ตอนที่ 306 รวยแล้ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในระยะสายตาของพวกมู่เถาเยาก็มีแต่หมาป่า
มีทั้งสีขาว สีเทา สีน้ำตาลเหลือง สีเทาเหลือง สีดำผสม สีขาวผสม สารพัดหลากสี
ยังดีที่พวกมันไม่ใช่สัตว์ที่มีเสียงร้องหึ่งๆ หรือจั๊กๆ ไม่อย่างนั้นพวกมู่เถาเยาคงหนีขึ้นยอดต้นไม้ไปแล้ว
หมาป่าขาวตัวน้อยกระโดดโลดเต้นอยู่รอบๆ หมาป่าสีขาวหลายตัวที่เพิ่งมา ท่าทางใกล้ชิดสนิทสนม
เห็นได้ชัดว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวของมัน
“เสี่ยวเยาเยา หมาป่ามีอายุตัวนั้นเหมือนจะเป็นราชาหมาป่าขาวรุ่นที่แล้วนะ” เย่ว์จือกวงชี้หมาป่าสีขาวที่กำลังคลอเคลียขาวน้อย
มู่เถาเยาพยักหน้า
ลู่จือฉินมองฝูงหมาป่าที่สุดลูกหูลูกตา แอบทำสีหน้าไม่ถูก “เสี่ยวเยาเยา คิดหาวิธีให้พวกมันแยกย้ายเถอะ ตอนนี้หมาป่ามาชุมนุมเยอะขนาดนี้ พวกเราขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยนะ”
มู่เถาเยามองนกหวีดหมาป่าในมือ “งั้นลองเป่าอีกรอบไหมคะ แต่จะเป่ายังไงถึงสั่งพวกมันแยกย้ายได้ล่ะ”
ลู่จือฉิน “…ลองเป่ามั่วๆ ไปก่อน”
เธอจะรู้ได้ไงว่าต้องเป่ายังไง!
“ค่ะ งั้นหนูจะเป่าแล้วนะคะ”
มู่เถาเยาเอานกหวีดหมาป่ามาวางที่ริมฝีปากแล้วเป่า
ฝูงหมาป่าไม่ขยับ
ทั้งสามคนมองหน้ากัน
“วี้ด…วี้ด…”
“ฟื้ด…ฟื้ด…”
“ปี๊ด…ฟื้ด…”
“ฟื้ด…วี้ด…”
“…”
มู่เถาเยาเป่าจนเหงื่อแตก สุดท้ายก็จับทางได้แล้วว่าเสียงแบบไหนหมาป่าจะทำอะไรบ้าง
ลู่จือฉินพูดด้วยความประหลาดใจ “เสี่ยวเยาเยา มันเป็นเสียงคำสั่งจริงๆ ด้วย”
“ค่ะ เจ้าขาวอาจให้เป็นของตอบแทนที่พวกเราช่วยรักษาเจ้าเทา”
“และก็เพราะเป็นเธอด้วย ถ้ามีแค่อาจารย์หรืออากวง มันไม่มีทางให้แน่นอน”
สองพี่น้องไร้เหตุผลคัดค้าน
หมาป่าไม่เข้าใกล้ลู่จือฉิน ดังนั้นไม่มีทางพาเธอมาช่วยรักษา
เย่ว์จือกวงรักษาไม่เป็น ต่อให้บังเอิญเจอก็ช่วยอะไรไม่ได้ อีกทั้งหมาป่าเทาก็ไม่มีทางยื้อได้จนถึงพาออกไปรักษาข้างนอก
หลังจากเป่าเสียงให้หมาป่าแยกย้ายแล้ว ครอบครัวอดีตราชาหมาป่าก็ไม่ได้ตามออกไปด้วย
อาจเพราะเป็นห่วงแม่หมาป่า
พวกเขาไม่เข้าใจการสื่อสารระหว่างหมาป่าด้วยกัน แค่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นระหว่างพวกมัน
หมาป่าที่ปกติแบกรับคำด่าที่ว่า ‘สันดานเจ้าเล่ห์’ ‘อกตัญญู’ เป็นต้น แท้จริงแล้วมันมีน้ำใจและเป็นมิตรมากกว่าสัตว์หลายชนิด
ไม่เหมือนงูพิษที่แอบฉกคนอื่นแล้วหนีไป
หมาป่าเมื่อเจอกับศัตรูหรือไม่ใช่ศัตรู มันไม่มีทางทิ้งผู้บาดเจ็บแล้วแยกย้ายกันไป
อีกทั้งด้วยนิสัยของพวกมันจะเป็นระบบผัวเดียวเมียเดียวตลอดชีวิต
ในธรรมชาติ หมาป่ากินกวางก็เพื่อดำรงชีวิต
