ตอนที่ 163 อาสะใภ้เล็กมีพิรุธ
เมื่อคนในลานบ้านแยกย้ายกันไปพอสมควรแล้ว มู่เถาเยาก็กลับเข้าห้องรับแขกพร้อมพ่อแม่
อาจารย์ซังยิ้มถาม “หมอเทวดาหยวน หมอเทวดาน้อย พวกเราอยู่หมู่บ้านเถาหยวนซานนานอีกหน่อยได้ไหมครับ”
ประการแรกเพราะอยากใช้เวลากับลูกชายให้มากหน่อย
พวกเขาสองสามีภรรยามักอยู่ข้างนอกตลอด ปกติลูกชายก็อยู่ที่ค่ายทหาร ถึงขั้นที่ไม่สามารถใช้คำว่ามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยมาบรรยายจำนวนครั้งที่พวกเขาเจอกันได้แล้ว
ประการที่สอง หมู่บ้านแห่งนี้ผู้คนเป็นมิตร ทิวทัศน์งดงาม ยังมีอีกหลายสาเหตุที่ทำให้พวกเขาไม่อยากจากไป
เป็นต้นว่า ความรู้ของตี้อู๋เปียน
พวกเขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณชายเล็กของตระกูลตี้จะมีความรู้ด้านธรณีวิทยามากขนาดนี้!
การสำรวจทางธรณีวิทยา ทำนายแผ่นดินไหว…รู้แม้กระทั่งอุตสาหกรรมนิวเคลียร์และพลังงานปรมาณู!
บ่ายเมื่อวานพวกเขาคุยกับคุณชายเล็กตระกูลตี้ไม่ถึงสองชั่วโมงก็ตะลึงจนพูดไม่ออกไปหลายช่วง
อาจเป็นเพราะสุขภาพ คุณชายเล็กคนนี้ถึงได้ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเหมือนคุณชายใหญ่กับคุณชายรองตระกูลตี้ จึงไม่มีใครรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของของคุณชายเล็กตระกูลตี้ นอกจากคนในหมู่บ้านเถาหยวนซานกับคนที่ถูกเลือก
ตอนที่พวกเขาเพิ่งเจอคุณชายเล็กตระกูลตี้ก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
หน้าตาเหมือนเจ้าชายสูงศักดิ์มาก! แต่เจ้าชายแห่งตระกูลพระราชามีเหรอจะมาอยู่ในหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกลแบบนี้
หลังจากหมอเทวดาแนะนำให้พวกเขารู้จักถึงได้รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลตี้
มารักษาตัวเพราะสุขภาพไม่ดี
หยวนเหยี่ยยิ้มพลางพยักหน้า “ถ้าพวกคุณมีเวลา อยากอยู่กี่วันก็อยู่ไปเถอะ”
มู่เถาเยาก็ย่อมยินดี
“เสี่ยวเยาเยา ฉันก็จะขออยู่ต่ออีกหน่อยด้วย อยากอยู่ดูสถานการณ์ของโรงงานใหม่”
“ค่ะ จัดสรรงานเองได้เลยค่ะ”
เธอไว้ใจผู้จัดการใหญ่ทั้งสามคนของตัวเองเป็นอย่างมาก
ซย่าอวี่ก็อยากอยู่ต่ออีกหน่อย แต่เด็กน้อยต้องไปโรงเรียนอนุบาล เธอเองก็ต้องทำงาน…
หรือว่าจะย้ายมาทำงานที่นี่ดี จากนั้นก็ย้ายหลิ่นหรานมาเข้าโรงเรียนอนุบาลของหมู่บ้านเถาหยวนซาน
เอ่อ อยากก็ส่วนอยาก แต่ดูไม่อยู่กับความเป็นจริงเท่าไร อย่างไรเสียในครอบครัวก็ยังมีสามีกับพ่อแม่อีก
ตี้อู๋เปียนฉวยโอกาสพูดขึ้น “เสี่ยวเยาเยา ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ”
เย่ว์หลั่งมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “มีอะไรก็พูดมาเลย”
มีเรื่องอะไรที่คนเป็นพ่ออย่างเขาอยู่ฟังด้วยไม่ได้หรือไง หรืออยากใช้คำพูดหวานๆ หลอกลูกสาวสุดที่รักของเขา
ไม่มีทาง!
