ตอนที่ 374 ผู้ชายมีแต่หลอกลวง!
ห้องนอนหลักบนชั้นสองของร้านหนังสือ บนเตียงไม่ได้ปูด้วยเสื่อเย็น ด้านล่างเป็นฟูกที่อ่อนนุ่ม ปูด้วยผ้าปูเตียงสีเข้ม หมอนก็ค่อนข้างหนา เตียงในห้องนอนของคนอื่นส่วนใหญ่จะปูด้วยเสื่อเย็น แต่ภายในห้องนี้ไม่จำเป็น
ไป๋อิงอิงกับสาวน้อยโลลิสองคนนอนอยู่บนเตียง สาวน้อยโลลินอนหลับอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากโจวเจ๋อกลับมาตอนดึก ไป๋อิงอิงก็ลงไปปรนนิบัติรับใช้อยู่พักหนึ่ง เป็นผลทำให้สาวน้อยโลลิต้องตื่นขึ้นมา
ความรู้สึกเมื่อโดนปลุกขึ้นมาขณะนอนหลับสนิท ช่างทรมานจริงๆ แต่เธอก็บ่นไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรเธอก็มาขอนอนฟรีๆ จึงไม่มีสิทธิ์มีเสียง
ไป๋อิงอิงใส่ชุดนอนสายเดี่ยวสีเงิน มีเพียงผู้หญิงที่หุ่นดีมีหน้าอกและสะโพกเท่านั้นถึงจะใส่ชุดนอนประเภทนี้ได้ ส่วนสาวน้อยโลลิใส่ชุดนอนสีแดง จ้องมองเพดานด้วยความโกรธ
“ผีดิบโง่ เขาเพิ่งจะกลับมา จะต้องไปหาผู้หญิงข้างนอกแน่นอน!” พอเธออารมณ์ไม่ดีก็พูดใส่ไฟเถ้าแก่โจว แน่นอนว่าถ้าหากอารมณ์ดี ก็สามารถพูดใส่ไฟเถ้าแก่โจวได้เช่นกัน
“อืม” ไป๋อิงอิงไม่สนใจเลยสักนิด
สาวน้อยโลลิใช้สองมือกอดแขนของไป๋อิงอิงอย่างแน่น เขย่งปลายเท้าถูไปมาบนต้นขาของไป๋อิงอิงไม่หยุด พูดจริงๆ นะ ร่างกายของผีดิบสาวตัวนี้ละเอียดนุ่มเป็นอย่างมาก กอดแล้วสบายชะมัด
ดังนั้นทุกคืนหลังจากทุกคนนอนหลับแล้ว สาวน้อยโลลิกับโจวเจ๋อจึงแย่งกันกอดไป๋อิงอิง แต่เสียดายที่ตัวเองตัวเล็ก ตัวเองกับไป๋อิงอิงจึงถูกเถ้าแก่คนนั้นกอดแทน
“ผีดิบโง่ ผู้ชายมีแต่หลอกลวงทั้งนั้น เชื่อถือไม่ได้!”
“อืม”
“เจ้าดูเขาสิ ผ่าตัดนานขนาดนี้ เขาจะต้องผ่าตัดเสร็จนานแล้วแน่นอน แล้วก็จีบพยาบาลสาวที่อยู่ร้านขายยาข้างๆ ไม่แน่เขาอาจจะให้เธอใส่ชุดพยาบาลอยู่ในห้องผ่าตัด…” เมื่อคิดแล้วสาวน้อยโลลิจึงพูดเสริม “และต้องสั่งให้พยาบาลใส่ถุงน่องด้วยแน่นอน! ผู้ชายเจ้าชู้จะชอบถุงน่องกันเป็นส่วนใหญ่”
ไป๋อิงอิงมองสาวน้อยโลลิด้วยความแปลกใจอยู่บ้าง อาจจะเป็นเพราะสาวน้อยโลลิถ้าไม่มีธุระก็ไม่ค่อยออกจากร้านหนังสือ เธอจึงไม่เคยเห็นคนในร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ แต่ไป๋อิงอิงเคยเห็นแล้ว เพราะตอนที่ร้านขายยาเปิดกิจการ ร้านข้างๆ ได้ส่งคนเอาของขวัญมาให้ ไป๋อิงอิงเป็นตัวแทนของร้านหนังสือเอากระเช้าดอกไม้ไปมอบให้ และไปนั่งที่นั่นสักพัก
ถึงอย่างไรก็เป็นกิจการของเถ้าแก่ตัวเอง ถึงแม้จะพูดว่าภรรยาในนามมอบเป็นของขวัญให้เถ้าแก่ก็ตาม แต่ในเมื่อแขวนป้ายคำว่า ‘โจว’ แล้ว ไป๋อิงอิงรู้สึกว่าตัวเองมีหน้าที่ต้องดูแลร้านขายยาแทนเถ้าแก่เช่นกัน ไป๋อิงอิงที่มองตัวเองเป็นภรรยาในอนาคตจึงใจกว้างพอสมควร!
