ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล – ตอนที่ 280 เรื่องราว

ตอนที่ 280 เรื่องราว

“หาเจ้าของสุนัขเจอแล้วเหรอ”

โจวเจ๋อพิงบนระเบียงถามจางเยี่ยนเฟิงที่เพิ่งกลับมา

บนตัวสุนัขมีป้ายชื่อพร้อมกับข้อมูลติดต่อเจ้าของอยู่บนนั้นด้วย จางเยี่ยนเฟิงเดินเข้ามาในบ้าน ขึ้นไปบนชั้นสองและเดินมาพิงระเบียงอยู่ข้างๆ โจวเจ๋อ

“เจ้าของสุนัขบอกว่าสุนัขหายไปได้ไม่ถึงหนึ่งวัน เดิมทีเธอคิดจะประกาศตามหาสุนัข ปรากฏว่ายังไม่ทันจะได้ประกาศน่ะ”

“หายไปแค่วันเดียวเหรอ”

“ใช่ พอเห็นสุนัขเป็นอย่างนี้แล้ว ถ้าผมไม่แสดงบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจออกมา เธอก็คงคิดว่าผมเป็นคนทารุณสุนัข เธอกอดสุนัขและร้องไห้อยู่ตรงนั้นเลย”

“ดังนั้น เธอไม่ได้เป็นคนทารุณสุนัขตัวนี้เหรอ”

“แต่บนตัวสุนัขมีรอยแผลเก่ามากมายจริงๆ”

โจวเจ๋อหันกลับมามองในห้องและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“บ้านหลังนี้ปัญหาเยอะมาก ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงไม่รีบจ่ายเงินซื้อหรอก”

“คุณมีเบาะแสแล้วเหรอ”

“ไม่อะ”

“เถ้าแก่! ข้ามาแล้ว!” นักพรตเฒ่ายืนโบกมืออยู่ชั้นล่าง

โจวเจ๋อบุ้ยปากไปด้านล่างแล้วพูดขึ้น “เบาะแสมาแล้ว”

นักพรตเฒ่าได้รับข้อความจากโจวเจ๋อ บอกให้เขามาที่นี่และช่วยอิงอิงดูบ้าน ยังบอกอีกว่าอีกหน่อยจะมีห้องของเขาห้องหนึ่ง เพราะเหตุนี้นักพรตเฒ่าจึงดีใจสุดขีด แม้เขาจะหาเงินเก่ง แต่ก็ใช้เงินเก่งเช่นกัน ไร้ทายาทไม่ว่า แม้แต่ทรัพย์สินก็ไม่ได้เก็บสะสมไว้เลยสักชิ้นเดียว

แต่หลังจากที่นักพรตเฒ่ามาถึง ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตำรวจอาชญากรรมคนนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วย

นักพรตเฒ่าที่เพิ่งเข้ามาจากทางเข้าตบหน้าผากตัวเองแล้วพูดขึ้น

“ไอ้หยา ที่ร้านยังตุ๋นซี่โครงไว้นี่ ข้าเกือบลืมไปแล้ว ตอนนี้ข้าต้องกลับไปทำมันเสียหน่อย”

“กลับมา” โจวเจ๋อพูด

นักพรตเฒ่าหยุดฝีเท้าด้วยความยากลำบาก และหมุนตัวกลับมามองโจวเจ๋อ

“เถ้าแก่…”

“ช่วยหน่อย”

“ว่ามาเลย”

“ไปเก็บของหน่อย ถ้าไม่มีละก็ไปซื้อเอาข้างนอก ช่วยทำพิธีกรรมที่นี่ให้ผมหน่อย”

“ทำพิธีกรรมเหรอ” นักพรตเฒ่าเบิกตากว้าง

คนอื่นไม่รู้ไม่เป็นไร แต่นี่เถ้าแก่เจ้ายังไม่รู้จักระดับของข้าอีกเหรอ

ข้าทำพิธีกรรม แม้แต่ผียังหลอกไม่ได้ด้วยซ้ำ หลอกได้แต่คนล้วนๆ

“มีคนในครอบครัวเจ้าหน้าที่จางเคยเสียชีวิตที่นี่น่ะ คุณช่วยทำพิธีกรรมให้หน่อย ผมจะคอยดูอยู่ข้างๆ”

