ตอนที่ 333 ขัดขืนไม่ได้
ตี้อู๋เปียนนอนหลับตาอยู่บนเปลที่ผูกระหว่างสองต้นไม้ใหญ่ตรงตีนเขา เหมือนพักสายตาอยู่ แต่แท้จริงแล้วกลับกำลังสื่อสารกับพวกแมกไม้นานาพันธุ์โดยรอบ
เสี่ยวฉยงอยู่เยื้องกับเปล กำลังจ้อกแจ้กอย่างมีความสุข
“เจ้านาย พี่ซาลาเปาน้อยกับอาจารย์สามสู้กับเสืออีกแล้ว”
“ฉันรู้” เขากำลังดู ‘ไลฟ์สด’ อยู่
แต่พวกต้นไม้บรรยายได้…ไม่มันเท่าเสี่ยวฉยงเล่า
เสี่ยวฉยงเหมือนนักพากย์ ทั้งยังมีใส่อารมณ์ของตัวเอง เหมือนเล่านิทาน
นี่ถ้าเป็นมนุษย์ก็เหมาะที่จะเป็นอาจารย์มาก
“เจ้านาย พวกพี่ซาลาเปาน้อยเก่งมากเลย เสือตัวนั้นตัวใหญ่กว่าทั้งสองคนรวมกันอีก!”
“สัตว์ในเขตป่าชั้นในตัวใหญ่เป็นพิเศษทั้งนั้น”
“แต่เมื่อก่อนดอกเถียนซินก็อยู่เขตป่าชั้นในไม่ใช่เหรอ ทำไมมันยังตัวเล็กขนาดนั้นล่ะ”
“…อาจเพราะมันแก่แล้ว หดน้ำหรือเปล่า”
“เจ้านาย ผมไม่อยากแก่” ถ้ามันแก่ เจ้านายจะแก่กว่า
มันไม่อยากเปลี่ยนเจ้านาย
ตี้อู๋เปียนหมดคำจะพูด
“นายโตให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน เจ้าถั่วงอกเอ๊ย! หยุดหนวกหูได้แล้ว” เขาจะตั้งใจ ‘ดู’ ซาลาเปาน้อย
พวกเธอไปเจอเสือโคร่ง สิงโต เสือดาว อยู่ไม่น้อย และยังมีสิ่งมีพิษอีกหลายชนิด
เขาฟังพวกต้นไม้ใบหญ้าบรรยายอย่างตรงไปตรงมายังรู้สึกอันตรายยิ่งกว่าปกติ
อกสั่นขวัญแขวน จะวางใจได้อย่างไร
“เจ้านาย พี่ซาลาเปาน้อยเก่งจัง ถีบทีเดียวเสือตัวเบ้อเร่อกระเด็นเลย ทำไมพวกมันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ ขนาดถูกถีบแล้วยังไม่รู้จักหนีอีก”
“หรือมันจะไม่เจ็บ” ซาลาเปาน้อยใจอ่อนจะตาย
สัตว์พวกนั้นก็จริงๆ เลย เขตป่าชั้นในมีอาหารของพวกมันเยอะแยะ ทำไมต้องมาขวางทางพวกซาลาเปาน้อยด้วย!
อาจเพราะเป็นเจ้าป่ามาจนชิน พอถูกกระทำเลยไม่ยอมอย่างนั้นเหรอ
ดูสิ ฝูงเสือมากันแล้ว!
สู้ตัวต่อตัวไม่ไหวเลยยกโขยงมากันงั้นเหรอ
บางทีถ้าพวกมันไม่ได้กินสิ่งมีชีวิตเดินสองขาที่โผล่มานี้อาจไม่ยอมเลิกราง่ายๆ
แต่เท่าที่เขารู้ พวกซาลาเปาน้อยไม่มีทางเล่นด้วยแน่
กลัวน่ะไม่กลัวหรอก แค่ไม่อยากเสียเวลา
สู้กับพวกมันให้สะใจหน่อยก็พอแล้ว แต่ถ้าจะให้เสียเวลาไปมากมายกับเจ้าพวกนี้พวกเธอไม่มีทางทำแน่
แต่จะเอาพวกมันถึงตายก็ไม่ได้ ดังนั้นน่าจะเหาะหนี
ตามคาด ไม่นานพวกต้นไม้ก็ส่งข่าวมาว่าทั้งสองคนกระโดดขึ้นยอดไม้หนีไปแล้ว
ฝูงเสือมองพื้นแล้วมองฟ้าด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่เห็นอาหารสองชิ้นนั้นที่ดูท่าทางไม่อร่อยแต่ก็อยากจับกิน
เสี่ยวฉยงดีใจโยกลำต้นตัวเองใหญ่
“เจ้านายๆ พี่ซาลาเปาน้อยกับอาจารย์สามเหาะเร็วมากเลย! ผมอยากให้พวกเธออุ้มผมเหาะบ้าง! แบบพวกสมุนไพรที่อยู่ในเข่ง!”