และด้วยเหตุนี้ พยาบาลสองคนที่ร้านขายยาคนหนึ่งชื่อฟางฟาง อีกคนหนึ่งชื่อเสี่ยวเฉ่า ไป๋อิงอิงจึงรู้จักทุกคน
ฟางฟางมีรูปร่างใหญ่ รูปร่างคล้ายนักกีฬาซูโม่ญี่ปุ่นแบบนั้น ส่วนเสี่ยวเฉ่ามีรูปร่างผอมแห้งมาก ข้างหน้าก็แบนข้างหลังก็แบนเหมือนเสาไม้ไผ่
เถ้าแก่จะเล่นชุดยูนิฟอร์มกับพวกเธอในห้องผ่าตัดทีละคนเหรอ ไป๋อิงอิงตกอยู่ในห้วงความคิด รสนิยมของเถ้าแก่ไม่น่าจะน่ากลัวขนาดนี้!
“คนเจ้าชู้ก็เป็นแบบนี้ ในสายตาของเขา ภรรยาทำร้านขายยาแถมพยาบาลสาวให้กับเขา ก็คือแถมสาวใช้จากบ้านเดิมให้เขา สาวใช้จากบ้านเดิมในสมัยโบราณก็ต้องถูกรับเข้าบ้านมาเป็นภรรยาน้อย” สาวน้อยโลลิช่วยพูดวิเคราะห์ให้ไป๋อิงอิงอย่างละเอียด
“เพราะว่าแบบนี้จะได้ช่วยคุณผู้หญิงจับสามีอยู่หมัด ทุกคนร่วมแรงสามัคคีกัน! ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสาวใช้ที่ตัวเองพามาด้วย ถึงแม้จะถูกรับเข้าห้องไปเป็นนางบำเรอ แต่ในภายภาคหน้าหากมีนางแพศยาถูกพาเข้ามาในบ้าน จะต้องยืนอยู่บนแนวรบฝั่งเดียวกันกับคุณผู้หญิงของตัวเองแน่นอน! ใช่แล้ว ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ พยาบาลสองคนนั้นก็คือผู้หญิงของคนแซ่หลิน ถูกส่งไปประจำการเพื่อทำลายกองทัพก่อน จากนั้นวางรากฐานให้มั่นคงแล้วก็รอทัพหลวง!”
รูปร่างของผู้อำนวยการหลินผุดขึ้นมาในหัวของไป๋อิงอิง บวกกับมีฟางฟางและเสี่ยวเฉ่าอยู่ข้างกาย ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกไม่พอใจ
ผู้อำนวยการหลินหาผู้ช่วยมาสองคนหรือว่าคนโง่สองคนกันแน่
“หลินเข่อ”
“ทำไมเหรอ ผีดิบโง่”
“ข้ารู้สึกว่า สาวใช้ห้องข้าง…”
“หืม”
“แบบเจ้ายังดูเหมือนกว่า”
อารมณ์ลบของหลินเข่อ+999!!!”
ผีดิบสาวเจ้าเปลี่ยนไป เจ้ากล้าโจมตีข้า! แน่นอนว่าถึงแม้จะโกรธที่โดนเรียกว่าสาวใช้ห้องข้าง แต่ข้าก็จะไม่ลงจากเตียง!
“ไม่ว่ายังไงผู้ชายก็เป็นจอมหลอกลวงทั้งนั้น คนหลอกลวงๆ อ๊าๆๆๆๆๆๆ!!!!!” สาวน้อยโลลิซุกศีรษะอยู่ในผ้าห่มแล้วตะโกน
“คนหลอกลวง?” เวลานี้ประตูห้องนอนถูกผลักออก โจวเจ๋อเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามา “คืนนี้พวกคุณกินขาหมูเหรอ”
“เถ้าแก่ ได้เวลาพักผ่อนแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋อิงอิงรีบจัดหมอนที่อยู่ข้างตัวเธอให้เรียบร้อย และจัดผ้าปูเตียงให้เรียบ โจวเจ๋อขึ้นเตียงพร้อมกับตีสาวน้อยโลลิเล็กน้อย
สาวน้อยโลลิตัวสั่น ถูกข่มเหงมันน่าโมโหชะมัด แต่ข้าจะไม่ลงจากเตียง!!! น่าโมโหจริงๆ คนเจ้าชู้หลอกลวงอย่างเจ้า!
