Black Peach Z เดิมพันรักสาวแฮกเกอร์ – ตอนที่ 2215-2216

ตอนที่ 2215
บทคุณป๋อ
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ประกายในก้นบึ้งนัยน์ตาของเขามีสีแดงราง ๆ
เหมือนจอมมารจากในการ์ตูนจริง ๆ
จอมมารจะแก่ได้อย่างไรจริงไหม?
เขาหัวเราะเอ้อระเหยเหมือนเดิม “เอาละ ขอให้คุณรู้ว่าผมยังมีชีวิต
อยู่ก็พอแล้ว”
“หมายความว่ายังไง?” คุณท่านอานผู้ปราดเปรื่องขมวดคิ้ว “คุณไม่
ไปหาจิ่วหน่อยเหรอ?”
คุณป๋ อจิ่วยืนนิ่งตรงนั้น เหมือนกลมกลืนไปกับความมืดแล้ว “ผม
เคยเจอเขาแล้ว ว่าแล้วว่าท่านจิ่วของผมสวมชุดเจ้าสาวได้สวยมาก”
“คุณไปร่วมงานแต่งงานของพวกเขาที่ต่างประเทศ?” คุณท่านอาน
เงยหน้าทันที “พวกเขาจำคุณไม่ได้?”
คุณป๋อแก้ให้ “ต้องบอกว่าผมเป็นคนจัดพิธีแต่งงานให้พวกเขาเอง หึ
สองคนนี้สายตาไม่เลว เลือกโบสถ์ที่ผมนอนอยู่พอดี”
“โบสถ์ที่คุณนอน?” คุณท่านอานอึ้ง นึกถึงตอนที่เจอชายคนนี้เป็น
ครั้งแรก ก่อนจะเอ่ยว่า “มีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากถามคุณมาตลอด คุณ
ใช้ทำวิธีไหนถึงทำให้บาดแผลที่ผมชนคุณหายไปได้”
คุณป๋ อหัวเราะเบา ๆ “คุณอานก็ มาถามเอาตอนนี้ มันสายเกินไป
ไหม?”
คุณท่านอานอยากพูดขึ้นอีก กลับได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นมาก่อน
คุณป๋อหยิบมือถือมากดรับ เสียงพูดเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในความเซ็ก
ซี่แฝงด้วยความออดอ้อน “ผมเหรอ เหมือนจะหลงทาง อืม ไม่รู้ว่า
ตัวเองอยู่ที่ไหน จะมารับผมเหรอ ได้ งั้นผมรอที่นี่นะ คุณอย่าขับรถ
เร็วนักล่ะ หนาวนิดหน่อย เหรอ? จำบางอย่างได้ งั้นผมอยากฟังจัง
เลยว่าคุณจำอะไรได้บ้าง…”
คุณท่านจำได้ดีทีเดียว ว่าในสถานการณ์แบบไหนเพื่อนต่างวัยของ
ท่านถึงจะทำตัวเกาะเมียกินแบบนี้
และรู้แล้วด้วยว่าใครเป็นคนโทรมา
ท่านมองเพื่อนต่างวัยวางสาย แล้วมายิ้มให้พลางพูด “เดี๋ยวผมจะพา
เขาไปดูพวกลูก ๆ แข่ง จะว่าไปช่วงนี้ผมเพิ่งจะว่างดูพวกเขาสองคน
แข่ง ถึงตอนนั้นถ้าแข่งชนะ ผมว่าจะให้อะไรพวกเขาหน่อย”
หลังทิ้งประโยคนี้ไว้ ร่างสูงเพรียวก็หายไปท่ามกลางความมืดสลัว
ยามค่ำคืน
ยังสง่างามจนชวนให้รู้สึกเหลือเชื่อเสมอเลย
ทว่าคุณท่านอานไม่ได้ห้ามไว้ เพราะประโยคเดียวก็เกินพอแล้ว
อีกอย่างท่านรู้ว่าเมื่อเขาออกไปจากที่นี่ ก็จะยืนแสร้งทำตัวน่าสงสาร
อยู่ริมถนน จึงไม่ได้รั้งไว้แต่อย่างใด
ไม่ผิดคาด
คุณป๋ อทำท่าเกาะเมียกินอย่างเชี่ยวชาญจริง ๆ
