ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล

ตอนที่ 428 เคล็ดวิชาฝีปากพลิ้วของเถ้าแก่โจว!

“เหล่าอัน นี่มันเป็นญาติโกโหติกาของคุณใช่ไหมเนี่ย”

“ผมจะไปถามใครล่ะครับ”

ตอนนี้ทนายอันเองก็สับสนเช่นเดียวกัน ‘บทร่ายคาถา’ ที่อีกฝ่ายใช้ร่ายเมื่อสักครู่นี้เหมือนกับของเขาเปี๊ยบเลย แม้กระทั่งวิธีการร่ายคาถาที่ใช้ก็เหมือนกันทุกประการ แต่นี่มันน่าจะเป็นการใช้คาถาตามความเคยชินของผู้ตรวจสอบ

โดยทั่วไปแล้ว ยมทูตที่มีความจริงจังและเข้มงวด อย่างเช่นสาวน้อยโลลิจะใช้ ‘ยมโลกย่อมมีกฎระเบียบ ข้ามสู่แดนน้ำพุเหลือง’ อันที่จริงมันยังเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกสถานะอย่างหนึ่งด้วย เป็นเครื่องหมายภารกิจและความรับผิดชอบของพวกยมทูต

แต่ ‘กฎแห่งความตายไร้ความปรานี’ ของผู้ตรวจสอบกลับก้าวกระโดดไกลไปอีกขั้น สถานะและตัวตนของพวกเขาไม่ใช่ชนชั้นล่างสุดของยมโลกอีกต่อไป มีสิทธิ์ในการพูดระดับหนึ่ง คนตายทั้งหมดรวมไปถึงผู้จับกุมและยมทูตชั้นต่ำล้วนต้องเคารพและปฏิบัติตามกฎของยมโลก การตรวจตรารอบทิศและการปราบปรามเป็นหน้าที่ของผู้ตรวจสอบ

จริงๆ แล้วสิ่งนี้ระบุเอาไว้บนหนังสือรับรองยมทูตอย่างชัดเจน แต่ยมทูตที่ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดจริงๆ นั้นมีไม่มาก คล้ายกับตัวหนังสือคำเตือนบนฉากสีดำห้ามเด็กต่ำกว่า 18 ปีในหนังของประเทศที่เป็นเกาะ คนส่วนใหญ่แทบไม่อ่านมันด้วยซ้ำ และรีบกดเร่งความเร็วไปที่เนื้อเรื่องทันที

แต่เมื่อพูดถึงระดับของผู้ตรวจสอบนี้ ทุกคนรู้สึกว่าตำแหน่งและสถานะต่างกันอย่างสิ้นเชิง โดยธรรมชาติแล้วจะต้องวางมาดและมีคาถาสโลแกนสูงส่งอยู่บนหิ้ง โชว์ความยิ่งใหญ่ออกมา

เงาดำทั้งสองแบ่งออกเป็นสองฝั่ง เห็นได้ชัดว่าพยายามขวางทางโจวเจ๋อและคนอื่นๆ เอาไว้

โจวเจ๋อไม่แน่ใจว่าเงาดำทั้งสองเกี่ยวข้องอย่างไรกับจูเซิ่งหนานกันแน่ พวกเขามีสิทธิ์อะไรถึงช่วยเธอขนาดนี้

ตอนนี้ย่อมไม่มีเวลาให้ค่อยๆ วิเคราะห์และคาดเดาแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องจัดการมันาโดยเร็วที่สุด!

โจวเจ๋อเอื้อมมือไปล้วงปากกาในกระเป๋ากางเกงโดยสัญชาตญาณ

เขากัดฟันและยังลังเลใจอยู่บ้าง แม้ว่าวิญญาณร้ายหลุดออกจากกรงจะทำให้ทงเฉิงเป็นอันตรายก็ตาม แต่ทุกคนในร้านหนังสือก็ไม่น่าจะตกอยู่ในอันตรายจนเกินไป

นักพรตเฒ่าอยู่ในสถานีตำรวจน่าจะไม่มีปัญหาใหญ่อะไร ส่วนผู้อำนวยการหลินอาจตกอยู่ในอันตรายได้ แต่ถึงอย่างไรทงเฉิงก็มีประชากรมากกว่าสามล้านคน คงจะไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกใช่ไหม

โจวเจ๋อรู้ดีว่าความคิดของเขาในตอนนี้มันเห็นแก่ตัวมาก

ผนึกของเจ้างั่งจางลงไปมากตั้งแต่ครั้งที่ใช้ไปล่าสุด หากปล่อยเจ้านั่นออกมาอีกรอบ ชีวิตของเขาอาจจะเข้าสู่สภาวะนับถอยหลังอีกครั้ง

แต่ถ้าผู้ตรวจสอบออกมาจากนรก และกล่าวโทษเขาในเรื่องพวกนี้ เขาจะหนีรอดไปได้ไหม เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ความคิดในหัวของโจวเจ๋อตีกันยุ่งเหยิงไปต่างๆ นานา

การกลัวตายเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงตอนนี้ ผู้ที่ยอมเสียสละตนเองเพื่อผู้อื่นจะต้องยิ่งใหญ่เกรียงไกรเสมอ แต่โจวเจ๋อกลับคิดว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่อะไร

“หลินเข่อช่วยผมหน่อย เถ้าแก่คุณหาจังหวะออกไปตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ!”