โจวเจ๋อนอนลงไป เขาเหนื่อยมากจริงๆ ทั้งเรื่องในมหาวิทยาลัยกับการผ่าตัดอีกสองเคส ทำให้เขาเหนื่อยจริงๆ
โจวเจ๋อนอนลงไม่นานก็ผล็อยหลับไป ไป๋อิงอิงนอนตะแคง มองใบหน้าที่นอนหลับปุ๋ยของเถ้าแก่ จากนั้นตัวเองจึงหลับตาเหมือนกัน
…
ผีดิบไม่ต้องนอนหลับ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะนอนไม่หลับ ในความเป็นจริงนั้น เมื่อสองร้อยปีก่อนหน้านั้น ไป๋อิงอิงก็นอนอยู่ในโลงศพ หลังจากผ่านไปสักระยะหนึ่ง แม่นางไป๋อาจจะมาดูเธอเป็นบางครั้ง มาพูดคุยกับเธอ แต่ไป๋อิงอิงจะอยู่ใต้ดินที่มืดสนิทคนเดียวเป็นส่วนใหญ่
ถ้าหากนอนหลับไม่เป็น ช่วงเวลาเหล่านี้คงเหลือแต่ความทรมานที่ไม่สิ้นสุด ไป๋อิงอิงรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง วันนี้หลังจากที่ตัวเองนอนหลับแล้ว เธอได้ฝันอย่างหนึ่ง
เธอนอนฝันน้อยมาก เนื่องจากเธอมีจิตใจที่มั่นคง ไม่มีความว้าวุ่น ดังนั้นจึงไม่นอนฝันตอนกลางคืน และด้วยเหตุนี้ การนอนหลับแล้วฝันจึงเป็นเรื่องที่ธรรมดามากของมนุษย์ พอตื่นมาแล้วลืมก็ไม่เป็นไร ทว่าสำหรับไป๋อิงอิงแล้ว อย่างน้อยในช่วงสองร้อยปีที่ผ่านมา เธอนานๆ จะนอนแล้วฝันเหมือนคนอื่นสักครั้ง ซึ่งมากพอให้เธอหวนคิดถึงได้อีกนาน
ในความฝัน ไป๋อิงอิงใส่ชุดพิธีการสีแดง ศีรษะประดับด้วยเครื่องเงินและเครื่องทอง เธอเดินอยู่ข้างสระน้ำมองตัวเองที่อยู่ในนั้น เธอแต่งหน้าสวยงาม ซึ่งเป็นการแต่งหน้าและแต่งตัวเหมือนเจ้าสาวอย่างสิ้นเชิง ตัวเธอยังตะลึงในความงามของตัวเองเช่นกัน
ไป๋อิงอิงยืนขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า สะพานหินอ่อนสีขาวปรากฏอยู่ตรงหน้า มีทหารยืนเรียงกันเป็นแถวอยู่ตรงนั้นยืนตัวตรงหลังตรงอย่างเป็นระเบียบ
ตอนที่ไป๋อิงอิงเดินผ่าน เธอตกใจเมื่อพบว่ามีคนหน้าตาเหมือนเดดพูลอยู่รวมกับพวกทหารด้วย หรือจะพูดให้ถูกต้องเขาก็คือเดดพูล
ไป๋อิงอิงโบกมือทักทายเดดพูล แต่เดดพูลกลับไม่สนใจ เหมือนไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ ข้างๆ ยังมีทหารหน้าตาเหมือนจางเยี่ยนเฟิง ไป๋อิงอิงก็โบกมือให้เขา แต่จางเยี่ยนเฟิงก็ไม่สนใจเธอ
ไป๋อิงอิงเบ้ปาก เดินไปข้างหน้าต่อไปด้วยความสงสัย ขณะที่เธอเดินไปข้างหน้า มีนางกำนัลในวังกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามากางฉัตรให้เธอ แล้วโปรยดอกไม้สดเปิดทางให้เธอ ไป๋อิงอิงเห็นหนึ่งในนางกำนัลเหมือนสวี่ชิงหล่างและหลินหวั่นชิว ไป๋อิงอิงตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นจึงจับแก้มของตัวเอง เธออยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ได้ เธอต้องกลั้นไว้ ต้องกลั้นไว้ให้ได้!
เหอะๆๆ! ข้าน้อยจะเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน!
พวกนางกำนัลกรูเข้ามาหาฮองเฮาแล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน เธอมองพี่เลี้ยงอย่างผู้อำนวยการหลินกับสวี่ชิงหล่างที่เดินข้างหน้าตัวเอง อิงอิงรู้สึกถึงความสำเร็จและความเหนือกว่าอย่างเปี่ยมล้น!
