ตอนที่ 1986 สู่มหาสมุทรวิญญาณหยาง
แววตาของหลู่เซียนหมิงเผยถึงความรู้สึกริษยายิ่งขึ้นไปอีก
นักปรุงยาระดับห้า… นั่นเป็นตัวตนที่เขาทําได้เพียงฝันถึง ยิ่งกว่านั้นเมื่อเทียบดูคําพูดเมื่อครู่แล้ว ดูเหมือนความต่างระหว่างเขากับหลิงฮันจะมากมายเหลือเกิน
ตัวเขาต้องเป็นคนเสนอหน้ามาตามหาหม่าถงกวางด้วยตัวเอง แถมเมื่อกล่าวประจบประแจงไปแล้ว อีกฝ่ายก็ยังเมินเฉยเขา และให้เขาทําหน้าที่เป็นคนเฝ้าประตูอีก แม้การเป็นคนเฝ้าประตูดูน่าอัปยศ แต่มันก็คือโอกาสที่เขาจะได้ไปยังดินแดนแห่งเซียนฝั่งตะวันตก
ส่วนหลิงฮันนะ?
ตรงกันข้ามกันเขาอย่างสิ้นเชิง หม่าถงกวางเป็นฝ่ายเชิญชวนด้วยตนเอง แถมยังรับประกันด้วยว่าจะช่วยเหลือ ให้หลิงฮันกลายเป็นนักปรุงยาสี่ดาว และยังมีความหวังที่จะกลายเป็นนักปรุงยาห้าดาว
ความจริงทําให้หลู่เซียนหมิงกําหมัดด้วยความแค้น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ เขาต้องรีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงกลัวว่าตนเองจะไม่สามารถปกปิดความโกรธภายในดวงตาได้
หลิงฮันสายหัวและกล่าว “ขอบคุณที่เจ้าหวังดี แต่ข้าไม่คิดจะยอมเป็นลิ่วล้อให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นที่ผ่านมา ตอนนี้ และในอนาคต”
หม่าถงกวางจดจ้องหลิงฮัน ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก “ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องเสียใจในภายหลัง”
“ข้าเพียงมาแจ้งเจ้าว่า เวลาที่จะเดินทางไปยังมหาสมุทรวิญญาณหยาง ใกล้จะถึงแล้วเท่านั้น สําหรับเรื่องอื่นไม่ต้องพูดให้มากความ” หลิงฮันกล่าวอย่างไม่แยแส น้ําเสียงของเขาแฝงความรู้สึกไม่สบอารมณ์เอาไว้
หม่าถงกวางพยักหน้า “ข้าพร้อมอยู่แล้ว จะออกเดินทางตอนไหนก็ได้ทุกเมื่อ เพียงแต่ข้ามีเรื่องอยากรบกวนน้องชายหลิงเรื่องหนึ่ง”
“รบกวนข้า?”
“น้องชายหลู่ผู้นี้” หม่าถงกวางชี้ไปยังหลู่เซียนหมิง “ข้าเพิ่งพบเจอน้องชายหลู่เป็นครั้งแรก แต่ก็รู้สึกเหมือนกับพบเจอสหายเก่า เพราะงั้นข้าจึงตั้งใจจะเชิญเขาไปเป็นแขกของดินแดนแห่งเซียนฝั่งตะวันตก ข้าหวังว่าน้องชายหลิงฮันจะยอมให้เขาไป”
หลิงฮันหัวเราะ “เมืองวิถีโอสถไม่เคยผูกมัดนักปรุงยาคนใด ทุกคนล้วนแต่มีอิสระของตนเอง เหตุใดถึงต้องขออนุญาตข้าด้วย? หากเขาต้องการติดตามพี่ชายหม่าไปด้วย ก็เป็นเรื่องของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
“ในเมื่อน้องชายหญิงไม่ว่าอะไร ข้าก็โล่งใจ” หม่าถงกวางหัวเราะ
“ พวกเราจะออกเดินทางในอีกสิบวัน” หลังจากกล่าวประโยคสุดท้ายเสร็จ หลิงฮันก็หันหลังเดินจากไป
“นายน้อยหม่า เป็นอย่างที่ข้าพูดเอาไว้ไม่ผิด หลิงฮันคือคนที่หยิ่งยโสมาก เขาไม่มีทางยอมรับคําเชิญชวนของนายน้อยหม่าอย่างแน่นอน” หลู่เซียนหมิงรีบเดินเข้ามาใกล้ ด้วยท่าที่ราวกับลิ่วล้ อตัวจ้อย
หม่าถงกวางเผยรอยยิ้มที่แสนมั่นใจ “ใครก็ตามที่ข้าสนใจ ท้ายที่สุดคนคนนั้นก็ต้องยอมศิโรราบต่อข้า”
หลู่เซียนหมิงรีบพยักหน้า ทั้งๆที่ในใจไม่เห็นด้วย เขาเข้าใจนิสัยของหลิงฮันดียิ่งกว่าหม่าถงกวาง หากหลิงฮันเป็นคนที่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆล่ะก็ อีกฝ่ายคงไดนั้น
เพียงแต่เขาไม่คิดที่จะบอกเรื่องนี้กับหม่าถงกวาง เพราะถึงบอกไปหม่าถงกวางก็คงไม่เชื่อ แถมเขาก็ยังต้องการให้หลิงฮันกับหม่าถงกวางมีความบาดหมางกันอีกด้วย
หลิงฮันมุ่งหน้ากลับไปยังที่พัก และเล่าเรื่องของหม่าถงกวางให้จักรพรรดินีและคนอื่นๆฟัง ซึ่งส่งผลให้พวกนางเกรี้ยวกราดอย่างมาก มีคนกล้ามาบอกให้สามีของพวกนางไปเป็นผู้ติดตาม
“หนิวจะไปสังหารมัน!” ฮูหนิวสะบัดแขนเสื้อด้วยจิตสังหารอันรุนแรง
หลิงฮันรั้งนางเอาไว้ เด็กสาวผู้นี้เลือดร้อนเกินไป หากนางกล่าวว่าจะสังหารใคร คําพูดนั้นย่อมไม่ใช่การพูดล้อเล่น
“เจ้าจะสังหารคนในที่แห่งนี้ไม่ได้” เขากล่าวอย่างมีเลศนัย
ฮูหนิวเข้าใจทันที “หลังจากไปถึงมหาสมุทรวิญญาณหยางหนิวจะสังหารหมอนั่น!”
