ตอนที่ 137 ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง
เมื่อตี้อู๋เปียนเดินไปที่ห้องของมู่เถาเยาเธอก็เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังจัดเสื้อผ้าและขนมของถุงลมน้อยใส่ลงในกล่องพิเศษขนาดเล็กของเขา
ของของเธอไม่เยอะมากมีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและของเล็กๆ น้อยๆ อีกไม่กี่ชิ้น
แต่ของใช้เบ็ดเตล็ดของตี้อันเหยี่ยกลับมีมากมาย
“ซาลาเปาน้อย เก็บของเสร็จหมดแล้วหรือยัง”
“ยังเลย ตี้อู๋เปียน คุณเก็บของเสร็จเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”
“อืม”
“งั้นคุณลงไปข้างล่างก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวฉันก็จะเสร็จแล้ว”
“ฉันรอเธอดีกว่า”
“โอเค” ยังไงอีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้วจริงๆ
“อาเล็กครับ อันเหยี่ยช่วยพี่สาวเก็บของใส่กระเป๋าด้วยล่ะ” ถุงลมน้อยเล่าสิ่งที่เขาทำให้กับอาเล็กฟังอย่างมีความสุข
“หมายความว่าไงที่เธอช่วยพี่สาว เห็นได้ชัดว่าพี่สาวต่างหากที่ช่วยเธอเก็บของ”
ถุงลมน้อยพองแก้มทันที
มู่เถาเยาลูบหัวคนตัวเล็ก ชมเขาพลางพูดว่า “อันเหยี่ยของเรายังเด็ก ช่วยพี่แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว”
“ซาลาเปาน้อย ฉันได้ยินคนอื่นๆ พูดว่าเธอไม่ต้องให้ใครมาช่วยดูแลตั้งแต่อายุได้หนึ่งขวบ แต่เจ้าเด็กนี่อายุสามขวบแล้ว”
มู่เถาเยา “…”
แบบนี้ก็ได้เหรอ ปัญหาคืออายุทางจิตวิญญาณของเธอกับอายุของร่างนี้แตกต่างกันมากถึงสามสิบหกปีเต็มๆ โอเคไหม!
ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ก่อนที่เธอจะอายุครบเจ็ดขวบ เธอเองก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยคนอื่นๆ เหมือนกัน ไม่ต้องพูดถึงการพับเสื้อผ้า ขนาดนิ้วยังแทบไม่ได้แตะแก้วเลย
นอกเหนือจากการฝึกวรยุทธ์แล้ว เธอแทบไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ
เป็นเรื่องยากมากสำหรับตี้อู๋เปียนที่จะเห็นว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้ไม่รู้จะตอบยังไงดี ดังนั้นเขาจึงอยากพูดต่ออีกสักสองสามคำ
“ซาลาเปาน้อย ฉันพบว่าตลอดช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ หัวข้อสนทนาที่ได้ยินบ่อยที่สุดในหมู่บ้านก็คือเรื่องของเธอ เธอกลายเป็นตำนานสำหรับชาวบ้านทุกคนไปแล้ว”
“อย่าถือสาเลย พวกเขาก็ชอบชมเด็กๆ แบบนี้แหละ…”
เธอถูกชมแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโตแล้ว
การโอ้อวดแบบนี้ ช่างแตกต่างจากการเยินยอในชาติที่แล้วมากโข
ตี้อู๋เปียนเลิกคิ้ว
“ซาลาเปาน้อย เธอพบร่องรอยของหมอหญิงเดินเท้าตอนที่เข้าไปในเขตป่าชั้นในไหม”
“ใช่ เธอเดินเข้าป่าจากเส้นทางตรงจริงๆ หลังจากที่เราเข้าป่า เราก็เห็นเส้นทางที่ตรงเข้าหมู่บ้านชิงเหอ และเมื่อเราเดินตรงไป เราก็พบกับร่องรอยของเธอในไม่ช้า”
“ถ้าอย่างนั้น คิดว่าเป็นไปได้ไหมที่เธอจะข้ามป่าเซียนโหยวออกไปทั้งแบบนี้” เขาควรส่งคนไปรออยู่ที่ประเทศหนานเจ๋อไหม
“เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ขึ้นอยู่กับสมุนไพรที่เธอต้องการหา” สำหรับวัตถุดิบยาบางอย่าง อาจารย์จะรีบออกไปจัดการกับพวกมันโดยเร็วที่สุดเพื่อรักษาคุณสมบัติของพวกมันไว้
“อืม งั้นฉันจะให้คนไปคอยจับตาดู”
“อื้ม”
“ซาลาเปาน้อย ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันแข็งแรงขึ้นมากเลย ฉัน…อยากจะออกกำลังกาย ได้ไหม”
เขาต้องการเอ็ชแพ็ก! อยากฝึกวรยุทธ์! อยากทำให้ซาลาเปาน้อยประทับใจในตัวเขาจริงๆ!
