ตอนที่ 157 ใครต้องการก็เอาไปเถอะ
สองศิษย์อาจารย์อยู่ในห้องหนังสือสองชั่วโมง
พอลงมาคนในบ้านก็อยู่กันหมด รวมถึงพวกคนที่เยี่ยอิ่งพามา และยังมีพ่อบ้านจง อาคุนที่เป็นบอดี้การ์ด ซังเฟย ซย่าอวี่ เป็นต้น นั่งกันอยู่เต็มห้อง
“ทำไมถึงไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกกันล่ะคะ”
“เสี่ยวเยาเยา แม่รอหนูไปด้วยกัน”
ตี้อู๋เปียน “…”
ถูกชิงตัดหน้า แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปแย่งด้วย น่าหงุดหงิด
“แม่คะ ตอนบ่ายหนูต้องเข้าป่าเซียนโหยวไปเก็บสมุนไพรค่ะ”
เป่ยซีพูด “เสี่ยวเยาเยา ยังจะต้องเก็บสมุนไพรอะไรอีก พี่รองของหนูมีบริษัทยา มีคนเก็บสมุนไพรโดยเฉพาะทุกวัน ไม่งั้นเดี๋ยวแม่บอกให้พี่รองสั่งคนให้เอาสมุนไพรไปส่งที่เมืองเย่ว์ตูดีไหม”
“หนูกลับมาแล้ว เข้าไปเก็บสมุนไพรเองสะดวกกว่า ไม่ต้องลำบากพี่รองหรอกค่ะ”
ถังถังพูด “เสี่ยวเยาเยา ช่วงสองวันนี้ฉันหยุด ไปเป็นเพื่อนเธอได้พอดี”
“ได้”
“ฉันก็ไปช่วยได้นะ” สองพี่น้องถังหงกับถังเซิ่งพูดขึ้นพร้อมกัน
มู่เถาเยาส่ายหน้า “พวกคุณตามฉันไม่ทันหรอกค่ะ เก็บสมุนไพรครั้งนี้ต้องทำเวลา จะช้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะออกมาไม่ทันก่อนฟ้ามืด”
ป่าในยามค่ำคืนอันตรายที่สุด
เธอคนเดียวยังไม่เท่าไร แต่จะปล่อยให้คนอื่นเป็นอะไรไปไม่ได้
ผู้อาวุโสตระกูลถังกับซย่าโหวโซ่วพากันแสดงออกว่าขอตามไปด้วย
ผู้อาวุโสตระกูลถังแยกสมุนไพรมีพิษได้ วิชาตัวเบาก็ไม่ธรรมดา ตามเธอไปได้ อย่างไรเสียเธอก็พาคนเหาะได้หนึ่งคน
อาจารย์เล็กวิชาตัวเบาใช้ได้ ให้เขาคอยดูแลผู้อาวุโสถังอยู่ข้างๆ ก็ได้
อีกทั้งการเก็บสมุนไพรครั้งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องเข้าถึงใจกลางโซนใน มู่เถาเยาจึงพยักหน้า
“ค่ะ ปู่ทวดถังไปกับอาจารย์เล็ก ถ้าเป็นไปได้ พวกเราพยายามเก็บสมุนไพรให้มากหน่อยเพื่อเอามาสำรองใช้”
ชายชราทั้งสองดีใจมาก ราวกับถูกรางวัลใหญ่
ถังถังยิ้มดวงตาโค้งมนถามขึ้น “เสี่ยวเยาเยา ครั้งนี้จะทำยาอะไรเหรอ”
“ยากำลังภายใน”
“ยากำลังภายในเหรอ”
ทุกคนทำสีหน้าไม่เข้าใจ
ทันใดนั้นซย่าโหวโซ่วก็เอะใจ หัวใจหดเกร็ง หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย เขารีบถาม “เสี่ยวเยาเยา ใช่ยาที่กินเข้าไปแล้วกำลังภายในก็จะเพิ่มขึ้นหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะในทางทฤษฎี ช่วยเพิ่มก็จริง แต่ถ้าไม่หมั่นฝึกฝนกำลังมันก็จะสลายไปเอง อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่วิธีทางตรง”
