ตอนที่ 204 บาดเจ็บทางกาย
“อีกด้านหนึ่งเป็นทิศทางที่ตรงข้ามกับหมู่บ้านของเรา ถ้าเข้าไปแล้วออกมาจะช้า เกาหม่า ดูท่าพวกเราคงต้องเดินกลับทางเดิมแล้ว”
มู่เถาเยาก็ไม่ได้คิดจะไปดูฝูงหมาป่าตอนนี้
เดิมทีจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ก็เพื่อตามหาราชาม้าป่า มองหา ‘หญ้าร้อยรส’ ในเมื่อเป้าหมายหลักต่างก็บรรลุแล้ว ถ้าอย่างนั้นขากลับก็คอยสังเกตเป้าหมายรองลงมา
“ฮี้ๆ…”
ราชาม้าป่ายกขา เดินไปทิศทางตรงกันข้ามกับหมู่บ้านเถาหยวน
“เกาหม่า นายเดินผิดทางแล้ว”
มู่เถาเยารีบตามไป กอดหัวของมันไปอีกทาง “กลับด้านๆ”
เกาหม่าร้องฮี้ ดึงหัวตัวเองกลับมา เดินหน้าต่อ
มู่เถาเยากระโดดขึ้นหลังของมัน ตบคอมันเบาๆ พลางพูด “เกาหม่า พวกเราเข้าไปต่อไม่ได้แล้ว ถ้ากลับไม่ถึงบ้านก่อนฟ้ามืดคนที่บ้านจะเป็นห่วง”
“ฮี้…”
มันเดินหน้าต่อ
“…”
มู่เถาเยาถึงรู้สึกได้ว่าสื่อสารกันลำบาก
แต่ดูเวลาแล้วยังพอมี เธอจึงปล่อยมันเดินไปสักพัก ลองดูว่ามันคิดจะทำอะไรกันแน่
เกาหม่าเห็นมู่เถาเยาเลิกพูด มันจึงเริ่มวิ่งเหยาะๆ
ผ่านไปประมาณสิบนาที ม้าก็พาคนมายังจุดที่ดูเหมือนจะมีแต่เถาวัลย์เขียวขจี
จมูกของมู่เถาเยาขยับเล็กน้อย กลิ่นหอมดั้งเดิมของชิงเถิง[1]ชวนดมมาก แต่รูปร่างการเจริญเติบโตของมันให้ความรู้สึกชวนขนลุก
ชิงเถิงต้นนี้ใหญ่ดูแข็งแรงเป็นพิเศษ เถาหลักใหญ่จนเกือบเท่าน่องของเธอแล้ว
“เกาหม่า ที่นี่มีอะไรเหรอ”
“ฮี้ๆ…”
“ฟู่…”
มู่เถาเยาได้ยินเสียงร้องฟู่ๆ จากที่อื่นอีกนอกจากเสียงร้องของเกาหม่า เป็นเสียงแบบที่งูพ่นออกมาเวลาสื่อสาร จากนั้นก็มีเสียงเอี๊ยดเหมือนเสียงเสียดสี
มู่เถาเยายิ้มมุมปาก ลงจากหลังม้า ตบหัวม้าเบาๆ สองที “เกาหม่า ขอบใจนะ นายออกไปรอด้านนอกก่อน”
งูเถาวัลย์ นี่มันของดีเลยนะ!
อุตส่าห์ตามหาแทบตายไม่เจอ บทจะได้ก็ได้มาง่ายๆ !
เกาหม่าถอยออกจากเขตเถาวัลย์ มู่เถาเยาถอดตะกร้ามาวางไว้ด้านหนึ่ง หยิบขวดหยกขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าผ้า ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางกวาดมองโดยรอบประหนึ่งเรดาร์
นอกจากเสียงฟู่กับเสียงเอี๊ยดเมื่อครู่แล้ว ไม่รู้ว่าตรงจุดอื่นยังมีอีกหรือเปล่า หาอีกสักตัวออกมาค่อยลงมือ ไม่อย่างนั้นเธอกลัวจะทำงูตัวอื่นตกใจหนีไปหมด
งูเถาวัลย์มีสีเหมือนชิงเถิง ถ้ามันไม่ส่งเสียงก็ยากที่จะหาตัวมันเจอ
“เจ้างูน้อย อยู่ไหนกัน รีบออกมาให้เชยชมหน่อยเร็ว”
เงียบไม่มีเสียงขยับ
มู่เถาเยาจำต้องล้มเลิกการรอ มุ่งไปยังทิศทางที่มีเสียงเมื่อครู่
งูเถาวัลย์สีเขียวตัวยาวแลบลิ้นมองมู่เถาเยาที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“งูน้อย มาตกลงกันหน่อย ฉันแค่อยากได้ของเหลวจากตัวแกนิดหน่อย ไม่ได้จะเอาชีวิตแก”
“ฟู่ๆ…” เลิกฝัน!