เขาเดินไปริมถนน ถึงแม้บุคลิกยังเจ้าเล่ห์ เสื้อสูทตัวนอกกลับเปิดอ้า
ท่าทางเหมือนงงงวยอยู่บ้าง
เขายืนอยู่ตรงนั้น หางตากวาดมองฝูงค้างคาวที่เกาะตรงเสาไฟข้าง
ถนน
หากมีคนอื่นอยู่ด้วย รับรองว่าจะเห็นพวกมันตัวสั่นก่อนจะบินหนี
ไปแน่นอน
อันที่จริงไม่น่าจะมีค้างคาวอยู่ใกล้ผู้คนตรงกลางใจเมืองเสียด้วยซ้ำ
ฤดูกาลก็ไม่เอื้ออำนวย
ทุกคนต่างรู้ว่าค้างคาวชอบบริเวณที่มืดชื้น แล้วพวกมันมาอยู่ที่นี่ได้
อย่างไร
สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างไม่เหมือนจะเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง
เมื่อค้างคาวบินจากไป หมอกดำรอบด้านก็จางหายไปด้วยไม่น้อย
คุณป๋อยืนอยู่ตรงดวงไฟริมถนน เงาของเขาถูกลากยาวออกไป
ลมยามค่ำคืนประจำฤดูใบไม้ร่วงพัดค่อนข้างแรง
เส้นผมสีดำของเขายุ่งนิด ๆ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ก็ยังไม่ส่งผลกระทบ
ต่อความสง่างามเฉพาะตัว แต่ทำให้ดูน่าสงสาร
โดยเฉพาะเมื่อรถจี๊ปแรงเลอร์ตรงเข้ามา เขาก็ยิ่งดูอ่อนแออย่างเห็น
ได้ชัด…
ตอนที่ 2216
บทคุณพ่อป๋อและมาดามป๋อ
คนในรถคันนั้นเห็นชายในชุดสูทดำยืนอยู่ใต้แสงไฟอย่างเอื่อยเฉื่อย
เสี้ยวหน้าถูกไฟส่องจนดูค่อนข้างซีดเซียวท่ามกลางไอหมอกเลือน
ราง
ทำให้คนที่ได้เห็นถึงกับใจเต้นกระตุก เมื่อจอดรถเธอก็ผลักประตู
ออกไป
พริบตาที่คุณป๋ อเงยหน้า มุมปากมีรอยยิ้มบาง ๆ
“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้?”
เสียงที่ดังขึ้นแฝงด้วยความเย็นเยือกที่ดูว้าเหว่
ทว่าก็รู้สึกได้ถึงความห่วงหาอาทรผ่านน้ำเสียงด้วย
“เป็นงานเลี้ยงส่วนตัวที่ห้ามคุณเข้าไปเหรอ?”
คุณป๋ อตอบว่า “อื้อ” จากนั้นซบหน้าที่บ่าอีกฝ่ายราวกับอ้างว้าง
เหลือเกิน
เธอคนนั้นตัวแข็งทื่อ
รถที่แล่นผ่านสามารถเห็นภาพดังกล่าวได้จากกระจกหลัง
ผู้หญิงที่มีบุคลิกอย่างนักธุรกิจอย่างนี้น่าจะเลี้ยงไอ้หนุ่มหน้าตาดีไว้
ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำท่าแบบนี้
ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร มองไม่เห็นจริง ๆ เห็นแค่เรียวขา
ขาวกระจ่างซึ่งโผล่ออกมาจากกระโปรงชุดสูท รวมกับแผ่นหลัง
งดงามและส่วนโค้งเว้าที่ช่วงเอว
สิ่งที่ทำให้ผู้คนมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ แต่เป็นความเฉยชา
สูงส่งเหมือนดอกบัว ซึ่งพบเห็นได้น้อยมาก
ผู้หญิงแบบนี้ยังจะรับเลี้ยงผู้ชายหน้าอ่อนอีกเหรอ?
