ตอนที่ 315 พ่อ!
รถสะบัดท้ายเหมือนท่าสุดโต่งในละครตำรวจจับผู้ร้าย ตัวรถครึ่งหนึ่งขึ้นไปบนทางเท้า ท้ายรถห่างจากหัวจ่ายน้ำดับเพลิงอีกนิดเดียวเท่านั้น
นักพรตเฒ่ากลืนน้ำลายแล้วถอนหายใจโล่งอก ไป๋อิงอิง สาวน้อยโลลิ รวมทั้งโจวเจ๋อทั้งสามคนเปิดประตูด้วยความไวที่สุดแล้วพุ่งเข้าไปในร้าน
ภายในร้านหนังสือกลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่ว สวี่ชิงหล่างนั่งพิงกำแพงอยู่ตรงนั้น บนตัวยังคงมีเลือดไหลอยู่ หน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ ถ้าหากไม่เห็นว่าหน้าอกของเขายังกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย ทุกคนคงต้องกังวลว่าเขาตายไปแล้วหรือยัง
ชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ชายหนุ่มมีผิวขาวนวล แต่เนื้อตัวของเขายังมีของเหลวที่น่าอาเจียนสกปรกมากมาย ให้ความรู้สึกเหมือนเพิ่งคลานออกมาจากไหซีอิ๊ว ตอนที่โจวเจ๋อและคนอื่นๆ เข้ามา ชายหนุ่มค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เขาแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันอันน่าสะพรึงกลัวที่แหลมคมเหมือนใบมีด นัยน์ตาเป็นประกายสีแดงจ้องมองไปที่ตัวของโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อก็กำลังมองเขา แล้วจึงหรี่ตาลงช้าๆ “โฮ่ว!” ชายหนุ่มตบโต๊ะทันที แล้วพลิกตัวข้ามเคาน์เตอร์อย่างรวดเร็ว สองเท้าแตะถึงพื้นแล้วพุ่งไปหาโจวเจ๋ออย่างไว
โจวเจ๋อไม่ขยับ เพราะไป๋อิงอิงที่อยู่ข้างตัวเขาได้เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กางแขนออกคว้าชายหนุ่มโดยตรง จากนั้นออกแรงจากเอว อิงอิงโชว์ท่าของหญิงแกร่งทุ่มชายหนุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง
‘เปรี๊ยะ…’ กระเบื้องเริ่มร้าว โจวเจ๋อขมวดคิ้ว แอบบ่นอิงอิงอยู่ในใจ ที่นี่เป็นบ้าน พื้นกระเบื้องพังแล้วต้องใช้เงินเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ จากนั้นชายหนุ่มที่โดนทุ่มลงพื้นลุกขึ้นพรวดขึ้นมา เขาพยายามจะผ่านไป๋อิงอิงพุ่งไปหาโจวเจ๋อให้ได้ ราวกับในสายตาของเขามีเพียงโจวเจ๋อเท่านั้น แน่นอนว่าไป๋อิงอิงไม่ให้เขาทำสำเร็จ
‘ปัง!’ อิงอิงใช้มือขวาทุบเก้าอี้ข้างๆ จนแตก จับท่อเหล็กที่อยู่ในเก้าอี้อย่างแน่น วินาทีที่เก้าอี้แตก โจวเจ๋อขมวดคิ้วต่อ ‘พลั่ก!’ ท่อเหล็กส่งเสียงแสบแก้วหูหลังพุ่งออกจากมือของอิงอิง ชายหนุ่มที่อ้อมผ่านไป๋อิงอิงไปเมื่อครู่โดนตีที่หลังทำให้หลังของเขายุบลงไปทันที
“ฮ้าาาา!” ชายหนุ่มกระแทกลงบนเคาน์เตอร์ และเคาน์เตอร์ที่ออกแบบอย่างประณีตรวมทั้งสิ่งของประเภทไวน์ กาแฟ และแก้วที่วางอยู่ด้านบนต่างตกแตกกระจาย โจวเจ๋อทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว หากต่อสู้กันต่อไปบ้านหลังนี้ต้องโดนพังหมดแน่
“เร็วหน่อย” โจวเจ๋อเอ่ยพูด
“ได้เลย เถ้าแก่!” อาศัยจังหวะตอนที่ชายหนุ่มยังไม่ลุกขึ้น อิงอิงโยนท่อเหล็กในมือขึ้นไปแล้วคว้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นแทงเข้าไปที่หน้าอกของชายหนุ่มโดยตรง!