ตี้อู๋เปียน “…”
หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นคนเหรอ
อุ้มนายเหาะ นายจะสัมผัสอะไรได้
“นั่นมันสมุนไพรที่จะถูกต้มเป็นยาหรือบดยา ถ้านายอิจฉาเดี๋ยวกลับไปฉันจะเอานายไปต้ม ถึงจะไม่กล้าให้คนกิน แต่เอาให้หมากินได้”
เสี่ยวฉยงอยากร้องไห้
ตอนนี้แอบอยากเปลี่ยนเจ้านายแล้ว
บางครั้งมันก็รู้สึกอิจฉาพวกต้นไม้ที่อยู่เขตป่าชั้นใน
แน่นอนว่าก็แค่อิจฉาเป็นบางครั้ง
ดูอย่างเถาวัลย์ที่บอกมันว่าผลหมื่นปีอร่อย นั่นก็หัวล้านแล้ว! ถูกพี่ซาลาเปาน้อยตัดจนเกลี้ยงเลย!
มันร้องไห้คร่ำครวญกับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ ว่า ต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะกลับมาสวยเหมือนเดิม
เถาวัลย์นั่นจนถึงตอนนี้ยังร้องไห้ไม่หยุดเลย
น่าสงสาร!
ช่างเถอะ มันติดตามเจ้านายดีกว่า อย่างน้อยก็มีคริสตัลกิน ไม่ต้องกังวลว่าจะหัวโกร๋นด้วย
ดังนั้นถูกขู่บ้างเป็นบางครั้งก็ยังรับได้
แค่ก ต่อให้รับไม่ได้มันก็ขัดขืนไม่ได้อยู่ดี
ใครใช้ให้มันไม่มีมือไม่มีเท้าหนีออกจากบ้านไม่ได้ล่ะ
พอนึกถึงตรงนี้เสี่ยวฉยงก็พูดด้วยความปวดใจ “เจ้านาย ไว้ผมโตจะให้เจ้านายกินหนึ่งใบ” มันต้องมีประโยชน์มากแน่นอน!
ตี้อู๋เปียน “…”
ทำอย่างกับเขาอยากกินมันมาก!
ใครจะไปรู้ว่ามีพิษหรือเปล่า!
“เจ้านายว่าดอกเถียนซินที่พี่ซาลาเปาน้อยเก็บกลับมาจะเป็นบรรพบุรุษของผมหรือเปล่า”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ ขนาดตัวมันเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นอะไร เหมือนนายนั่นแหละ”
ทันใดนั้นเสี่ยวฉยงก็นึกขึ้นได้ “เจ้านาย ถ้าดอกเถียนซินเป็นบรรพบุรุษของผม งั้นพอผมโตขึ้นก็อาจไม่มีใบเหมือนกัน…”
เจ้านายก็กินไม่ได้สิ!
งั้น…จะทำไงดี จะให้เจ้านายกินทั้งดอกก็ไม่ได้หรือเปล่า มันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อนะ
ตี้อู๋เปียนยื่นมือออกไปดีดใบของมัน “คิดอะไรอยู่ กว่านายจะโตไม่รู้ต้องใช้เวลากี่ปี ดีไม่ดีฉันอาจจะตายก่อน”
“พี่ซาลาเปาน้อยต้องรักษาเจ้านายได้แน่”
“ต่อให้รักษาหายแล้ว แต่สภาพนายที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยมายี่สิบปี ร้อยปีก็ยังเป็นต้นกล้าอยู่เลยมั้ง! กว่านายจะโตเต็มที่มนุษย์คงตายไม่รู้กี่ร้อยรุ่นแล้ว!”