“แกไม่พูดฉันจะถือว่าตกลงแล้วนะ”
“ฟู่ๆ…” พูดแล้ว ไม่ตกลงโว้ย!
“แกจะเข้ามาหรือให้ฉันเข้าไป ฉันเข้าไปดีกว่า แกอยู่บนเถาวัลย์นิ่งๆ นะ อย่าขัดขืน จะได้ไม่ถูกตี! ฉันโหดมากนะจะบอกให้!”
“ฟู่…” ถุย! หน้าไม่อาย! ของเหลวในตัวฉันคิดจะเอาก็เอาไปได้ง่ายๆ เหรอ!
“ฉันจะเข้าไปแล้วนะ”
มู่เถาเยาเลิกคิ้วเดินเข้าไปหางูเถาวัลย์ที่พันอยู่บนชิงเถิงขนาดเท่าน่องขาของเธอ
“ฟู่ๆๆ…” อย่าเข้ามานะ!
ครึ่งตัวของงูเถาวัลย์พันอยู่บนชิงเถิง อีกครึ่งหนึ่งตั้งตรง มันไม่เพียงแต่จะแลบลิ้นออกมา ยังใช้หางตีเถาวัลย์อีกด้วย ส่งเสียงเตือนอย่างดุดัน
“เสี่ยวชิง ฉันจะบอกให้นะ ฉันแค่อยากได้ของเหลวจากตัวแกเอาไปศึกษาหน่อย ถ้าแกยอมให้ความร่วมมือดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
งูเถาวัลย์ไม่มีพิษ แต่มันกลับเป็นราชาแห่งงูพิษ อีกทั้งยังกินงูพิษกับใบชิงเถิงเป็นอาหาร
งูพิษที่พิษรุนแรงที่สุดในโลกเจอมันยังต้องหนี
นี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคนกับม้าเข้ามาแต่กลับไม่เจอสิ่งมีพิษอะไร เพราะนี่เป็นอาณาเขตของราชางู ดินแดนของงูเถาวัลย์ที่ดูน่ารักไม่มีพิษไม่มีภัย
อืม แต่สำหรับมู่เถาเยาแล้ว ยิ่งมีประโยชน์ยิ่งน่ารัก!
อย่างตี้อู๋เปียนที่อ่อนแอใกล้ตายไม่น่ามองเลยสักนิด!
“ฟู่ๆ…ฟู่ๆ…” เจ้าสิ่งมีชีวิต รีบออกไปจากอาณาเขตของฉันเดี๋ยวนี้!
พอเห็นมู่เถาเยามองข้ามการเตือนของมันทั้งยังเข้ามาใกล้ งูเถาวัลย์ก็เริ่มดุขึ้น
“อย่ามาทำเป็นเข้ม แกโหดไม่เท่าฉันหรอก! อย่าเหนื่อยเลย! เด็กดี แค่ถุยน้ำลายให้ฉันหน่อย ไม่ได้จะเอาชีวิต!”
“ฟู่ๆๆ…” แกต้องการฉันก็ต้องให้งั้นเหรอ ตลก!
งูเถาวัลย์วางตัวเป็นใหญ่ในอาณาเขตนี้จนชินแล้ว มีเหรอจะยอมให้สิ่งมีชีวิตหน้าไหนมาท้าทายบารมีของมัน!
ครั้นแล้วจึงพุ่งเข้าไปโจมตีผู้ท้าทายคนนี้อย่างรวดเร็ว แม่นยำ โหดเหี้ยม
มู่เถาเยาหวดหมัดใส่งูเถาวัลย์จนกระเด็น
“ฮี่ๆ แกรนหาที่เองนะ จะหาว่าฉันทำร้ายสัตว์ไม่ได้”
“ฟู่…” เจ็บชิบหายเลย!
