ตอนที่ 331 ดาวเด่นในหมู่บ้าน
หลังจากมู่เถาเยากับลู่จือฉินเข้าเขตป่าชั้นในไปแล้ว คนในหมู่บ้านเถาหยวนซานต่างเป็นห่วง แต่ชีวิตก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ
อวิ๋นไป๋คุยกับน้องชายคนรองของผู้ใหญ่บ้านเรื่องที่ดินเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังหาทีมก่อสร้างมา กะไว้ว่าใช้เวลาสร้างบ้านสามเดือนเสร็จ พักทิ้งไว้สักระยะ ตอนตรุษจีนก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้
จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จอวิ๋นไป๋ก็กลับเจียงตู
มีอู๋เปียน เยี่ยอิ่ง เฉิงซิ่นอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่มีอะไรต้องห่วง
หลังจากอวิ๋นไป๋กลับไป ไป๋เฮ่าอวี๋ก็ลากกระเป๋าเดินทางขนาดยี่สิบแปดนิ้วเข้ามา
“ผมมาแล้วครับคุณปู่คุณย่า! หมู่บ้านเถาหยวนซานของเราดีที่สุดแล้ว!”
อาจารย์แม่รองยิ้มพูด “งั้นก็อยู่หลายๆ วันเลยนะ”
“ครับ ผมกะว่าจะอยู่จนตรุษจีนค่อยกลับไป” อยู่บ้านไม่สนุก ถูกเร่งให้แต่งงานอยู่บ่อยๆ
วันหยุดเลยไม่รื่นรมย์เท่าไร!
อยู่หมู่บ้านเถาหยวนซานมีของอร่อยมีสิ่งสนุกๆ แถมยังมีวิชาแพทย์ พิษ วรยุทธให้เลือกเรียน นี่มันแดนสวรรค์ชัดๆ !
ตี้อู๋เปียนเบ้ปาก “หาที่พักเอาเองนะ”
ไป๋เฮ่าอวี๋เคยมาหมู่บ้านเถาหยวนซาน เขานิสัยดี ปากหวาน คนในหมู่บ้านรู้จักเขาหมด หาที่พักได้ไม่ยาก
“ได้เลย งั้นผมขอไปหาที่พักก่อน เดี๋ยวมาใหม่”
อาจารย์แม่รองรีบพูดขึ้น “พักสักหน่อยก่อน เดี๋ยวอาจารย์อาเล็กของเสี่ยวเยาเยาก็มาถึงแล้ว ไปพักด้วยกันก็ได้นะ”
“อาจารย์ผมก็มาด้วยเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ ตอนนี้ปิดเทอมหน้าร้อน เจียงเฉางานไม่ยุ่ง เลยมาอยู่กับศิษย์พี่ใหญ่ของเขา”
“ดีจังครับ ผมไม่ได้เจออาจารย์นานแล้ว อาจารย์แม่ก็มาด้วยกันไหมครับ”
“หลายวันก่อนอาจารย์แม่ของเธอก็มาอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์ แต่ว่ามีงานครั้งนี้เลยไม่มาด้วยกันจ้ะ”
“ครับ เอ่อ…อาจารย์แม่รอง…” ไป๋เฮ่าอวี๋เกรงใจไม่กล้าพูด
ถังหยวนยิ้มกว้างให้ “มีเรื่องอะไรก็พูดมาตามสบายเลยนะ”
ตี้อู๋เปียนแสยะยิ้ม พูดแทนไป๋เฮ่าอวี๋ “เขาสามสิบกว่าแล้วยังหาเมียไม่ได้ ที่บ้านก็เร่ง เลยหนีมาอยู่หมู่บ้านเถาหยวนซาน อยากหาเมียที่นี่…”
พอไป๋เฮ่าอวี๋ออกจากบ้าน แม่ของเขาก็โทรหาทันที
อาจารย์แม่รองหัวเราะ
“พูดแบบนี้แสดงว่าเฮ่าอวี๋มีผู้หญิงที่ชอบแล้วเหรอ ใครกันล่ะ”
ผู้หญิงในหมู่บ้านที่อายุเหมาะสมกันมีไม่เยอะ แต่เนื่องจากที่นี่มีกิจการเยอะ จึงมีผู้หญิงโสดจากข้างนอกเข้ามาทำงานที่นี่ด้วย
“เอ่อ…น้องสาวของผู้ใหญ่บ้านครับ” ไป๋เฮ่าอวี๋บิดตัวเขินเล็กน้อยถึงพูดออกมา
“อ๋อ อาจิ้งเหรอ! ตาแหลมมากนะเรา!”
ผู้ใหญ่บ้านมีพี่น้องห้าคน น้องสาวคนสุดท้องชื่อมู่จิ้งอายุสามสิบพอดี เป็นคนหมู่บ้านเถาหยวนซานโดยกำเนิด นักศึกษาเรียนดีของคณะบริหารธุรกิจ!
