บทที่ 47 ย้ายออกไป
บทที่ 47 ย้ายออกไป
อาการบาดเจ็บของนางถงในที่สุดก็หายดี
ลู่อี้ขอให้ท่านหมอจูมาตรวจ เมื่อได้รับการยืนยันจากท่านหมอจูว่าอาการบาดเจ็บของนางถงไม่ร้ายแรงแล้ว แม่และลูกชายก็บอกว่าจะย้ายออกในคืนนั้น
วันรุ่งขึ้นลู่อี้เชิญหัวหน้าหมู่บ้านมาซื้อกระท่อมเก่า ๆ ในหมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างมานานด้วยเงินสด 50 อีแปะ จากนั้นก็ใช้เงินหลายสิบอีแปะในการจ้างแรงงานที่แข็งแรงในหมู่บ้านมาช่วยซ่อม
“เที่ยงแล้ว ทุกคนพักกินอะไรกันหน่อยเถอะ!”
มู่ซืออวี่พาเด็ก ๆ ไปเลี้ยงอาหารกลางวันด้วยความเห็นอกเห็นใจ
ชาวบ้านรู้ว่ามู่ซืออวี่เปลี่ยนไปมาก แต่พวกเขาก็ยังประหลาดใจที่เห็นนางมีจิตใจอ่อนโยนให้อาหารเด็ก ๆ
“หอมจัง!”
มู่ต้าหนิวเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงมากที่สุดในหมู่บ้าน เขาเป็นคนเรียบง่าย ซื่อสัตย์ และคนที่เขาชื่นชมมากที่สุดก็คือลู่อี้
เพียงลู่อี้ออกคำสั่ง แม้จะไม่มีค่าจ้าง มู่ต้าหนิวก็มีความสุขมาก
แน่นอนว่าลู่อี้ไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบคนอื่น ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือจากชาวบ้าน เขาก็จะให้เงินเป็นค่าจ้าง
มู่ต้าหนิวมีแรงเยอะและกินเยอะมาก
ลู่อี้จึงกำชับมู่ซืออวี่ให้เลี้ยงเขาอย่างเต็มที่
“ยังมีเนื้อนะ!”
คนงานคนอื่น ๆ รวมตัวกัน พวกเขาเห็นว่าไม่เพียงแต่แป้งทอดที่ทำจากแป้งขาวเท่านั้น แต่ยังมีกลิ่นของเนื้อสัตว์ที่ดูไม่เหมือนเนื้อสัตว์ด้วย รสชาติหอมยิ่งกว่าเนื้อเสียอีก
“เหตุใดถึงไม่มีผักกวางตุ้งต้ม?” มีคนถามขึ้นมา
“มีต้นหอมต้มไหม?”
“นี่คืออะไร?”
มู่ซืออวี่หยิบใบผักสีเขียวประกบไส้กรอกทอดสีเหลืองกรอบ จากนั้นก็หยิบต้นหอมต้มดิบมา ตักซอสที่ตนเองทำขึ้นมาหนึ่งช้อน ห่อมันแล้วเอาเข้าปาก
“กินแบบนี้จะได้รับรสทั้งเนื้อทั้งผัก รสชาติไม่ซ้ำซาก ที่บ้านยังมีแป้งทอดอยู่ ถ้าไม่พอ ข้าจะเอามาให้อีก”
“นี่คืออาหารประเภทใดหรือ? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” มีคนถามขึ้นมาอีก
“หอมมาก! ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้ ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
มู่ต้าหนิวตะกละมาก ไม่สนใจว่าจะเคยกินมันมาก่อนหรือไม่ เขาอยากจะกินแป้งทอดเต็มที
เขาเลียนแบบมู่ซืออวี่อย่างงุ่มง่าม แต่โชคดีที่ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการชิมอาหาร
“อืม… อร่อย ๆ อร่อยทีเดียว”