เสียดายทรัพยากรชั้นดีจริง ๆ !
อีกอย่างหากมองจากเสื้อผ้าของเธอแล้ว ก็มองออกว่าเธอไม่ได้เป็น
พนักงานธรรมดาทั่วไป
โหลวลั่วไม่ได้เป็นแค่พนักงานธรรมดาจริง ๆ ทว่าความทรงจำของ
เธอเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น
ไม่รู้ว่าเริ่มเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร
เมื่อเขาคนนั้นหาเธอเจอ เธอค่อนข้างมึนงง เขาบอกว่าเขาชื่อป๋ ออิ่น
มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเธอ
ส่วนความสัมพันธ์ที่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอจะต้องนึกให้ออกเองถึง
จะใช้ได้
โหลวลั่วไม่คิดว่าเธอเหมือนโดนคนหลอก ทว่าเขายืนเปียกฝนที่
หน้าบ้านเธอกว่าค่อนคืน ราวกับเป็นแมวราคาแพงที่ถูกเจ้าของ
ทอดทิ้ง
เมื่อเธอเปิดประตู มุมปากเขายังยกโค้ง “นึกขึ้นมาได้แล้วเหรอ?”
เธอตอบ “ยัง”
วันต่อมา ตอนเธอออกจากบ้าน ต้นไม้ที่อยู่หน้าประตูถูกตัดจนหมด
เขาปฏิเสธที่จะเข้าบ้านเธอ เอาแต่พิงกำแพง เมื่อแสงยามเช้าสาดส่อง
ใบหน้านั้นขาวซีดยิ่งกว่าในช่วงกลางคืนเสียอีก ทว่าไม่กระทบกับ
ความหล่อเหลาของเจ้าตัวเลย ใบหน้าซึ่งดูแล้วไม่น่ามีอยู่บนโลก
มนุษย์มีความมืดมิดชั่วร้ายอยู่
เขาบอกว่าเขาป่ วย ไม่อาจอยู่ใต้แสงแดดได้นาน ๆ แถมยังบอกว่าอยู่
ครู่เดียวก็ไปแล้ว
การได้นั่งที่นี่ก็จะได้อยู่ใกล้ชิดเธออีกสักนิด
เจ็ดวันผ่านไป
เมื่อมาถึงวันที่เจ็ด เธอหิ้วเขาที่เหมือนคนป่ วยเข้าบ้าน
ความระแวงของเธอที่มีต่อเขาคล้ายจะลดลงเยอะแล้วในเวลานี้ คง
เพราะเขาดูไปแล้วเปราะบางมาก
เหมือนเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า สติปัญญาของเธออนุญาตให้
เธอคบหากับผู้ชายที่อายุน้อยกว่าตัวเองได้อย่างไร เขาน่าจะเป็น
หนุ่มน้อยนะ…
เธอหลุบตามองคนที่เอาศีรษะซบบ่าตัวเอง
เพื่อให้อยู่ในท่าทางนี้ ตัวสูง ๆ ของเขาต้องก้มลงถึงจะได้
โหลวลั่วก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เรื่องแค่นี้ถึงทำให้เธอดีใจได้อย่าง
ง่ายดายมาก
กระทั่งปัญหาทางธุรกิจที่เจอในวันนี้ยังไม่ทำให้เธอปวดหัวขนาดนั้น
แม้ว่าเธอจะไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาดีอะไร แต่ก็ยังนับว่าเข้าใจความรู้สึก
ของท่านประธานผู้ชายที่หลงรักสาวน้อยได้
ความหนุ่มสาว ว่านอนสอนง่าย หน้าตาดี ทั้งยังต้องพึ่งพาเรา ใคร
บ้างล่ะที่จะไม่ชอบแบบนี้
โหลวลั่วคิดเช่นนี้พลางยื่นมือวางบนศีรษะของอีกฝ่ายอย่างเป็น
ธรรมชาติ “อยากไปจริง ๆ เหรอ ให้ฉันพาคุณเข้าไปไหมล่ะ?”