ตอนที่ 60 ดีที่สุดในโลก
“ว่ายังไงนะ หาเจอแล้วเหรอ พวกเราจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” เย่ว์หลั่งแทบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเมื่อรับโทรศัพท์ลูกชายคนเล็ก
“พ่อตา แม่ยาย พ่อ แม่ อากวงพบเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์แล้ว!”
เย่ว์หมิงดูตกใจมา “จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นเรารีบกลับกันเถอะ! พี่ชาย ไปเร็ว กลับไปดูเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์ของเราด้วยกันเถอะ!”
“โอเค โอเค ไปด้วยกัน” เป่ยหมิงดีใจจนหน้าแก่ๆ ของเขาราวกับดอกเบญจมาศบาน
“หลานสาวของฉันกลับมาแล้ว และลูกสาวของฉันก็กำลังจะฟื้นตัวในไม่ช้า” หลานซีภรรยาของเป่ยหมิงน้ำตาไหลขณะพูด
หยางเข่อเหยาร้องไห้พลางหัวเราะพลางกอดหลานซี “ใช่แล้ว เจ้าหญิงน้อยของเรากลับมาแล้ว และอาการป่วยของเสี่ยวซีก็จะหายในไม่ช้า”
หลานสาวตัวน้อยของเธอหายตัวไปหลังจากเกิดได้เพียงหนึ่งเดือน ไม่มีข่าวใดๆ มาหลายปีแล้ว และไม่รู้ว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน…
โชคดีที่พวกเขาไม่เคยคิดจะยอมแพ้ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมา ดังนั้นสวรรค์จึงตอบแทนความพยายามพวกเขาเช่นนี้
“พ่อตา แม่ยาย พ่อแม่ รีบกลับไปที่ตำหนักพระจันทร์กันเถอะ” เย่ว์หลั่งมีความสุขมากจนเขาเนื้อเต้นไปทั้งตัว
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะได้พบกับลูกสาวตัวน้อยของเขา
“โอเค กลับกันเถอะ”
ผู้สูงอายุสี่คนในวัยเจ็ดสิบปีเดินออกจากประตูราวกับติดปีกบิน
เย่ว์หลั่ง “…” ทุกคนลืมไปแล้วใช่ไหมว่าตัวเองแก่แล้วน่ะ!
เขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นแล้วก็ไม่สามารถคิดถึงเรื่องอื่นได้อีก
คนเฒ่าคนแก่พวกนั้นกลับไม่รอเขา ทิ้งให้เขาเห็นเพียงท้ายรถลางๆ เท่านั้น
เย่ว์หลั่งยืนงงอยู่กลางสายลม
คนขับรถของตระกูลเป่ย ขับรถตัดหน้าเขาอย่างรวดเร็ว
“เร็วเข้า กลับไปที่ตำหนักพระจันทร์”
คนขับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้จักอ่านสายตาผู้คน!
สีหน้าและน้ำเสียงของนายท่านเย่ว์มีความกังวลอย่างมาก เขาจึงเพิ่มความเร็วของรถเป็นสูงสุดในทันที
โชคดีที่รถนี้คิดค้นพัฒนาขึ้นโดยทักษะของเย่ว์จือเหิงจึงทำให้อัตราเร่งต่อหน่วยของมันอยู่ที่เพียง0.5 วินาที ทำความเร็วได้เกินห้าร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แรงม้าของเครื่องยนต์สูงถึงสามพันแรงม้า
นี่คือรถต้นแบบคันเดียวในโลก
ดินแดนของเผ่าหมาป่าพระจันทร์มีประชากรเบาบาง ถนนทุกสายในเมืองกว้างกว่าสองร้อยเมตรและมีมากกว่ายี่สิบเลน ไม่ว่าคุณจะขับรถอย่างไรก็ไม่ต้องกลัวอุบัติเหตุ!
ดังนั้นไม่ว่าคนขับจากตระกูลเป่ยจะเหยียบคันเร่งลึกแค่ไหน เขาก็ไม่อาจตามรถที่ขับโดยอดีตหัวหน้าเย่ว์หมิงทันได้
แม้รถที่พวกเขาขับมาจากบ้านของตระกูลเย่ว์จะเป็นรถต้นแบบเช่นกัน
เมื่อเย่ว์หลั่งกลับไปถึงตำหนักพระจันทร์ ผู้เฒ่าหลายคนก็ตวัดสายตากลับมามองเขาด้วยความโกรธ
“เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์อยู่ที่ไหน ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน”
เย่ว์หมิงคำรามด้วยความโกรธ “เย่ว์หลั่ง เสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์ไม่ได้กลับมา! แกโกหกพวกเราทำไม!!!”
“อ๋า! อากวงเป็นคนบอกเองว่าเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์กลับมาแล้ว!”
เย่ว์จือกวงสำลัก “…พ่อครับ ผมบอกว่าเจอน้องสาวแล้ว ไม่ได้บอกว่าเธอกลับมา”
เย่ว์หลั่งเองก็โกรธเช่นกัน ตะโกนใส่ลูกชายคนรอง “แล้วทำไมแกไม่พาน้องสาวกลับมาด้วย! แกไม่รู้เหรอว่าแม่ของแกคิดถึงเธอจนล้มป่วยแล้ว!”