ตี้อู๋เปียน “…เกี่ยวกับเรื่องหมอลู่ครับ”
อาจารย์ซัง อาจารย์สวี และพวกพี่น้องตระกูลซย่ารีบขอตัวออกไปเดินเล่นทันที
เหลือเพียงคนสนิทในครอบครัว
เย่ว์หลั่งพูด “นายพูดได้แล้ว”
“…ซาลาเปาน้อย หมอลู่เดินเข้าไปข้างในอีกแล้ว”
มู่เถาเยาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วคลายออก
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องออกมา”
เย่ว์หลั่ง “ลูกพ่อ หมอลู่เป็นใครเหรอ เดินเข้าไปข้างในงั้นเหรอ ลูกตามหาเขาทำไม”
ทำไมถึงมีหมอลู่เพิ่มขึ้นมาอีกคน แถมดูเหมือนลูกสาวของเขาจะเอาใจใส่เป็นพิเศษด้วย
“หมอลู่ก็คือหมอหญิงเดินเท้าที่รู้เรื่องดอกไม้สองชีวิตค่ะ มีความเป็นไปได้ว่าเธอจะเป็นน้องสาวของอาจารย์อาเล็กค่ะ”
ระยะนี้คนตระกูลเย่ว์ยุ่งมาก มู่เถาเยาก็ไม่มีทางเป็นฝ่ายเข้าไปบอกเรื่องอะไรให้มากความ
“งั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เดี๋ยวพ่อช่วยตามหา”
“เข้าไปโซนในของป่าแล้วค่ะ”
เย่ว์หลั่ง “…”
คือ…นี่มันไม่อยู่ในขอบเขตที่เขาช่วยได้! ทำไงดี
ลูกสาวจะคิดว่าเขาไม่มีประโยชน์หรือเปล่า
ฮือๆ …
พอเห็นพ่อกำลังจะคร่ำครวญ มู่เถาเยาก็รีบขยิบตาให้แม่
เป่ยซีประคองสามี “อาหลั่ง พวกเราไปเก็บของให้เสี่ยวเยาเยาเอากลับเมืองเย่ว์ตูตอนเย็นกันเถอะ”
“อ่อ”
พอเห็นพ่อแม่ไปแล้ว มู่เถาเยาก็โล่งอก
ถังถังถามเหมือนไม่อยากเชื่อเท่าไร “…เสี่ยวเยาเยา อาเย่ว์…ขี้แงเหรอ”
มู่เถาเยา “…น่าจะนะ”
แต่ว่าพี่ถังถัง พี่ให้ความสนใจผิดประเด็นไปหน่อยหรือเปล่า ควรถามถึงหมอลู่เหมือนพ่อของฉันไม่ใช่เหรอ นี่ต่างหากประเด็นสำคัญ
“ตี้อู๋เปียน ในเมื่อหมอลู่เดินเข้าไปข้างในอีก ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะไม่ออกมาในเร็วๆ นี้”
“อืม ซาลาเปาน้อย คนของฉันไปตามหาที่บ้านเกิดของหมอลู่แล้ว มีส่งเบาะแสกลับมาบ้าง แต่ดูเหมือนก็มีคนอื่นสืบเรื่องนี้ด้วย”
“…น่าจะเป็นคนของฉัน”
ตี้อู๋เปียน “…”
พูดมาเลยดีกว่าว่าเธอยังมีความลับอะไรอีก!
“ซาลาเปาน้อย พวกเธอพบความผิดปกติอะไรหรือเปล่า”
“จากเบาะแสที่ได้มา ดูเหมือนจะพบปัญหาที่อาเล็กกับอาสะใภ้เล็ก”
“อืม ก่อนหน้าที่พี่ชายหมอลู่จะหายไปหนึ่งวัน อาสะใภ้เล็กของเขาออกจากหมู่บ้านแล้วไม่ได้กลับมา วันรุ่งขึ้นอาเล็กของเขาออกไปตามหาอาสะใภ้เล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับเข้าหมู่บ้านอีกเลย”
หยวนเหยี่ย “อาเล็กกับอาสะใภ้เล็กของหมอลู่จะเป็นคนเอาตัวเด็กไปหรือเปล่า”
ตี้อู๋เปียน “อาสะใภ้เล็กของหมอลู่น่าสงสัยที่สุดครับ”
มู่เถาเยาพยักหน้า “อาเล็กของหมอลู่รู้จักกับอาสะใภ้เล็กคนนี้ตอนอายุสิบเจ็ดที่ไปทำงานข้างนอก ไม่นานก็พากลับมาหมู่บ้าน สองเดือนต่อมาพี่ชายของหมอลู่ก็หายตัวไป เธอเองก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย”
ซย่าโหวโซ่วโมโหตบโต๊ะ “ผู้หญิงคนนั้นเอาตัวเด็กไปแน่นอน!”
