ตอนที่ 383 วันวาเลนไทน์จีน!
“เถ้าแก่!!! แย่แล้ว!!!” นักพรตเฒ่าตะโกนเสียงแหบเสียงแห้งด้วยความตกใจกลัวสุดขีด อืม ไม่ว่าเพื่อนผู้ชายที่ปกติทั่วไปคนไหน ก็ต้องรู้สึกเศร้าและสงสารไปด้วยอย่างที่ยากจะหลีกเลี่ยง
พูดจริงๆ นะ ถึงแม้จะมีผีหรือปีศาจโผล่มา นักพรตเฒ่ายังไม่ตกใจขนาดนี้ โจวเจ๋อวิ่งเข้ามาทันที เขากวาดตามองสิ่งนั้นที่อยู่บนพื้น… จากนั้นโจวเจ๋อก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาจางเยี่ยนเฟิง
ชั่วเวลาเดียวเกิดความสั่นสะเทือนไปทั่วสถานีตำรวจทงเฉิง! เพราะ ‘สิ่งเชื่อมโยง’ นี้ บ่งบอกว่าฆาตกรคดีฆ่าหั่นศพเมื่อสิบหกปีที่แล้วได้ปรากฏตัวอีกครั้ง!
ถ้าหากพูดว่าการตายของหญิงชรา เป็นแค่การปกปิดกึ่งกลบเกลื่อน ทำให้ยากจะคาดเดา ตอนนี้นักพรตเฒ่าเจอ ‘สิ่งเชื่อมโยง’ แล้ว ซึ่งส่อเค้าว่าเป็นการกลับมาของคนคนนั้นอย่างเป็นทางการ
…
“เขากำลังท้าทายใช่ไหม” ทนายอันที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามโจวเจ๋อ ใช่แล้ว เดิมทีเขาขับรถใกล้จะถึงร้านหนังสือแล้ว แต่หลังจากกที่รับสายของโจวเจ๋อเขาต้องขับย้อนกลับมาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขาได้กินน้ำดอกพลับพลึงแดงของโจวเจ๋อแล้วและได้กินหม้อไฟไปหนึ่งมื้อ เขาจึงเกรงใจไม่กล้าชักสีหน้าให้เถ้าแก่ของตัวเอง
จากนั้นทนายอันจึงรีบกลับมาด้วยสีหน้าเอือมระอา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเชื่อมโยง…จอมหยิ่งที่นอนอยู่บนพื้น
“ผมไม่รู้” โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่ผมรู้สึกเหมือนเขากำลังแสดงอำนาจ”
เหล่าจางรีบสั่งงานลูกน้องอย่างรีบด่วน หัวหน้าและตำรวจชั้นผู้น้อยในสถานีตำรวจคนอื่นได้ถูกเกณฑ์มาที่นี่เช่นกัน กระทั่งได้รับแรงสนับสนุนจากสถานีตำรวจในเมืองที่อยู่ใกล้ๆ
ปีศาจร้ายที่ฆ่าคนเมื่อสิบหกปีก่อนปรากฏตัวอีกครั้ง ถ้าหากไม่สามารถสรุปคดีในเร็ววัน นำตัวฆาตกรมาลงโทษตามกฎหมาย เมื่อผ่านการเร่งปฏิกิริยาของสื่อมวลชนแล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่จะกลายเป็น ‘คดีฆ่าหั่นศพใหญ่หรือคดีฆาตกรรมต่อเนื่องไป๋หยิน’ ลำดับที่สอง
หากมองในแง่มุมของตำรวจ ลองคิดดูว่าถ้าหลังจากนี้มีใครจัดอันดับสิบคดีใหญ่ที่ค้างคามานานหรือคดีน่าสะพรึงกลัวในประเทศ แล้วคดีนี้ติดอยู่ในรายการจัดอันดับละก็ หมายความว่าตัวของพวกเขาเองจะโดนผูกติดกับเสาแห่งความอัปยศเช่นกัน
“รวบรวมกล้องวงจรปิด อ้อใช่ ผมรู้ว่าถนนแถวนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด ผมจึงอยากให้พวกคุณรีบทำเวลาช่วยผมหากล้องวงจรปิดตามถนนทางเข้าเขตนี้มา แล้วก็นำข้อมูลรถทั้งหมดที่อาจจะเข้าออกถนนเส้นนี้ตั้งแต่เช้าวันนี้จนถึงตอนนี้มาให้ผมด้วย จากนั้นไปขอภาพจากกล้องติดรถยนต์ของพวกเขาแต่ละคนมาให้ผม
