Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2166-2167

ตอนที่ 2166
“เขาเพิ่งเรียนปีหนึ่งเอง รอคนอื่นเลิกอยากรู้เรื่องเขาก่อนแล้วค่อยว่า
กัน”
“อยากรู้?”
“ก็เดือนของพวกนายเล่นประกาศรักใต้ตึกแบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องอยาก
รู้เรื่องเขาอยู่แล้ว”
“…” ทำไมฟังแล้วเหมือนหึงเลยแฮะ
เจียงจั่วยังคงพูดด้วยเสียงเรียบ “ต่อไปก็พัฒนางานของพวกนายให้ดี
เถอะ เจ้าสี่ของพวกนายมีอะไรก็ให้มาหาฉันเป็นการส่วนตัว หรือจะ
ไปหาเหยาเย่าก็ได้ ธรรมดาแล้วพวกผู้หญิงไม่สนใจเรื่องอยากรู้หรือ
ไม่อยากรู้อะไรนี่หรอก แต่เหยาเย่าไม่เหมือนคนอื่น คนที่ไม่รู้เรื่อง
อะไรต้องนินทาเขาแน่ เพราะงั้นหวังว่าพวกนายจะเก็บเป็นความลับ
ให้”
“ไม่มีปัญหา” ชายคนนั้นได้ยินแล้วเข้าใจทันที ความชอบของเจียงจั่ว
ดูจะลึกซึ้งกว่าเจ้าสี่อีก
สำหรับเจ้าสี่แล้ว พวกเขายังคงดื่มเหล้าด้วยกัน
ในสถานการณ์แบบนี้ ใช่ว่าเจ้านั่นจะไม่มีโอกาสแย่งเหยาเย่ากลับมา
เพราะพี่เจียงยังไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการ
การลองกลับมาคบกันใหม่นี้ผ่านมาได้สองอาทิตย์แล้ว
ทั้งสองคนลองคบหากัน
ทดลองกันจริง ๆ
เจียงจั่วยังคงส่งของไปที่หอพักของเหยาเย่าเหมือนเดิม
เพียงแต่สภาพจิตใจของเธอเปลี่ยนไปแล้ว
เวลาเห็นของเหล่านั้นต้องยิ้มแล้วแบ่งให้เพื่อนรูมเมท
ดูเหมือนทุกคนที่มีแฟนแล้วมักจะใส่ใจการแต่งตัวมากขึ้นเมื่อต้อง
ออกไปข้างนอก
เซวียเหยาเย่าก็เช่นกัน แต่แค่แต่งตัวให้เหมาะสมเท่านั้น
แถมเธอเริ่มเรียนหนักขึ้นทีละน้อย มีโปรเจกต์ต้องทำอีก
บางครั้งถึงกับทึ้งผมตัวเองเวลาทดสอบ แล้วก็หลุดเข้าไปในเกม
เจียงจั่วเป็นทีเอ เวลามาหาแล้วเห็นสภาพเธอนี้ ก็จะวางขวดน้ำให้
ด้านข้าง ไม่แสดงอะไรออกมา แต่กลับทำให้รู้สึกว่าระหว่างทั้งคู่ดู
สนิทสนมกันอย่างน่าประหลาด
เวลาเดียวที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ก็คือตอนกลับจากห้องทดลองไป
ยังหอพักซึ่งเป็นเวลาไม่ถึงสิบนาที เป็นช่วงที่เจียงจั่วเดินไปส่งเซวีย
เหยาเย่า
“ฉันก็อยากมีพี่ชายสักคน”
หลี่เถาถือขนมเค้ก ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีที่ได้เป็นรูมเมทของ
เซวียเหยาเย่า
ถึงแม้เธอจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่รับรักพี่เดือนมหาวิทยาลัย
สุดหล่อ
“ฉันไม่เคยดูออกเลยว่าเหยาเย่าเป็นลูกเศรษฐี ตอนนี้มาเห็นมาดคุณ
ทีเอแล้ว รวยมาก รวยของจริง”
เหยาเย่าพูดยิ้ม ๆ “ฉันดูจนมากเลยเหรอ?”
