Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2146-2147

ตอนที่ 2146
เหยา สุดยอดเกมเมอร์
“เล่นไม่เก่งก็ไม่เป็นไร มีคนช่วย จะไปกลัวอะไร” หลี่เถากระทุ้งเบา ๆ
ที่แขนของเหยาเย่า
เซวียเหยาเย่าเขย่าอุปกรณ์ล้างหน้าอาบน้ำในมือ “พวกเธอเล่นกันเถอะ
ฉันจะไปอาบน้ำก่อน”
“งั้นจะรอจนกว่าเธอจะออกมานะ!” หลี่เถามองแผ่นหลังของอีกฝ่าย
แล้วยิ้ม
ส่วนจื่อซวนที่อยู่ด้านข้างออกปาก “เขาไม่อยากเล่นก็ไม่ต้องรอหรอก”
“มีพี่เดือนสุดหล่ออยู่ด้วยนะ ไม่เล่นเหรอ?” หลี่เถาส่ายหน้า “นั่นไง
มีฉันคนเดียวที่ชอบคนหล่อเหรอ?”
จื่อซวนหยิบกระจกมา “ไม่แน่ คนบุคลิกอย่างเหยาเย่าฉันไม่ค่อยเห็น
นักหรอก บอกได้แค่ว่าคนที่หลงรักหัวปักหัวปำกลายเป็นพี่เดือนสุด
หล่อนี่เองแหละ”
คำพูดนั้นเป็นจริง
เมื่อหลินหยางเห็นว่าคนที่เล่นเกมด้วยกันไม่มีเซวียเหยาเย่าก็หมด
ความสนใจ กระทั่งคนในห้องพักยังแปลกใจ
“รุ่นน้องคนนั้นไม่หวั่นไหวกับเจ้าสี่เลยเหรอ?”
“หรือว่าทำเป็นไม่สนใจเพื่อจะล่อให้หลง?”
“เฮีย คำนั่นไม่เหมาะจะใช้ในสถานการณ์แบบนี้นะ ฉันว่าเขาไม่ชอบ
ว่ะ”
“ใช่ ฉันว่าเขาไม่ชอบ ฉันอุตส่าห์ได้เห็นเจ้าสี่โดนปฏิเสธ ความรู้สึก
นี้มันช่าง…เฮ้ย เดี๋ยวก่อน คอมฉันเป็นไรวะ? แย่แล้ว!”
หลินหยางหัวเราะ แต่ไม่ได้สุขใจสักเท่าไร “นายมันพูดมาก”
“ฉันพูดมากเรอะ? ฉันว่าเพราะฉันพูดแทงใจดำนายมากกว่า เจ้าสี่”
หลินหยางแค่อมยิ้มมองเขา
ฝ่ายนั้นจ๋อยไปเลย จึงเปลี่ยนเรื่องพูด “ใช่แล้ว เจ้าสี่ นายให้ฉันหาคน
เล่นพิเศษให้ ฉันหาได้แล้ว อย่าใจร้อนนะ นายให้ค่าตัวแพงขนาด
นั้น ต้องมีคนมาแน่ แค่ตอนนี้ต้องคัดคนที่เหมาะสม”
“ไม่ต้อง” หลินหยางหลุบตาลง “ฉันหาเจอแล้ว”
“เจอแล้วเหรอ? ใคร?” เจ้าสี่หาคนเล่นเกมเก่ง ๆ เจอแล้วเหรอ?
หลินหยางไม่พูดอะไร
ตอนเข้านอน เขาก็ซึมเหมือนกัน แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขาสนใจมากกว่า
พรุ่งนี้ต้องไปคุยกับเธอเสียหน่อย
ดังนั้นในวันต่อมาจึงเกิดความฮือฮาที่ห้องสมุด
เซวียเหยาเย่ากำลังอ่านหนังสือ โดยมีหลินหยางนั่งด้านข้าง ไม่ทัน
ได้ตั้งตัวเล็กน้อย
เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเขา มือถึงกับแข็งทื่อ “รุ่นพี่?”