ฆาตกรทิ้งถุงขยะมั่วซั่ว แสร้งทำเป็นเหมือนทิ้งขยะทั่วไป และยังเป็นเวลากลางวันแสกๆ มีความเป็นไปได้สูงที่กล้องติดรถยนต์ของรถยนต์ที่ขับผ่านจะบันทึกขั้นตอนการทิ้งชิ้นเนื้อของฆาตกรได้! อย่าพูดกับผมว่างานยากแค่ไหน ผมต้องการแค่ผลลัพธ์เท่านั้น ไม่ต้องบ่น ทำภารกิจไม่สำเร็จ ก็ไสหัวกลับบ้านไปเลย ทีมตำรวจไม่ต้องการพวกเหยาะแหยะขี้เมาหยำเป!” เมื่อตัดสายแล้ว จางเยี่ยนเฟิงจึงหายใจยาวด้วยความโล่งอก
โจวเจ๋อมองเหล่าจางด้วยความประหลาดใจ เพราะเขารู้สึกว่าวิธีการสืบสวนของเหล่าจาง มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นอย่างมาก แต่ดูเหมือนว่าอาจจะได้ผลเป็นพิเศษ ต้องขอบคุณพวกมิจฉาชีพที่วิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหายที่นับวันยิ่งเติบโตในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และต้องขอบคุณที่ขาดข้อกฎหมายที่เกี่ยวข้องรวมทั้งการไม่รับผิดชอบและไม่ยอมประณีประนอม เป็นผลทำให้กล้องติดรถยนต์ถือเป็นอุปกรณ์มาตรฐานที่ต้องมีติดรถยนต์ ตอนนี้เหล่าจางอยากอาศัยมันค้นหาภาพตอนที่ฆาตกรทิ้งขยะ ถือว่าเป็นแนวคิดที่แปลกใหม่
จากนั้นเหล่าจางก็เดินเข้ามา ตอนนี้เขาหายใจเร็วและร้อนใจเป็นอย่างมาก กระทั่งตบไหล่ของทนายอัน ชี้ไปที่สิ่งเชื่อมโยงที่อยู่ตรงหน้าแล้วถามว่า “อันนี้ คุณพอมีวิธีไหม”
ทนายอันมองตำรวจจางด้วยสีหน้า ‘สมองคุณมีปัญหาเหรอ’
“ขอโทษนะครับ อาศัยสิ่งเชื่อมโยงนี้แค่อย่างเดียวเพื่อจะดึงข้อมูลที่มีประโยชน์หรือทำอะไร กำลังของผมก็มีจำกัด ทำไม่ได้ครับ เว้นเสียแต่ว่าเอาศพที่มีสภาพสมบูรณ์มาให้ผม แต่คุณลองถามเถ้าแก่ได้ เมื่อก่อนเขาเป็นศัลยแพทย์ ช่วงแรกๆ ไม่มีอะไรทำก็ถูกส่งไปขลิบหนังหุ้มปลายอวัยวะเพศชาย คุณลองถามเขาดูว่าจะวิเคราะห์ส่วนสูงและน้ำหนักของคนจากขนาดของสิ่งเชื่อมโยงนี้ได้อย่างไร ใช้หลักการเดียวกันกับการวิเคราะห์ขนาดของมือและเท้านั่นแหละ”
“ผลการตรวจสอบก่อนหน้านั้นออกมาหรือยัง” โจวเจ๋อถาม ขณะเดียวกันโจวเจ๋อก็มองข้ามหัวข้อแปลกประหลาดที่ทนายอันคิดเมื่อครู่
จางเยี่ยนเฟิงพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมา เขารีบค้นข้อมูลบางส่วนที่ถ่ายภาพเก็บไว้ในโทรศัพท์แล้วพูดทันที “ลูกชายของหญิงชราปีนี้อายุสี่สิบกว่าปี เป็นผู้ชายวัยกลางคนตัวใหญ่มาก หลานชายของหญิงชราปีนี้เพิ่งจะสิบปี และปัจจุบันไม่พบเหตุจูงใจในการก่อคดีของลูกชายเธอ ลูกชายของเธอมีหลักฐานชัดเจนว่าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ”
จากการคาดเดาของเหล่าจางก่อนหน้านี้ หญิงชรายอมให้คนคนนั้นซ้อนท้ายรถสามล้อของเธอ แสดงว่าต้องเป็นคนรู้จักแถมยังกลับบ้านด้วยกัน จึงมีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นญาติ
