ตอนที่ 56 สีหน้าเคลิบเคลิ้ม
เย่ว์จือกวงมาถึงห้องส่วนตัวก่อน ส่วนมู่เถาเยา ครอบครัวทั้งสามของศิษย์พี่ใหญ่เฉิงหราน และครอบครัวทั้งสามคนของอธิการบดีเจียงเฉา อาจารย์อาเล็กของเธอก็มาถึงหลังจากนั้นไม่นาน
เด็กสาวที่มากับกู่ย่า ภรรยาของอธิการบดีวิ่งเข้าหามู่เถาเยาแล้วจับแขนของเธอพลางเขย่า มองไปที่เย่ว์จือกวงด้วยดวงตาสดใสแล้วถามว่า “พี่เยาเยา นี่ใครเหรอคะ หล่อจัง หล่อมาก!”
“เจียงเฟิงเหมียนเก็บสีหน้าลูกไว้หน่อย” สีหน้าเคลิบเคลิ้มบ้าผู้ชายนั่นหลุดออกมาหมดแล้ว!
ทนดูไม่ได้จริงๆ!
อาจารย์ใหญ่เจียงเฉาคิดว่าตัวเองเป็นพ่อแม่ที่เปิดกว้างมากแล้ว แต่ก็ยังรับไม่ได้กับงานอดิเรกของลูกสาว
เจียงเฟิงเหมียนหันกลับมาและทำหน้าทะเล้นใส่พ่อวัยชรา
เธอไม่ใช่ยัยเด็กบ้าผู้ชาย เธอแค่ชื่นชมความงาม!
ทั้งคนงาม เรื่องงามๆ ของงามๆ! ไม่ใช่แค่คนเท่านั้น!
ฮึ่ม ตาแก่ช่างไม่เข้าใจ!
“สวัสดีครับ คุณหนูเจียง ผมชื่อเย่ว์จือกวง”
หลังจากที่รู้ว่ามู่เถาเยาเป็นลูกศิษย์ของหมอเทวดาหยวนเหยี่ย เย่ว์จือกวงได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของหมอเทวดาหยวนอย่างรอบคอบ และรู้ได้ทันทีว่าเจียงเฟิงเหมียนคือใคร
อาจารย์ใหญ่เจียงเฉาและภรรยาบังเอิญอยู่ข้างๆ เธอตอนที่เขาวิดีโอคอลกับน้องสาวเมื่อคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงฉวยโอกาสนี้เชิญพวกเขามาทานอาหารเย็นด้วยกันเลย
“สวัสดีค่ะ เย่ว์จือกวง เฮ้ ดวงตาของคุณเหมือนกับดวงตากวางของพี่สาวเยาเยาเปี๊ยบเลย!”
“อืม”
พวกเขาเป็นพี่น้องกัน แน่นอนย่อมเหมือนกัน!
