ตอนที่ 1995 เก็บเกี่ยวหินวิญญาณหยาง
น่าแปลก
ด้วยพลังของฮูหนิว เพียงแค่หนึ่งกระบวนท่าย่อมสมควรสังหารปลาได้นับหมื่นนับแสนแท้ๆ แต่นอกจากปลาฝูงเมื่อครู่จะไม่ตายแม้แต่ตัวเดียวแล้ว พวกยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
หลิงฮันนึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ขึ้นมาใหม่ในหัว ก่อนจะพบว่าหลังจากที่ฮูหนิวปล่อยหมัดออกไปแล้ว พลังทําลายของการโจมตีของนาง ได้ถูกผิวของน้ำทะเลต้านทานเอาไว้
“ฮัม ปลาของหนิว! หนิวจะกินปลา!” ฮูหนิวโอดครวญด้วยความเกรี้ยวกราด ในสายตาของนาง การทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณไม่ใช่เรื่องสําคัญอะไร โดยที่เรื่องกินต่างหากที่ต้องมาเป็นอันดับแรก
“มาหาพวกมันอีกครั้งกันเถอะ” หลิงฮันยิ้ม
กลุ่มของพวกเขามุ่งหน้าเดินทางต่อ ซึ่งผ่านไปเพียงชั่วครู่ ฝูงปลาอีกฝูงก็ปรากฏขึ้นตรงผิวน้ำด้านหน้า
“พรึบ” หลิงฮันตั้งนิ้วเป็นดาบและสะบั้นคลื่นดาบออกไป
คลื่นดาบนี้แม้จะดูเป็นการโจมตีลวกๆ แต่แท้จริงแล้วมันคือทักษะเก้าดาบพินาศสวรรค์ ที่มีอํานาจแห่งกฎเกณฑ์สังหารเป็นรากฐาน พลังทําลายของมันจึงน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก
“ครืนนน” คลื่นดาบส่องประกายเจิดจ้า และสร้างคลื่นผันผวนอันไร้ที่สิ้นสุดไปที่มหาสมุทร
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีปลาแม้แต่ตัวเดียวที่ถูกสังหาร
หืม? แม้แต่ปราณดาบที่แหลมคม ก็ไม่สามารถทะลวงผ่านมหาสมุทรลงไปได้งั้นรึ?
“ดูเหมือนการจะสังหารสิ่งมีชีวิตด้านล่างได้ พวกเราคงต้องดําลงไปใต้มหาสมุทร” หลิงฮันกล่าว ทุกการโจมตีที่ปลดปล่อยออกไป จะถูกมหาสมุทรดูดกลืนเอาไว้ กล่าวคือพื้นผิวมหาสมุทรทั้งหมดนี้ ก็คือโล่กําบังนั่นเอง
สตรีทั้งสามพยักหน้า และกลุ่มของพวกเขาทุกคน ทําการดําลงไปยังมหาสมุทร
เพียงแค่พวกเขาดําลงไปได้ไม่นาน ฝูงปลาจํานวนมากก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าพวกเขา โดยที่ปลาแต่ละตัวมีสีสวรรค์หลากสี ซึ่งงดงามเป็นอย่างมาก
ทั้งสี่คนลงมือ ปลดปล่อยการโจมตีใส่ฝูงปลาพร้อมกัน
ครั้งนี้น้ำทะเลไม่สามารถคุ้มกันเหล่าปลาได้อีกต่อไป ภายใต้การร่วมมือกันของทั้งสี่ ฝูงปลาทั้งฝูงก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็ว
“กินปลาย่างกัน! กินปลาย่าง!” ฮูหนิวกล่าวอย่างตะกละตะกลาม
ซึ่งยากมากที่คําขอของนางจะถูกปฏิเสธ หลิงฮันยิ้ม และพาสตรีทั้งสามเข้าไปในหอคอยทมิฬพร้อมกับเริ่มย่างปลา