‘ฉึก!’ ท่อเหล็กแทงทะลุหน้าอกของชายหนุ่ม แถมยังทิ่มจนติดพื้น แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ชายหนุ่มที่โดนตรึงอยู่บนพื้นยังคงดิ้นรนต่อไป ดวงตาของเขาจ้องมองโจวเจ๋อตาเขม็ง
นักพรตเฒ่าหาจังหวะว่างรีบไปดูสวี่ชิงหล่างทันที เมื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บของสวี่ชิงหล่างแล้ว จึงส่งสัญญาณให้เจ้าลิงที่อยู่ข้างกายตัวเองรีบฉี่ออกมา เขาต้องการผสมกับโคลนเพื่อช่วยรักษาแผลให้สวี่ชิงหล่าง โคลนที่ผสมกับฉี่ของเจ้าลิงรักษาดีเยี่ยมกว่ายาจินช่วงเย่า
โจวเจ๋อมองไปรอบร้านหนังสือ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป แต่นึกไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะเจ้าสิ่งนั้นเมื่อก่อนก็ไม่ค่อยรู้สึกถึงความมีตัวตน ตอนนี้ยิ่งไร้ตัวตนเข้าไปอีก
เมื่อคิดอยู่นาน ตอนที่โจวเจ๋อเห็นตู้กระจกแตกอยู่ตรงมุมหนึ่ง ในที่สุดเขาจึงเข้าใจ หญ้าที่งอกบนศีรษะของเดดพูลหายไปไหนแล้ว
“ซี้ด…” เนื่องจากสวี่ชิงหล่างที่เสียเลือดเยอะเกินไปจนเกือบหมดสติถูกนักพรตเฒ่าใช้โคลนผสมกับฉี่ของเจ้าลิงรักษาแผล ได้กระตุ้นให้เขาตื่นขึ้นมา เขาจึงลืมตามองคนรอบๆ อย่างงุนงง สุดท้ายจึงมองไปที่ชายหนุ่มที่โดนท่อเหล็กตรึงอยู่บนพื้น แล้วพูดอย่างหมดแรงว่า “เดดพูล…กลืนเขาเข้าไป”
“ดังนั้น นี่คือเดดพูลเหรอ” สาวน้อยโลลินั่งยองๆ ข้างชายหนุ่ม ยื่นมือแตะไปที่หน้าผากของชายหนุ่มแล้วพูดต่อว่า “ดังนั้นที่เขากระโจนเข้าหาเจ้าเมื่อกี้ เพราะอยากกอดเจ้า เรียกเจ้าว่าพ่อ”
“…” โจวเจ๋อ
“จากนั้นเจ้าสั่งสาวใช้ของเจ้าซัดเขาไม่ว่า ยังเสียบเขาไว้กับพื้นอีก” สาวน้อยโลลิมองไป๋อิงอิงอีกครั้ง
“…” ไป๋อิงอิง
สาวน้อยโลลิส่ายหน้า ยื่นมือตบหน้าของเดดพูลเบาๆ เดดพูลไม่กัดสาวน้อยโลลิ แถมยังทำสีหน้าน้อยใจให้ความร่วมมือ เผยแววตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า
“เด็กชายผู้น่าสงสาร กว่าจะโตมาก็ไม่ง่าย แถมยังได้ร่างกายใหม่ พอเจอหน้าพ่อก็ดีใจมาก แต่ผลที่ได้กลับกลายเป็นแบบนี้ คนเป็นพ่อใจดำจริงๆ”
โจวเจ๋อเดินเข้ามา ยื่นมือจับผมหางม้าของสาวน้อยโลลิแล้วดึงขึ้นข้างบน
“โอ๊ย จะทำอะไร ระวังข้าจะฟ้องว่าเจ้าทารุณเด็ก!”