หากไม่มีหมาป่าช่วยลดปริมาณกวาง กวางจะสืบพันธุ์จำนวนมาก ทำลายป่าอย่างรุนแรง สุดท้ายจะทำให้ระบบนิเวศเสียสมดุล
มีสารพัดเหตุผลที่ทำให้พวกมู่เถาเยาสามคนรักหมาป่ายิ่งกว่าสัตว์อื่น
“เจ้าขาว จะให้สิ่งนี้กับฉันจริงๆ เหรอ”
หมาป่าขาวส่งเสียงร้องหนึ่งที
“งั้นฉันเก็บไว้นะ ขอบใจมาก”
ถึงแม้นกหวีดหมาป่าจะไม่ได้มีประโยชน์กับเธอมาก เพราะเธอไม่จำเป็นต้องให้ฝูงหมาป่ามาช่วยเหลือ อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่ยุคโบราณ ไม่จำเป็นต้องให้กองทัพหมาป่ามาช่วยรบ
แต่ของตอบแทนชิ้นนี้ของเจ้าขาวอาจเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับฝูงหมาป่าแล้วก็ได้
ดังนั้นมันให้จากใจจริง เธอรับไว้ก็พอแล้ว
มู่เถาเยาเอานกหวีดหมาป่าเข้าไปวางในเต็นท์ของตัวเองกับลู่จือฉิน จากนั้นก็พูดกับทั้งสองคน “อาจารย์ พี่รองคะ ข้างหน้ามีน้ำตก อาบน้ำได้ มีฝูงปลาด้วย ตอนเย็นพวกเรากินปลาย่างกันนะคะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะแม่หมาป่า พวกเขาไม่มีทางก่อไฟ
ในเมื่อไหนๆ ก็ต้องก่อไฟแล้ว งั้นก็ใช้ให้เต็มที่
แค่ระวังให้ดีเป็นพอ
เย่ว์จือกวง “งั้นอาจารย์สามไปอาบก่อนเลยครับ ผมจะไปเป็นคนสุดท้ายแล้วจะจับปลาด้วย”
ลู่จือฉินพยักหน้า
พวกเขาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนมา เพื่อให้มีเนื้อที่ว่างมากขึ้น เอามาแค่เสื้อกันหนาวตัวเดียวสำหรับใส่ตอนกลางคืนที่สภาพอากาศแตกต่างจากตอนกลางวันเยอะ
แต่ทั้งสามคนมีกำลังภายใน ซักเสื้อผ้าเสร็จก็เอามาใส่ทันที จากนั้นค่อยใช้กำลังภายในทำให้แห้ง สะดวกมาก
หลังจากลู่จือฉินออกไปแล้ว มู่เถาเยาก็นั่งบนพื้นจัดการของในเข่งที่ทั้งสองคนเก็บมา
มีแต่สมุนไพรสำหรับให้แม่หมาป่ากับลูกๆ ใช้
“เสี่ยวเยาเยา แม่หมาป่ารอดแล้วใช่ไหม พี่ได้ยินเสียงหายใจของมันดีขึ้นเยอะเลย”
“ค่ะ รอดแล้ว”
“งั้นก็ดี ลูกหมาป่าไม่ต้องขาดแม่แล้ว”
เวลานี้หมาป่าขาวเดินเข้ามางับแขนเสื้อมู่เถาเยา
“มีอะไรเหรอเจ้าขาว”
หมาป่าขาวออกแรงอีกครั้ง รู้สึกเหมือนอยากให้มู่เถาเยาลุกขึ้น
“เสี่ยวเยาเยา มันอยากพาน้องไปไหนหรือเปล่า”
“เหมือนจะใช่ งั้นหนูตามมันไปดูหน่อยนะคะพี่รอง”
“ได้ ระวังตัวด้วยนะ”
“ค่ะ”
มู่เถาเยาคว้าเข่งหนึ่งใบมาสะพายแล้ววิ่งตามหมาป่าขาวไป
ตอนแรกหมาป่าขาวแค่วิ่งเหยาะๆ ต่อมาพอเห็นมู่เถาเยาตามทันแล้วก็วิ่งเร็วขึ้น
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงมู่เถาเยาก็ได้กลิ่นหอมของสมุนไพรอย่างรุนแรง
“เจ้าขาว!” มู่เถาเยาตะโกนไปข้างหน้า
หมาป่าขาวรีบเบรกกะทันหัน
มู่เถาเยารีบเข้าไปอุ้มมันแล้วเหาะตามกลิ่นด้วยความเร็วสูงสุด
บริเวณสีม่วงปรากฏในสายตา
เป็นบริเวณเฉพาะเลยจริงๆ!
