บทที่ 214 เข้าใจแล้ว
บทที่ 214 เข้าใจแล้ว
ถังซวงถามจนไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่อแล้ว เธอหันมองโม่เจ๋อหยวนแล้วถามว่า “พี่โม่ มีอะไรอยากจะถามไหมคะ?”
โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าแล้วตอบกลับว่า “อืม ฉันจะถาม”
“ค่ะ”
ถังซวงถอยหลังออกไปเล็กน้อย โม่เจ๋อหยวนถามต่อเกี่ยวกับรายละเอียดของชาวฝูซาง ว่ามีกี่คน มีชาวบ้านกี่คนที่ช่วยเหลือพวกเขา และมีกี่คนที่อยู่ในถ้ำถูกใช้ทดลองยา
“เรากำลังค้นคว้า… เกี่ยวกับยารักษาหลอดเลือดหัวใจ หากการทดลองนี้สำเร็จมันจะถือว่าเป็นก้าวสำคัญของอุตสาหกรรมยา”
หลังได้ยินอย่างนี้แล้ว ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนหันมองหน้ากันทันที
ไม่แปลกเลยที่ห้องทดลองเต็มไปด้วยการคุ้มกันแน่นหนา เป็นเพราะพวกเขากำลังทดลองสิ่งสำคัญที่นั่น แต่ถังซวงยังคงสงสัย “แล้วทำไมถึงทดลองเรื่องสำคัญแบบนั้นภายในหมู่บ้านหลี่ซาน?”
“เพราะ… เพราะเราได้รับใบสั่งยาจากที่นี่ จึงทำการทดลองในบริเวณใกล้ ๆ และฉันไม่คิดเลยว่ายิ่งค้นคว้ามากเท่าไหร่ ยาก็ยิ่งยอดเยี่ยมมากขึ้นเท่านั้น” ฟูจิวาระไม่ต้องการตอบ แต่เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เขาพูดทุกอย่างที่เขารู้หมดสิ้น
ทว่าเวลานี้แววตาของเขากลายเป็นสิ้นหวัง เขากำลังจะกลายเป็นคนบาป
“พี่โม่ เราไปดูห้องทดลองกัน”
“อืม”
โม่เจ๋อหยวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “เราควรจะแจ้งให้คนด้านนอกทราบ ลุงจิงจะได้พาเจ้าหน้าที่เข้ามาจัดการ”
ถังซวงพยักหน้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น ขณะที่ทั้งสองกำลังจะจัดการฟูจิวาระแล้วออกไปจากที่นี่ ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้นจากด้านนอก “คุณฟูจิวาระ อยู่ที่นี่ไหมครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังซวงสับลำคอของฟูจิวาระอย่างรวดเร็ว เขากลายเป็นใบ้อีกครั้ง
“คุณฟูจิวาระ?”
คนจากด้านนอกตะโกนอีกครั้ง เมื่อเขาไม่ได้ยินเสียงตอบรับ บุคคลผู้นั้นทราบทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงถีบประตูอย่างรุนแรง
เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว ถังซวงดึงโม่เจ๋อหยวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ทว่าในวินาทีสุดท้ายสายตาของเธอเหลือบมองฟูจิวาระด้วยแววตาอำมหิตย์ เข็มสีทองในมือแทงเข้าจุดตายของเขาอย่างเงียบเชียบ ขณะนั้นเธอลากโม่เจ๋อหยวนออกจากห้องทันที
“ฟูจิวาระ…”
เมื่อบุคคลผู้นั้นเห็นร่างของฟูจิวาระ ดวงตาของเขาพลันเบิกกว้างพลางรีบตรวจสอบอย่างรวดเร็ว จึงพบว่าฟูจิวาระหมดลมหายใจไปแล้ว เขาตะโกนลั่น “ใครก็ได้ เข้ามาที่นี่เร็วเข้า”
เมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งก่วงหยวนอยู่ในลานถัดไปรีบวิ่งมาทันทีเมื่อได้ยินเสียง ตามด้วยฝีเท้าของผู้คุ้มกันชาวฝูซางรอบ ๆ
“เร็ว ปิดกั้นทางเข้าออกทั้งหมด อย่าให้มันหลบหนีไปได้!”
หลังชายคนนั้นสั่งการ เหล่าคนลาดตระเวนทั้งหมดรีบออกค้นหาคนร้ายทันที
ทว่าชายคนนั้นเหลือบมองเมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งก่วงหยวนอย่างสงสัย “พวกแกไม่ได้เตรียมสินค้าชั้นเลิศให้กับฟูจิวาระงั้นหรือ? แล้วไหนล่ะสินค้า? อีกอย่างตอนนี้ฟูจิวาระก็ยังต้องมาตาย หรือพวกแกสมรู้ร่วมคิดกับคนพวกนั้นใช่ไหม?”
เมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งก่วงหยวนตกใจรีบส่ายศีรษะทันที “เปล่าครับ พวกเราไม่ได้ทำครับ”
“แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ? แล้วนังผู้หญิงสารเลวนั่นอยู่ไหน?”
เมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งก่วงหยวนไม่รู้จะตอบคำถามพวกนี้ยังไง พวกเขาเพิ่งส่งถังซวงที่หมดสติเข้าห้องไป แต่ในพริบตาถังซวงกลับหายตัวไป และฟูจิวาระก็ตายซะแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เมื่อเห็นว่าเมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งกวนหยวนไม่ตอบ ชายคนนั้นลงมือตบพวกเขาหลายทีก่อนจะสั่งให้คนออกตามหา “พวกแกสองคนไปตามหาผู้ชายคนนั้นให้เจอ ไม่อย่างนั้นเจอดีแน่!”
