ตอนที่ 373 ผู้จับกุม ทหารชั้นผู้น้อย
คืนเดือนมืดลมพัดแรง เป็นเวลาที่เหมาะกับการทำลายซากศพ! นักพรตเฒ่านั่งยองๆ สูบบุหรี่อยู่ใต้ต้นไม้ เดดพูลที่อยู่ข้างๆ จับพลั่วขนาดเล็กขุดดิน
เดดพูลก็คือคนทึ่ม เป็นแบบอย่างของคนที่รักในงานที่ทำ สั่งให้เขาทำอะไรก็ทำแบบนั้น และนักพรตเฒ่าก็ชินแล้วไม่ว่าอย่างไรนักพรตเฒ่าก็ต้องเดินตามเถ้าแก่ สืบทอดนิสัยและจิตวิญญาณของเถ้าแก่ สามารถขี้เกียจได้ก็ขี้เกียจ
เขาไม่กลัวว่าไอ้หมอนี่จะเหนื่อย เพราะตอนกลางคืนในฤดูร้อนมียุงและแมลงชุกชุม เดดพูลขุดดินพร้อมกับกินยุงไปด้วย เบิกบานใจเป็นอย่างมาก
นักพรตเฒ่าสูบบุหรี่หมดหนึ่งมวน จากนั้นโยนลงไปบนพื้นแล้วขยี้มัน ทันใดนั้นนักพรตเฒ่าพบว่าฝ่ามือของตัวเองเป็นสีดำ จึงถูกับเปลือกไม้ด้วยความขยะแขยงทันที
เมื่อเห็นว่าเช็ดไม่สะอาด เขาจึงหันฝ่ามือมาถุยน้ำลายใส่แล้วถูมือ จากนั้นเช็ดต่อไป พอหันกลับมา เขาเหลือบตามองเดดพูลขุดหลุมแล้วตะโกนว่า “พอได้แล้ว ฝังเลย”
ถึงแม้จะจัดการศพแบบลวกๆ ก็จริง แต่มากสุดกลับไปเผาเงินกระดาษก็หมดเรื่องแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เป็นคนฆ่า และพูดตามความจริง ตำรวจก็ไม่ใช่เชอร์ล็อกโฮมส์ทุกคน อย่าเพิ่งพูดถึงว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะพบศพ ต่อให้เจอศพก็ผ่านไปหลายปีแล้ว อยากจะหาตัวฆาตกรอะไร ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่เป็นจริงได้ยากเกินไป
หลี่ถ่านไม้ถูกนักพรตเฒ่าโยนทิ้งลงไป “หลี่เซิน ชาติหน้าอย่าเลือกชื่อนี้อีก ในชื่อมีตัวอักษรคำว่าไม้สี่ตัว ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงโดนเผาเกรียมขนาดนี้” ต่อไปก็คือกู่เหอ “ยังมีผู้จับกุมอีก สงสัยจะไม่ต่างจากยมทูต” ศพทั้งสองถูกโยนลงไปแล้ว นักพรตเฒ่าจึงชี้ไปที่เดดพูล “เอาดินกลบ!” เดดพูลรีบกลบดินทันที
หลังจากกลบดินเต็มแล้ว นักพรตเฒ่าจึงมองหาเศษหญ้าและวัชพืชแล้วทิ้งลงไป พยายามปิดชั้นดินที่มีร่องรอยการถูกขุดดิน เมื่อทำเสร็จแล้วนักพรตเฒ่ากับเดดพูลจึงกลับพร้อมกัน
หลังจากผ่านไปประมาณสิบห้านาที ชั้นดินที่เพิ่งโดนกลบถูกเขี่ยออก มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา จากนั้นพยายามใช้แรงขยับดิ้นอยู่นาน แล้วชั้นดินจึงถูกเขี่ยออกทั้งหมด กู่เหอที่ถูกดินโคลนฝังเต็มหน้าอกได้คลานออกมาจากข้างใน
ร่างกายของกู่เหอแข็งทื่อเล็กน้อย แต่สายตากลับชัดเจนอย่างเห็นได้ชัด เขามองท้องฟ้าแล้วหอบหายใจไม่หยุด “และแล้วก็เดินไปตามทางของเขาโดยไม่รู้ตัว”
ผู้จับกุมกู่เหอรู้สึกเศร้า ตัวเองเป็นผู้จับกุมแต่กลับล้มหน้าคะมำแบบนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาใช้วิชาหายใจแบบเต่าและผนึกลมหายใจของจิตวิญญาณเอาไว้ คาดว่ายมทูตทงเฉิงคนนั้นอาจจะลงมือกับเขาจริงๆ
ควรทราบว่าสมุดยมทูตของเขาถูกอีกฝ่ายยึดไปแล้ว กู่เหอกัดฟันคลานขึ้นมา เขาไม่กล้าทำเหมือนเจิ้งเฉียงที่บอกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่กล้าเดิมพันว่าคนคนนั้นจะใจอ่อน เห็นใจพวกเดียวกัน