“ก็ไม่เห็นชัดเท่าคุณทีเอนี่นา ตอนนี้มีคนโพสต์ภาพเขาในเว็บของ
ทางมหาวิทยาลัยแล้วนะ ตอนแรกอยากซื้อสร้อยแบบเดียวกับเขา
แต่พอทุกคนเสิร์จหาราคาแล้วก็โบกมือบ๊ายบายเลย” หลี่เถาส่ายหน้า
“ใช่แล้ว เหยาเย่า วันนี้เป็นวันไวต์เดย์[1] เธอจะฉลองยังไง? นัดพวก
รุ่นพี่ออกมาเจอกันดีไหม พวกเราจะได้เจอกันหน่อย”
เซวียเหยาเย่ากินขนมเค้กด้วย “วันนี้ฉันมีนัดแล้ว พวกเธอไปกันเถอะ”
“มีนัดแล้ว?” รูมเมทที่เหลือต่างตาโต
เซวียเหยาเย่าหัวเราะเสียงเบา “ใช่”
“เธอเพิ่งปฏิเสธรุ่นพี่ไปไม่ใช่เหรอ?”
เซวียเหยาเย่าส่งเสียงตอบรับ หันไปมองพวกเธอ “ไม่เกี่ยวกับเขา
แป๊บนะ มีสายเข้า”
สายที่โทรเข้าเป็นสายจากห้องทดลอง บอกว่ามีทดสอบรอบพิเศษ
เข้ามาด่วน
เธอคุยโทรศัพท์เสร็จก็ไม่คิดแม้แต่จะกินขนมเค้กต่อ หยิบกระเป๋า
แล้วรีบร้อนออกจากหอพักทันที
เพื่อนรูมเมทได้แต่ทำหน้างง เหยาเย่านัดกับใครในวันพิเศษแบบนี้
กันแน่
และด้วยเหตุที่ต้องทดสอบกะทันหัน ทางนั้นจึงมีคนไม่เยอะ
แถมเวลาที่ต้องทดสอบรายละเอียดในเกม เหยาเย่าจะลืมทุกอย่างจน
หมดสิ้น
รวมถึงนัดเดทในวันนี้ด้วย…
[1] วันไวต์เดย์ เป็นเทศกาลที่จัดขึ้นหนึ่งเดือนหลังวันวาเลนไทน์
หากว่าใจตรงกันและต้องการตอบรับความรู้สึกของอีกฝ่าย ในวันนี้
ผู้ชายที่เคยได้ช็อกโกแลตในวันวาเลนไทน์จะมอบของขวัญตอบ
แทนให้กับฝ่ายหญิง
ตอนที่ 2167
นอกมหาวิทยาลัย C
เจียงจั่วเลือกร้านอาหารแห่งหนึ่ง
แม้ไม่ได้เหมาทั้งร้านเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ว่าที่นี่ก็มีบรรยากาศ
สงบจริง
สถานที่แบบนี้ คนทั่วไปจ่ายไม่ไหวแน่ แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เมื่อผู้คน
ค่อย ๆ ออกไปจะยิ่งเงียบสงบมากขึ้น
ร้านอาหารแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยกำแพงกระจก ตำแหน่งของเจียง
จั่วแค่หันมองนิด ๆ ก็เห็นโคมดอกไม้ที่ประดับไว้ด้านนอกได้
สิ่งเหล่านี้เป็นแผนของเขาเอง รวมถึงรถฟักทองที่มีหลอดไฟพัน
รอบและดอกกุหลาบที่ตกแต่งเป็นแถบตรงลานด้านนอกด้วย
ทั้งสองเคยคบกันก็จริง แต่ไม่เคยฉลองเทศกาลเหมือนคู่รักทั่วไป
แบบนี้
ดังนั้นเจียงจั่วจึงไม่ได้เตรียมการณ์เหล่านี้แค่วันสองวัน
ขนาดพวกบริกรในร้านก็ยังไม่เคยเห็นความเอาใจใส่เช่นนี้เลย ยัง
พลอยนึกว่าเป็นการขอแต่งงานด้วยซ้ำ
การทุ่มเทแรงกายแรงใจมากมายเพื่อฉลองวันไวต์เดย์ขนาดนี้ เป็น
เรื่องที่เห็นได้ไม่บ่อยนัก
หากมองข้างนอกจากจุดที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ จะเห็นว่าบรรยากาศสวย
มาก
หลายโต๊ะที่มากินข้าวเป็นคู่รักกัน ยังคิดว่าทางร้านตกแต่งเพื่อให้ขับ
บรรยากาศวันแห่งความรักโดยเฉพาะ ต่างถ่ายรูปเก็บไว้แทบทุกคน
ทว่าเมื่อถ่ายออกมา เหมือนจะเห็นตัวอักษร ‘เหยา’ อยู่บนโคมไฟ?
