บทที่ 220 ความคิดที่ดี
บทที่ 220 ความคิดที่ดี
เมื่อถังชุนหยานได้ยินคำพูดของถังซวงอย่างนั้น เธอรีบหันหลับมามองด้วยความเสียใจที่เปี่ยมล้น
“พี่สาวซวง…”
หลังเห็นว่าถังชุนหยานยังร้องไห้อยู่ ถังซวงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”
ถังชุนหยานร้องไห้อย่างเจ็บปวด แต่เมื่อได้ยินคำถามเช่นนี้เธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เด็กสาวหันมองถังซวงด้วยความคับข้องใจแล้วพูดว่า “พี่ซวง ฉันขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหม…”
หลังได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถังซวงพยักหน้าก่อนจะตอบว่า “ได้สิ งั้นเราเดินไปด้วยกันนะ”
ถังชุนหยานได้ยินอย่างนั้นแล้วจึงเดินตามถังซวงไป
เมื่อเห็นถังชุนหยานเป็นอย่างนี้แล้ว ถังเซวี่ยก็กังวลขึ้นมาด้วยเช่นกันจึงรีบเดินตามไปติด ๆ
ส่วนโม่เจ๋อหยวนมองภาพตรงหน้าแล้วเดินติดตามไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร อย่างไรแล้วเขากับถังชุนหยานก็ไม่ได้คุ้นเคยกัน และมันคงไม่เหมาะที่จะถามอะไรออกไป ดังนั้นเมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาจึงตรงไปที่ห้องของตนเองเพื่อให้ถังซวงกับถังชุนหยานได้พูดคุยกัน
โชคดีที่เวลานี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ถังชุนหยานจึงไม่ประหม่ามากนัก ทว่าหลังจากที่เธอนั่งลงพร้อมกับถังซวงแล้ว เธอพูดออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย “พี่ซวง ฉันต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนพี่อีกแล้ว ความจริง… ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่านอกจากพี่แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใคร”
“ไม่เป็นไร… บอกฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงร้องไห้อย่างนี้”
ถังชุนหยานรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น และสุดท้ายก็พูดว่า “ฉันยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ แต่แม่ของฉันคิดว่าในฐานะผู้หญิง จุดมุ่งหมายเดียวในชีวิตก็คือการแต่งงาน ความจริงฉันอิจฉาคุณป้ามาก… ป้าหลานน่ะ ฉันคิดว่าเธอเก่งมากที่สร้างกิจการของตัวเองได้”
หลังได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถังซวงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะถามว่า “เธออยากจะหางานทำหรือ?”
ดวงตาของถังชุนหยานเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น แต่ไม่ช้าเธอก็ก้มศีรษะลงด้วยความหดหู่ใจอีกครั้ง
“ฉันอยากหางานทำ แต่สำหรับฉันคงไม่มีงานดี ๆ รออยู่หรอก ฉันไม่สามารถไปเป็นลูกจ้างในโรงงานไหนได้เลยค่ะ”
ถังซวงไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่ยังมองถังชุนหยานแล้วถามอีกว่า “อย่าพูดอย่างนั้น ฉันจะถามอีกครั้ง เธอต้องการหางานและใช้ชีวิตด้วยตัวเองจริง ๆ หรือเปล่า?”
เมื่อฟังน้ำเสียงจริงจังของถังซวงแล้ว ถังชุนหยานเงยหน้าขึ้นก่อนจะพยักหน้ารับแล้วพูดว่า “ค่ะ ฉันต้องการหาเงิน ฉันอยากทำงาน ฉันอยากอยู่ได้ด้วยตัวเอง ฉันไม่ต้องการมีชีวิตที่แต่งงานเพื่อพึ่งพาสามีไปจนตาย”
หลังได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถังซวงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า “เอาเถอะ ถ้าเธอต้องการทำงาน อย่างนั้นมาช่วยฉันทำงานตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องห่วง ฉันมีงานให้เธอทุกเดือน แต่ถึงเราสองคนจะเป็นพี่น้องกัน ฉันก็ไม่มีสิทธิพิเศษให้เธอมากหรอกนะ เราจะปฏิบัติต่อกันไปตามแผนงานและกฎบังคับ”
“อะ… อะไรนะ…”
ถังชุนหยานยังคงไม่เข้าใจในคราวแรก แต่เมื่อเธอตระหนักได้ว่าถังซวงพูดอะไรบ้าง เธอพลันตื่นเต้นขึ้นมา “จริงหรือ… เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ? ฉันจะได้ทำงาน?”
