย็นอย่างมีความสุข จากนั้นถังซวงก็เอาของทั้งหมดที่เธอซื้อออกมา
“เสี่ยวเซวี่ย เราซื้อของมาให้เธอด้วยนะ”
ถังเซวี่ยวิ่งไปหาพี่สาวอย่างมีความสุขเมื่อเธอได้ยิน “จริง ๆ หรือ? พี่ซื้ออะไรมา?”
“ฉันซื้อปากกามาให้เธอน่ะ” ถังซวงยิ้มและหยิบของขวัญออกมาให้ถังเซวี่ย
ส่วนโมเจ๋อหยวนก็ยื่นนาฬิกาให้ “เสี่ยวเซวี่ย ฉันซื้อนาฬิกาให้ เอาไว้ดูเวลาได้ทุกที่เลย”
ถังเซวี่ยมองนาฬิกาของเธอด้วยความลังเลใจ
“พี่โม่ นี่…นาฬิกามันแพงเกินไปนะ”
แต่โม่เจ๋อหยวนโบกมือและพูดว่า “พี่สาวของเธอกับป้าหลานก็ได้เหมือนกัน ฉันซื้อให้คนละหนึ่งเรือน ดูสิ ซวงเอ๋อร์ก็สวมมันแล้วนะ เธอเองก็ควรรีบใส่ด้วย” ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบนาฬิกาของเฮ่อหลานออกมาเช่นกัน ส่วนของขวัญของหลี่จงอี้เป็นชาหลงจิ่งหนึ่งกระปุก “คุณปู่หลี่ครับ ชานี้รสชาติดีมากและดีต่อสุขภาพของคุณปู่ด้วย ผมซื้อมาฝากครับ”
“ขอบคุณนะเสี่ยวโม่”
ถังซวงเองก็ซื้อของขวัญให้หลี่จงอี้ด้วย หลังจากมอบของขวัญแล้วพวกเขาก็นั่งคุยกันสักพัก ทั้งสองฝ่ายพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่พวกเขาไปสอบ
ถังซวงนับวัน และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “อีกสองวันแม่น่าจะกลับมาแล้ว นานมากแล้วนะคะที่ไม่ได้เจอแม่น่ะ”
“ใช่ แม่ไม่เคยจากเรานานขนาดนี้เลย ฉันคิดถึงแม่ทุกวัน” ถังเซวี่ยคิดถึงแม่ของเธอมาก และก็แทบตั้งตารอที่จะได้เจอแม่แทบไม่ไหว “แม่จะกลับมาทั้งทีต้องได้กินอาหารดี ๆ เราต้องจัดงานเลี้ยงฉลองให้แม่แล้ว”
“เอาสิ เราจะซื้ออาหารมาเตรียมไว้ให้เยอะ ๆ เลย” หลี่จงอี้พยักหน้าเห็นด้วย
หากแต่สองวันต่อมา เฮ่อหลานก็ยังไม่กลับมา
วันนี้เป็นวันเสาร์ ถังเซวี่ยเห็นว่าดึกแล้ว และแม่ของเธอยังไม่กลับมา เธอจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ถังซวง แล้วพูดว่า “พี่สาว ทำไมแม่ยังไม่กลับมาล่ะ? แม่สัญญาว่าจะกลับมาวันนี้ไม่ใช่หรือ?”
ถังซวงขมวดคิ้วมุ่นแล้วพูดว่า “ฉันหาทางติดต่ออาจารย์ซูอยู่ และจะถามเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ทางนั้นนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น โม่เจ๋อหยวนจึงถามขึ้นว่า “ซวงเอ๋อร์ เธอมีข้อมูลติดต่อของอาจารย์ซูหรือ?” จะดีกว่าถ้ามีหมายเลขโทรศัพท์ จะได้ติดต่อเธอได้นะ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังซวงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ใช่ ฉันถามอาจารย์ซูไว้ก่อนแล้ว”
จากนั้นเธอก็ยื่นสมุดเล่มเล็กให้โม่เจ๋อหยวน และพูดว่า “หน้าแรกเป็นข้อมูลติดต่อของอาจารย์ซู”
โม่เจ๋อหยวนรับสมุดบันทึกและพูดว่า “ฉันจะหาทางติดต่อให้ เธอรอข่าวจากฉันก่อนนะ”
“อื้ม”
เมื่อเห็นว่าโม่เจ๋อหยวนเสนอมา ถังเซวี่ยก็พยักหน้าอย่างเร่งรีบ
หลี่จงอี้ตามมาและพูดว่า “เสี่ยวโม่ งั้นเธอไปหาวิธีติดต่อเถอะ เราจะรอข่าวอยู่ที่นี่แหละ”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
หลังจากโม่เจ๋อหยวนออกไป ถังซวง และคนอื่น ๆ ก็รออย่างใจจดใจจ่อ
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา โม่เจ๋อหยวนก็กลับมา
เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดของโม่เจ๋อหยวน ถังซวงรีบลุกขึ้นยืนและถามว่า “พี่โม่ พี่ติดต่ออาจารย์ซูได้ไหม?”