มู่เถาเยาแนะนำทุกคนให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ
ยกเว้นเจียงเฟิงเหมียน ทุกคนที่นี่รู้ว่าเย่ว์จือกวงเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเสี่ยวเยาเยา
ก่อนที่เย่ว์จือกวงจะไปหมู่บ้านเถาหยวนซาน เขาบอกว่าจะเชิญเธอมาร่วมรับประทานอาหารเย็นกับครอบครัวของศิษย์พี่ใหญ่เธอเมื่อเขากลับมา ดังนั้นเธอจึงเล่าทุกอย่างให้ศิษย์พี่ใหญ่ฟัง
ศิษย์พี่ใหญ่อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันความลับกับอาจารย์อาเล็กของเขาต่อ
แม้ว่าจะมีลำดับอาวุโสที่แตกต่างกันระหว่างศิษย์พี่ใหญ่และอาจารย์อาเล็ก แต่ทั้งสองมีอายุห่างกันเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น
เจ้าสำนักรุ่นที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้าของสำนักแพทย์โบราณเสียชีวิตไม่นานหลังจากรับเลี้ยงเจียงเฉา หยวนเหยี่ยในตอนนั้นประสบความสำเร็จในฐานะเจ้าสำนักรุ่นถัดไปแล้ว จึงต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูและสั่งสอนรุ่นน้อง
แทนที่จะเป็นรุ่นน้อง จะดีกว่าถ้าจะบอกว่าเขาถูกเลี้ยงมาแบบลูกชาย เนื่องจากหยวนเหยี่ยแก่กว่าเจียงเฉาถึงสามสิบสามปี
เฉิงหรานและเจียงเฉามีอายุเท่ากัน และทั้งคู่ก็เรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูมาด้วยกัน แถมยังเป็นอันดับหนึ่งของคณะทั้งคู่อีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นที่โด่งดังและมีชื่อเสียงมากในมหาวิทยาลัยในสมัยนั้น
พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกันและกัน
เนื่องจากเจียงเฉาถูกเลี้ยงดูมาโดยหยวนเหยี่ย ความคิดและพฤติกรรมบางอย่างจึงคล้ายกับหยวนเหยี่ยมาก
ที่จริงเขาไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงาน แต่กู่ย่านั้นละทิ้งขนบของหญิงสาวและตามตื้อเขาเป็นเวลาหลายปี ในที่สุดทั้งคู่จึงเข้าสู่พิธีแต่งงานกันเมื่อเขาอายุเกือบย่างเข้าเลขสี่แล้ว
ส่วนเฉิงหราน เขาถอดชุดแพทย์และสวมชุดแต่งงาน แต่งงานกับหลี่อวี้เสวี่ยทันทีหลังเรียนจบ ดังนั้นเฉิงอันนั่วจึงแก่กว่าเจียงเฟิงเหมียนถึงแปดปี
หากเจียงเฟิงเหมียนไม่สนใจเรื่องยาและไม่ได้เข้าร่วมกับสำนักแพทย์โบราณ มิฉะนั้นเฉิงอันนั่วในวัยยี่สิบห้าปีจะต้องเรียกเจียงเฟิงเหมียนวัยสิบเจ็ดปีว่าเป็นอาจารย์อาเล็กด้วยอีกคน!
“เย่ว์จือกวง คุณเป็นนายแบบให้ฉันสักพักได้ไหมคะ” ดวงตาของเจียงเฟิงเหมียนเป็นประกายสดใส
“เสี่ยวเหมียน อย่าเสียมารยาท”
กู่ย่าที่แต่งตัวด้วยสไตล์คลาสสิกร้องเตือนลูกสาวของเธอด้วยเสียงต่ำ
“ไม่เป็นไรครับคุณนาย คุณหนูเจียง ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
เจียงเฟิงเหมียนสีหน้าดูเสียดายมาก
“ทุกคน เชิญนั่ง”
เย่ว์จือกวงอยู่บนถนนมานานกว่าสิบชั่วโมง แต่เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย ตรงกันข้ามเขามีพลังและหล่อเหลากว่าปกติ เพราะน้องสาวของเขานั่งอยู่ข้างๆ เขาในตอนนี้!
“พี่เยาเยา นี่ใครกันคะ ทำไมเขาถึงเชิญเรามาทานอาหารเย็นด้วยกันล่ะ”
เจียงเฟิงเหมียนกระซิบกับมู่เถาเยาอย่างอยากรู้อยากเห็น
พี่เยาเยาเพิ่งออกมาจากหมู่บ้านบนภูเขา ทำไมเธอถึงมีเพื่อนสนิทมากินข้าวเย็นกับเธอได้? นี่ดูไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมชั้นด้วย!
ต้องรู้ก่อนว่าพี่เยาเยาจะไม่กินข้าวกับคนที่ไม่รู้จัก!