โจวเจ๋อสะบัดสาวน้อยโลลิออกไป จากนั้นนั่งลงยองๆ ข้างเดดพูลด้วยตัวเอง หน้าอกของเดดพูลถูกปักด้วยท่อเหล็กขยับไม่ได้ แต่เขายังคงใช้หน้าผากของตัวเองถูไถไปมาบนรองเท้าของโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อทำตัวไม่ถูก แต่ด้วยความละเอียดของโจวเจ๋อเขาพบว่าหน้าอกของเดดพูลมีเนื้องอกใหม่ออกมาใหม่เร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ
พลังการฟื้นฟูที่น่าตกใจนี้ทำให้คนตื่นตะลึงจริงๆ ชาติที่แล้วโจวเจ๋อเป็นศัลยแพทย์ สภาพการฟื้นฟูหลังจากผ่าตัดของคนไข้มักเป็นปัญหาที่น่าปวดหัวมากของหมอ
“เถ้าแก่ เอ่อ…” ไป๋อิงอิงยืนข้างๆ เหมือนเด็กที่ทำความผิด
“เขาไม่น่าเป็นอะไร ดึงออกเถอะ” ขณะที่พูด โจวเจ๋อลุกขึ้นแล้วเว้นระยะห่างเล็กน้อย เขาไม่อยากให้คราบเลือดทำให้เสื้อผ้าสกปรก สำหรับคนที่รักสะอาดคนหนึ่ง ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จะพยายามรักษาความสะอาดบนร่างกายของตัวเองอย่างเต็มที่
ไป๋อิงอิงพยักหน้า ยื่นมือจับท่อเหล็กแล้วดึงออกมา
‘ฮู่ว…’ เดดพูลลุกขึ้นนั่งทันที อ้าแขนสองข้าง ร่างกายชักกระตุกอย่างน่ากลัวไม่หยุด ไม่นานหน้าอกที่โดนแทงเป็นรูเริ่มปกคลุมไปด้วยเนื้อ ถึงแม้ยังมีรอยยุบลงไปบ้าง แต่พลังการฟื้นฟูแบบนี้สามารถบรรยายได้ด้วยการตกตะลึงอ้าปากค้าง
ครั้งนี้เขารู้จักเป็นเด็กดี หลังจากลุกขึ้นแล้ว ไม่กล้ากระโจนเข้าหาโจวเจ๋อ แต่ยืนข้างโจวเจ๋ออย่างเงียบๆ
“กลับไปนั่งที่เดิมของคุณเถอะ แล้วก็ นักพรตเฒ่า!”
“ครับ เถ้าแก่!” นักพรตเฒ่าเพิ่งช่วยทำแผลให้สวี่ชิงหล่างเสร็จหมาดๆ
“ตอนบ่ายคุณพาเดดพูลไปซื้อเสื้อผ้าสองสามชุด แล้วก็ซื้อวัสดุกลับมานิดหน่อย จากนั้นก็ซ่อมแซมกลับมาใหม่อีกรอบ”
“ได้เลย เถ้าแก่” แม่งเอ๊ย งกจริงๆ!
สาวน้อยโลลิถือขวดแก้ว ยื่นมือเคาะขวดแก้วเบาๆ เจ้าหนูที่อยู่ข้างในไม่มีสีหน้าเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“วิญญาณล่ะ” โจวเจ๋อถาม
สวี่ชิงหล่างส่ายหน้า เพื่อบอกว่าตัวเองก็ไม่แน่ใจ และเวลานี้เดดพูลที่นั่งอยู่ตรงมุมได้อ้าปาก พ่นควันดำกลุ่มหนึ่งออกมาจากปากของเขา ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว อุณหภูมิในร้านหนังสือลดลงสองสามองศาภายในพริบตาทั้งๆ ที่ไม่ได้เปิดแอร์
วิญญาณร้ายพอหลุดพ้นก็คิดจะวิ่งหนี “อยากหนีเหรอ” สาวน้อยโลลิแลบลิ้นออกมารัดวิญญาณร้ายโดยตรง
“ทางเดินสู่นรก…” สาวน้อยโลลิบังคับตัวเองให้หยุด เธอไม่กล้าส่งวิญญาณร้ายตัวนี้ลงนรกด้วยตัวเอง จึงใช้ลิ้นรัดวิญญาณร้ายแล้วย้ายมาส่งตรงหน้าโจวเจ๋อ
ถ้าหากเธอเป็นคนส่งลงนรกละก็ อย่างนั้นเธอจะได้คะแนนเยอะกว่า โจวเจ๋อได้คะแนนน้อยกว่า
ไป๋อิงอิงเห็นฉากนี้แล้วจึงทำปากจู๋ และแอบดูถูกสาวน้อยโลลิอยู่ในใจ เหอะ ผู้หญิง ปากไม่ตรงกับใจ! สุดท้ายก็ต้องมาประจบเอาใจเถ้าแก่ของพวกเรา!