“อ้อ ยังไงก็ต้องหมั่นฝึกฝนอยู่ดีสินะ” ซย่าโหวโซ่วไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากนัก
“ค่ะ”
ตี้อู๋เปียนพูด “ซาลาเปาน้อย ในเมื่อก็ต้องอาศัยการฝึกอยู่ดี งั้นกินยากำลังภายในเข้าไปจะมีความหมายอะไร”
ยังจะไปเก็บสมุนไพรทำไมอีก อยู่เล่นกับเขาไม่สนุกกว่าเหรอ
“ยากำลังภายในช่วยเพิ่มกำลังให้คนที่มีฝีมือแต่ไม่มีกำลังภายในได้ พอมีกำลังภายในเพิ่มเข้าไปแล้วหมั่นฝึกฝนอีกก็จะก้าวหน้าได้เร็วมาก แต่หากเกียจคร้านสามวันฝึกสี่วันขี้เกียจ กำลังภายในที่ได้มาจากยาก็จะสลายหายไปอย่างรวดเร็ว”
ซย่าโหวโซ่ว “เสี่ยวเยาเยา อาจารย์เล็กใช้ได้ไหม”
“อาจารย์เล็กคะ ยากำลังภายในธรรมดาไม่มีผลต่อคนที่มีกำลังภายในอยู่แล้วค่ะ เว้นเสียแต่จะหาดอกจื่อตันในตำนานเจอ”
“ดอกจื่อตัน!” หยวนเหยี่ยกับผู้อาวุโสตระกูลถังตะโกนออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน
“ค่ะ ดอกจื่อตันมีสีม่วงเข้มทั้งต้น มีกลิ่นหอมของสมุนไพรอบอวล ถึงได้ถูกเรียกว่าดอกจื่อตัน จะกินสดหรือนำมาทำเป็นยาก็มีสรรพคุณขั้นเทพทั้งนั้น”
“เฮ้อ”
หยวนเหยี่ยกับผู้อาวุโสตระกูลถังถอนหายใจพร้อมกัน
ซย่าโหวโซ่วถามด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ”
หยวนเหยี่ยถอนหายใจอีกครั้งแล้วตอบ “ดอกจื่อตันเป็นสมุนไพรในตำนาน หาง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน อย่าแม้แต่จะคิดเลย”
ซย่าโหวโซ่วตอบอ่อ
สมัยนี้เป็นยุคที่บ้านเมืองสงบไม่ต้องต่อสู้ ฝีมือต่อสู้จะสูงขึ้นหน่อยหรือด้อยลงก็ไม่ได้สำคัญมากแล้ว
เป่ยซีพูด “เสี่ยวเยาเยา งั้นลูกจะทำยากำลังภายในให้ใคร”
อาคุนกับพ่อบ้านจงต่างยกมือ
ตี้อู๋เปียนถลึงตาใส่พวกเขา
มู่เถาเยายิ้ม “พวกอาคุนอยากฝึกกำลังภายใน ยังไงซะจะมีกำลังภายในหรือไม่มีก็ต้องฝึกต่อสู้ทุกวันอยู่แล้ว ถ้ามีกำลังภายในช่วยเสริมจะได้ก้าวหน้าเร็วขึ้นหน่อย”
ไม่มีนักสู้คนไหนที่จะรังเกียจหากฝีมือตัวเองสูงขึ้นหรอก นี่ก็หลักการเดียวกับว่าไม่มีใครรังเกียจถ้าตัวเองจะร่ำรวยขึ้น
ซังเฟยก็ยกมือขึ้น “หมอเทวดาน้อย ผมก็อยากได้ยากำลังภายในด้วยครับ”
“ผมด้วย”
อาจารย์ซังกับอาจารย์สวียกมือขึ้นพร้อมกัน
ทั้งครอบครัวยกมือกันพร้อมเพรียง
“ได้ค่ะ แต่กำลังภายในนี้จะแทรกซึมจนมีประโยชน์ได้ไหมก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้วนะคะ”
เอาเป็นว่ากินแล้วไม่มีผลเสีย ใครอยากได้ก็เอาไปแล้วกัน
“หมอเทวดาน้อย หลิ่นหรานของฉันใช้ได้ไหมคะ”
ซย่าอวี่หรือคุณนายซังไม่เคยเรียนการต่อสู้ แต่เธอมีลูกชาย ยิ่งไปกว่านั้นลูกชายของเธอยังเด็ก มีความสามารถที่ไร้ขีดจำกัด!