“ไม่ คุณยังต้องรออีกสักสองสามเดือนกว่าจะสามารถออกกำลังกายได้อย่างเต็มที่ ตอนนี้คุณทำได้แค่เดินเล่นให้มากขึ้นเท่านั้น และเพิ่มจำนวนก้าวเดินในทุกวัน”
ตี้อู๋เปียน “…”
“เอาล่ะ ลงไปข้างล่างกันเถอะ”
มู่เถาเยาอุ้มถุงลมน้อยลงจากเตียง จากนั้นก็พูดถึงเรื่องของตัวเองและถุงลมน้อย
ตี้อู๋เปียนยื่นมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางของพวกเธอ
มู่เถาเยาไม่ได้ส่งมันให้เขา
ตี้อู๋เปียน “…” ซาลาเปาน้อยก้อนนี้ไร้หัวใจเกินไปแล้ว!
เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ! เธอคิดว่าเขาจะแบกสัมภาระเล็กน้อยแค่นี้ไม่ได้จริงๆ เหรอ
เมื่อเห็นหนึ่งเด็กและหนึ่งผู้ใหญ่เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน ตี้อู๋เปียนก็เดินตามพวกเธอออกไปอย่างหดหู่ใจ
ที่ชั้นล่าง ถังถังนั่งยองๆ มองดูสมุนไพรในตะกร้าใบเล็ก
“เสี่ยวเยาเยา เธอยุ่งอยู่หรือเปล่า”
“หืม ไม่นะ อาจารย์แม่เล็กกับแม่ยังอยู่ในครัวเหรอ” มู่เถาเยาวางสัมภาระไว้ที่โซฟา
“ใช่ ยังมีคุณป้าในหมู่บ้านอีกสองสามคนอยู่ในครัวด้วย…ฉันโดนพวกเธอไล่ออกมา…” เธอทำอาหารเป็นนะโอเคไหม!
มู่เถาเยาลูบหัวของเธอ
“เสี่ยวเยาเยา เธอมีวัตถุดิบยาไม่พอจะปรุงยาถอนพิษนะ!”
“ตี้อู๋เปียน คุณดูแลเสี่ยวอันเหยี่ยไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะพาถังถังไปที่ห้องปรุงยาข้างๆ สักครู่”
“อืม ไปเถอะ”
มู่เถาเยาหยิบตะกร้าใบเล็กขึ้นมา พาถังถังไปที่ห้องที่อยู่ติดกัน
จากนั้นทั้งสองคนก็กลับมาในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง
ถุงลมน้อยกำลังเผชิญหน้ากับดอกฉยงฮวาบนโต๊ะ
ถ้าดอกฉยงฮวามีหน้า มันคงจะแสดงออกถึงความรักของมันอย่างแน่นอน
ฟังที่คนตัวเล็กพูดเข้า!
ทำไมเครื่องบินถึงบินได้เร็วและสูงขนาดนั้น ทำไมพี่สาวของฉันถึงเก่งกาจมาก เขาอยากจะเก่งกาจเหมือนพี่สาวของเขาบ้าง…
มันเป็นแค่พืช มันจะรู้คำตอบของคำถามแบบนี้ได้ยังไง!
เจ้านายที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่สนใจเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากมันเลย
“ซาลาเปาน้อย”
“อันเหยี่ยคุยกับดอกฉยงฮวาได้ด้วยเหรอ” ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าดอกฉยงฮวาดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวานัก
“อืม เขาคุยเล่นคนเดียวก็สนุกดี” คำถามของเธอไม่ต้องการคำตอบโอเคไหม
“ตี้อู๋เปียน ฉันจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในสัปดาห์หน้า” ถังถังได้ติดต่อกับบรรพบุรุษของเธอแล้ว และยแน่ใจว่าเขาจะมา
“ตกลง เราจะกลับมาที่นี่ด้วยกัน”
“อันจริง คุณอยู่ที่นี่กับอันเหยี่ยต่อก็ได้นะ” มีอาจารย์อยู่รอบๆ ตัวเขาก็จะยิ่งผิดพลาดยยน้อยลง
นอกจากนี้หมู่บ้านเถาหยวนซานยังเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต เหมาะกับการพักฟื้นของเขาเป็นอย่างมาก
“อืม ถ้างั้นพวกเราจะรอเธอกลับมาก็แล้วกัน”
อยู่ที่นี่จะง่ายกับเขามากกว่าในการติดต่อกับเยี่ยอิ่ง แจ้งเขาถึงพิกัดของหมอหญิงเดินเท้าแบบเรียลไทม์โดยไม่จำเป็นต้องส่งข้อความผ่านระยะไกล
ถุงลมน้อยกอดขายาวๆ ของมู่เถาเยา “อันเหยี่ยจะกลับไปกับพี่สาวด้วย”
“อันเหยี่ยไม่ชอบที่นี่เหรอคะ พี่สาวเห็นว่าสองวันนี้เธอเล่นสนุกดี”
“อันเหยี่ยชอบพี่สาวด้วย” เด็กน้อยชอบเธอมากกว่า
“พี่สาวยังต้องไปโรงเรียน เพราะงั้นเลยอยู่กับอันเหยี่ยตลอดไม่ได้ แต่อาเล็กของหนูอยู่ที่นี่ และอันเหยี่ยจะเหงามากเมื่อต้องอยู่บ้านคนเดียว”
“อันเหยี่ยจะไปโรงเรียนกับพี่สาวด้วย”
ถังถังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เด็กน้อย ทำไมเธอถึงได้ติดเสี่ยวเยาเยานัก”
ถุงลมน้อยมองไปที่ถังถังอย่างไร้เดียงสา
ทำไมเหรอ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!