ด้านข้างมีคนเริ่มซุบซิบกันแล้ว
หลินหยางถือกาแฟสองแก้ว แล้วยื่นแก้วหนึ่งให้เธอ พอจะมองออก
ว่าไม่ค่อยทำแบบนี้บ่อย “หวังว่าจะไม่รบกวนเธออ่านหนังสือนะ”
เซวียเหยาเย่าได้ยินเสียงซุบซิบรอบข้างแล้ว ลังเลอยู่นานกว่าจะตอบ
“เหมือนจะส่งผลกระทบนะ”
ตอบแบบนี้ไม่คลุมเครือเลยสักนิด ทำให้หลินหยางยิ้ม ทั้งสดใสและ
สะอาดสะอ้าน “อยากจะคุยอะไรกับเธอหน่อย”
“หือ?” เซวียเหยาเย่าคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีธุระอะไรมาหาเธอ
หลินหยางเห็นคนมาที่ห้องสมุดมากขึ้นเรื่อย ๆ ครุ่นคิดแล้วก็เสนอ
ขึ้นว่า “พวกเราเปลี่ยนที่กันไหม?”
“ได้” เซวียเหยาเย่าคิดว่าโดนมุงอย่างนี้ก็กดดันเหมือนกัน
หลังจากออกจากห้องสมุดมา พวกเขาก็ไปยังใต้ร่มไม้ข้างทะเลสาบ
ด้วยอากาศร้อนมาก การเดินริมทะเลสาบย่อมดีว่านั่งหน่อย อย่างน้อย
ก็มีลมพัด
รอจนเมื่อคนน้อยลง เขาก็บอกวัตถุประสงค์ตรง ๆ “ฉันเรียนเอกการ
พัฒนาระบบ ตอนนี้มีเกมหนึ่งที่ต้องการคนพิมพ์เร็วมาช่วยทดสอบ
แต่เพราะเงินไม่เยอะมาก เมื่อวานเลยคิดอยู่นานว่าจะพูดดีไหม แต่
คิดไปคิดมาก็คิดว่าเธอเหมาะสมที่สุดแล้ว ชั่วโมงละหนึ่งร้อยหยวน
ถ้าหาปัญหาเจอ เราจะเลี้ยงมื้อเที่ยงด้วย ใช้เวลาทดสอบยี่สิบกว่าวัน
สนใจไหม?”
ตอนที่ 2147
เธอคือทีมไดมอนด์…
“ทำไมถึงมาหาฉันด้วยเรื่องแบบนี้?” เซวียเหยาเย่าอยู่ในทีมไดมอนด์
มานาน เรียนรู้จากจิ้งจอกเฟิงมาเยอะ พอจะเดานัยที่ซ่อนเร้นในคำพูด
เหล่านั้นออก
หลินหยางมองเธอ “เพราะไม่มีใครในมหาวิทยาลัยเราที่เหมาะสม
มากไปว่าเธอ และเพราะเธอเล่นอาชีพ”
“พี่รู้จริง ๆ ด้วย” แววตาของเซวียเหยาเย่าเฉยชา “ฉันขอปฏิเสธ”
หลินหยางหัวเราะ ไม่ร้อนรนสักเท่าไร “เหยาเย่า เธอเคยคิดบ้างไหม
ว่าการไม่เล่นอาชีพต่อสิ้นเปลืองความสามารถของเธอมาก แต่ถ้าไม่
เล่นเกม เราก็ยังเป็นคนสร้างมันได้นี่ หลายคนบอกว่าเกมไม่เห็นจะมี
อะไรดี พวกเราเล่นเกมเตตริสมาตั้งแต่เด็ก ช่วยเพิ่มไอคิวให้เรา ก่อน
หน้านี้ประเทศเรายังไม่เคยมีเกมแบบนี้เลย ถ้าเอาของที่เราชอบไปให้
คนที่ไม่น่าเชื่อถือสร้าง สู้เราทำเองไม่ดีกว่าเหรอ จะได้วางใจหน่อย?”