นอกจากนี้ตัวเขาก็ไม่มีน้ำใจอะไร เพราะว่าตัวเขาติดกับไปก่อนหน้านั้น จึงพายมทูตสองสามคนกระโดดลงหลุมไปพร้อมกันในครั้งนี้ ไม่แน่พวกเขาอาจจะเกลียดเขามากก็เป็นได้
ความสัมพันธ์ระหว่างยมทูตก็คือ ถ้ามีผลประโยชน์ก็ไปด้วยกัน ถ้าคุณป่วยพวกเราก็จัดการคุณ เรียบง่ายและตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก
“คนชาติชั่ว โทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ก็ยึดไปด้วย” กู่เหอสบถด่าหนึ่งที เขาในตอนนี้ขนาดจะยืนยังต้องฝืน และบาดแผลที่หน้าอกของเขายังเป็นรูใหญ่มาก แต่ไม่สามารถนำตัวส่งโรงพยาบาลได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดโดนจับส่งไปผ่าตัดในห้องวิจัย
ทันใดนั้นเขาจึงใช้สองมือและสองขาคลานขึ้นมา เขาต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน
“โอ๊ยๆๆๆ!!!” เสียงของนักพรตเฒ่าดังมาจากข้างหลังของกู่เหอ กู่เหอตัวนิ่งทื่อ หันหน้ามองไปทางนักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างหลัง เขามาได้อย่างไร
“ตามหลักการสร้างละครน้ำเน่า การฝังคนเป็นๆ ถ้าหากเกิดเรื่อมหัศจรรย์ขึ้นมา คนที่ถูกฝังทั้งเป็นจะต้องหาวิธีให้ตัวเองคลานออกมาน่ะสิ” นักพรตเฒ่าบิดสะโพกของตัวเอง “เจ้าดูสิ ถูกข้าพบเข้าจนได้”
เดดพูลก็ปรากฏตัวออกมาจากอีกด้านหนึ่ง หันไปทางกู่เหอแล้วเลียปากของตัวเอง
“ฉันเป็นผู้จับกุม พวกแกคิดจะทำอะไร” กู่เหอแสร้งทำเป็นถามอย่างใจเย็น
“เป็นผู้จับกุมเก่งนักเหรอ ข้าเป็นไท่ซานฝู่จวินกลับชาติมาเกิด เจ้าเชื่อไหม” นักพรตเฒ่าหัวเราะ ‘ฮิๆ’ จากนั้นชี้ไปที่เดดพูล “เถ้าแก่มีคำสั่ง ฆ่าเขาเสีย”
นักพรตเฒ่าเป็นคนธรรมดา อย่ามองว่าร่างกายของเขาในตอนนี้ดูแข็งแรงสดใสและยังไปหาสาวๆ ได้ไม่เว้นแต่ละวัน ทว่าช้าเร็วต้องมีสักวันที่ต้องลงนรก ดังนั้นเรื่องแบบนี้มอบให้เดดพูลจัดการถึงจะเหมาะสมที่สุด อย่างไรเสียก็ไม่มีจิตวิญญาณ
เดดพูลเดินไปข้างหน้า ใช้สองมือจับไหล่และแขนของกู่เหอ ตอนนี้กู่เหออ่อนแอเป็นอย่างมากถึงมากที่สุด มิฉะนั้นเขาคงไม่แสร้งตายต่อหน้าโจวเจ๋อ
“เขารู้ได้ยังไง” กู่เหอตอนนี้ยังคงถามอยู่
“อือฮึ เถ้าแก่ส่งข้อความมาหาข้า บอกว่าเจ้ายังไม่ตาย” นักพรตเฒ่ายักไหล่ “ส่วนรายละเอียดว่าทำไมเถ้าแก่ถึงรู้ว่าเจ้ายังไม่ตาย ข้าพูดไม่ถูก”
ทันใดนั้นกู่เหอจึงนึกออกว่าเป็นเพราะสมุดยมทูต หลังจากเจ้าของสมุดยมทูตตายแล้ว สมุดยมทูตจะกลายเป็นสมุดที่อยู่ในระดับต่ำที่สุด ถึงแม้จะเป็นผู้พิพากษาก็เป็นเช่นนี้
ไอ้หมอนั่นเก็บสมุดยมทูตของเขาไปแล้ว น่าจะรู้ว่าสมุดของเขายังระบุว่าเป็น ‘ผู้จับกุม’ ดังนั้นจึงสงสัยว่าเขายังไม่ตาย
“โทรไปหาเถ้าแก่ของพวกแก บอกว่าฉันมีเรื่องอยากพูดกับเขา บอกเขาว่า ถ้าเขาฆ่าฉัน ก็จะได้แค่สมุดยมทูตธรรมดา แต่ถ้าหากไม่ฆ่าฉัน ฉันจะให้…”
