Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2160-2161

ตอนที่ 2160
เจียงจั่วลุกขึ้นนั่ง ผ้าขนหนูสีขาวที่วางบนหน้าผากร่วงลงมา ทำให้
แววตาเขาเปลี่ยนไป
ขณะที่ยังมึนงง ชายอีกคนด้านข้างยกบะหมี่น้ำมาให้ “เฮ้ย นายตื่น
เสียที รีบกินบะหมี่เร็ว ฉันสั่งใส่กล่องกลับมาให้นาย รับรองว่าไม่ได้
ทำจากน้ำมันท่อแน่”
คนพูดเป็นรูมเมทที่เป็นทีเอด้วยกัน และด้วยเสียงนี้ทำให้ชายหนุ่ม
คิดว่าตัวเองควรตื่นได้แล้ว
เขาคงไข้ขึ้นสูงเกินไปจริง ๆ ถึงได้เห็นว่าเหยาเย่ามาเยี่ยม
น่าจะฝันมากกว่า
เจียงจั่วไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น กลับลงไปนอนดังเดิม และยกมือ
ทาบหน้าผากตัวเอง “ฉันไม่หิว”
“นายบอกว่าไม่หิวอีกแล้ว” ชายคนนั้นส่ายหน้า “คุณชายเจียง นาย
ต้องกินอะไรบ้างนะ ถึงฟื้นไข้แล้วจะไม่อยากอาหารก็เถอะ นายดู
ตัวเองสิ เมื่อกี้ให้นายกินข้าว นายก็ไม่กิน เป็นไงล่ะป่ วยหนักขึ้นเลย
ถ้าไม่ใช่น้องสาวนาย…”
“น้องสาว? น้องสาวอะไร” เจียงจั่วพูดแทรกขึ้นมาก่อนโดยไม่รอให้
อีกฝ่ายพูดจบ
อีกฝ่ายงงเล็กน้อย “ก็น้องนายไง น้องเหยาเย่า”
เจียงจั่วผุดลุกขึ้นมา เสียงค่อนข้างแหบเครือ “เหยาเย่ามาเหรอ?”
“อื้อ” คนคนนั้นพยักหน้า เป่ าบะหมี่กินพลางพูดต่อ “เขาเพิ่งกลับไป
แถมยังทิ้งยาไว้ให้นายด้วย บอกว่าถ้านายตื่นแล้วให้ฉันเรียกนายไป
กินข้าว กินเสร็จค่อย…เฮ้ย เดี๋ยว คุณชายเจียง จะไปไหน!”
เจียงจั่วไม่ได้หันกลับมา คว้าเสื้อคลุมได้ก็ออกไปเลย
ทำให้ชายคนนั้นเป็นงง “คุณชายคนนี้รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเพิ่งจะ
หายไข้”
เวลานี้เจียงจั่วไม่แคร์เรื่องเหล่านั้นอีกแล้ว
ในเมื่อเธอมาหาเขา ก็แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่ใช่ไหม
นี่เป็นสิ่งเดียวที่เจียงจั่วใส่ใจ
วันนี้ใต้ตึกหอพักหญิงมีคนเยอะมาก เพราะมีคนคนหนึ่งยืนอยู่ใต้
ต้นไม้
คนคนนั้นยิ้มมุมปาก ดูเหมือนเพิ่งเล่นบาสเสร็จ ยังไม่ดึงผ้ารัดข้อมือ
ออกด้วยซ้ำ มือถือดอกไม้ไว้ช่อหนึ่ง และกำลังพูดกับเซวียเหยาเย่า
คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยสุดหล่อที่พวกเธอ
อยากเห็นนั่นเอง
“ในเมื่อเธอไม่มีเวลา ฉันเลยได้แต่มาหาเอง” ชายคนนั้นยิ้ม “ตอน
แรกกะว่าจะค่อย ๆ บอกเธอ แต่เห็นทีถ้าไม่พูดในตอนนี้ ต่อไปคง
ไม่มีโอกาสแล้ว เธอเองก็คงรู้”
เซวียเหยาเย่ายืนนิ่งไม่พูดอะไร
“เธอบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว ฉันติดตามทีมไดมอนด์มานาน ไม่เคยได้
ยินข่าวว่าเธอมีแฟนมาก่อน แต่พอทีเอนั่นมา ฉันก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอยัง
ไม่มีแฟน”
“สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ ฉันหวังว่าจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ ถ้าเธอรู้สึก
ว่าได้ยินแล้วไม่รู้จะคบหาฉันต่อไปยังไง ก็ถือเสียว่าฉันไม่ได้พูดก็
แล้วกัน”
“เหยาเย่า ฉันชอบเธอ”
เมื่อเขาพูดถึงตัวอักษรตัวสุดท้าย คนที่เดินไปมาแถวนั้นแทบจะได้
ยินกันหมด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าที่นี่คือหอพักหญิง
ข่าวที่ส่งต่อกันย่อมเร็วมาก กระทั่งมีคนป้องปากกระซิบ แถมยังมี
คนผิวปากอีกต่างหาก
หากเป็นเมื่อก่อน คงไม่มีใครเชื่อว่าเดือนสุดหล่อจะสารภาพรักใคร
และยิ่งไม่น่ามารอใครที่ใต้ตึก
แต่เวลานี้ภาพดังกล่าวเกิดขึ้นจริง ๆ เหมือนเป็นภาพที่น่าจะเกิดขึ้น
แค่ในละคร
หญิงสาวที่ถูกสารภาพรักโชคดีเหลือเกิน
มีคนป้องปากตะโกนว่า “ตอบตกลง ตอบตกลง ตอบตกลง”
ความสวยงามและครึกครื้นทั้งหมดคือสิ่งที่เจียงจั่วซึ่งหน้าซีดขาว
เห็นเมื่อถือเสื้อคลุมเดินมาถึงที่นี่
ตอนที่ 2161
คบกันนะ
ไม่มีหวังแล้วใช่ไหม
เขากัดริมฝีปากล่าง สองขาเหมือนถูกอะไรถ่วงไว้ ทั้งหนักอึ้งและอึด
อัด
เขามองเห็นอนาคตและวัยหนุ่มสาวจากตัวของคนทั้งสอง
หากคิดให้ดี เกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างเธอกับเขา
นอกจากการทำร้าย อดีต รวมถึงความบ้าที่ไม่อยากจะคิดถึง
เจียงจั่วไม่เคยมองออกว่าปัญหาของตัวเองอยู่ที่ตรงไหน
เขาอยากถามเธอเหลือเกิน
การที่เขารักใครไม่เป็นถือเป็นความผิดงั้นเหรอ
แต่ตอนนี้พิสูจน์ชัดแล้ว การชอบใครไม่เป็นถือเป็นความผิดของเขา
เพราะเขาไม่เคยคิดจะถนอมค่าของมัน แล้วก็ยังไม่เชื่อใจใคร
ทว่าเขาดีโดยสิ้นเชิงกับคนคนหนึ่ง
เจียงจั่วหลุบตาลง
เขาเป็นนักธุรกิจ ทั้งที่อยู่ในวัยเดียวกัน แต่มีความคิดซับซ้อนยิ่งกว่า
หากเทียบกับดีงามของคนอื่น เขากลับเหมือนจะคิดเพียงผลประโยชน์
ไม่ว่าจะทำอะไร เขามักคำนึงถึงผลได้ผลเสียก่อน
มันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน
น่าจะเป็นหลังจากที่แม่เขาเสียชีวิตแล้วเขาต้องรักษาตระกูลเจียงเอาไว้
ผู้หญิงหลายคนอยากแต่งงานกับพ่อเขา หากเขาไม่คำนึงผลได้ผลเสีย
แล้วจะต่อสู้กับพวกนั้นได้อย่างไร
เขาไม่ยอมให้ใครแตะต้องสมบัติของตระกูลเด็ดขาด
