ตอนที่ 1823
บทตระกูลป๋อ เขาในสายตาของเธอ
“ใครกันนะที่บอกว่าจะเลี้ยงอย่างเดียว ไม่แตะต้องเด็ดขาด”
“ทนความหนุ่มสดใหม่ไม่ไหวล่ะสิ ฉันเข้าใจ”
“เธอจะไปเข้าใจอะไร คิดว่าประธานโหลวจะเหมือนเธอหรือไง”
พวกเพื่อนๆ ก็แค่กระเซ้ากันไป ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร
หลายคนคิดว่าผู้หญิงอายุสามสิบกว่าปีคงจะสนใจแต่เรื่องซุบซิบนินทาชาวบ้าน
อันที่จริงไม่ใช่ พวกเธอมีความสง่างามกับมุกขำๆ ของตัวเอง ไปจนถึงการปลดปล่อยความเครียดอีกด้วย
บางทีก็แลกเปลี่ยนความคิดกัน ไม่ได้ทำให้ไม่สบายใจกัน
“การแต่งงานต้องแลกกับบางอย่างที่สูงค่า” หนึ่งในนั้นพักแขนไว้ที่พนักเก้าอี้ ดูสวยระคนเกียจคร้าน “ไม่เหมือนเธอที่เลี้ยงคนที่ทำให้ตัวเองสบายใจ”
“ฟังแล้วเหมือนโดนเร่งแต่งงานเลยนะ”
“คนที่บ้านอยากให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่มีการงานมั่นคง แต่พอผู้ชายพวกนั้นเห็นการแต่งตัวของฉันก็หาว่าไม่ได้ทำงานจริงจัง ไปเป็นเมียน้อยให้คนอื่นหรือเปล่า”
โหลวลั่วได้ยินแล้วก็หยิบทิชชูมาเช็ดมุมปากให้เธอคนนั้น
ฝ่ายหลังยิ้มแล้วพิงบ่าเธอ “ฉันมันรอบรู้ไปทุกอย่าง มีตรงไหนที่ไม่เหมือนคนทำงานจริงจังบ้าง โลกนี้ไม่มีใครดีกว่าประธานโหลวอีกแล้วจริงๆ ด้วย”
“เธออย่าอยู่ใกล้ประธานโหลวให้มากนักเลย เขามันคนมีหมาน้อยนะจ๊ะ” อีกคนหัวเราะเสียงเบา ถอดแว่นตาออก “ผู้รอบรู้ทุกอย่าง ตั้งแผงดูดวงที่ใต้สะพานลอย เอาจริง เธอก็ดูไม่เหมือนคนทำงานจริงจังจริงๆ แหละ”
ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากหาว “ตอนฉันทำงาน พวกเธอก็นอน จะโทษฉันได้ไง?”
“ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนพวกเปิดไนต์คลับเข้าไปใหญ่” คนคนนั้นว่า “มา ทำนายดวงให้ประธานโหลวหน่อย เขากับลูกหมาน้อยมีโชคชะตาเป็นยังไง”
ผู้หญิงคนนั้นนั่งตัวตรง ก่อนจะส่งยิ้มให้ “ของประธานโหลวดูไม่ออก บอกตรงๆ นะ ฉันสนใจลูกหมาน้อยของเขามากกว่า”
“เธอทำหน้าเหมือนอยากเป็นมือที่สามเลยนะ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดยิ้มๆ “ฉันอยากเป็น แต่อยากแย่งประธานโหลวมาอยู่กับตัวเองมากกว่า ตอนที่ยังไม่มีลูกหมาน้อย ประธานโหลวออกจะหลงฉัน ตอนนี้ฉันว่าสถานะของฉันเริ่มไม่มั่นคงแฮะ”
“ตอนนี้ฉันก็ยังหลงเธออยู่นะ” ประธานโหลวหัวเราะ บุคลิกงามสง่า
เวลาเพื่อนฝูงพูดคุยกันเป็นต้องดึงหัวข้อจริงจังมาพูดด้วย
“เธอคิดว่าเขาน่าเชื่อถือจริงๆ เหรอ?”
โหลวลั่ววางถ้วยชาลง ความสง่างามไม่ลดทอน “ค่อยๆ ดูไป พวกเธอจะจริงจังไปทำไม?”