แต่ผลปรากฏว่าในแวดวงความสัมพันธ์ของเธอ ไม่มีเป้าหมายที่เข้าเงื่อนไขเป็นการชั่วคราว อย่างน้อยดูจากตอนนี้ ลูกชายของเธอไม่น่าจะใช่ฆาตกร
เหล่าจางยื่นมือชี้ไปที่อพาร์ตเมนต์เก่าสองตึกที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า “เพราะว่าพบชิ้นส่วนศพชิ้นใหม่ ก่อนหน้านั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับหน้าที่สอบถามที่นี่ถูกเรียกให้ไปรักษาสภาพแวดล้อมและหลักฐานในที่เกิดเหตุโดยตรง เป็นผลทำให้การสืบสวนของที่นี่ยังดำเนินการไม่เสร็จ
แต่คนที่อาศัยอยู่ที่นี่สิบหกปีกลับมีอยู่ไม่น้อย แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นคนชรา และมีผู้เช่าในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา คนงานหลายคนที่มาทำงานในทงเฉิงเข้ามาเช่าที่นี่มากมาย อัตราการเข้าพักสูง สัดส่วนของคนงานก็ค่อนข้างซับซ้อนตอนนี้ตำรวจมีกำลังจำกัด จึงต้องรวมพลังพุ่งความสนใจมาที่ชิ้นส่วนศพนี้ก่อน ทำให้ต้องหยุดการตรวจสอบอพาร์ตเมนต์เก่าทั้งสองตึกเป็นการชั่วคราว”
ตอนที่ทำคดี วิธีที่เอาคนจำนวนมากมางมเข็มในหาสมุทร มักจะใช้เมื่อไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ โจวเจ๋อพยักหน้าเพื่อแสดงตัวว่าเข้าใจ แต่ไม่รู้เป็นอะไร สายตาของเถ้าแก่โจวมองไปบนอพาร์ตเมนต์นี้อีกครั้ง เขามักจะรู้สึกว่าตอนนี้มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาจากด้านบน
คนร้ายฆ่าหญิงชราเพื่อกระตุ้นความสงสัยอยากรู้ของตำรวจเกี่ยวกับคดีเมื่อสิบหกปีก่อน จากนั้นโยนชิ้นส่วนศพในสถานที่เดิมเหมือนเมื่อสิบหกปีก่อนอย่างเปิดเผย นอกจากนี้ส่วนที่เขาโยนทิ้ง สามารถแทนทัศนคติของเขาได้หรือไม่
ถ้าหากตอนนี้ตัวเองเป็นฆาตกร คาดว่าคงอยู่ในสถานที่ที่มองเห็นชัดเจน ถือถ้วยกาแฟพร้อมกับมองทีมตำรวจร้อนใจกับสิ่งเชื่อมโยงที่เขาเหวี่ยงออกไป แล้วก็จิบกาแฟไปด้วยใช่ไหม
“เหล่าอัน” โจวเจ๋อเรียกเขา
“ว่าไง เถ้าแก่”
“ขึ้นไปดูอพาร์ตเมนต์ข้างหน้ากับผม”
“โอเค เถ้าแก่”
…
“เหอะๆ” ช่องว่างของผ้าม่านถูกปิด ด้านล่างมีตำรวจเยอะจริงๆ ชายชราผมขาวทั่วศีรษะคนหนึ่งถือถ้วยชาเก๋ากี้อยู่ในมือแล้วดื่มสองที
เขาแก่แล้วและยังขาเป๋ข้างหนึ่ง ถึงแม้เขาไม่ยอมใช้ไม้เท้ามาตลอด แต่ไม่ว่าจะเดินหรือขึ้นลงบันไดล้วนลำบากยากเย็น และที่น่าเจ็บปวดที่สุดคือ เขาอาศัยอยู่ชั้นหก และตึกเก่าแห่งนี้ก็ไม่มีลิฟต์
ลูกชายและลูกสาวของเขาได้แต่งงานออกเรือนไปนานแล้ว ตัวเขาเองยังพอมีเงินเกษียณ จึงไม่ต้องคอยมองสีหน้าของลูกชายและลูกสาว แน่นอนว่าลูกชายกับลูกสาวก็ขี้เกียจมาเยี่ยมพ่อนิสัยแย่ของตัวเองเช่นกัน
“แค่กๆๆๆ…” เขาไอติดต่อกันและรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก เขารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ราวกับมีมือข้างหนึ่งกำลังบีบคอของตัวเองตลอดเวลา ถึงแม้จะไม่ได้ใช้แรงมาก แต่บีบคออยู่ตลอด
เขาพิงกำแพงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่หยุด จากนั้นจึงแอบเปิดผ้าม่านเล็กน้อย มองตำรวจที่อยู่กันเนืองแน่นบนถนนที่อยู่ข้างล่างตึก
“เร็วจริงๆ เร็วจริงๆ เลย…” ชายชราเม้มปาก เขาจำได้ตอนนั้นตัวเองโยนทิ้งตั้งครึ่งเดือนกว่า ทุกวันพอทิ้งเสร็จแล้ว ก็จะเห็นเพื่อนบ้านที่คิดว่าพวกเขาโชคดีเก็บเนื้อที่เขาทิ้งไว้กลับไปกินที่บ้าน
พวกเขากินอย่างเอร็ดอร่อยจนปากมันแผลบ และยังมาเล่นหมากรุกกับเขา แถมยังแอบบอกว่าช่วงนี้พวกเขาดวงดีมาก จากนั้นเขารู้สึกไม่พอใจที่เห็นพวกเขาดีใจ จึงทิ้งเต้านมออกมา คนนั้นที่นั่งเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเขา ถึงกับอาเจียนออกมาหนึ่งสัปดาห์และกินข้าวไม่ลง
เขายิ้ม แต่ก็รู้สึกสนุกมาก แค่ตัวเองโยนเหยื่อมั่วซั่วเท่านั้น พวกตำรวจก็รีบตามมาเหมือนสุนัข เหอะๆ สนุกดี น่าสนุกจริงๆ
ชายชราเดินกะเผลกถือถ้วยน้ำชาเดินเข้าไปในห้อง เขาผลักประตูห้องด้านใน มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง เธอตายแล้ว แต่เนื่องจากเพิ่งตายบวกกับภายในห้องเปิดแอร์อุณหภูมิต่ำมาก ดังนั้นศพจึงไม่ส่งกลิ่นเหม็นออกไป
ชายชรารูปร่างผอมแห้งคลานขึ้นเตียง เขานอนข้างๆ ศพของผู้หญิงแต่ไม่ได้ทำอนาจารกับศพของผู้หญิงแต่อย่างใด เขาแค่นอนอย่างเงียบๆ เขานอนอยู่ประมาณสิบห้านาทีแล้วจึงลืมตา และคลานลงจากเตียงช้าๆ
เขาเดินขาเป๋มาที่ริมหน้าต่าง แล้วมองด้านนอกหนึ่งที พวกตำรวจยังอยู่ เหอะๆ
“เสียดาย คืนนี้เธอไม่อยู่แล้ว” ชายชราเศร้าใจอย่างเห็นได้ชัด แต่รู้สึกเศร้าแค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่ช้า ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
เขาเดินไปที่ห้องน้ำ ภายในอ่างอาบน้ำของห้องน้ำมีศพผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ร่างกายของเขามีสองสามจุดที่โดนเฉือนออกไป รวมทั้งตำแหน่งตรงเป้ากางเกง “สวรรค์ ไม่มีทางให้คุณได้กินของฟรีหรอก ห้องเช่าสามร้อยหยวนต่อเดือน อย่าคิดเลยว่าความโชคดีแบบนี้จะมาหาคุณ” ชายชราเดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง เขานั่งบนโซฟาหยิบบุหรี่ยี่ห้อ ‘ต้าเฉียนเหมิน’ ออกมาหนึ่งมวนแล้วจุดบุหรี่
เขาสูบบุหรี่สองที จากนั้นยิ่งไอหนักขึ้น เขาไอไม่หยุดแต่ก็ยังสูบต่อไป แล้วเงยหน้ามองปฏิทินที่แขวนอยู่บนผนังชายชราสูบบุหรี่จนเหลือแต่ก้นบุหรี่แล้วจึงโยนทิ้ง “แค่กๆๆ” เขาดูเหมือนคนกำลังไอและกำลังหัวเราะ
“อ้าว วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์จีน” ชายชราเหยียดแขนแล้วโบกมือไปที่ห้องน้ำกับห้องที่อยู่ด้านใน “เหอะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ”
…………………………………………………………………………