ตี้อู๋เปียน “อันเหยี่ย ฉันส่งเธอกลับเมืองหลวงดีไหม เธอไม่ได้เจอพ่อแม่มานานแล้วนี่นา”
ดวงตาสีเข้มกลมโตของถุงลมน้อยแสดงอาการต่อต้านทันที แต่เขาก็ยังคิดถึงพ่อแม่อยู่
มู่เถาเยาทนมองไม่ได้
“อันเหยี่ย หนูกลับบ้านไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ คุณปู่คุณย่า แล้วค่อยกลับมาตอนที่หนูคิดถึงพี่สาวอีกครั้งดีไหม”
“ก็ได้ครับ อันเหยี่ยจะกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่กับคุณปู่คุณย่า”
มู่เถาเยาสัมผัสใบหน้าเล็กๆ ของเขาด้วยความรัก “ให้พี่สาวเหลียงจีพาหนูกลับไปวันพรุ่งนี้นะคะ ตี้อู๋เปียน คุณช่วยแจ้งพ่อแม่ของเขาล่วงหน้าหน่อยนะคะ”
“ได้ ฉันจะโทรหาพี่ทีหลัง”
“ตกลง หมอไป๋ คุณอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไหมคะ”
“ให้เขากลับบ้านไป มีปู่หยวนอยู่ที่นี่เขาก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป”
“เอาล่ะ ทุกคนนั่งลงก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปขุดเอาเหล้าที่บ่มไว้ในสวนหลังบ้าน”
เพราะน้ำและดินในหมู่บ้านเถาหยวนซานแตกต่างจากที่อื่น เธอจึงฝังเหล้าไว้ใต้ดิน
ดวงตาของถังถังเป็นประกาย “เสี่ยวเยาเยา ใช่หนี่ว์เอ๋อร์หงหรือเปล่า”
บรรพบุรุษของตระกูลเธอเก่งเรื่องเหล้ามาก ดังนั้นเธอจึงเก่งเรื่องเหล้าเช่นกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ดื่มในปริมาณที่พอเหมาะ จึงไม่ติดเหล้า
“อยากลองดื่มหนี่ว์เอ๋อร์หงของฉันไหม”
“ยังจะรออะไรอยู่ล่ะ ไปกันเลย”
“หนี่ว์เอ๋อร์หงที่จะขุดขึ้นมาอายุสิบปีแล้ว” มีเหล้าฝังอยู่ไม่มากนักในสวนหลังบ้าน
ไม่ใช่เหล้าทุกชนิดที่เหมาะสำหรับการฝังไว้ใต้ดิน
เหล้าที่ส่งออกของหมู่บ้านอยู่ในห้องใต้ดิน
“ฉันจะไปขุดกับเธอ”
“โอเค”
ตี้อันเหยี่ยยังคงกอดขายาวไว้แน่น
มู่เถาเยาจับมือเล็กๆ ของเขาแล้วก้มลงพูดกับเขาว่า “อันเหยี่ยไปกับพี่สาวดีไหม ตี้อู๋เปียน คุณเอาของขึ้นไปเก็บข้างบนก่อนนะคะ”
“…อืม”
อันที่จริงเขาเองก็อยากจะไปดูด้วยเหมือนกัน แต่ซาลาเปาน้อยดันขัดเขาก่อน…
ลืมมันไปเถอะ ยังไงซะเขาก็ยังอยู่ที่หมู่บ้านเถาหยวนซาน เขายังมีเวลาอีกมาก
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 2]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/43196.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 2]")