มู่เถาเยาส่ายหน้า “หลิ่นหรานยังเด็กเกินไปค่ะ ต่อให้เขามีกำลังภายในก็ใช้ไม่เป็น เดี๋ยวมันก็สลายหายไปหมด แต่ซังจวี๋ใช้ได้ค่ะ”
“งั้นขอขอบคุณหมอเทวดาน้อยล่วงหน้าเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ซย่ามั่วมองด้วยความอิจฉา
เธอนึกเสียใจที่เมื่อก่อนไม่ตั้งใจฝึกต่อสู้เพราะกลัวความลำบาก ทั้งยังล้มเลิกกลางคัน…
ถังถัง “เสี่ยวเยาเยา ไว้ฉันเอายาถอนพิษที่ปู่ทวดช่วยทำให้เธอนะ”
“นั่นเป็นยาที่ตี้อู๋เปียนจะเอา เอาให้เขาเลยก็ได้”
“ได้”
ตี้อู๋เปียน “…”
เธอจะเป็นคนเอามาให้เขาไม่ได้หรือไง!
มู่เถาเยา “ไว้วันหลังค่อยไปเก็บสมุนไพรมาทำยาถอนพิษ ของแบบนี้ทำไว้เยอะๆ ไม่เป็นไร”
ผู้อาวุโสตระกูลถังยิ้มพลางพยักหน้า “สำรองไว้เยอะหน่อยย่อมดีกว่า แก้พิษส่วนใหญ่ได้ ยกเว้นพิษบางชนิดที่มีความพิเศษ”
ซย่าโหวโซ่ว “เสี่ยวเยาเยา ในเมื่อจะเก็บสมุนไพรเยอะหน่อย งั้นอาจารย์เล็กจะเรียกพวกศิษย์พี่ของเธอไปช่วยนะ”
“อาจารย์เล็กคะ พวกศิษย์พี่มีวิชาตัวเบาที่เพียงพอก็จริง แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องการรักษา แยกพิษไม่เป็น อย่าไปเลยดีกว่าค่ะ หนูให้อาจารย์เล็กไปด้วยก็เพื่อจะได้ดูแลปู่ทวดถังค่ะ”
“ได้ งั้นอาจารย์จะดูแลปู่ทวดให้ดีนะ”
ถังถังพูดด้วยสีหน้าตื้นตัน “ขอบคุณนะเสี่ยวเยาเยา”
“หืม?”