หลังจากเธอเรียนจบมหาวิทยาลัยชั้นนำของเจียงตูก็อยู่ทำงานต่อที่เมืองนั้น ไต่เต้าจากพนักงานขายในบริษัทที่เข้าตลาดหลักทรัพย์ไปจนถึงตำแหน่งรองผู้จัดการภูมิภาคใหญ่ แต่ก็ลาออกกลับหมู่บ้านเถาหยวนซานในช่วงที่กำลังได้เลื่อนตำแหน่ง…เป็นหญิงสาวที่มีความสามารถ มีความมุ่งมั่น และมีเสน่ห์มาก
ไป๋เฮ่าอวี๋ยิ้มเขิน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองตาแหลมมาก
อาจารย์แม่รองยิ้มพูด “รอเจียงเฉามาแล้วไปพักด้วยกันที่บ้านอดีตผู้ใหญ่บ้านดีไหม” จะได้สะดวกหน่อย
มู่จิ้งพักอยู่บ้านของอดีตผู้ใหญ่บ้าน
พอเห็นทุกคนสนับสนุน ไป๋เฮ่าอวี๋ย่อมดีใจมาก
เขารู้ว่าคนบ้านนี้สำคัญมากต่อชาวหมู่บ้านเถาหยวนซาน
พูดถึงตรงนี้ย่าเย่ว์ก็จับปาเฝ่ยมาคุยด้วย “อาเฝ่ย เราน่ะอายุไม่น้อยแล้วนะ มีสาวที่ถูกใจหรือยัง ซย่ามั่วน้องสาวของซย่าอวี่หน้าตาดี แถมยังเก่ง…”
ปาเฝ่ยที่อุตส่าห์ได้อยู่บ้านทั้งที “…”
อยู่บนเครื่องบินเลี่ยงได้แล้ว ตอนนี้กลับเลี่ยงไม่ได้แล้ว
แบบนี้เขาเรียกว่าเลี่ยงได้หนึ่งครั้งแต่เลี่ยงไม่ได้ไปตลอดใช่หรือเปล่า
หลายวันมานี้เขาท่องแถวเขตป่าชั้นนอกของป่าเซียนโหยวที่อยู่ทางหมู่บ้านน้ำเหนือ หมู่บ้านเถาหยวนซาน หมู่บ้านสายน้ำไหล ไม่ค่อยได้กลับมา ยังรู้จักคนหมู่บ้านเถาหยวนซานไม่ครบเลยด้วยซ้ำ
แต่เขาก็รู้ว่าในหมู่บ้านเถาหยวนซานไม่มีคนแซ่ซย่า สรุปว่าซย่าอวี่กับซย่ามั่วเป็นใคร
เอาเป็นว่าไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็แค่อยากหาคนที่อยู่วงการเดียวกัน คุยภาษาเดียวกัน
“ผมไม่รีบครับย่าเย่ว์”
“ไม่รีบก็ต้องมองๆ ไว้บ้าง”
“ครับ กลับไปผมจะลองหาดูว่าหมอคนไหนเหมาะ”
ทุกคนหมดคำจะพูด
ย่าเย่ว์ “ไม่ใช่แค่ต้องเหมาะ ยังต้องรักใคร่ชอบพอกันด้วย”
ถ้าเอาแค่เหมาะสม แบบนั้นก็ไม่ได้ลิ้มรสหอมหวานของความรัก
อีกทั้งสมัยนี้ชีวิตสมรสที่ไม่มีความรักเป็นเรื่องยากที่จะประคับประคองกันไป ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ย่าเย่ว์ครับ อันนี้มันยากเกินไป” ไม่อย่างนั้นเขาอายุใกล้สามสิบแล้วทำไมถึงยังไม่มีคนที่ชอบ
เขาไม่ได้ต่อต้านการแต่งงาน ก็แค่ไม่ได้ตั้งใจไขว่คว้า
ก็แค่คิดแบบหนุ่มสาวทั่วไป มีก็ได้ ไม่มีก็ไม่เป็นไร
แต่คนส่วนใหญ่ที่คิดแบบนี้ล้วนยังไม่เจอคนที่ชอบพอกัน
กินอาหารหมามาเยอะ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยอิจฉาคนที่เจอรักแท้ ก็แค่ยังไม่เจอเลยจนปัญญา
ย่าตี้ยิ้มอย่างมีความสุขพลางพูด “เรื่องความรักมันเร่งรัดกันไม่ได้ เฮ่าอวี๋ ในเมื่อเรามีคนที่ชอบแล้ว งั้นก็พยายามหน่อย จะได้ไม่เสียดายในภายหลัง”
“แน่นอนครับ” ไป๋เฮ่าอวี๋ยิ้มหน้าบาน
ตี้อู๋เปียนเบ้ปาก
ยังไม่ทันจีบจะระริกระรี้อะไรนักหนา!
ไม่เหมือนเขา มีกันและกันกับซาลาเปาน้อยแล้ว!