“งั้น…งั้น…จะทำไงดี”
มันกลัวเจ็บ ไม่กล้าให้เจ้านายเด็ดใบของมันตอนนี้ไปกิน
ยังคิดอยู่ว่ารอมันโตกว่านี้ก็จะไม่กลัวแล้ว…เหมือนเด็กกับผู้ใหญ่อะไรแบบนั้น
“พอๆ อย่าว่าแต่ใบจิ๋วๆ ของนายเลย ต่อให้เป็นทั้งต้นก็ยังไม่พอฉันยัดเข้าซอกฟันเลย!”
เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต เหมือนสัตว์เลี้ยง ใครจะไปกินลง
“เจ้านาย…”
“เอาล่ะ หยุดพูด ฉันจะดูซาลาเปาน้อย”
“อ่อ…”
เสี่ยวฉยงสงบเงียบ แต่สักพักก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีก
“เจ้านายๆ พี่ซาลาเปาน้อยจับงูสามเหลี่ยมมาเล่นด้วย…”
ตี้อู๋เปียนตกใจเกร็งจนแทบลืมหายใจ
พิษของงูสามเหลี่ยมเป็นสิบหกเท่าของงูเห่า พวกมันจะล่างูชนิดอื่นเป็นอาหาร หรือแม้กระทั่งกินงูสามเหลี่ยมชนิดอื่นด้วย
แต่พวกมันขี้ขลาด เป็นสัตว์ที่เคลื่อนไหวตอนกลางคืน หากเจอคนก็จะหลบซ่อน ไม่ใช่โจมตี ดังนั้นซาลาเปาน้อยจะต้องไปหาเรื่องมันก่อนแน่นอน
งานอดิเรกแบบนี้มันช่าง…
อาจารย์สามก็ไม่คุมบ้างเลย!
“พี่ซาลาเปาน้อยโยนงูทิ้งแล้ว…อ๋อๆ พี่ซาลาเปาน้อยจะขุดสมุนไพรตรงรังงู”
ตี้อู๋เปียน “…”
ที่แท้ก็แบบนี้
ถึงว่า ซาลาเปาน้อยจะมีงานอดิเรกพิสดารแบบนี้ได้ยังไง!
“เสี่ยวฉยง นายว่าฉันจะทำไงดีให้ซาลาเปาน้อยไปเก็บหญ้าร้อยรส ดอกพันวัน กับผลหมื่นปี ต่อให้หาสัตว์ที่วิ่งเป็นอย่างเดียวไปนำทาง ซาลาเปาน้อยก็ไม่มีทางวิ่งตามสัตว์หรอก…”
ไม่ใช่ไล่ฆ่าศัตรูเสียหน่อย มีเหรอที่เธอจะวิ่งตาม!
เสี่ยวฉยงถอนหายใจตาม
“เจ้านาย รอเจ้านายหายดีก่อนดีกว่า ค่อยขอให้พี่ซาลาเปาน้อยพาเจ้านายเข้าไปด้วย”
“แล้วจะมีนายไว้ทำไม!”
เสี่ยวฉยง “…!”
ขนาดเจ้านายยังจนปัญญา ยังอยากให้มันช่วยคิดหาทางอีกเหรอ
หึ!
“ช่างเถอะ นายตั้งใจหาดอกไม้สองชีวิตกับหญ้าพิษชีวิตไปเถอะ”
“…เจ้านายว่า ผมจะเป็นหญ้าพิษชีวิตหรือเปล่า”
ตี้อู๋เปียน “…กล้าคิดเนอะ! หญ้าพิษชีวิตหน้าตาเหมือนดอกซู่กวนเหอติ่ง แถมยังมีสัตว์อารักขา แต่นายเกิดในสวนสาธารณะ!”
เสี่ยวฉยงโยกลำต้นอย่างไม่ยอมแพ้ “ผมโตมาสวยงามนะ! สวยกว่าซู่กวนเหอติ่งอีก!”
“แต่ก็ต้องมีประโยชน์ด้วยอะนะ ไม่งั้นก็แค่แจกันไม้ประดับ”
“ผมไม่ใช่แจกัน ผมเป็นดอกไม้”
ตี้อู๋เปียนเลิกคิ้ว “งั้นก็ออกดอกให้ดูหน่อยดิ๊”
เสี่ยวฉยง “…”
เกลียดเจ้านายแล้ว!
มันยังเด็กอยู่นะ ยังไม่ถึงเวลาออกดอกเสียหน่อย!
ใครก็ได้มาพาฉันหนีออกไปจากบ้านนี้ที!