“ฆ่า” นักพรตเฒ่าขี้เกียจเสวนากับท่านผู้จับกุมแล้ว และเขารู้สึกว่าเถ้าแก่ก็ขี้เกียจฟังเหมือนกัน จึงสั่งให้เดดพูลลงมือฆ่าคนทันที ขณะเดียวกันได้พูดเตือนว่า “อย่าลืมกินดวงจิตของเขาด้วย อย่าให้เขาลงนรกไปได้”
เดดพูลออกแรงทันที เตรียมจะหักคอของกู่เหอ แต่คอของกู่เหอกลับขยายใหญ่ในพริบตา จากนั้นพ่นไฟออกมาจากในลำคอของเขา ไฟไหม้ที่หน้าของเดดพูลอย่างจัง เขาปล่อยมือออกอย่างด่วนจี๋ แล้วกระโดดด้วยความทรมานสุดขีด อันที่จริงเปลวไฟนี้ไม่ได้มีผลต่อการทำร้ายเดดพูลมากเท่าไร ถึงอย่างไรกู่เหอก็เหมือนไฟที่ใกล้มอดแล้ว แต่เดดพูลไม่กลัวอย่างอื่น เขากลัวเพียงแค่ไฟ!
ส่วนลึกสุดในใจของเขา มีความหวาดกลัวต่อไฟอย่างลึกซึ้ง! เพราะชาติที่แล้วเขาเป็นบาทหลวงญี่ปุ่น ซึ่งโดนโจวเจ๋อใช้น้ำมันเผาทั้งเป็นจนเกือบนำอัฐิมาคลุกข้าวกิน
นักพรตเฒ่าเห็นฉากนี้ จึงรีบหยิบยันต์กระดาษออกมาหนึ่งใบ ครั้งนี้เขาไม่ได้หยิบออกมาจากเป้ากางเกง เพราะนักพรตเฒ่ารู้ดีว่า ยันต์กระดาษที่อยู่ในเป้ากางเกงของตัวเองถ้าหากแปะบนตัวของเดดพูล ยิ่งจะทำให้เดดพูลตายเร็ว
สวี่ชิงหล่างช่วงนี้หัดวาดยันต์กระดาษมากมายด้วยความลำบาก ถึงแม้ยันต์กระดาษเหล่านี้จะมีพลังไม่เยอะ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง
นักพรตเฒ่าหยิบยันต์กระดาษที่วาดโดยสวี่ชิงหล่างออกมา ยันต์กระดาษนี้เป็นผลงานที่ล้มเหลว ได้ยินว่าเป็นยันต์ธาตุน้ำ สามารถนำมารดน้ำดอกไม้ได้เท่านั้น
“มังกรวารี!” นักพรตเฒ่าตั้งท่า กัดปลายนิ้วทาเลือดไปบนยันต์กระดาษ ขณะเดียวกันได้เหลือบตามองหนึ่งที เมื่อเห็นกู่เหอที่เพิ่งพ่นไฟออกมานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เขาจึงวางใจแล้วช่วยดับไฟให้เดดพูลก่อน
‘ซ่า!’ เขาสาดน้ำประมาณครึ่งกะละมังออกมา
“…” นักพรตเฒ่า
แม่งเอ๊ยตั้งชื่อได้อลังการมาก แต่ประสิทธิภาพของเจ้าอย่าหลอกข้าได้ไหม
หากสวี่ชิงหล่างอยู่ตรงหน้านักพรตเฒ่าในตอนนี้ นักพรตเฒ่าอยากจะเข้าไปซัดเขาโดยตรง เพราะถึงแม้จะเป็นผลงานที่ล้มเหลว ทว่าสวี่ชิงหล่างไม่ได้อธิบายกับนักพรตเฒ่าอย่างชัดเจน แต่พูดว่าถ้าหากนักพรตเฒ่าใช้คาถาถูกต้องเหมาะสม ใช้เลือดของตัวเอง จะสามารถเรียกน้ำออกมาโจมตีได้ น้ำแค่ครึ่งกะละมัง คุณยังกล้าเรียกว่ามังกรวารี
ครั้งนี้ยังดีที่นักพรตเฒ่าค้นพบได้ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นถ้าหากวันหลังเจอเหตุการณ์อะไรแล้วต้องใช้ยันต์กระดาษนี้ เขาคงได้ตายไปพร้อมกับความอึดอัดใจน่าดู! แม่งเอ๊ย อย่ารีบร้อนฆ่าข้า ขอให้ข้าสาดน้ำน้อยๆ นี้ใส่เจ้าก่อนได้ไหม รอให้ข้าสาดน้ำหมดแล้วเจ้าค่อยฆ่าข้าต่อ
โชคดีที่กู่เหอน่าจะหมดแรงแล้วจริงๆ หลังจากไฟลุกโชนพักหนึ่งก็ดับไป เมื่อไม่มีไฟ เดดพูลจึงคลานขึ้นมาทันที ถึงแม้ตำแหน่งที่โดนเผาไหม้จะเยอะ แต่สำหรับเดดพูลแล้วไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เวลานี้ตอนนี้เริ่มมีเนื้องอกขึ้นมาใหม่แทนที่ผิวหนังที่ไหม้เกรียมแล้ว พลังชีวิตของเขาน่ากลัวอย่างยิ่ง!