พวกเขานึกว่าเข้าใจผิดกันไปเอง เพราะอย่างไรก็มีรถม้าอยู่ด้วย
ทางร้านเปิดเสียงเพลงคลอเบา ๆ
บริกรเดินมาหาหลายครั้งแล้ว “คุณลูกค้า เติมน้ำมะนาวครับ”
เพราะเหตุที่เป็นลูกค้าใหญ่ เขาจึงไม่ได้เร่งลูกค้าให้สั่งอาหาร
แถมทางครัวจัดเตรียมวัตถุดิบของอาหารที่ลูกค้าคนนี้สั่งไว้แล้ว ขอ
แค่ได้รับคำสั่งจากชายหนุ่ม ทางร้านก็เริ่มทำได้เลย
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ
เจียงจั่วได้ยินเสียงจากปลายสายว่า ‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลข
ที่ท่านเรียก’ พลางหันไปมองนาฬิกาแบบโบราณที่ติดตั้งกลางร้าน
สามทุ่มแล้ว
และพวกเขานัดเจอกันตอนหนึ่งทุ่ม
บริกรเดินเข้ามาหาอีกครั้ง “คุณครับ ให้เสิร์ฟขนมปังก่อนไหมครับ”
“ได้” แววตาชายหนุ่มหมองลง
คนที่นั่งตามลำพังอย่างเขาไม่รู้ว่าทำไมบรรยากาศยิ่งสวยงาม ก็ยิ่งดู
อ้างว้างขึ้น
ลูกค้าชุดที่สองต่างเอาแต่สงสัย ทำไมหนุ่มหล่อคนนี้นั่งที่ดีที่สุด แต่
ที่นั่งตรงข้ามกลับว่างเปล่า
เมื่อถึงเวลาสามทุ่มครึ่ง
บริกรเดินมาหาอีกครั้งด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “คุณลูกค้า เชฟ
ของพวกเราเลิกงานตอนสี่ทุ่มครับ ให้เราเอาอาหารที่คุณสั่งไว้มา
เสิร์ฟก่อนไหมครับ?”
เจียงจั่วมองดูหน้าจอมือถือที่ไม่เปลี่ยนแปลง
ทางฝั่งบริกรก็ยังรออยู่ “หรือว่าคุณจะติดต่อเพื่อนคุณก่อน?”
“เสิร์ฟอาหารก่อนเถอะ” เสียงของเจียงจั่วเหมือนจะไม่แสดงอารมณ์
ใด ๆ
“ได้ครับ”
เมื่อใกล้จะสี่ทุ่ม แขกโต๊ะสุดท้ายกลับไปแล้ว
โต๊ะของเจียงจั่วเต็มไปด้วยอาหาร วัตถุดิบทั้งสดใหม่และราคาแพง
แต่เขายังคงไม่ขยับ เดิมทีคิดจะโทรหาเธออีกครั้ง ตอนกำลังเปิดดู
โมเมนต์ในวีแชท นิ้วมือก็ชะงักกึก
รุ่นน้องที่ทำโปรเจกต์อยู่ทางนั้นโพสต์รูปเขียนว่า ‘นัดกินข้าวกัน
สองหอพักเป็นครั้งที่สอง สนุกจริง ๆ สองคนนี้เป็นเป็ดแมนดาริน
[1]ที่ลำบากจริงจริ๊ง ยังต้องทดสอบเกมอีก เดาว่าทดสอบเสร็จน่าจะ
มีอะไรดี ๆ ให้ชม’
เจียงจั่วมองดูภาพนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนิ้วมือถึงเย็นวาบ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอุณหภูมิที่มาจากกลางอก
เขาไม่รออีกต่อไปแล้ว
วางผ้ากันเปื้อนลงแล้วลุกขึ้นเดินออกไป บริกรคนนั้นเห็นแล้วยังบ่น
ในใจว่าคนรวยชอบฟุ่มเฟือย
ส่วนอีกด้าน
เซวียเหยาเย่าเสร็จงาน ถึงพบว่าเป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว
เธอชะงักไปนิด ราวกับนึกอะไรออก จากนั้นใช้มือทึ้งเส้นผม…แย่
แล้ว
……………………………………….
[1] เป็ดแมนดารินมักถูกนำมาเปรียบเทียบว่าเป็นคู่รักในภาษาจีน