ไม่ใช่ว่าเขาอยากเป็นคุณชายตระกูลเจียง แต่ของเหล่านั้นควรต้อง
เป็นของของแม่เขา
ดังนั้นต่อมาเขาจึงกลายเป็นคนละคน
เจียงจั่วก้มหน้าหัวเราะ
ครั้งนี้เขาไม่อาจทำตามวิธีของตัวเองได้ นอกจากจะไม่อยากบังคับ
เธออีก ยังมีอีกอย่างนั่นคือ เขาอาจเป็นแบบนี้มานานแล้ว
เป็นเขาที่เอาแต่ยึดติดกับอดีต
จำได้ว่าในวันคริสมาสต์ตอนอายุสิบขวบ ฉินมั่วยืนที่หน้าประตูบ้าน
ของพวกเขา คนที่ไม่แตะต้องงานศิลปะอย่างเขาคนนั้นกลับตกแต่ง
ต้นคริสมาสต์
ทั้งที่เป็นเทศกาลของคนต่างชาติ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาสักนิด
ยิ่งเป็นตระกูลฉิน ยิ่งต้องให้ความสำคัญกับวันเทศกาลของประเทศ
จีนมากกว่า
ความเคยชินเล็กน้อยเหล่านี้ ฉินมั่วจะต้องทำทุกปีนับตั้งแต่ที่เขารู้จัก
อีกฝ่าย
ตอนนั้นเขาถามเพื่อนว่า ‘นายทำเรื่องพวกนี้ทำไม’
ฉินมั่วบอกว่า ‘เคยมีคนชอบ’
เขารู้คำตอบทันที ‘เคยมี แสดงว่าคนคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว’
ฉินมั่วเงยหน้า แววตาไม่เปลี่ยนไป ‘ตอนนี้ไม่อยู่ แต่แค่ฉันรอเขาที่
เดิม เขาต้องกลับมาสักวัน’
ตอนนั้นหากจะบอกว่าเขานับถือฉินมั่ว ไม่สู้จะบอกว่าเขาอิจฉา
เพื่อนที่มีคนให้รอคอย
หากยืนอยู่ที่เดิม คนคนนั้นแค่หันกลับมาก็จะมองเห็น
หลายคนบอกว่าคนที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ง่ายเลย เพราะไม่มีใครจะยืนหยัด
ได้โดยไม่เปลี่ยนไป
ใช่ ฉินมั่วไม่เคยเปลี่ยนเลยในตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะเกิดเรื่อง
ขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่เปลี่ยน
แต่มีคนรู้บ้างไหมว่า คนบางคนไปแล้วก็ไปลับ ไม่มีวันหันกลับมา
มองว่ามีคนรออยู่ด้านหลัง
เพราะแต่ละคนแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ย่อมต้องสร้างชีวิตใหม่ของตัวเอง
มีแต่คนอย่างฉินมั่ว
เธอคนนั้นหันกลับมา แถมยังใช้วิธีวิ่ง…วิ่งย้อนหลังมาเรื่อย ๆ เพื่อจะ
ได้กลับมาเจอฉินมั่ว
เมื่อรู้ว่า Z คือคนที่ฉินมั่วรอคอยมาหลายปีนี้ เจียงจั่วอิจฉามาก
เขาเองก็ไม่เปลี่ยน แต่เขาไม่รู้จักถนอมค่า ถึงได้ไม่มีใครหันกลับมา
มอง
เจียงจั่วหันหลัง ก้าวเท้าออกเดินไปยังทางตรงข้ามกับหอพักนักศึกษา
เขาไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเหยาเย่า
เสียงเหมือนหายไปจากหู
ทำให้เซวียเหยาเย่าร้อนรน เมื่อหันมาเห็นเขาก็เร่งฝีเท้ามาขวางไว้
ด้านหน้า “คุณจะเดินไปจนถึงเมื่อไรถึงจะยอมหยุด”