เดิมทีนักพรตเฒ่าก็ไม่เต็มใจสุดๆ แล้ว แต่ในเมื่อโจวเจ๋อบอกว่าเขาจะคอยดูอยู่ข้างๆ ก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับแล้วละ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว นักพรตเฒ่าก็เตรียมห้องโถงจนพร้อมทั้งหมดแล้ว

โต๊ะสี่เหลี่ยมหนึ่งตัว เทียนไขแท่งยาวสีขาวสองเล่ม กระถางธูปสีเทาอ่อน กระดาษยันต์ กระดาษเงินกระดาษทอง

นักพรตเฒ่าในชุดนักพรตในมือถือดาบไม้ท้อ ทั้งโบกไม้โบกมือร่ายรำและร้องเพลงไปมาไม่หยุด บางครั้งแหลมสูง บางครั้งทุ้มต่ำ บางครั้งนุ่มนวล บางครั้งไพเราะ

ไม่ต้องพูดถึงประสิทธิภาพว่าจะเป็นอย่างไร แค่มองไปที่ชุดและท่วงท่าเหล่านี้ ก็สามารถทำให้คนรู้สึกว่าดูน่าเชื่อถือได้ระดับหนึ่ง

หลายสิ่งหลายอย่างในโลก สิ่งที่สร้างให้เบื้องบนดูนั้นมากมาย สิ่งที่สร้างให้เบื้องล่างดูนั้นก็มากมาย แต่แท้จริงแล้ว ส่วนใหญ่ล้วนสร้างมาเพื่อให้คนเป็นได้ดู

จางเยี่ยนเฟิงยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ โจวเจ๋อถือโอกาสขณะที่นักพรตเฒ่ากำลังทำพิธีกรรมนั้นตรวจสอบทั้งบนและล่างอีกครั้ง บอกตามตรง ให้เถ้าแก่โจวผู้บ้าความสะอาดมาค้นไปทั่วบ้านที่สกปรกหลังนี้ มันช่างเป็นเรื่องยากสำหรับเขาจริงๆ

แต่ด้วยบ้านหลังนี้ก็เป็นจิตวิญญาณของเขาด้วยเช่นกัน โจวเจ๋อจึงยอมทน!

เกิดมาแล้วสองชาติ เถ้าแก่โจวยังไม่เคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้จริงๆ เลย!

จางเยี่ยนเฟิงหาโจวเจ๋อพบและชี้นักพรตเฒ่าที่ยัง ‘ร่ายรำตามใจฉัน’ อยู่ในห้องรับแขกและถามขึ้น “จะได้ผลไหม”

“คุณว่าไงล่ะ”

“ผมเป็นสมาชิกพรรค ผมไม่เชื่อเรื่องผีสาง”

โจวเจ๋อกลอกตาใส่เขา ไม่เชื่อเรื่องผีสางแล้วมาหาเขาทำไม

“ลูกน้องของผมคนนี้ อย่าคิดว่าเขาแก่มากแล้ว แต่เขาก็ไม่มีประโยชน์จริงๆ นั่นแหละ”

“…” จางเยี่ยนเฟิง

“แต่ทว่าเขาโชคดีมาก หรือจะบอกว่าโชคร้ายก็ได้ มักจะสัมผัสเจอสิ่งลี้ลับอะไรบางอย่างได้อยู่เสมอ บ้านหลังนี้จะต้องมีอะไรแน่ๆ เรื่องน้องสาวของคุณกับเรื่องสุนัขพุดเดิ้ลตัวนั้นต่างก็ยืนยันได้ แต่ขอโทษด้วย ผมหามันไม่เจอ ดังนั้นทำได้เพียงขอให้ลูกน้องของผมลองเสี่ยงโชคดู”

ต่อมาทั้งสองคนยืนอยู่ตรงปากบันได สูบบุหรี่ไปพลาง ดูนักพรตเฒ่า ‘ระบำเทพ’ ไปพลาง

นักพรตเฒ่าแสดงอย่างสุดความสามารถจนจบเพลง ไม่สิ จนจบพิธีกรรมต่างหาก นักพรตเฒ่าที่เหนื่อยจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัวมองมาที่โจวเจ๋อ