เซวียเหยาเย่าไม่เคยได้ยินคำพูดทำนองนี้มาก่อน
เดิมที่จะเดินจากไปกลับหยุดชะงัก ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไร
ส่วนหลินหยางมายืนอยู่ข้างเธอ เอ่ยเสียงเป็นจังหวะจะโคน “ฉัน
ชอบดูทีมไดมอนด์แข่งมาตั้งแต่ฟอร์มทีมจนยุบทีม ตอนที่เข้าเรียน
ใหม่ ๆ ฉันก็คิดนะว่า ถ้าวันหนึ่งของที่ฉันพัฒนาขึ้นมาไปอยู่ในมือ
พวกเขา ฉันคงรู้สึกเป็นเกียรติมาก”
“เกมไม่เหมาะที่จะมอบให้คนที่หลงใหลกับมันมากเกินไป ถ้าได้
แทรกความรู้ลงไปในนั้น แล้วเพิ่มคำถามคำตอบในมุมมองที่ทุกคน
สนใจไปด้วย ก็น่าจะเป็นอีกวิธีที่ทำให้พวกเขาเริ่มด้วยความสนใจ
ไม่ใช่เหรอ” หลินหยางหยุดที่บริเวณทะเลสาบ “นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยาก
ทำในอนาคต ทุกครั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองกำลังคิดอะไรที่ยิ่งใหญ่ ก็จะ
ไปดูการแข่งขันของทีมไดมอนด์ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าจะต้อง
เจอกับอะไรก็เดินต่อไป อย่าล้มเลิก ถึงจะมีคนมากมายบอกว่าเว่อร์ก็
ไม่เป็นไร”
เซวียเหยาเย่าตะลึง เส้นผมสีดำถูกลมพัดขึ้นมา เผยให้เห็นนัยน์ตา
หลินหยางบอก “การได้กลายเป็นคนเก่งในด้านของตัวเอง นี่แหละ
เป็นวิธีที่ฉันชอบทีมไดมอนด์ เธอ…จะใช้วิธีเดียวกันไหมล่ะ?”
เซวียเหยาเย่าถูกกล่อมจนอยู่หมัด กระทั่งมุ่งมั่นมากกว่าเมื่อก่อน
เธอไม่อยากแตะของประเภทนั้นอีกเพราะคนกลุ่มนั้นไม่อยู่ด้วย
แต่ถ้าเปลี่ยนไปอยู่เบื้องหลังล่ะ แค่คิดเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ก็น่าจะได้
เจออีกครั้งหรือเปล่า
หลังจากนั้นหลายปี
ด้วยเหตุนี้ เซวียเหยาเย่าจึงกลายเป็นนักทดสอบเกม
ตอนหลินหยางพาตัวเธอมาเข้าทีม ทำให้เพื่อนอีกสองถึงกับงง
“เจ้าสี่ นายมานี่ มานี่เร็ว”
หลินหยางเลิกคิ้ว “ทำไม?”
“นายมานี่ก่อน”
หลินหยางระอา “อย่าดึงเสื้อฉัน มีอะไรก็ว่ามา”
“งั้นฉันพูดตรง ๆ เลยนะ” คนคนนั้นสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันรู้สึกมา
ตลอดว่านายเป็นคนเย็นชาสุขุม จริงไหม”
หลินหยางหัวเราะรับ
“อย่าโกรธ อย่าโกรธนะเว้ย ฉัน ฉันหมายความว่าพวกเราเห็นด้วยที่
นายจะรุกจีบน้อง เพราะยังไงตามจริงก็มีผู้หญิงน้อยคนที่นายจะชอบ
แต่นายจะเอาความรักมาปนกับงานไม่ได้ นี่เป็นปัญหาที่ซีเรียสมาก!”
หลินหยางมองเซวียเหยาเย่าแวบหนึ่ง ก่อนจะสะบัดไหล่ให้หลุดจาก
มือเพื่อน “อย่าพูดบ้า ๆ ”
“พูดบ้าตรงไหน” คนคนนั้นมองเซวียเหยาเย่า “รุ่นน้อง เจ้าสี่จีบน้อง
แบบทุ่มสุดตัวเลยนะ อุตส่าห์พาน้องมาที่ทำงานด้วย พระเจ้า ไม่กล้า
คิดเลยจริง ๆ”
เซวียเหยาเย่าได้ยินแล้วพูดโกหก “พี่คะ อันที่จริงเมื่อวานฉันอยาก
บอกว่า ฉันมีแฟนแล้วน่ะ”
ไม่เพียงแค่ชายคนนั้น กระทั่งมือของหลินหยางยังชะงักไป
ชายคนนั้นไอแห้ง ๆ ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศ “ไม่เป็นไปตามบทเลย”
“พี่ก็อย่าล้อพี่หลินหยางเล่นอย่างนี้เลย ถึงเวลานั้นถ้าเขาไม่มีแฟน
มันจะเป็นเพราะพี่นะ”