เรื่องที่ลูกสาวหายตัวไปและโรคซึมเศร้าของภรรยาเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในใจของเย่ว์หลั่ง
เย่ว์จือกวงพูดไม่ออก
ดูสิ่งที่พ่อพูดสิ ราวกับว่าเขาไม่ต้องการอย่างนั้นแหละ!
“น้องสาวต้องเรียนที่มหาวิทยาลัย เธอเลยกลับมาไม่ได้พักหนึ่ง”
เย่ว์จือกวงเล่ารายละเอียดเรื่องที่ได้พบน้องสาวและไปที่หมู่บ้านเถาหยวนซานให้ทุกคนฟังอีกครั้ง
จากนั้นสายตาของคนตระกูลเย่ว์และตระกูลเป่ยทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่กองของขวัญบนโต๊ะ
พ่อบ้านหลานปาดน้ำตาและแสดงความเป็นมืออาชีพอีกครั้ง ก่อนที่เจ้านายจะทันได้พูดอะไร เขาก็แกะห่อเนื้อตากแห้ง ผลไม้แช่อิ่มและอาหารอื่นๆ วางเรียงไว้บนโต๊ะ
เดิมทีเขาเป็นลูกชายของแม่บ้านตระกูลทางฝั่งยายหลานซี แต่หลังจากเป่ยซีแต่งงาน พ่อก็ส่งเขาให้มาสมัครเป็นพ่อบ้านของตระกูลเย่ว์
ดังนั้นคุณชายน้อยสองคนของตระกูลเย่ว์ ตั้งแต่เกิดจนเติบใหญ่ เขาล้วนเห็นมาทั้งหมด
สำหรับเรื่องที่เจ้าหญิงน้อยหายตัวไป เขาก็โศกเศร้าไม่น้อยไปกว่าใคร
ตอนนี้เมื่อรู้ว่าหาตัวเจ้าหญิงน้อยพบแล้ว เขาจึงมีความสุขมากเช่นเดียวกับคนตระกูลเย่ว์และตระกูลเป่ย!
ตระกูลเย่ว์และตระกูลเป่ยกินของว่างบนโต๊ะท่าทางมีความสุข
เย่ว์จือเหิงกินพลางชม “อร่อยจริงๆ!” อาหารที่น้องสาวให้มานั้นอร่อยที่สุดในโลก!
ในความเป็นจริงแล้ว ผู้คนในหมู่บ้านเถาหยวนซานเป็นคนรวบรวมให้ และเย่ว์จือกวงเป็นคนนำกลับมา!
เย่ว์หลั่ง “ลูกสาวของฉันเก่งที่สุดในโลก!” เธอทำเนื้อตากแห้งเองได้! เก่งจริงๆ
เย่ว์หมิง “หลานสาวของฉันใจดีมากที่สุดในโลก!” ไม่เพียงแต่เธอไม่โทษพวกเขาที่ทำเธอหายไป ยังนำของพวกนี้กลับมาฝากพวกเขาด้วย!
เป่ยหมิง “หลานสาวของฉันสวยที่สุดในโลก!” ตัวเธอและเย่ว์เลี่ยงเป็นที่รู้จักในฐานะสองพี่น้องฝาแฝดของเผ่าพระจันทร์และไข่มุกแห่งเผ่าหมาป่าพระจันทร์ ดังนั้นใครๆ ก็สามารถนึกถึงความงามของหลานสาวพวกเธอได้
“…”
หลังจากเจ้านายชื่นชมเสร็จแล้ว พ่อบ้านหลานก็พูดต่อ “เจ้าหญิงน้อยของเราต้องเป็นสาวน้อยที่ดีที่สุดในโลก!”
ทุกคนเอ่ยยกย่องมู่เถาเยาทั้งที่ไม่เคยพบมาก่อนว่าเป็นที่หนึ่งในโลกโดยไม่หน้าแดงเลย
เย่ว์เลี่ยง “…” ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นลูกสาวคนอื่นไม่ใช่ลูกสาวตัวเอง!
หลานซี “อย่างไรก็ตาม อากวง หลานมีรูปถ่ายของเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์ไหม รีบเปิดให้เราดูเร็วเข้า!”