“ใช่ ฉันจะโกหกทำไม”
เวลานี้ถังชุนหยานเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจก่อนจะพูดกับถังซวงว่า “พี่ซวง ทำไมพี่ถึงดีกับฉันอย่างนี้ แค่ฉันต้องการทำงาน พี่ก็ให้งานฉันทันที ทำไมพี่ถึงเก่งจัง”
ในตอนท้ายถังชุนหยานรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
“เอ๊ะ พี่สาวซวงคะ แล้วฉันต้องทำงานแบบไหนหรือ? ถึงฉันจะอดทนและทำงานหนักได้ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นนัก ไม่รู้จะทำได้ดีไหม”
ทว่าถังซวงไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
“ไม่เป็นไรถ้าเธอทำไม่เป็น ค่อย ๆ เรียนรู้มันไปเรื่อย ๆ แล้ววันหนึ่งเธอก็จะทำได้เอง อีกอย่างสิ่งที่ฉันจะให้เธอทำก็ง่ายมากด้วย”
ความจริงแล้ว ถังซวงวางแผนที่จะหาใครสักคนมาช่วยงาน อย่างไรก็ตามเธอเหนื่อยมากกับการทำผลิตภัณฑ์ดูแลผิวเหล่านั้นด้วยตัวเอง และไม่สามารถให้ใครรู้สูตรลับได้แน่ แต่สำหรับสิ่งพื้นฐานบางอย่างสามารถให้คนอื่นทำแทนได้ เพราะเธอไม่ต้องการให้โม่เจ๋อหยวนเข้ามาช่วยทุกครั้งตลอดไป และรู้ดีว่าช่วงนี้เขาก็ยุ่งมากด้วยเช่นกัน
“ตกลงค่ะ ฉันจะตั้งใจเรียนรู้และไม่ทำให้พี่ผิดหวัง”
ถังชุนหยานพูดออกมาด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมของถังชุนหยานแล้ว ถังซวงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอาเถอะ รีบไปล้างหน้าเร็วเข้า แล้วมาทานมื้อเย็นด้วยกันก่อน พรุ่งนี้หลังจากเธอมาที่นี่ ฉันจะสอนงานให้”
“ค่ะ”
ถังชุนหยานรู้สึกมีกำลังใจล้นปรี่ เธอรู้สึกตื่นเต้นแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย “พี่ซวง พี่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนนี่ แถมตอนนี้ป้าหลานก็กำลังยุ่งมาก คงยังไม่ได้ทำอาหาร เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”
“ไม่เป็นไร น่าจะพอมีอาหารในครัวอยู่ เดี๋ยวฉันไปยกออกมาเอง”
แม้โรงงานเย็บปักยังไม่เริ่มทำงาน แต่ป้าหวงก็ยุ่งอยู่กับการทำอาหารให้กับเหล่ากรรมกร แต่คนงานที่สร้างอาคารมีเยอะมาก มื้อเที่ยงก็ยังมีอาหารเตรียมพร้อมไว้ ทั้งป้าหวง ภรรยาผู้ใหญ่บ้านอู๋จวนยังเป็นคู่หูร่วมกันทำอาหาร แน่นอนว่าทั้งสองได้รับเงินค่าจ้างตอบแทน ไม่รู้เลยว่าจะมีกี่คนในหมู่บ้านที่อิจฉาทั้งคู่ ป้าหวงขอบคุณเฮ่อหลานที่มอบงานนี้ให้ และเธอก็ยังทำอาหารเผื่อแผ่มาถึงถังซวงและนำมาไว้ที่ครัวในบ้านเมื่อมีเวลาทุกครั้ง
ถังชุนหยานเดินตามถังซวงไปที่ห้องครัวและเห็นว่ามีอาหารอยู่จริง ๆ ทั้งหมดนั่งลงรับประทานอาหารด้วยกัน หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่ถังชุนหยานก็ไม่อยากจะกลับบ้านนัก
ทว่าถังเซวี่ยมองถังซวงด้วยความสงสัยแล้วเอ่ยว่า “พี่คะ พี่ชุนหยานเป็นอะไรหรือคะ?”