โจวเจ๋อพยักหน้า ส่งสัญญาณบอกให้เขาไปพักได้ นักพรตเฒ่าถึงได้วิ่งไปล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ

“ยังไม่ได้ผลอะไรอยู่ดี” จางเยี่ยนเฟิงพูดขึ้น

“หรือว่าเรามาผิดทางแล้ว น้องเขยของคุณยังติดคุกอยู่ใช่ไหม พรุ่งนี้จัดการนัดให้ผมไปเจอเขาด้วย”

“จะไปเจอเขาทำไม”

“ทั้งที่จบการศึกษาภาคบังคับเก้าปีเหมือนกัน ทำไมคนอื่นถึงได้เก่งขนาดนี้ ทั้งที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เหมือนกัน ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นแค่น้องสาวของคุณกับหลานทั้งสองคน แต่เขาดูเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรเลย”

“อีกอย่าง ตอนนั้นบ้านหลังนี้เป็นบ้านใหม่ที่ซื้อมาใช่ไหม” โจวเจ๋อถาม

“ไม่ใช่ ตอนแรกก็เป็นบ้านมือสอง เจ้าของเดิมเป็นนักเก็งกำไรอสังหาริมทรัพย์ในเวินโจว หลังจากซื้อก็ไม่ได้ตกแต่งและอาศัยอยู่ ต่อมาก็เปลี่ยนมือมาเป็นของพวกเราเลย ก่อนเสียพ่อผมก็เป็นตำรวจอาวุโส ตอนนั้นแม่ผมยังเคยให้เขาหาเวลามาสำรวจบ้านหลังนี้โดยเฉพาะเลย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร

ถึงอย่างไรโดยพื้นฐานแล้วที่ผ่านมาครอบครัวก็พึ่งพาแม่เพียงคนเดียว ผมกับพ่อผมนอกจากการเป็นตำรวจและจัดการคดีต่างๆ แล้วอย่างอื่นก็ทำไม่เป็น บ้านหลังหนึ่งถือเป็นสินเดิมให้น้องสาวของผม และเป็นหน้าเป็นตาเพื่อสรรหาลูกเขยแต่งเข้าบ้านอีก มันนับว่าเป็นค่าใช้จ่ายก้อนโตมากสำหรับครอบครัวของเราในเวลานั้น

เหตุผลที่แม่ผมสรรหาเขยแต่งเข้าบ้านในตอนแรก ก็เป็นเพราะรู้ว่าเราสองคนพ่อลูกรับมือไม่ไหว ตัวเธอเองทำโรงงานขนมไหว้พระจันทร์อย่างยากลำบากมาครึ่งค่อนชีวิต จะมาปิดตัวลงหลังจากนั้นไม่ได้หรอกนะ”

โจวเจ๋อพยักหน้า “ความหมายก็คือ บ้านหลังนี้น่าจะสะอาดหมดจดสินะ”

‘เพล้ง!’ เสียงกระจกแตกดังลอยมา

มันอยู่ในห้องน้ำ!

ดวงตาโจวเจ๋อเป็นประกายทันที เขาจำได้ว่านักพรตเฒ่าเพิ่งเข้าห้องน้ำไปเมื่อสักครู่นี้ยังไม่ออกมา

บ้าเอ๊ย นักพรตเฒ่านี่ช่างเป็นเรดาร์มนุษย์ เดินไปไหนก็เป็นนิมิตหมายที่ดีเสียจริง!

โจวเจ๋อรีบพุ่งไปทันที ประตูห้องน้ำกลับล็อกแน่นจากด้านใน ไม่รู้ว่าจู่ๆ มันก็มีปัญหาหรือนักพรตเฒ่าล็อกมันเอาไว้ก่อนจะเข้าห้องน้ำ!

‘ปัง!’

โจวเจ๋อกระแทก แต่ประตูไม่ขยับ คุณภาพดีมาก!

“หลบไป ผมเอง!”

จางเยี่ยนเฟิงส่งสัญญาณให้โจวเจ๋อหลีกทาง จากนั้นถีบเข้าไป!

‘ปัง!’

ประตูพังทันที แต่เมื่อเดินเข้าไปดู ชักโครกว่างเปล่า แล้วนักพรตเฒ่าล่ะ

“เอ่อ…เอ่อ…”

เสียงอยู่ด้านบน!