มู่ต้าหนิวกลืนมันอย่างหิวโหยก่อนจะคว้าผักใบที่สอง
“อย่าเพิ่งรีบ เรายังไม่ได้กินข้าวเลย!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็ทนไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปหยิบใบผักเขียว
“แป้งทอดก็ดีนะ มีไส้ข้างในด้วย พวกเจ้าลองชิมดู”
เสียงของมู่ซืออวี่ดังและสดชื่น นางไม่รู้สึกเสียดายเงินแต่อย่างใด ชายร่างใหญ่หลายคนจึงได้กินอาหารของนางเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ นอกจากนี้นางยังทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น
“ท่านพ่อก็กินด้วยกันสิ” ลู่จื่ออวิ๋นยื่นจานที่ห่อแล้วให้ลู่อี้
ลู่จื่ออวิ๋นตัวยังไม่ถึงเอวของเขาเพราะเขาตัวสูงเกินไป ชายหนุ่มจึงคุกเข่าลง อุ้มลู่จื่ออวิ๋นขึ้นมาพลางอ้าปากกัดอาหารที่ยื่นมาให้เขา
“อร่อยหรือเปล่า?” ลู่จื่ออวิ๋นมองดูลู่อี้อย่างคาดหวัง
ลู่อี้พึมพำ “ไม่เลวเลย”
“ข้าช่วยท่านแม่ทำแป้ง ท่านพี่ล้างใบผัก ส่วนน้าเล็กเด็ดต้นหอม” ดวงตาของลู่จื่ออวิ๋นเป็นประกายขณะพูด
“อวิ๋นเอ๋อร์เก่งมาก”
ลู่อี้ชื่นชมด้วยท่าทางทื่อ ๆ
เขาพูดคำดี ๆ ไม่เป็น แต่เมื่อมองดูสายตาที่คาดหวังของลูกสาว เขาก็พูดออกมาได้
ชายหนุ่มมองมู่ซืออวี่ที่กำลังทักทายทุกคนสำหรับมื้อกลางวัน
นางจะรู้ไหมว่า ‘หน้ากาก’ ของนางหลุดไปนานแล้ว?
“อวิ๋นเอ๋อร์ พวกเรากลับไปกินข้าวกันเถอะ”
มู่ซืออวี่ยื่นมือของนางมาหาลู่จื่ออวิ๋น
“ข้าจะกลับกับเจ้าก่อน” ลู่อี้พูดเบา ๆ
“ได้”
มู่ซืออวี่ถอนมือของนางกลับมา
นางเดินนำ ตามมาด้วยลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหาน ลู่อี้เดินเป็นคนสุดท้ายโดยมีลู่จื่ออวิ๋นอยู่ในอ้อมแขน
เมื่อคนในหมู่บ้านเห็นครอบครัวนี้ ต่างก็แสดงสีหน้าแปลกใจ
ตอนนี้มู่ซืออวี่กลายเป็นประเด็นของคนในหมู่บ้าน นางจึงชินกับการจ้องมองของคนเหล่านี้ ไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติกับพวกเขา
“มู่ซืออวี่” มู่ซือเจียวเดินก้าวยาว ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยความโกรธราวกับไก่ตัวผู้
ลู่อี้ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ยืนขวางอยู่ตรงหน้ามู่ซืออวี่
มู่ซืออวี่มองลู่อี้ด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเห็นลู่อี้ สีหน้าของมู่ซือเจียวก็เปลี่ยนไป ตะโกนใส่มู่ซืออวี่อย่างกราดเกรี้ยว “มู่ซืออวี่ เจ้าคิดว่าหลบอยู่หลังผู้ชายแล้วจะมีประโยชน์งั้นหรือ? ออกมาสิ!”