“ฉันโทรอยู่สองสามครั้ง ในที่สุดฉันก็ติดต่ออาจารย์ซูได้ เธอบอกว่า… ป้าหลานออกจากเมืองซูตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ และเธอควรจะถึงบ้านตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว”
“อะไรนะ…”
ถังเซวี่ยเป็นกังวลเมื่อได้ยิน “แต่แม่ยังไม่กลับมาเลย”
ถังซวงมองไปที่โม่เจ๋อหยวน และถามว่า “อาจารย์ซู ได้พูดอะไรอีกไหม?”
โม่เจ๋อหยวนส่ายหัว “อาจารย์ซูคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าป้าหลานบอกลาเธอในตอนเช้า และกลับบ้านไป มันเป็นไปไม่ได้ที่ป้าหลานจะยังไม่กลับมา พอได้ข่าวว่าป้าหลานยังไม่กลับบ้าน เธอก็กระวนกระวายมาก และส่งคนไปหาแล้ว”
“ฉันจะไปสอบถามเดี๋ยวนี้แหละ ดูว่าแม่ขึ้นรถจากเมืองซูมาถึงที่นี่หรือยัง”
โมเจ๋อหยวนเดินไปหาถังซวงและพูดว่า “ฉันจะไปกับเธอ ฉันรู้จักบางคนอยู่ น่าจะหาข่าวได้เร็ว”
“ได้”
ถังเซวี่ยก็อยากไปด้วยเช่นกัน แต่เธอกลัวว่าจะเป็นตัวถ่วง แต่ก็คิดอะไรบางอย่างได้และรีบเรียกถังซวงไว้ “พี่สาว เอารูปแม่ไปด้วยสิ ฉันมีอยู่”
ถังซวงลูบหัวของถังเซวี่ย และพูดว่า “เสี่ยวเซวี่ยของเราที่ช่างคิดจริง ๆ เธออยู่บ้านกับคุณปู่ก่อนนะ แล้วเราจะกลับมาในไม่ช้าหลังจากที่ได้ข่าวดี”
“อื้ม”
ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนไปถามข่าวของเฮ่อหลานทันทีหลังจากที่พวกเขาออกเดินทาง ตอนนี้มีรถประจำทางเพียงสองคันที่มาจากเมืองซู ดังนั้นในไม่ช้าพวกเขาจึงรู้ว่าเฮ่อหลานยังไม่ได้ขึ้นรถกลับมาด้วยซ้ำ
“ฉันจะไปเมืองซู” การแสดงออกของถังซวงค่อนข้างกระวนกระวาย และแววตาของเธอมีความกังวล
เมืองซูอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา หากไปตอนนี้ พวกเขาจะไปถึงที่นั่นตอนเที่ยงคืน
โม่เจ๋อหยวนพูดบอกกับเธอว่า “ซวงเอ๋อร์ ฉันจะไปด้วย”
หลังจากที่ทั้งสองกลับไป ทั้งหลี่จงอี้และถังเซวี่ยรู้ว่าทั้งสองคนจะไปที่เมืองซู หลี่จงอี้ก็มองไปที่เวลาและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ไม่น่ามีรถไปเมืองซูในตอนนี้นะ ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นกังวลแต่รอถึงพรุ่งนี้เช้าเถอะ”
ถังซวงไม่สามารถรอได้นานขนาดนั้น “ฉันจะเช่ารถและไปที่นั่นตอนนี้เลยค่ะ”
“ซวงเอ๋อร์ ฉันจะจัดการเรื่องรถให้เอง เธอไปเก็บของก่อนเถอะ แล้วเราจะออกเดินทางกัน” ขณะที่พูด โม่เจ๋อหยวนมองไปที่หลี่จงอี้อีกครั้งและพูดว่า “คุณปู่หลี่ครับ เราฝากดูแลเสี่ยวเซวี่ยด้วยนะครับ”