ถังซวงพูดคุยเรื่องทั้งหมดกับน้องสาวก่อนจะพูดว่า “ความคิดของชุนหยานค่อนข้างดี ถ้าเธอยังแน่วแน่ในความคิดนี้อยู่เสมอและต้องการยืนหยัดด้วยตัวเองให้ได้ ฉันก็อยากจะผลักดันเธอ”
ถังเซวี่ยอดไม่ได้ที่จะพยักหน้ารับเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ใช่ค่ะ เธอมีความคิดที่ดีจริง ๆ”
วันรุ่งขึ้นถังชุนหยานมาตั้งแต่เช้าตรู่ เธอรู้ว่านี่คือวันเสาร์ ถังซวงและคนอื่น ๆ ไม่ได้ไปโรงเรียน เธอจึงรีบมาที่นี่ และได้พบกับเฮ่อหลาน ซูเหนียนอวิ๋น และเกอชิงเหม่ยที่กำลังจะออกจากบ้าน
เฮ่อหลานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าถังชุนหยานมาที่นี่ แต่ช่วงนี้เธอยุ่งมากจนแทบจะไม่มีเวลาทักทาย “ชุนหยาน ซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยอยู่ในบ้าน เธอเข้าไปได้เลยจ้ะ”
หลังเฮ่อหลานจากไปแล้ว ถังชุนหยานยิ่งรู้สึกอิจฉามากขึ้น
ไม่ช้า เธอกำหมัดแน่นเพื่อให้กำลังใจตัวเอง “ถังชุนหยาน เธอต้องทำได้แน่!”
เมื่อเห็นถังชุนหยานเข้ามาแล้ว ถังซวงพาเธอไปที่ห้องทำงานหลังบ้าน “วันนี้ฉันจะสอนเรื่องง่าย ๆ ให้ก่อน”
“ค่ะ”
ถังชุนหยานไม่ถามด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอเพียงทำตามที่ถังซวงบอกอย่างเชื่อฟัง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสอนอะไร เธอก็จะทำมัน และหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เธอรู้สึกว่ามันง่ายมาก
“พี่ซวงคะ แค่นี้หรือคะ?”
“ใช่ นี่คืองานทั้งหมดที่เธอต้องทำในตอนนี้”
วันนี้เธอให้ถังชุนหยานทำเรื่องง่าย ๆ เช่น บดยา ตำยา ไม่ว่าใครก็สามารถทำได้หากมีความอดทนเพียงพอ
“ค่ะ ฉันจะตั้งใจ”
แม้ว่ามันจะง่าย ทว่าถังชุนหยานก็ยังพยายามทำสิ่งเหล่านี้ให้ดีที่สุด การบดสมุนไพรทั้งหมดให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ดูเหมือนจะง่าย แต่หลังจากทำงานมาตลอดทั้งวัน ถังชุนหยานรู้สึกว่ามือของตนแทบจะหมดแรง ทว่ากลับมีรอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้า แววตาของเด็กสาวยังเปล่งประกาย หน้าตาสดใสเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
หลังจากงานของวันนี้สิ้นสุดลง ถังซวงกับถังชุนหยานพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของค่าจ้าง
“ฉันจะจ่ายให้เธอเดือนละสามสิบหยวน แล้วถ้าเธอทำได้ดี ฉันจะมีพิเศษเพิ่มให้”
“ค่ะ ฉันจะตั้งใจทำ”