พูดแบบกะปริมาณก็คือดอกจื่อตันหลายสิบต้น!
แต่ส่วนใหญ่จะยังไม่โตเต็มที่
“ขอบคุณมากเลยนะเจ้าขาว!
มู่เถาเยาลูบมันแล้วถึงวางลงบนพื้น จากนั้นก็เก็บดอกจื่อตันต้นที่โตเต็มที่แล้ว หอบไว้ตรงอก
เอาใส่ในเข่งแล้วเก็บอีก
“ฮ่าๆ คราวนี้รวยแล้วจริงๆ!”
หมาป่ามีเซลล์ประสาทรับกลิ่นประมาณสองร้อยล้าน สูงเป็นสี่สิบเท่าของมนุษย์ ที่นี่เป็นอาณาเขตของพวกมัน กินยาของเธอเข้าไปพวกมันย่อมรู้ว่าตรงไหนที่มีกลิ่นคล้ายกัน
วันหน้าถ้ามีโอกาสมาอีกเธอจะเตรียมยาที่เหมาะกับสัตว์มาให้พวกมันกิน ดีไม่ดีอาจทำให้พวกมันกลายเป็นสัตว์โอสถช่วยตามหาสมุนไพรได้
เป็นระบบระบุพิกัด!
มู่เถาเยาสะพายเข่ง อุ้มหมาป่าขาวแล้วเหาะกลับโดยตรง
“เสี่ยวเยาเยา”
ลู่จือฉินกลับจากอาบน้ำแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเย่ว์จือกวงไป
มู่เถาเยาวางหมาป่าขาวลง
“อาจารย์ลองเดาดูสิคะว่าเจ้าขาวพาหนูไปหอบอะไรกลับมา”
“ดอกจื่อตัน”
กลิ่นหอมพิเศษแรงขนาดนี้ ถ้าเธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ก็เกินไปหน่อยแล้ว
มู่เถาเยาปลดเข่งออกจากบ่ายื่นให้ลู่จือฉิน
“เยอะขนาดนี้เลย!” ลู่จือฉินรู้สึกเซอร์ไพรส์มาก
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวคืนนี้พวกเรากินกันคนละต้น มีเวลาทั้งคืนให้มันออกฤทธิ์ค่ะ”
“ดี”
“จริงสิ เมื่อกี้ตอนอาจารย์ไปหาสมุนไพร หมาป่าเอากวางดอกเหมยกลับมาให้ด้วยค่ะ หนูเลยมีเขากวางอ่อน”
“อืม”
ลู่จือฉินแค่คิดดูก็รู้ว่ากวางถูกหมาป่ากัดตายแล้วนำกลับมา ไม่อย่างนั้นลูกศิษย์เธอไม่มีทางเอาเขากวางอ่อน
“อาจารย์คะ หนูเอาดอกจื่อตันสามต้นไปล้างขี้ดินออกก่อน เดี๋ยวกลับมาพร้อมพี่รองนะคะ”
“อืม รีบกลับมากันนะ ฟ้าจะมืดแล้ว”
“ได้ค่ะ”
มู่เถาเยาเลือกดอกจื่อตันต้นขนาดกำลังเหมาะแล้วเหาะไปทางน้ำตก
“พี่รอง”
เย่ว์จือกวงกำลังจับปลา พอได้ยินเสียงเรียกก็หันหน้าไป แต่ยังไม่เห็นเงาคน
ผ่านไปหลายวินาทีมู่เถาเยาถึงปรากฏตัว
“ทำไมมานี่ล่ะเสี่ยวเยาเยา”
“ดูสิคะพี่รอง”
“ดอกจื่อตัน!”
เย่ว์จือกวงเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าลู่จือฉิน
เขาอยากเพิ่มกำลังภายในมาก อยากปกป้องน้องสาว
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวพวกเรากินกันคนละต้น ให้มันออกฤทธิ์คืนนี้ค่ะ”
“คนละต้นเลยเหรอ เสี่ยวเยาเยา ไม่เอามันไปทำเป็นยาเหรอ”
“ฉันเก็บกลับมาครึ่งเข่งได้ ที่นั่นยังมีต้นที่ยังไม่โตเต็มที่อีกเยอะ เวลานี้ของอีกหนึ่งปีสองปีข้างหน้ายังจะเก็บได้อีกเป็นกระบุงเลยค่ะ!”
ดวงตาลูกกวางของเย่ว์จือกวงเบิกโพลงในทันที