โจวเจ๋อรีบเงยหน้าขึ้นทันที เขาเห็นว่าตรงเพดานด้านบน นักพรตเฒ่านอนหมอบอยู่บนนั้นเหมือนกับตุ๊กแก ไม่สิ บอกให้ชัดๆ ว่าไม่ใช่นักพรตเฒ่านอนหมอบอยู่บนนั้น แต่มีตัวอะไรกำลังดึงนักพรตเฒ่าเอาไว้ต่างหาก

“เถ้าแก่…ช่วย…”

จางเยี่ยนเฟิงยกปืนขึ้นทันที เมื่อนักพรตเฒ่าที่ขอความช่วยเหลือจากเถ้าแก่เมื่อครู่เห็นว่าปืนกำลังเล็งมาที่เขา ก็ตกใจจนเกือบจะฉี่ราด

ฉิบหาย!

โจวเจ๋อยื่นมือไปกดปากกระบอกปืนลง เล็บมือขวางอกยาวออกมาทันทีและกวาดมือฟาดไปด้านบน!

‘แควก…’

ราวกับเสียงผ้าขาดวิ่น นักพรตเฒ่าตกลงมาจากด้านบน โชคดีที่จางเยี่ยนเฟิงคว้าเขาเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นจากความแข็งของกระเบื้องบนพื้น ถ้านักพรตเฒ่าที่เพิ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บกระแทกลงไป คาดว่าคงต้องกลับไปนอนบนเตียงอีกเป็นแน่

แต่นี่มันยังไม่จบ

ไม่รอให้โจวเจ๋อได้ทันวิเคราะห์ว่าสิ่งที่อยู่บนนั้นคืออะไรกันแน่ จู่ๆ ชักโครกด้านล่างก็เริ่มกดเองอย่างบ้าคลั่ง อีกทั้งในนั้นยังมีอึและฉี่ที่น่าขยะแขยงผสมปนเปกัน กระทั่งยังมีผ้าอนามัยที่ใช้แล้วอีกด้วย มันไหล ‘จ๊อกๆ’ ออกมาในอึดใจเดียว มันรวดเร็วมากจนทำให้คนอ้วกเลยทีเดียว

หากสิ่งที่ไหลออกมาจากด้านล่างเป็นเลือด บางทีเถ้าแก่โจวอาจยังรู้สึกเฉยๆ เห็นเป็นเรื่องปกติ เขาสามารถยืนหยัดต่อไปได้ แต่สิ่งบ้าบอพรรค์นี้ผุดออกมา เถ้าแก่โจวเลือกที่จะถอยออกมาทันที

เขาไม่อยากกลับไปด้วยเนื้อตัวที่สกปรกและยังต้องขอให้ไป๋อิงอิงช่วยอาบน้ำให้เขาจริงๆ

“ไป!”

โจวเจ๋อตะโกน จากเยี่ยนเฟิงหิ้วนักพรตเฒ่าออกมาจากห้องน้ำทันที โจวเจ๋อเองก็ตามออกไปพร้อมกัน

แต่เมื่อตอนที่โจวเจ๋อออกไปนั้น กลับพบว่าสถานที่มันไม่ถูกต้อง จางเยี่ยนเฟิงกับนักพรตเฒ่าพวกเขาหายไปไหนแล้ว และเขาที่เดิมทีควรจะอยู่ในห้องน้ำชั้นหนึ่ง แต่หลังจากออกมาก็พบว่าจู่ๆ ตัวเองกลับมาโผล่อยู่ในห้องน้ำในห้องนอนของน้องสาวจางเยี่ยนเฟิง

“ฮ่าๆ…ฮ่าๆ…พี่ชาย…พี่รอหนูด้วย…รอหนูด้วยสิ…”

เสียงเด็กดังมาจากข้างนอก

“น้องสาว…มาเลย…มาไล่พี่สิ…พี่จะเล่นด้วยถ้าเธอจับพี่ได้…”

เสียงเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงทั้งสองคนกระเซ้าเย้าแหย่กัน

“อืม…”