เมิ่งก่วงจี๋และเมิ่งก่วงหยวนพยักหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินอย่างนั้น
อีกด้านหนึ่ง ถังซวงพาโม่เจ๋อหยวนออกมาด้านนอก แต่ไม่ช้าพวกเขาก็พบว่ามีผู้คนจำนวนมากกำลังออกค้นหาตนเองอยู่ด้านนอก
“ซวงเอ๋อร์ เธอออกไปก่อน”
โม่เจ๋อหยวนไม่ต้องการให้ถังซวงพบเจอปัญหา ดังนั้นเขาจึงรีบผลักเธอให้ออกไปจากที่นี่เพียงคนเดียว
ถังซวงส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น อีกอย่างลุงจิงก็อยู่ข้างนอก เราไม่ต้องกลัวอะไร แค่ส่งสัญญาณก็พอค่ะ”
ถังซวงหยิบไฟส่งสัญญาณที่จิงเจ้อหรงมอบให้ก่อนหน้านี้ออกมา โม่เจ๋อหยวนคว้ามันอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ฉันจุดเอง แล้วเธอไปซ่อนที่อื่น” แน่นอนว่าการจุดไฟคือการเปิดเผยตำแหน่งของตนเอง เวลานั้นผู้คนในหมู่บ้านหลี่ซานจะเข้ามารุมล้อม และโม่เจ๋อหยวนไม่ต้องการให้ถังซวงต้องมาเสี่ยง
ทว่าถังซวงดึงโม่เจ๋อหยวนแล้วเอ่ยว่า “พี่โม่ เราจะอยู่ด้วยกัน”
“ไม่ เธอรีบไปซ่อนเร็วเข้า”
แต่ไม่ทันไร ถังซวงจุดไฟส่งสัญญาณขึ้นทันทีขณะที่โม่เจ๋อหยวนเผลอ
ปัง ปัง…
ในพริบตา ดอกไม้ไฟระเบิดออกเหนือหมู่บ้านหลี่ซาน
“ซวงเอ๋อร์…”
เมื่อเห็นการกระทำของถังซวง ใบหน้าของโม่เจ๋อหยวนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เธอ… เธอทำอย่างนี้ทำไม”
ถังซวงจับมือโม่เจ๋อหยวนแล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่เวลามาบ่น วิ่งเร็วเข้า”
หลังได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังพุ่งเข้ามา โม่เจ๋อหยวนถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะออกวิ่งตามถังซวง ทว่าอีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่าและพวกเขากำลังจะตามทัน
เวลานี้จิงเจ้อหรงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับใครบางคน
“ซวงเอ๋อร์ ปลอดภัยดีไหม?”
ทันทีที่เขาเห็นถังซวง จิงเจ้อหรงเอ่ยถามทันที ก่อนจะหันศีรษะมองผู้คนที่กำลังวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชา “วันนี้พวกแกสร้างปัญหามากเกินไปแล้ว อย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้”
เมื่อเห็นกลุ่มของจิงเจ้อหรงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้นำฝ่ายตรงข้ามถึงกับตกตะลึง พวกเขารู้ทันทีว่าตนเองติดกับเข้าแล้ว แม้ว่าฝ่ายของจิงเจ้อหรงจะมีคนมากกว่า แต่พวกเขาไม่คิดยอมแพ้แน่นอนต่อให้ไม่รู้ว่าใครจะได้รับชัยชนะในตอนท้าย เขาตะโกนออกไปว่า “ฉันมากกว่าที่ควรจะพูดประโยคนั้น วันนี้ไม่ว่าใครก็หนีไม่รอดทั้งนั้น”
เดิมทีถังซวงกังวลว่าจิงเจ้อหรงจะตกอยู่ในอันตราย แต่เมื่อเห็นว่าเขาพาคนมาด้วยจำนวนมาก และยังนำยาที่เธอมอบให้มาด้วย เธอจึงโล่งใจ
อย่างไรก็ตามก่อนที่ถังซวงจะโล่งใจ อีกฝ่ายกลับมีจำนวนคนเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นศัตรูจำนวนมาก ถังซวงกลับมากังวลอีกครั้ง
จิงเจ้อหรงมองเธอด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ไปจัดการเรื่องของเธอได้เลย เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้เอง ยังไงซะคนของเราก็อยู่ที่นี่แล้ว”
หลังพูดอย่างนั้นแล้ว มีการเคลื่อนไหวดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นซุนหงที่พาใครบางคนเข้ามา “ลุงซุน…”
ซุนหงไม่มีเวลาพูดคุยกับถังซวง เขาเพียงพยักหน้าให้เธอแล้วเดินไปหาจิงเจ้อหรง
เมื่อเห็นว่าเวลานี้มีกำลังคนเพียงพอแล้ว ถังซวงพาโม่เจ๋อหยวนไปที่ห้องทดลองท้ายหมู่บ้าน “พี่โม่เราไปดูที่นั่นกันเถอะ แล้วก็ต้องนำเอายาที่ทำเสร็จแล้วออกมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“อืม ไปกัน”
โม่เจ๋อหยวนไม่คุ้นชินกับยาเลยในคราวแรก แต่เมื่อเห็นว่าถังซวงกำลังค้นคว้าเรื่องพวกนี้อยู่ เขาจึงอยากช่วยเหลือ