“อย่างแรกเลย ข้าไม่รู้ว่าจะออกไปอย่างไร ถ้าเจ้าเก่งมาก เจ้าช่วยแสดงให้ข้าดูสิ อย่างที่สอง ข้าจะหลบหลังผู้ชายคนไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ถ้าเจ้าเก่งมากนักก็หาผู้ชายของตัวเองมาปกป้องเจ้าบ้างสิ”
ไม่ว่ามู่ซือเจียวจะโกรธแค่ไหน มู่ซืออวี่ก็พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับว่าไม่มีอะไรกระทบกระทั่งตน
เมื่อลู่อี้ได้ยินนางพูดว่า ‘ผู้ชายของตัวเอง’ เขาก็ตกตะลึง รู้สึกจั๊กจี้หัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ในตอนนั้นที่เขาแต่งงานกับ ‘มู่ซืออวี่’ หลังจากแต่งงานกลับมาก็ทิ้งขว้างไม่สนใจ ปฏิบัติราวกับเป็นของประดับตกแต่งในบ้านที่สร้างความวุ่นวาย ในช่วงเวลานั้น ‘มู่ซืออวี่’ ก็พยายามปีนข้ามเตียงของเขาเช่นกัน แต่เขาหวาดกลัวจนต้องบอกตรง ๆ
ลู่อี้ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย อุบัติเหตุครั้งนั้นอยู่เหนือการควบคุมของเขา เขาคิดว่าในชีวิตนี้จะไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงมามีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า… ผู้หญิงคนนี้มักจะทำให้เขาประหลาดใจอยู่เสมอ
“เจ้าละอายใจไหม?”
มู่ซือเจียวมองหน้าอีกซีกหนึ่งที่สมบูรณ์แบบของลู่อี้ด้วยความหลงใหล มีความไม่เต็มใจแฝงอยู่ในแววตาของนาง
แต่เมื่อลู่อี้หันใบหน้าอีกซีกหนึ่งมา นางก็สงบลง
“มู่ซืออวี่ สัตว์ประหลาดน่าเกลียดอย่างเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะใช้อุบายล่อลวงเขา เจ้าคิดว่าเขาจะแต่งงานกับเจ้าหรือ? เขาสนใจเจ้ามาหลายปีแล้วหรือ? ‘ผู้ชายของตัวเอง’ อะไร น่าขันยิ่งนัก” มู่ซือเจียวพูดอย่างประชดประชัน
“ถ้าพูดถึงกลอุบายก็ต้องขอบใจเจ้าไม่ใช่หรือ? มู่ซือเจียว” มู่ซืออวี่ยิ้มมุมปาก มองมู่ซือเจียวอีกครั้ง “ยานั่น… ข้าไม่มีเงินซื้อมันหรอก”
สีหน้าของมู่ซือเจียวพลันเปลี่ยนไป
“เจ้า… เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร!”
มู่ซืออวี่เย้ยหยัน “ข้าไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ มู่ซือเจียว ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจ้าดิ้นรนแบบนี้ไปเพื่ออะไร ถ้าข้าทำสิ่งที่ผิดขนาดนั้นก็ควรจะที่เจียมเนื้อเจียมตัว! หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าเปิดโปงสิ่งที่เจ้าทำ?”
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร” สีหน้าของมู่ซือเจียวแข็งค้าง
นางจำจุดประสงค์ของการมาวันนี้ได้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “มู่ซืออวี่ เจ้าทำให้แม่เจ้าเลิกกับพ่อเจ้า เจ้าบอกว่าจะดูแลแม่เจ้ากับน้องชาย แล้วตอนนี้ล่ะ? เจ้าขับไล่พวกเขาออกไปในเวลาเพียงไม่กี่วัน เจ้ามันปลอมเปลือก! อาสะใภ้รองกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้ง สุขภาพของนางไม่ดี น้องหานก็ยังเด็กมาก ถ้าเจ้าไม่สนใจพวกเขา แล้วต่อไปพวกเขาจะทำอย่างไร?”
มู่ซือเจียวได้ยินว่าถงซื่อและมู่เจิ้งหานกำลังจะย้ายออกจากบ้านลู่ไปอยู่อีกแห่ง นางจึงมาที่นี่เพื่อจงใจก่อความวินาศ
นางต้องการให้ทุกคนในหมู่บ้านเห็นความจอมปลอมที่แท้จริงของมู่ซืออวี่
บอกว่าต้องการดูแลแม่และน้องชายตัวเองไม่ใช่หรือ? เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันก็ทนไม่ได้ รีบขับไล่สองคนนั้นออกไปเสียแล้ว
ใช่! เดิมทีครอบครัวของลู่อี้ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน น้องของลู่อี้จะยอมรับมู่ซืออวี่อย่างจริงใจได้อย่างไร? พวกเขาคงทะเลาะกันหลายครั้งแล้ว เพียงแค่ชาวบ้านไม่รู้มากกว่า