มู่เถาเยาเดินเข้าไปหางูเถาวัลย์ที่มึนอยู่บนพื้น
เปิดจุกขวดหยกออก ง้างปากของงูเถาวัลย์รีดเอาของเหลว
เสร็จแล้วก็ตบหัวมันเบาๆ เหมือนที่ทำกับราชาม้าป่า “ขอบใจนะ ไว้ครั้งหน้าจะมาเยี่ยม”
“ฟู่…” อย่ามาเลยขอร้อง!
มู่เถาเยาเก็บขวดเข้ากระเป๋าผ้า กอดหัวงู ลากงูเถาวัลย์ที่ยาวเจ็ดแปดเมตรกลับไปที่เดิม ช่วยเอาตัวมันพันกับเถาวัลย์
“เอาล่ะ พักผ่อนไปนะ”
มู่เถาเยาลูบหัวของมันที่ด้านบนมีอักษร ‘ราชา’ เด่นชัดแล้วเดินกลับ
สะพายตะกร้า เดินออกจากเขตเถาวัลย์ไปหาราชาม้าป่าอย่างอารมณ์ดี
“เกาหม่า”
ราชาม้าป่าได้ยินมู่เถาเยาเรียกก็รีบวิ่งเข้าไปหา
“เอ๊ะ เกาหม่า นายก็ชอบกินใบชิงเถิงเหรอ”
ใบชิงเถิงแบบนี้อันที่จริงคนก็กินได้ แต่อาจรู้สึกว่าไม่อร่อย
“ฮี้…” อร่อยเหาะเลย!
“เข้าใจแล้ว นายอยากให้ฉันเอาใบพวกนี้กลับไปฝากเสี่ยวเหยี่ยกับเสี่ยวเซวี่ย ถึงได้พาฉันมาที่นี่ใช่ไหม”
“ฮี้ๆ…” ใช่แล้ว
ปกติมันไม่ค่อยกล้ามา เพราะงูเถาวัลย์พันอยู่บนชิงเถิงเนียนเป็นหนึ่งเดียว มันมองไม่ออกว่างูหลบอยู่ตรงไหน
แม้งูเถาวัลย์จะไม่มีพิษ กัดมันให้ตายไม่ได้ และก็ไม่กินสัตว์อื่น แต่ว่าโจมตีได้ ฆ่าสิ่งมีชีวิตที่เข้าไปในอาณาเขตได้
หากไม่ระวังถูกรัดเข้า ด้วยแรงของงูเถาวัลย์เพียงพอที่จะทำให้กระดูกของมันแหลกละเอียดได้
ตอนนี้มีโอกาส มันย่อมอยากให้ลูกเมียได้กินของอร่อยแบบนี้
มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมนตบหัวราชาม้าป่าเบาๆ “ฉันจะตัดสองมัดไปฝากเสี่ยวเหยี่ยกับเสี่ยวเซวี่ยแล้วกันนะ”
มู่เถาเยาล้วงมีดพกที่คมกริบออกมาจากกระเป๋าผ้า ตัดสายเถาวัลย์ชิงเถิงสองเส้นที่มีความเหนียวแน่นมาวางไว้บนพื้น เหาะขึ้นไปเหนือเขตเถาวัลย์นี้ ไม่นานก็กลับมาพร้อมใบและกิ่งก้านของชิงเถิง
วางไว้บนเถาวัลย์เส้นแรกก่อน จากนั้นก็กลับไปตัดอีกหลายรอบ
เถาวัลย์สองเส้นมัดได้มัดใหญ่
ตัดเถาวัลย์เส้นยาวมาอีกเส้น จับชิงเถิงสองมัดมัดไว้ด้วยกัน ตรงกลางเว้นระยะไว้
จับหิ้วไปวางบนหลังม้า ปล่อยห้อยข้างละมัด
มู่เถาเยาตบหลังม้าแล้วกระโดดขึ้นไป
“เกาหม่า พวกเรากลับกันเถอะ”
ราชาม้าป่าออกวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด
มันอยากไปหาเมียกับลูกแล้ว!
เข้าเขตป่าชั้นในครั้งนี้ คนกับม้าไม่มีอันตรายใดๆ
มู่เถาเยาเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ
เมื่อก่อนมีครั้งไหนบ้างที่เธอไม่ถูกขวาง
ช่วงครั้งหลังๆ ดูเหมือนจะไม่เจอเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เธอต้องลงมือหนักๆ
เธอแอบสงสัยว่าตัวเองยังอยู่เขตป่าชั้นนอกหรือเปล่า…
ชิงเถิง[1] สมุนไพรชนิดหนึ่ง เป็นไม้เลื้อย