ทั้งสี่กินดื่มกันอย่างมีความสุข ซึ่งหลังจากที่เนื้อปลาถูกกินไปแล้ว จะเห็นว่าที่ด้านในหัวของพวกมันมีหินขนาดเล็กฝังอยู่ หินที่ว่านี้มีขนาดที่เล็กยิ่งกว่าเม็ดข้าวเสียอีก
นี่คือหินวิญญาณหยาง
พวกเขากินปลาไปทั้งหมดอย่างน้อยร้อยตัว โดยที่ถึงแม้จะนําหินวิญญาณหยางทั้งหมดมารวมกันแล้ว ขนาดก็ยังใหญ่ไม่ถึงเม็ดถั่วด้วยซ้ำ
หากต้องการทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณ จําเป็นที่จะต้องใช้หินวิญญาณหยาง ที่มีขนาดเท่ากําปั้นเป็นอย่างน้อย
ด้วยเหตุนี้ หินวิญญาณหยางที่มีขนาดเล็กเท่านี้ จึงไม่มีความจําเป็น จนแทบไร้ค่า
“ออกเดินทางกันต่อเถอะ”
ทั้งสี่คนว่ายต่อไปด้านหน้า ถึงแม้ระหว่างทางพวกเขาจะพบเจอฝูงปลามากมาย แต่คนที่มีความสุขก็คือฮูหนิวเพียงคนเดียว เพราะหินวิญญาณหยางที่ได้จากปลาเหล่านี้ มีขนาดเล็กเป็นอย่างมาก
หนึ่งเดือนผ่านไป สิ่งมีชีวิตใต้น้ำที่พวกเขาพบเจอระหว่างทาง ก็ยังคงเป็นปลาชนิดเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ดูเหมือนว่าในระดับน้ำมหาสมุทรเท่านี้ การจะพบเจอหินวิญญาณหยางที่มีขนาดพอเหมาะคงเป็นเรื่องยากมาก พวกเราคงต้องดําลงไปให้ลึกกว่านี้” หลิงฮันกล่าว
กลุ่มของพวกเขาดําลึกลงไปยังใต้มหาสมุทร หลังจากดําลงไปได้เพียงครึ่งวัน ปลาหมึกยักษ์ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า ทั่วร่างของมันเป็นสีฟ้าโปร่งใส หนวดแต่ละเส้นของมันมีความยาวอย่างน้อยหนึ่งร้อยฟุต และกระพือว่ายน้ำไปมาท่ามกลางมหาสมุทร
“เจ้านั่นน่าจะเป็นสัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง” หลิงฮันลงมือโจมตีอย่างรวดเร็ว มือขวาของเขายกขึ้น และสะบั้นคลื่นดาบออกไป
ปลาหมึกตนนี้ไม่มเหมือนกับฝูงปลาก่อนหน้านี้ ที่รู้เพียงแค่วิธีการหลบหนี มันรีบใช้หนวดของตัวเองปัดป้องคลื่นดาบที่พุ่งเข้าใส่ เพียงแค่ทันทีที่หนวดของมันปะทะกับคลื่นดาบ หนวดของมันก็ถูกตัดขาด และโลหิตสีฟ้าได้สาดกระจายออกมาทันที
หัวของปลาหมึกยักษ์ปูดบวมขึ้นลง ราวกับกําลังเกรี้ยวกราด
“พรึบ” มันใช้หนวดที่ยาวเหยียดของตัวเองโจมตี พร้อมกับกระตุ้นอํานาจแห่งกฎเกณฑ์วารี
หลิงฮันหัวเราะและปล่อยหมัดตอบโต้ เขาเองก็โคจรอํานาจแห่งกฎเกณฑ์วารีเช่นกัน ซึ่งในตอนนี้นั้น อํานาจแห่งกฎเกณฑ์วารีคือหนึ่งในสามอํานาจแห่งกฎเกณฑ์ ที่เขาเชี่ยวชาญที่สุด
ท่ามกลางการปะทะ ได้ก่อให้เกิดคลื่นมหาสมุทรที่รุนแรงขึ้นมา แต่มหาสมุทรแห่งนี้ก็น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก หยดน้ำแต่ละหยดสามารถรองรับคลื่นพลังทําลายได้ จนคลื่นมหาสมุทรที่รุนแรงกลายเป็นเพียงระลอกคลื่นเล็กๆ เท่านั้น