โจวเจ๋อเหยียดเล็บออกมาจับวิญญาณร้ายตัวนั้น เนื้อตัวของวิญญาณร้ายเต็มไปด้วยบาดแผลสาหัส แต่ดวงวิญญาณยังคงแข็งแกร่ง ตอนนี้ยังมีพลังอาฆาตรุนแรงอยู่กับตัว สามารถหนีออกมาจากนรกได้ล้วนไม่ใช่คนธรรมดา
“คุณกับผมจริงๆ แล้วก็เหมือนกัน!” วิญญาณร้ายพูดคำราม โจวเจ๋อพยักหน้า ในความเป็นจริงนั้น เขาพิเศษกว่าหน่อย
แท้จริงแล้ววิญญาณร้ายที่อยู่ตรงหน้าคล้ายกับเหลียงชวนและถังซือ พวกเขาทั้งสองตอนแรกที่หนีออกมาจากนรก ร่างวิญญาณของพวกเขาตอนนั้นก็มีแผลเต็มตัวทนดูไม่ไหวเหมือนกัน แต่คนหนึ่งล้างตัวตนแล้ว อีกคนยังไม่ล้างตัวตน ถูกเรียกตัวก็คือทหาร ไม่ถูกเรียกตัวก็เป็นโจร
โจวเจ๋อยื่นมือวาดเล็บเป็นวงกลม ประตูแห่งนรกที่ดำทะมึนถูกเปิดออก โจวเจ๋อนำวิญญาณร้ายตัวนี้ใส่เข้าไปจากนั้นประตูแห่งนรกยังไม่ได้ปิด โจวเจ๋อหมุนตัวมองไปที่เจ้าหนูที่อยู่ในขวดแก้ว
เสียงดัง ‘เพล้ง’ ลิ้นของสาวน้อยโลลิทุบขวดแก้วจนแตกกระจายทั่วพื้น โจวเจ๋อแลบลิ้นเลียปากของตัวเองโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าพลังลิ้นของสาวน้อยโลลิฝึกออกมาได้อย่างไร ไม่กลัวเจ็บเลย
เจ้าหนูถูกบีบด้วยลิ้นตายทันที ควันดำกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งออกมาจากร่างของเจ้าหนู สาวน้อยโลลิใช้ลิ้นมัดนำมาส่งตรงหน้าโจวเจ๋ออีกครั้งอย่างเชื่อฟังและว่านอนสอนง่ายเป็นอย่างมาก เหมือนอาบน้ำให้ตัวเอง ใส่เสื้อผ้าพกกลีเซอรีนกับจิสบอนมาด้วยตัวเอง จากนั้นนอนบนเตียงของคุณ และยังช่วยเปิดน้ำร้อนใส่อ่างให้คุณอีก
ไป๋อิงอิงทำปากจู๋ น่าโมโหจริง!
นี่คือวิญญาณของผีผู้หญิง ร่างวิญญาณก็สะบักสะบอมดูไม่ได้เช่นกัน
“ก่อนที่ฉัน…จะลงไป…ขอดูดอีกหนึ่งที! แค่ทีเดียว! ขอแค่คุณยอมให้ฉันดูดอีกหนึ่งที คุณอยากให้ฉันทำอะไรก็ยอม จริงๆ!” โจวเจ๋อกลั้นหัวเราะไม่อยู่ การเสพติดน่ากลัวขนาดนี้จริงเหรอ ถึงแม้จะตายกลายเป็นผีร้ายไปแล้วก็ยังไม่เลิก
“ชาติหน้า อย่าเล่นยาอีก ถ้าหากคุณยังมีชาติหน้า” ขณะที่พูด โจวเจ๋อโยนเข้าประตูนรกโดยตรง จากนั้นประตูนรกก็หายไป
‘ฮู่ว…’ เถ้าแก่โจวถอนหายใจยาว หยิบสมุดยมทูตของตัวเองออกมาอย่างอดใจไม่ไหว ถึงแม้จะเป็นปลาเค็มมาตลอด แต่ปลาเค็มทุกตัวล้วนมีความฝันว่าได้นอนอาบแดดทุกวันก็รวยแล้ว
และแล้วคะแนนก็พุ่งสูงขึ้นจนน่าตกใจ
ห้าร้อยยี่สิบเอ็ดต่อหนึ่งพัน! ขึ้นไปสองร้อย! ปกติส่งวิญญาณหนึ่งตัวลงนรกจะได้แค่สี่ห้าคะแนน และต้องกินข้าวตามมติฟ้า ไม่มีวิญญาณเข้ามาติดต่อกันสองสามวันเป็นประจำ แม่งเอ๊ย วิญญาณร้ายตัวละหนึ่งร้อยคะแนน ซึ่งหมายความว่าต้องจับอีกห้าตัว คะแนนของเขาก็จะถึงระดับเป็นหัวหน้าผู้จับกุมแล้ว!
ชั่วเวลาหนึ่งนัยน์ตาทั้งสองข้างของปลาเค็มโจวราวกับมีประกายไฟ นี่คือพลังของการต่อสู้! เถ้าแก่โจวไม่เคยมีอารมณ์นั้นเหมือนตอนนี้ และอยากไปจับผีอย่างอดใจไม่ไหวแล้ว อยากอุทิศตนเพื่อสังคมที่สันติ!
…………………………………………………………………………