โต๊ะกับถ้วยชาที่กลายเป็นผุยผง ‘ฉันผิดตรงไหน’
ทุกคนที่โดนเศษผงกระเด็นเต็มหน้า “…”
อาจารย์แม่เล็กหมดคำจะพูด
โต๊ะทำอะไรผิด พวกเราทำอะไรผิดแล้วหรือไง
ซย่าโหวโซ่วยิ้มเจื่อนๆ
ถังถังไปเอาผ้าหมาดมาเช็ดหน้าให้ทุกคนแล้วเอาไม้กวาดมากวาดพื้น
หลังจากทำความสะอาดเสร็จทุกคนก็คุยต่อ
“ซาลาเปาน้อย คนที่รู้เรื่องนี้ส่วนใหญ่อายุเกินเจ็ดสิบแล้ว แต่คนในหมู่บ้านนั้นอายุสั้น…คนในวัยเดียวกับอธิการบดีเจียงตอนนั้นก็เพิ่งจะอายุเท่าไร ความทรงจำเลือนรางมาก มองภาพเหมือนไม่ออก แค่พอจำได้ว่ามีคนคนนี้อยู่”
“อืม”
ข้อมูลที่คนของเธอส่งมาก็ประมาณนี้
“ซาลาเปาน้อย เรื่องผ่านมานานขนาดนี้ ตามหาอาเล็กกับอาสะใภ้เล็กของหมอลู่ก็ต้องใช้เวลา ถ้าเธอรีบร้อน พวกเราเทียบดีเอ็นเอในคลังข้อมูลได้นะ”
มู่เถาเยาคิดแล้วพูดขึ้น “รอหมอลู่ออกมาก่อนดีกว่า หรือไม่ก็รอพวกเราได้เบาะแสมากกว่านี้ค่อยว่ากัน อีกทั้งต้องให้เวลาพวกเขาทั้งสองฝ่ายด้วย จริงสิ อาทิตย์หน้าอาจารย์อาเล็กของฉันจะไปเมืองหลวงกับฉัน”
หยวนเหยี่ยพยักหน้าแล้วมองตี้อู๋เปียน “งั้นนายล่ะ กลับเมืองหลวงหรือเย่ว์ตู”
“ผมอยู่หมู่บ้านเถาหยวนซานถึงวันศุกร์ก็จะกลับเมืองหลวงครับ”
เขาไม่วางใจการส่งข่าวของดอกฉยงฮวา กลัวว่าจะคลาดกับหมอลู่
อันที่จริงตอนนี้มีข้อมูลของหมอลู่แล้ว ต่อให้คลาดกัน ขอแค่เธอออกมาก็ตามหาได้ง่าย อย่างไรเสียตอนนี้อินเทอร์เน็ตก็เจริญก้าวหน้า
อยากตามหาเบาะแสของคนคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับบางคน แต่ตี้อู๋เปียนอยากให้ซาลาเปาน้อยเจอหมอลู่เป็นคนแรก
เขารู้สึกได้ว่าซาลาเปาน้อยกังวลเรื่องหมอลู่มาก
ส่วนสาเหตุ…เป็นเพราะเธอเป็นห่วงเขาแน่นอน! เป็นห่วงอาจารย์อาเล็กของเธอด้วย!
อืม จะต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน
หยวนเหยี่ย “ก็ดีเหมือนกัน หมู่บ้านเถาหยวนซานเหมาะที่นายจะอยู่รักษาตัวมากกว่า ไว้รอปู่ย่าของนายว่างเมื่อไร ฉันจะชวนพวกเขามาเที่ยวสักหลายๆ วัน”
“ผมกลับเมืองหลวงแล้วจะบอกปู่กับย่าให้ครับ”
“ดี”
“เอาล่ะ เสี่ยวเยาเยาไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวกินข้าวแล้วก็กลับเย่ว์ตูได้”
“ค่ะ อาจารย์ใหญ่ ศิษย์พี่หญิงห้าบอกว่าเดี๋ยวผ่านช่วงแรกของการตั้งครรภ์จะมาเยี่ยมอาจารย์ใหญ่พร้อมศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่หกค่ะ”
“ท้องตอนอายุเยอะเดิมทีก็ไม่ง่ายแล้ว เสี่ยวเยาเยา ไปบอกศิษย์พี่หญิงห้าของเอ็งว่าอย่าลำบากเลย อาทิตย์หน้าเอ็งกับอาจารย์อาเล็กก็จะไปเมืองหลวงแล้ว ถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไร สัปดาห์ถัดไปอาจารย์ไปหาพวกเอ็งที่เย่ว์ตูก็ได้ อาจารย์ก็ไม่ได้ออกไปนานแล้วเหมือนกัน”
“หนูจะบอกพวกศิษย์พี่ให้ค่ะ”
“อืม รีบไปเก็บของเถอะ”
“ค่ะ”