คนในบ้านพูดคุยกัน ไม่นานอาจารย์อาเล็กเจียงเฉาก็มาถึง ผู้ใหญ่บ้านมู่อี้พาพวกเจียงเฟิงเหมียนไปรับกลับมา
“อาจารย์!”
ไป๋เฮ่าอวี๋เข้าไปทักทายอาจารย์อาเล็กด้วยความดีใจ
“เฮ่าอวี๋ มาด้วยเหรอ”
“ครับ บังเอิญจริง! เสี่ยวเหมียน เสี่ยวหว่าน ฮี่ แม้แต่เสี่ยวเหยาก็มาด้วย”
อวิ๋นสุ่ยเหยายิ้มกว้าง “ถ้าพี่มาเร็วกว่านี้อีกหน่อยยังจะได้เจอพ่อแม่ พี่ชาย และก็อาเล็กของฉันด้วยค่ะ”
“มากันหมดเลยเหรอ! หมู่บ้านเถาหยวนซานเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ”
ทุกคนต่างพยักหน้า
ผู้ใหญ่บ้านยิ้มพูด “บ้านผมไม่มีห้องว่างแล้ว อาจารย์อาเล็กกับหมอไป๋อยากพักที่ไหนครับ ผมจะได้ไปบอกไว้ให้ก่อน”
อาจารย์แม่รอง “มู่อี้ บ้านพ่อแม่เรายังมีห้องว่างไม่ใช่เหรอ พวกเขาสองคนอยู่นาน โดยเฉพาะเฮ่าอวี๋ บอกว่าจะอยู่จนถึงตรุษจีนค่อยกลับบ้าน”
“พ่อแม่ผมต้องดีใจมากแน่เลยครับ”
อาจารย์อาเล็กพูดอย่างอารมณ์ดี “งั้นพวกเราไปขอรบกวนอดีตผู้ใหญ่บ้านแล้วกัน”
อาจารย์แม่รอง “มู่อี้ พาพวกเขาเอาของไปเก็บก่อน เดี๋ยวให้อาจิ้งพาพ่อแม่มากินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
“ได้ครับ”
ไป๋เฮ่าอวี๋หิ้วสัมภาระพูดกับทุกคนอย่างมีความสุข “งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
วันนี้วันเสาร์ไม่ต้องทำงาน อาจิ้งน่าจะอยู่บ้าน เดี๋ยวก็ได้เจอเธอแล้ว ดีใจ!
อาจารย์แม่รองส่ายมือ “อืม ไปเถอะ”
มู่อี้ช่วยอาจารย์อาเล็กถือสัมภาระ พาทั้งสองคนออกไป เท้าเหยียบคันเร่งขับไปถึงบ้านพ่อแม่ตัวเอง
เดิมทีก็ไม่ได้ไกล เพียงแต่ตอนนี้แดดแรง เดินไม่สะดวก
“พ่อแม่ครับ อาจิ้ง มีแขกมาครับ”
มู่อี้พาทั้งสองคนเข้าไปในเขตบ้านพลางตะโกนเรียก
สามคนที่อยู่ในบ้านกำลังนั่งคุยตากพัดลมอยู่ในห้องรับแขก พอได้ยินเสียงก็ออกมากัน
“เจียงเฉามาเหรอ” อดีตผู้ใหญ่บ้านพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“ใช่ครับ ผมเสร็จงานแล้วก็มา ท่าทางแข็งแรงมากเลยนะครับ!”
ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาอายุมากกว่าอดีตผู้ใหญ่บ้านสิบกว่าปี อดีตผู้ใหญ่บ้านเพิ่งจะเจ็ดสิบ แต่ร่างกายเหมือนคนอายุประมาณหกสิบ แถมยังแข็งแรงมาก
“ถ้าว่างก็มาบ่อยๆ นะ ศิษย์พี่ใหญ่ของนายบ่นคิดถึงอยู่บ่อยๆ”
“ได้ครับ”
มู่จิ้งที่สวมแว่นกลมกรอบน้ำเงินทักทายอาจารย์อาเล็กแล้วพูดกับพ่อตัวเอง “พ่อคะ เชิญอาจารย์อาเล็กเข้าบ้านก่อนค่อยคุยกัน ข้างนอกร้อนค่ะ”
อาจารย์อาเล็กมาทุกปี คนหมู่บ้านเถาหยวนซานคุ้นเคยกับเขาดี มู่จิ้งก็เช่นกัน
อดีตผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า “ใช่ๆๆ ดูฉันสิ พอเห็นเจียงเฉาก็ดีใจจนลืม พวกเราเข้าบ้านกินแตงโมไปคุยไปดีกว่า”
“เอาสิครับ”
ไป๋เฮ่าอวี๋ “…”
เหมือนเขาจะถูกลืมแฮะ
อาจิ้งไม่เห็นเขาเหรอ
ทำไมไม่เห็นต้อนรับเขาเหมือนที่ต้อนรับอาจารย์เลย
นี่เขามีเสน่ห์สู้ชายแก่อายุห้าสิบกว่าไม่ได้เหรอ
—————————–