ตอนนี้เดดพูลไม่มีอะไรต้องลังเลอีก เขาอ้าปากแล้วกลืนร่างของกู่เหอเข้าไปโดยตรง! เขากินอย่างบ้าระห่ำโดยไม่อ้อมค้อม!
ในเมื่อคุณกล้าพ่นไฟเผาฉัน ฉันก็จะกินคุณ! ‘สวบๆๆ!!!!’ ร่างของกู่เหอมีแสงสีฟ้ากระจายออกมาไม่หยุด แต่ถูกเดดพูลสูดเข้าไปในปากเรียบร้อย นั่นคือดวงวิญญาณที่เปราะบางของกู่เหอ นักพรตเฒ่าจ้องมองอยู่ข้างๆ เขามักจะรู้สึกว่าเดดพูลในตอนนี้ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
เมื่อก่อนแค่กินยุงและแมลงไม่มีอะไรมากนัก ถือเสียว่าเป็นยากันยุงตามธรรมชาติ แต่ครั้งนี้ถ้าหากวันหลังกินคนแล้วติดใจ ต่อไปจะเลี้ยงเขาอย่างไร เรื่องนี้ต้องกลับไปรายงานเถ้าแก่
เขารอให้เดดพูลกินกู่เหอจนเหลือแค่ซากศพ วิญญาณโดนกินเรียบร้อยแล้ว นักพรตเฒ่าจึงตบมือด้วยความพึงพอใจ เก็บซากศพไปฝังอีกครั้ง จากนั้นนักพรตเฒ่ากับเดดพูลจึงเดินออกมาพร้อมกัน
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป นักพรตเฒ่ากับเดดพูลวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่อยู่แต่ไกล ทั้งสองคนย้อนกลับมาจัดการศัตรูอีกครั้ง! เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ทั้งสองคนจึงกลับมา
รอจนใกล้ฟ้าสาง นักพรตเฒ่ากับเดดพูลจึงวิ่งกลับมา แล้วกลับไปโจมตีศัตรูอีกครั้ง! ดินโคลนยังอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครขุดขึ้นมา
‘ฮู่ว…’ นักพรตเฒ่าถอนหายใจ สงสัยครั้งนี้น่าจะตายแล้วจริงๆ
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา เพื่อความปลอดภัย นักพรตเฒ่าจึงโทรหาเถ้าแก่ เพื่อรอคำยืนยันจากโจวเจ๋อ
เพราะว่าสมุดยมทูตของกู่เหอกลายเป็นสมุดยมทูตระดับต่ำที่สุดแล้ว การตัดสินของนรกไม่ผิดแน่นอน โจวเจ๋อจึงสั่งให้นักพรตเฒ่ากับเดดพูลรีบกลับมา
“โอเคๆ กลับบ้านนอน แล้วก็เจ้า กลับไปแปรงฟันอาบน้ำแล้วค่อยนอนนะ แปรงฟันหลายรอบหน่อย” นักพรตเฒ่าเตือนเดดพูล
เขากับเดดพูลนอนห้องเดียวกัน แต่รับไม่ได้ถ้าตื่นมาแล้วได้กลิ่นคาวเลือดเต็มห้อง เดดพูลพยักหน้า เดินตามหลังนักพรตเฒ่า
พระอาทิตย์ขึ้นส่องแสงสว่างจ้า ส่องสะท้อนให้เห็นคราบเลือดที่ติดอยู่ตามซอกฟันของเดดพูล ท่ามกลางแสงที่ส่องเรืองรอง เดดพูลเลียซอกฟันของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดูดเนื้อกับคราบเลือดเข้าไปในปาก เขารู้สึกว่ารสชาตินี้หอมหวานเป็นพิเศษ ยิ่งทำให้คนหวนคิดถึง ถ้าหากไม่ใช่เพราะนักพรตเฒ่าขอให้เขารีบกลับทันที เขาอยากจะกลับไปขุดศพของกู่เหอออกมาอีกครั้งแล้วกินอีกหนึ่งรอบ เพราะมันอร่อยมากจริงๆ
…………………………………………………………………………