“เปล่า ก็เพราะว่าฉันเคยชอบคนที่อ้ายุน้อยกว่าไง เธอก็รู้นี่นา เวลาพวกนั้นชอบผู้หญิงแก่ว่าทีไรก็จะเล่นใหญ่ ชอบจริงจังแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่พอหมดชอบแล้วกลับไม่กล้าบอก เล่นย้อมผมของฉันให้เป็นสีเขียว[1]หมด แล้วที่สำคัญที่สุด ฉันเคยเห็นคนใหม่ของเขาตอนไปอบรม หล่อนเอาแต่ร้องไห้แล้วบอกฉันว่า ประธานหร่านคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ พวกลูกศิษย์มองดูอยู่เต็มไปหมดเลย กับแค่สวมเขาให้ฉันน่ะไม่เท่าไร แต่เล่นสวมเขาให้จนรู้ทั้งบริษัทฉันเนี่ยนะ ต่อไปฉันจะควบคุมลูกน้องยังไง”
พวกผู้หญิงต่างหัวเราะกันถ้วนหน้า “ฮ่าๆ ๆ ”
ส่วนคนพูดคนนั้นเก็บแล็บท็อป กวาดตามอง “แม่ครึ่งเซียนจอมหลอกลวงคนนั้นน่ะ หัวเราะพอหรือยังยะ?”
“ตอนหลังเธอก็เอาไม้ไล่ตีจนเจ้านั่นเกือบขาหักไม่ใช่เหรอ ยังไม่หายแค้นอีก?”
“นี่แหละที่ทำให้ฉันแค้นที่สุด ฉันเป็นคนมีการศึกษาสูงขนาดไหน มาบีบให้ฉันต้องใช้ไม้ไล่ตีเสียได้”
“นั่นเพราะเขารู้สึกว่าเธอไม่เกาะติดเขามากพอ เขาหาความรู้สึกภาคภูมิใจไม่เจอเมื่อต้องคบกับเธอ เลยอยากไปเล่นสนุกกับพวกสาวน้อยทั้งหลาย แต่ใครจะรู้ว่าเธอจับไต๋ได้เลยจะเลิกกับเขาเสียก่อน เขาก็ต้องยื้อความสัมพันธ์เอาไว้น่ะสิ ได้ยินว่าพ่อเขาต้องออกหน้าเอง ประธานหร่านนี่เก่งเป็นบ้า แค่เคลียร์ปัญหาเรื่องแฟน คนระดับประธานบริษัทถึงกับต้องจัดเลี้ยงอาหารค่ำในครอบครัวให้”
…………………………………
ตอนที่ 1824
แบล็กพีชเทพบุตรของฉันก็กำลังลงแข่ง
“อย่าพูดเลย ฉันปวดหัว” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าประธานหร่านเบือนสายตาไป “ฉันแค่อยากให้โหลวลั่วคิดให้ดี หาแฟนที่เด็กกว่าบางครั้งก็เป็นความยุ่งยาก พอผ่านความสดใหม่ไปแล้วก็ยังพอว่า เธอดูอย่างฉันสิ พวกแฟนเด็กอะอยากหวนกลับมากินหญ้าเก่าดั้งเดิมอย่างฉันทั้งนั้น แล้วคนอย่างโหลวลั่ว มีใครบ้างไม่อยากอยู่กับเขาไปชั่วชีวิต”
“ใช่เลย แต่ลูกหมาน้อยของประธานโหลวมีทำตัวไม่เหมือนคนอื่น ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายหนุ่มๆ ที่ไม่อยากได้ของข้าวของเลยหลังจากที่รู้จักกันได้สองเดือนกว่า”
“จริงด้วย”
“นี่แหละคือจุดที่เขาฉลาดมาก ไม่ทำให้คนเปย์โมโห ถึงจะทำให้โหลวลั่วเลิกระแวงได้”
โหลวลั่วได้ยินแล้วหัวเราะ “เขาทำลายความระแวงในใจฉันจริงๆ แหละ เขาบอกว่าพวกเราเคยมีลูกด้วยกันด้วย”
“ลูกเรอะ!”