“เพื่อนน่ะ”
แม้ว่าพวกเธอจะพูดเสียงเบา แต่เย่ว์จือกวงที่ได้เรียนรู้กำลังภายในมาแล้ว ดังนั้นจึงสามารถได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกเธอทั้งสองได้อย่างชัดเจน จึงรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย
น้องสาวไม่ต้องการกลับไปที่เผ่าพระจันทร์จริงๆ
ตอนแรกอาจารย์อาเล็กไม่พอใจมากอยู่แล้วที่จู่ๆ เย่ว์จือกวงก็มานับญาติกับเยาเยา แต่วันนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากศิษย์พี่ใหญ่ หลังจากได้รู้ว่าตระกูลเย่ว์ไม่เคยเลิกตามหาเสี่ยวเยาเยาเลยเป็นเวลาสิบแปดปี ความไม่พอใจนี้จึงลดลงมาก
ถ้าตระกูลเย่ว์ไม่สูญเสียลูกสาวไป ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาคงไม่สามารถเก็บเสี่ยวเยาเยามาเลี้ยงได้ ดังนั้นอารมณ์ของเขาจึงขัดแย้งกันมาก กึ่งโกรธกึ่งดีใจ
ถอนหายใจอยู่ในใจ และพยายามระงับความโกรธอีกครึ่งหนึ่งลงไป
เย่ว์จือกวงเพิ่งอายุเท่าไหร่เมื่อสิบแปดปีก่อน เขาจะโกรธเด็กได้อย่างไร!
การที่เขาจำได้ว่ามีน้องสาวและตามหาเธอ เท่านี้ก็ดีมากแล้ว
เฉิงหรานพูดขึ้น “ประธานเย่ว์ คุณได้อะไรบ้างจากการไปอยู่ที่หมู่บ้านเถาหยวนซานในสองสามวันที่ผ่านมานี้”
“หมู่บ้านเถาหยวนซานมีทิวทัศน์สวยงามและผู้คนก็น่ารักมาก ผมชอบที่นั่น คล้ายกับบ้านเกิดของผม”
ทิวทัศน์สวยงามเพียงใด ผู้คนก็งดงามเช่นกัน
เจียงเฉายิ้มพลางพูดว่า “ศิษย์พี่ใหญ่โทรหาฉันและบอกว่ากลุ่มธุรกิจเครือเทียนเย่ว์ของคุณกำลังจะร่วมมือกับหมู่บ้านเถาหยวนซานเพื่อส่งผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้านเถาหยวนซานเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าเทียนเย่ว์”
“อ้า…ห้างสรรพสินค้าเทียนเย่ว์!” เจียงเฟิงเหมียนอุทานเสียงดังลั่น
คุณนายเจียงผู้เป็นแม่ของเธอตบหลังมือเธอดังเพียะ “เงียบ! อย่าเอะอะ!”
ลูกสาวไม่ได้รับความเป็นกุลสตรีของเธอไปเลย ช่างปวดใจ!
นิสัยใจคอที่กระโดกกระเดกแถมยังชอบเรียนวาดภาพ ทำให้หัวใจของแม่เฒ่าอย่างเธอแตกสลายจริงๆ!
เย่ว์จือกวง “ผมได้ลองใช้ผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้านเถาหยวนซานแล้วมันดีมากครับ” ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับน้องสาวนั้นยอดเยี่ยมมาก!
ทุกคนพยักหน้า
นอกจากเหล่าผู้อาวุโสที่มีชีวิตชีวา ผลิตภัณฑ์ของพวกเขาก็ดีจริง! ทุกคนล้วนใช้ผลิตภัณฑ์ที่ผลิตในหมู่บ้านเถาหยวนซาน!