หลิงฮันยิ้ม หากหม่าถงกวางรนหาที่ตาย เขาเองก็ไม่รังเกียจที่จะส่งอีกฝ่ายเป็นปรโลก
พวกเขาใช้เวลาที่ในการพักผ่อน และอีกสิบวันต่อมา หลิงฮันก็มุ่งหน้าไปแจ้งหมาถงกวางเพื่อออกเดินทาง
“น้องชายหลิง พวกเราพบกันอีกแล้ว” หม่าถงกวางเดินนําออกมา โดยมีหลู่เซียนหมิงเดินตามอยู่ด้านหลัง
หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “ได้เวลาออกเดินทางแล้ว”
หม่าถงกวางแสยะยิ้ม กล้าออกคําสั่งกับข้างั้นรึ? เจ้าคิดว่าการเป็นผู้สืบทอดของเมืองวิถีโอสถมันยอดเยี่ยมมากนักรึไง?
เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถกําราบเจ้าได้ด้วยหนึ่งมือ?
สิ่งที่หม่าถงกวางดูถูกคนของ ดินแดนแห่งเซียนฝันตะวันออก ไม่ใช่เฉพาะแค่เรื่องของศาสตร์ปรุงยาเท่านั้น แต่ยังเป็นในเรื่องของศาสตร์วรยุทธด้วย
เนื่องจากเขาไม่ได้เป็น นักปรุงยาอัจฉริยะเพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นจอมยุทธอัจฉริยะ ในระดับห้านิพพานอีกด้วย
ศักยภาพระดับจักรพรรดินั้น แม้แต่ในดินแดนแห่งเซียนฝั่งตะวันตกก็มีอยู่จํานวนน้อยมาก ในอาณาเขตสวรรค์หนึ่งอาณาเขตจะมีจักรพรรดิอยู่ราวๆสิบคน ถึงแม้จะเป็นอาณาเขตสวรรค์ที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ จํานวนของจักรพรรดิก็มีไม่เกินร้อยคน
เพราะงั้นในสถานที่อย่างเมืองวิถีโอสถแห่งนี้ ตัวเขาที่เป็นจักรพรรดิระดับห้านิพพาน ย่อมไร้เทียมทานเหนือใคร จอมยุทธระดับโลกียนิพพานคนใด จะสามารถรับหนึ่งกระบวนท่าจากเขาได้?
เดี่ยวหลังจากนี้เจ้าจะรู้เอง ว่าเจ้ากับข้านั้นต่างชั้นกันขนาดไหน
เมื่อสายตาของหม่าถงกวางกวาดมองไปยังจักรพรรดินีฮูหนิว และธิดาโร่ว ลูกตาของเขาก็หดลง และเผยสีหน้าตกตะลึงออกมา
สตรีทั้งสามคนนี้ เป็นสตรีที่งดงามที่สุดในชีวิตที่เขาเคยพบเจอ!
สตรีทั้งสามนี้คือสตรีของหลิงฮันอย่างนั้นรึ?
หม่าถงกวางตกตะลึง และรู้สึกริษยาหลิงฮัน ต่อให้เขาจะเป็นอัจฉริยะทั้งในศาสตร์ปรุงยาและที่มีสตริงดงามมากมายเสนอตัวเข้าหา
ทั้งดงามเท่าสตรี
สามคนตรงหน้านี้
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องกําราบหลิงฮันแล้วจริงๆ – ตราบใดที่เขาทําให้หลิงฮันตระหนักรับรู้ถึงจุดประสงค์ของเขาได้ อีกฝ่ายก็ย่อมเป็นคนยกสตรีทั้งสามให้เขาด้วยตัวเอง
เขาครุ่นคิดในใจ พร้อมกับมุมปากได้แสยะยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้าย