เธอเดินไปข้างหน้าต่อ จากนั้นภาพของทหารและขุนนางคุกเข่าได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ผู้ชายที่ใส่ชุดเกราะทหารที่อยู่แถวหน้าสุดคนนั้น คือทนายอัน ทนายอันคุกเข่าถวายบังคมอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้า
ไป๋อิงอิงจึงสำรวมกิริยาเดินไปข้างหน้าต่อไป แสงแดดสว่างสดใสมีลมพัดโชยอ่อนๆ เสียงกลองดังสนั่นกับฉากที่ยิ่งใหญ่มโหฬาร ทำให้ตัวของอิงอิงรู้สึกหลงใหล
เธอเดินไปข้างหน้าต่อ มีขันทีชราคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า พาขันทีกลุ่มหนึ่งมายืนอยู่หน้าท้องพระโรง เสื้อผ้าของขันทีชราคนนี้แตกต่างจากขันทีคนอื่น ขันทีคนอื่นใส่ชุดสีฟ้าอมเทา แต่เขาใส่สีม่วง มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ขันทีธรรมดา! อย่างน้อยต้องเป็นผู้บริหารรับผิดชอบงานในพระราชวัง! และผู้บริหารงานในพระราชวังคนนี้ก็คือนักพรตเฒ่า
นักพรตเฒ่าปัดแส้ขนหางจามรี กระแอมเคลียร์ลำคอแล้วตะโกนเสียงสูงว่า “เชิญฮองเฮาเสด็จเข้าวัง!” นักพรตเฒ่าตะโกนเสร็จแล้วจึงคุกเข่าลงมา “ข้าน้อยถวายบังคมเหนียงเหนี่ยง” ไป๋อิงอิงยื่นมือ เพื่อบอกให้นักพรตเฒ่าลุกขึ้น จากนั้นไป๋อิงอิงจึงเดินเข้าไปในท้องพระโรง
ท้องพระโรงกว้างขวางโอ่อ่า เทียนสีแดงวางอยู่เต็มพื้น ประดับประดาด้วยบรรยากาศน่าเฉลิมฉลอง กลิ่นธูปหอมลอยฟุ้ง ส่งกลิ่นหอมสดชื่นชโลมจิตใจคน
ตรงกลางของท้องพระโรงมีเตียงขนาดใหญ่เตียงหนึ่ง คลุมด้วยผ้าแพรสีแดงกับม่านตาข่ายบาง ยามที่พลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดโชยมา ราวกับว่าแม้แต่ใจคนก็ถูกกระชากให้สั่นไหวไปด้วย
ผู้ชายในชุดเจ้าบ่าวคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียง แต่มีความแตกต่างจากเมื่อก่อนคือ ครั้งนี้ผู้ชายเป็นฝ่ายคลุมผ้าแพรสีแดง
“เชิญเหนียงเหนี่ยงเปิดผ้าคลุม!” นางกำนัลสาวที่อยู่ข้างๆ ยื่นคทาหรูอี้อันหนึ่งให้เธอ เพื่อใช้สำหรับเปิดผ้าแพรสีแดงที่ใช้คลุมหน้าเจ้าบ่าว
นางกำนัลหน้าตาเหมือนหลินเข่อ ตอนนี้แสดงความเคารพนอบน้อมกับเธอเป็นอย่างมาก ไป๋อิงอิงรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ ตลอดทางที่เดินผ่าน เธอเห็นเดดพูล เห็นนักพรตเฒ่า ยังเห็นทนายอัน เหล่าสวี่ และตำรวจจาง
ตอนนี้ก็เหลืออีกหนึ่งคน! เขานั่งอยู่ริมเตียง กำลังรอเธอเปิดผ้าแพรสีแดงของเขา เพื่อให้เธอได้เชยชมใบหน้าของเขา จากนั้น อืมๆๆๆ จะต้องเป็นคนหล่อแน่นอน!
ไป๋อิงอิงเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว เธอยื่นคทาหรูอี้ออกไปแล้วเปิดผ้าแพรสีแดงของผู้ชายด้วยความรอคอยอย่างยิ่ง แต่หลังจากที่เปิดผ้าแพรสีแดงแล้ว สีหน้าที่ตื่นเต้นของไป๋อิงอิงหยุดลงในพริบตา หลังจากเปิดผ้าแพรสีแดงแล้วสิ่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอเป็นเจ้าบ่าวจริงๆ แต่ศีรษะของเจ้าบ่าวที่เดิมทีซ่อนอยู่ใต้ผ้าแพรสีแดงนั้น กลับเป็นขาหมูขนาดใหญ่ชิ้นหนึ่ง!
ขาหมูชิ้นใหญ่ๆ!!! หลินเข่อ ข้าจะฆ่าเจ้า! ก่อนนอนเจ้าพูดถึงขาหมูกับข้าก่อน! ตอนนี้เถ้าแก่จึงกลายเป็นขาหมูจริงๆ!!!
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ!!!! เจ้าเอาขาหมูของข้าคืนมา ไม่ใช่ เจ้าเอาความฝันของข้าคืนมานะ!
…………………………………………………………………………