“เสี่ยวเยาเยา หลังจากที่สินค้าถูกนำขึ้นชั้นวางในห้างเทียนเยว่ คำสั่งซื้อจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันแนะนำให้เปิดถนนระหว่าง หมู่บ้านสายน้ำไหล หมู่บ้านเถาหยวนซาน และหมู่บ้านน้ำเหนือเพื่อสะดวกต่อการขยายโรงงานไปยังหมู่บ้านใกล้เคียงทั้งสองแห่ง”
มู่เถาเยาพยักหน้า “ฉันมีแผนการนี้มานานแล้วค่ะ แต่หมู่บ้านเถาหยวนซานยังสามารถจัดหาสินค้าได้ตามความต้องการของตลาดในได้ ดังนั้นฉันจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก”
เนื่องจากการแทรกแซงของเย่ว์จือกวง แผนนี้จึงต้องเร่งเดินหน้าเร็วขึ้นอีกหลายปี
“เสี่ยวเยาเยา ผมอยากเปิดถนนของหมู่บ้านทั้งสามแห่งให้โดยมีเงื่อนไขแลกกับที่ดินสองผืน”
เย่ว์จือกวงกลัวถูกน้องสาวปฏิเสธ รู้สึกไม่สบายใจนัก
“หือ คุณต้องการที่ดินทำไปอะไรกัน”
“พื้นที่ภูเขาใกล้ป่าใช้ทำลานจอดเครื่องบินได้ และการขนส่งสินค้าทางเครื่องบินก็ช่วยประหยัดเวลาและค่าใช้จ่ายมาก”
มู่เถาเยาพยักหน้า
ใช้เวลาขับรถจากหมู่บ้านไปยังสนามบินเจ็ดชั่วโมง นับว่าเสียเวลามากจริงๆ
“อีกอย่าง ผมยังต้องการสร้างบ้านพัก…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่ว์จือกวงมองไปที่มู่เถาเยาอย่างประหม่ามากขึ้น
“คุณต้องการไปพักผ่อนที่หมู่บ้านเถาหยวนซานเป็นครั้งคราวเหรอ”
มู่เถาเยาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนคลายลง
“แม่…แม่ของผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ผมอยากไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเถาหยวนซานสักระยะ เพื่อขอให้หมอเทวดาหยวนช่วยรักษาอาการป่วยของท่าน”
เจียงเฟิงเหมียนพูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณพาแม่ของคุณมาที่นี่ได้เลย พี่เยาเยาของฉันจะรักษาเธอได้อย่างแน่นอน!”
ยกเว้นมู่เถาเยา ทุกคนที่โต๊ะมองไปที่เจียงเฟิงเหมียนด้วยสายตาประณาม
เจียงเฟิงเหมียนเกาหัวด้วยความสับสน
“เป็นอะไรไป ฉันพูดผิดเหรอ พี่เยาเยาเก่งออกปานนั้น โรคอะไรก็รักษาได้หมด!”
กู่ย่าบิดต้นขาลูกสาวเธอจากใต้โต๊ะ
“แม่ หยิกหนูทำไม!”
กู่ย่ากระแอมด้วยความลำบากใจ “เฟิงเหมียน คีบอาหารให้พี่สาวของลูกเร็ว”
“คีบก็คีบสิ ทำไมต้องหยิกหนูด้วย”
เจียงเฟิงเหมียนพึมพำ แต่เธอก็ยังคีบเนื้อปลาเมนูโปรดของเธอให้มู่เถาเยาอย่างเชื่อฟัง
“ขอบคุณ เสี่ยวเหมียน เธอเองก็กินเถอะ” มู่เถาเยาคืนปีกไก่ที่เธอโปรดปรานให้
“อื้มๆ”
ดวงตาอัลมอนด์ของเจียงเฟิงเหมียนโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว แล้วจึงเบี่ยงหัวข้อประเด็นสนทนาไป
คนบนโต๊ะใหญ่ถอนหายใจโล่งอก รวมทั้งมู่เถาเยาด้วย
เธอคิดว่าเธอไม่สนใจว่าจะมีพ่อแม่หรือไม่ แต่เมื่อได้ยินคำว่า ‘โรคซึมเศร้า’ หัวใจของเธอก็เจ็บปวดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
แม้ว่าวิญญาณจักรพรรดินีของเธอจะเข้าสู่ร่างนี้เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว แต่ร่างกายเองก็มีความทรงจำเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าเลือดของเผ่าหมาป่าพระจันทร์นั้นแตกต่างจากสายเลือดอื่นโดยแท้
เช่น ตราประทับรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เอวของเธอที่มีชีวิตนั่น
![เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/121497.jpg?resize=151,215 "เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]")