“ย่าครับ ผมไม่กล้าเอ่ยปากขอน้องสาวหรอก แต่ผมทำเรื่องย้ายปาอินไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูในคณะเดียวกับน้องสาวแล้ว รอจนพวกเธอได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เธอจะส่งรูปกลับมาให้เราดูอย่างแน่นอน”
เย่ว์หลั่ง “เสี่ยวอิน ไปอยู่ข้างๆ เสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์แล้ว”
“ครับ ปาอินกับเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์อายุไล่เลี่ยกัน และเป็นนักศึกษาแพทย์ทั้งคู่ ยิ่งกว่านั้นเธอยังไม่เคยออกจากเผ่าเลยตั้งแต่ยังเด็ก และเธอไม่เคยเปิดเผยตัวต่อหน้าใครๆ มาก่อน สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่ได้เติบโตในตระกูลปา ทำให้เป็นหน้าใหม่สำหรับทุกคน ”
แม้แต่ในเผ่าก็มีหลายคนไม่รู้ว่าตระกูลหมอปายังมีลูกสาวคนเล็กอยู่ด้วย
ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง
ถูกต้องแล้ว ขณะที่ยังหาตัวต้นเหตุของโศกนาฏกรรมนี้ไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ควรดีใจเกินไป เกรงว่าศัตรูจะฉวยโอกาสจากมัน
เย่ว์หมิง “เนื่องจากเราพบเสี่ยวอิ๋งเอ๋อร์แล้ว ตอนนี้ถึงเวลาต้องมุ่งความสนใจไปที่การค้นหาศัตรูต่อไป”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
เย่ว์จือกวง “ในเมื่อหมอเทวดาหยวนเก็บน้องสาวได้จากในป่าเซียนโหยว อย่างนั้นเหมียวอวี้คนนั้นก็มีความเป็นไปได้มากที่เธอจะไปยังป่าเซียนโหยวมาก่อน ผมจะนำคนในตระกูลไปตรวจสอบที่นั่นก่อนสักรอบ!”
เย่ว์จือเหิง “ป่าเซียนโหยวนั้นใหญ่โตมาก ครอบคลุมสามอาณาจักร และภายในนั้นยังอันตรายมากด้วย เราต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ก่อนจะเข้าไป”
“เหตุผลหลักคือเราใช้พิษไม่เก่ง…” ในฐานะอดีตเทพผู้พิทักษ์ของเผ่า เป่ยหมิงรู้โดยธรรมชาติว่าสภาพแวดล้อมป่าเซียนโหยวเป็นอย่างไร
เย่ว์หมิงขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ปาเฝ่ยไม่เชี่ยวชาญด้านการใช้พิษมากนัก”
เย่ว์จือกวง “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมจะไปหาตระกูลถัง”
เย่ว์เลี่ยง “แต่เผ่าของเราไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลถังที่เป็นตระกูลผู้ใช้พิษของประเทศเหยียนหวง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเชิญมา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้จักถังถังจากตระกูลถัง”
หลานซี “ถังถัง? ทำไมชื่อนี้ถึงฟังดูคุ้นๆ”
“เธอเป็นดาราครับ แต่ตามที่หมอเทวดาหยวนเล่าให้ฟัง เธอเองก็เป็นทายาทผู้สืบทอดของตระกูลถังเช่นกัน”
เย่ว์เลี่ยง “เธอรู้จักทายาทผู้สืบทอดของตระกูลถังได้ยังไง”
“ถังถังเป็นเพื่อนสนิทกับน้องสาวครับ เธออยู่ที่นั่นตอนที่ผมไปที่หมู่บ้านเถาหยวนซาน เธอไปช่วยน้องสาวถ่ายโฆษณา”
เย่ว์จือเหิง “หรือที่นายบอกฉันเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าต้องการวางสินค้าบางตัวบนชั้นวางเทียนเย่ว์ นั่นคือของของน้องสาวเหรอ!”
พวกเขาละเลยคำว่า ‘หมู่บ้านเถาหยวนซาน’ จนเป็นนิสัยไปแล้ว!
“ใช่” เย่ว์จือกวงพูดย้ำแผนของเขากับคนตระกูลเย่ว์และตระกูลเป่ย
“ตกลง! แม่จะไปที่หมู่บ้านเถาหยวนซานเพื่อรับการรักษาในวันพรุ่งนี้!”
แม้ว่าเป่ยซีจะไม่มีเนื้อบนใบหน้าผอมบางของเธอเลย แต่รอยยิ้มที่มีความสุขก็ทำให้เธอดูสดใสขึ้น
ถ้าไม่สนใจผมยาวสีขาวราวกับหิมะกับผิวซีดเซียวของเธอแล้ว เธอก็ราวกับเป็นคนละคนเมื่อสองชั่วโมงก่อนลิบลับ!
“ผมจะไปกับคุณ”
“ฉันจะไปกับพี่สะใภ้ด้วย”
สองพี่น้องเย่ว์หลั่งและเย่ว์เลี่ยงกล่าวพร้อมกัน
“เสี่ยวเย่ว์เลี่ยง ฉันไปกับพี่สะใภ้เธอได้ สถานะของเธอไม่เอื้ออำนวยเท่าไร…”
“เย่ว์หลั่งคะ ฉันจะไปที่นั่นด้วยตัวเองเพื่อความปลอดภัยของลูกสาว” เป่ยซีขัดจังหวะสามีของเธอ
เธอไม่ได้ปรากฏตัวต่อสายตาคนภายนอกเป็นเวลาสิบแปดปีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่ารูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปมากจนคนส่วนใหญ่จำเธอไม่ได้ ดังนั้นเธอจะไม่ดึงดูดความสนใจของบางคนหากเธอออกไปข้างนอกอย่างลับๆ