“โซนในของป่าเซียนโหยวเป็นที่ที่ปู่ทวดของฉันอยากไปมาตลอด”
ผู้อาวุโสตระกูลถังพยักหน้าพลางพูด “พิษบางชนิดมีแค่ที่โซนในของป่าเซียนโหยวเท่านั้น ตระกูลถังของเราศึกษาเรื่องพิษกันมาทุกรุ่น แต่กลับไม่มีสักคนที่ต่อสู้เก่งพอที่จะเข้าไปในโซนในของป่าเซียนโหยวได้ ปู่ทวดของปู่เคยเข้าไป แต่กลับไม่ได้ออกมาอีกเลย”
นี่จึงกลายเป็นความดันทุรังของเขา
ถังถังกับพี่น้องตระกูลถังต่างไม่รู้เรื่องนี้
มู่เถาเยาเล่าเกี่ยวกับโซนในของป่าเซียนโหยวให้คนตระกูลถังฟังอย่างละเอียด
ตี้อู๋เปียนก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งโดยวิเคราะห์จากพวกต้นไม้นานาชนิด ถึงขั้นที่รู้เยอะกว่ามู่เถาเยาด้วยซ้ำ แต่เขาจะพูดละเอียดไม่ได้ ทำได้เพียงเตือนมู่เถาเยาโดยใช้วิธีการตั้งคำถาม
คนที่นั่งฟังอยู่ต่างมีสีหน้าตะลึง
ป่าเซียนโหยวอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้เสียอีก!
มิน่าคนมีฝีมืออย่างพวกเขาอยากเข้าไปยังต้องฝึกพิเศษหลายเดือน!
เยี่ยอิ่ง “หมอเทวดาน้อยครับ โซนในยังมีอะไรอีกไหมครับนอกจากสมุนไพรกับพวกสัตว์มีพิษ ทำไมถึงได้มีคนมากมายอยากเข้าไปในนั้นนอกจากโลกแพทย์แผนโบราณกับคนตระกูลถัง”
มู่เถาเยา “ป่ากับมหาสมุทรถือเป็นโลกธรรมชาติที่น่ากลัวที่สุดบนโลก และก็เป็นที่ที่สวยที่สุด มีเสน่ห์ดึงดูดที่สุดด้วยค่ะ เพราะมันเต็มไปด้วยสิ่งที่เราไม่รู้”
ไม่รู้ถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูด
อาจารย์สวีพยักหน้าพลางพูด “ใช่ ต่อให้ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาแบบติดจรวด แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่รู้ทุกเรื่อง ทำได้ทุกอย่าง ป่ากับมหาสมุทรที่พวกเรารู้จักคงไม่ใช่ทุกมุมแน่นอน”
อาจารย์ซังพูดเสริม “เท่าที่ผมรู้นะ พืชพรรณของโซนในป่าเซียนโหยวอย่างน้อยมีหนึ่งในห้าที่เป็นชนิดพิเศษ ยังมีอีกหนึ่งในห้าที่ไม่ทราบชนิด อีกหนึ่งในห้าเป็นสายพันธุ์หายาก ส่วนสองในห้าเป็นชนิดที่ธรรมดาทั่วไป”
อาจารย์สวีพูด “กลุ่มผู้เชี่ยวชาญของคณะวิทยาศาสตร์เคยส่งทีมไปสำรวจ ปรากฏว่าเสียหายหนักมาก หายกันไปหมดทั้งทีม จากนั้นก็มีทยอยส่งทีมเข้าไปตามหาและช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครได้กลับมาสักคน”
สายตาของทุกคนพากันมองไปที่มู่เถาเยากับอาจารย์สองคน
พวกเขาเข้าไปในนั้นมานับครั้งไม่ถ้วน ก็แสดงว่าความสามารถไม่ธรรมดา
ซย่าโหวโซ่วยิ้มพลางพูด “ผมก็พึ่งเสี่ยวเยาเยากับพี่หยวนถึงเข้าไปได้”
เมื่อสิบแปดปีก่อนฝีมือต่อสู้ของเขาก็เป็นที่เลื่องลือแล้ว แต่กลับกล้าเดินอยู่แค่รอบนอกของป่าเซียนโหยว ต่อมาถึงได้โชคดีถูกอาจารย์กับศิษย์คู่นี้เก็บได้ตอนกำลังจะถลำลึก
ถ้าตอนนั้นเขาทะเล่อทะล่าเข้าไปโซนใน บางทีอาจไม่มีชีวิตกลับออกมาแล้วก็ได้