“ระดับตัดวิญญาณหยิน” หลิงฮันวิเคราะห์ “เพียงแต่พลังของมันก็เหนือกว่า ตัวตนระดับวิญญาณหยางทั่วไปเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น นอกจากความสามารถในที่ชี้นําอํานาจแห่งกฎเกณฑ์วารีแล้ว พลังต่อสู้ของมันก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าไหร่”
เนื่องจากการต่อสู้เกิดขึ้นที่ใต้มหาสมุทร ปลาหมึกยักษ์จึงได้เปรียบหลิงฮัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าต่อให้พลังต่อสู้ของมันจะไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ยากที่จะสังหารมันได้
สตรีทั้งสามร่วมลงมือ จริงอยู่ที่ว่าการจะสังหารปลายักษ์ตัวนี้เป็นสิ่งที่ทําได้ยาก แต่หลิงฮัน จักรพรรดินี และฮูหนิวนั้น ทุกคนล้วนแต่ฝึกฝนอํานาจแห่งกฎเกณฑ์สังหาร และเชี่ยวชาญทักษะเก้าดาบพินาศสวรรค์ ที่มีพลังทําลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว ด้วยการร่วมมือกันของทั้งสาม ปลาหมึกยักษ์ย่อมถูกจัดการลงในที่สุด
ฮูหนิวเก็บร่างของปลาหมึกยักษ์ไปเป็นอาหารอย่างมีความสุข ในขณะที่หลิงฮันค้นหาและพบหินขนาดเท่ากําปั้น จากในหัวของปลาหมึกยักษ์ โดยที่หินก้อนนี้เป็นสีอําพัน
“หินก้อนนี้สามารถใช้เป็นภาชนะของดวงวิญญาณได้” หลิงฮันพยักหน้าในขณะที่ถือหินอยู่ในมือ
การจะทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณได้นั้น จําเป็นต้องใช้หินวิญญาณหยางที่มีขนาดเท่ากําปั้นเป็นอย่างน้อย และมีสีอําพัน
ยิ่งหินวิญญาณหยางมีขนาดใหญ่ก็ยิ่งดี เพราะมันคือกุญแจสําคัญในการชี้วัดพลังต่อสู้ ของจอมยุทธในระดับแบ่งแยกวิญญาณ
หลิงฮันเก็บหินวิญญาณหยาง ด้วยพลังต่อสู้ของกลุ่มพวกเขา พวกเขาย่อมสามารถหาหินวิญญาณหยางที่มีขนาดใหญ่ และบริสุทธิ์กว่านี้ได้
ทั้งสี่มุ่งหน้าดําลงไปลึกกว่าเดิม และพบเจอสิ่งมีชีวิตใต้มหาสมุทร อย่างปลาหมึกยักษ์อยู่บ้าง นานๆ ครั้ง พวกเขาใช้เวลาเล็กน้อยในการจัดการพวกเขา และเก็บเกี่ยวหินวิญญาณหยาง
เพื่อเป็นการฆ่าเวลา หลิงฮันได้ทําการหลอมหินวิญญาณหยางรวมเข้าด้วยกัน ในขณะที่เขาหลอมหินวิญญาณหยางสีอําพัน รวมเข้าด้วยกันครบหนึ่งร้อยก้อน สีของหินก็เปลี่ยนกลายเป็นสีเขียว
และยิ่งเขาหลอมหินวิญญาณหยาง เพิ่มเข้าไปมากขึ้นเท่าไหร่ สีของหินก็เริ่มกลายเป็นสีเขียวที่บริสุทธิ์กว่าเดิม เมื่อเขาหลอมหินวิญญาณหยางครบสองร้อยก้อน สีของหินวิญญาณหยางก็กลายเป็นสีเขียวมรกต
ความบริสุทธิ์ของมัน ยกระดับขึ้นไปอีกขั้น