สาวๆ อีกสามคนบนโต๊ะต่างตาโตเป็นแถว
โหลวลั่วเติมก้อนน้ำตาลลงในถ้วยชา “พวกเธอไม่เชื่อใช่ไหมล่ะ”
“เธอก็โม้เกินจริงไปหน่อยเนอะ” หมอดูสาวนั่งตัวตรง “ฉันไปไม่เป็นเลย”
โหลวลั่วหลุบตาลง ยังเต็มไปด้วยมาดนักธุรกิจ “ฉันถึงได้อยากไปดูกับเขาไงล่ะ”
“เธอ…น่าจะอยากมีลูกสักคนใช่ไหม?” ประธานหร่านเท้าคาง “ครั้งที่แล้วเห็นเธอหยุดอยู่หน้าร้านขายของเล่นด้วย”
โหลวลั่วตอบรับอย่างไม่ปิดบัง “ตอนนี้มีของขายสำหรับเด็กที่ไม่เลวเลย โดยเฉพาะคีย์บอร์ดตัวเล็กนั่น ยิ่งรู้สึกว่าถ้าฉันมีลูกจริงๆ แล้วเอาให้เขา รับรองว่าเขาต้องชอบแน่”
ประธานหร่านส่ายหน้า “ให้คีย์บอร์ดอันเล็กกับเด็กเนี่ยนะ?”
เรื่องแบบนี้คงมีแต่โหลวลั่วที่คิดได้ แต่กระทั่งเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นคีย์บอร์ดตัวเล็กแล้วถึงได้หยุดชะงัก ถือเอกสารมองค้างอยู่นาน ถึงขั้นพลาดประชุมไป
“เจ้าลูกหมาน้อยนี่ไม่เบาแฮะ” หมอดูสาวส่ายหน้า ก่อนจะดึงตัวโหลวลั่วกลับมา
ฝ่ายโหลวลั่วใช้นิ้วไล้ที่ขอบถ้วยกาแฟ “เขาบอกว่าลูกเรากำลังจะลงแข่งที่มิลาน”
“ลงแข่ง? ที่มิลาน?” แม่หมอเสยผม “บังเอิญอะไรอย่างนี้? เทพบุตรของฉันก็กำลังจะไปแข่งชิงแชมป์โลกที่มิลานเหมือนกัน”
โหลวลั่วเบือนหน้ามามอง “เทพบุตรของเธอ?”
“ก็แบล็กพีชไง! ฉันขอบอกเธอเลยนะว่าแบล็กพีชของฉันน่ะเท่จนไม่รู้จะเท่ยังไงแล้ว!” แม่หมอหลุดความหลงใหลไอดอลออกมา “โดยเฉพาะตอนที่เขากระโดดกบ เส้นผมยังชี้ยุ่ง พอยิ้มร้ายกาจที ตอนนั้นฉันเข้าใจทันทีว่าทำไมพวกเธอถึงได้ชอบผู้ชายที่อายุน้อยกว่า หล่อเท่สุดๆ หัวใจนี่เต้นตูมตาม แฟนคลับรุ่นเจ้อย่างฉันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย!”
โหลวลั่วไม่เล่นเกม ไม่เคยสัมผัสเรื่องพวกนี้มาก่อน จึงไม่รู้เรื่องด้วย
ทว่าน้อยครั้งที่จะเห็นเพื่อนกระตือรือร้นขนาดนี้ จึงถามกลั้วหัวเราะ “ชิงแชมป์โลกเหรอ บาสหรือว่าเทนนิสล่ะ”
“ไม่ใช่ทั้งหมด แต่เป็นอีสปอร์ต!” หมอดูคิดว่าตัวเองพูดไม่ละเอียดพอ จึงหยิบมือถือมาส่งให้เพื่อนอ่านเพื่อให้ความรู้ จะได้แบ่งปันความรู้ในตัวเทพบุตรของเธอด้วย!
คนข้างๆ พยายามห้ามไว้ “กลับมาเรื่องเดิมเถอะ โอเคไหม? ตอนนี้เราคุยกันว่าลูกของเจ้าลูกหมาน้อยมีจริงหรือเปล่า”
“ไปดูก็ไม่เลวนะ” ผู้หญิงที่สวมแว่นตากรอบทองนั่งไขว่ห้าง “ดูว่าลูกหมาน้อยเล่นลูกไม้อะไร”
โหลวลั่วไม่ได้รีบตอบ เพราะมีข้อความส่งมาที่เบอร์ส่วนตัวของเธอ
เมื่อหน้าจอสว่างขึ้น เธอยังอ่านข้อความแรกไม่จบ ก็มีอีกข้อความส่งตามมาเรื่อยๆ
‘อยู่ที่ไหน?’
‘วันนี้ลมแรงมาก ผมมารับคุณกลับบ้าน?’
………………………………………………
[1] ย้อมผมเป็นสีเขียว ในที่นี้หมายถึงถูกสวมเขา ล้อกับสำนวนจีนที่ว่าสวมหมวกเขียว