เสียงถอนหายใจของผู้หญิงดังมาจากด้านหลังโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อหันหลังกลับไปมองโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ด้านหลัง มีหญิงสาวที่แต่งงานแล้วนั่งอยู่ตรงนั้น หญิงสาวผมยาวประบ่า รูปร่างอวบอิ่ม เอนตัวพิงกับโต๊ะเครื่องแป้งแล้วมองคอมพิวเตอร์ที่มีหน้าเอกสารเวิร์ดเปิดอยู่ตรงหน้า

“เสี่ยวหวา เสี่ยวซิน พวกหนูเงียบกันหน่อยได้ไหมลูก แม่กำลังทำงานอยู่นะ”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน

“ทราบแล้วค่ะแม่”

“รู้แล้วครับแม่”

เด็กทั้งสองตอบอย่างเชื่อฟังและวิ่งไปเล่นที่ไกลๆ

โจวเจ๋อเลียริมฝีปาก สายตากวาดมองไปรอบๆ สุดท้ายก็มาตกอยู่ที่ตัวหญิงสาวจนได้

หญิงสาวเคาะแป้นพิมพ์อย่างแรง น่าจะเขียนไม่ออกหัวตื้อ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบโทรศัพท์ แล้วนอนลงบนเตียง

“ที่รัก เมื่อไรคุณจะกลับมาคะ”

น่าจะส่งข้อความเสียงถึงสามีของเธอ

“รอก่อนนะ คุณภรรยา โรงงานขนมไหว้พระจันทร์ของเราเพิ่งได้รับคำสั่งซื้อมาเจ้าหนึ่ง กำลังยุ่งอยู่กับการจัดส่งน่ะ”

“อื้อ…รีบๆ ทำงานให้เสร็จแล้วกลับมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันคิดถึงคุณแล้วนะคะ”

“เด็กดี ผมทำงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะ”

เมื่อวางโทรศัพท์ลง หญิงสาวทำหน้ามุ่ยและนั่งพิงหัวเตียง

สามารถนึกภาพออกว่า ระหว่างพวกเขาสามีภรรยายังคงรักใคร่กลมเกลียวกันดี

“เอ๋ ที่รัก คุณกลับมาแล้วสินะ!”

จู่ๆ หญิงสาวก็หันหน้าไปมองทางฝั่งโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อแน่ใจได้เลยว่าเธอกำลังมองมาทางฝั่งตัวเอง!

‘วืด!’

เสียงสั่นสะเทือนดังมาจากด้านหลังโจวเจ๋อ

ไม่ ไม่ถูกต้อง ที่เธอมองน่ะไม่ใช่เขา แต่เป็นด้านหลังของเขา!

‘ฉึบ…’

ทันใดนั้น โจวเจ๋อพบว่าคอของเขาดูเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างคว้าไว้ สิ่งนั้นยังคงฉุดดึงเขาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย เล็บทั้งสองมือของโจวเจ๋อยาวออกมาอย่างรวดเร็ว และหมุนตัวกลับไปคว้ามันเอาไว้

“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!”

“อ๊ากกกกกก!!!!!!!!”

“ฮึกฮือๆๆ!!!”

“ฮือๆๆ!!!”

ตอนแรกเป็นเสียงร้องของผู้ใหญ่ ต่อมากลับกลายเป็นเสียงเด็ก

เมื่อโจวเจ๋อหมุนตัวกลับมา ก็มองเห็นเด็กสองคนยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง รอยเลือดเป็นทางที่ชัดเจนปรากฏอยู่บนใบหน้าของพวกเขา ก็คือถูกกรงเล็บของโจวเจ๋อเองข่วนเข้าให้แล้ว

“สามี ครอบครัวของเราคิดถึงคุณมาก”

ไม่รู้เมื่อไรที่จู่ๆ หญิงสาวก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเขา คล้ายกับงูน้ำตัวหนึ่งที่พันรอบตัวเขาเอาไว้

“รีบมาเร็ว ปะป๊ากลับมาแล้ว เอาขนมมาให้พวกหนูด้วยนะ” หญิงสาวพูดกับเด็กทั้งสองคนที่ยังร้องไห้อยู่

เด็กทั้งสองหยุดร้องไห้ทันทีและโผเข้าหาโจวเจ๋อพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าที่เปื้อนเลือด

……………………………………………..