คอทนายอันเอียงเล็กน้อยและกัดฟันไว้ ราวกับว่าเขากำลังอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดรุนแรง วินาทีต่อมาเลือดเนื้อทั้งแขนซ้ายของเขาเริ่มสลายไป กระดูกแขนอันเปลือยเปล่าดุจดังหินหยกเผยให้เห็นถึงความสวยงามแปลกตาอย่างมาก

“ฉันไม่รู้ว่าพวกแกเป็นตัวอะไรกันแน่ บางทีพวกแกอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ตรวจสอบ แต่พวกแกทั้งคู่ไม่ใช่ผู้ตรวจสอบแน่ๆ! ในตอนนั้นฉันเองก็เคยเป็นผู้ตรวจสอบเหมือนกันโว้ย!”

ทนายอันพุ่งเข้าไป แขนกระดูกตรงไปคว้าหมับที่คอของหนึ่งในเงาดำ เงาดำคิดจะหายตัวหนี แต่ลิ้นของสาวน้อยโลลิกลับขวางมันไว้ได้ทันควัน และใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นมันก็ถูกทนายอันจับเอาไว้ได้ แขนของทนายอันล็อกตัวเงาดำไว้แน่น ทำให้มันหนีออกไปไหนไม่ได้ จากนั้นเขาก็ตะปบแขนลงบนพื้นทันที

ใต้ร่างของเงาดำตัวที่สองซึ่งกำลังเตรียมจะเข้าสกัดกั้นโจวเจ๋อข้อต่อแต่ละชิ้นพลันปรากฏขึ้น มันหลบหลีกได้อย่างว่องไวไม่ถูกแทงทะลุ แต่เพราะเหตุนี้ทำให้มันไม่สามารถขวางโจวเจ๋อเอาไว้ได้ กระทั่งปล่อยให้โจวเจ๋อขึ้นรถและสตาร์ทออกไปได้สำเร็จ

“ยมโลกย่อมมีกฎระเบียบ กฎแห่งความตายไร้ความปรานี ทำลาย!”

เมื่อเห็นว่าเงาดำที่ถูกเขารัดคออยู่กำลังร่ายคาถาอะไรบางอย่างอีกครั้ง ทนายอันส่งมือกระดูกของตัวเองเข้าไปที่หัวและอัดอีกฝ่ายอย่างรุนแรงทันที!

‘ปัง!’

เงาดำสั่นไหวครู่หนึ่งก่อนที่เสียงจะขาดหายไป แม้ว่าเงาดำยังไม่สลายไปอย่างสมบูรณ์ แต่กระบวนท่าที่ร่ายก่อนหน้านี้ก็ถูกขัดจังหวะไปกลางคัน สาวน้อยโลลิตวัดลิ้นที่ยังย้อมด้วยเลือดสีแดงฉานบาดตาออกมา เข้าไปพันรัดเงาดำตัวที่สองแน่น ในสถานการณ์นี้ยังคงพัวพันกันอย่างต่อเนื่อง

…

คราวนี้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหาไปทั่วเมืองอีกแล้ว จูเซิ่งหนานพาวิญญาณร้ายนับร้อยติดตามไปด้วย มันเหมือนโคมไฟดวงใหญ่ยักษ์ในคืนมืดมิด สว่างโร่จนสามารถทำให้ตาสุนัขของโจวเจ๋อบอดได้เลยทีเดียว

โจวเจ๋อขับรถไล่ล่าไปยังทิศทางนั้น ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังเคลื่อนที่ แต่ความเร็วในการเคลื่อนตัวนั้นไม่เร็วมากนัก หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงสถานการณ์ในบริเวณใกล้เคียง ดูเหมือนว่าผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดยังไม่เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่วิญญาณร้ายหลุดออกจากกรงไปทำร้ายผู้คนตามสัญชาติญาณยังไม่ปรากฏขึ้น

“เฮ้อ…งั้นก็ยังทันอยู่ ยังทันอยู่!”

โจวเจ๋อใช้มือทั้งสองข้างจับพวงมาลัยไว้แน่น ถ้าหากว่าใช้ความสามารถของตัวเองจัดการแก้ไขเรื่องนี้ได้ก็คงจะดีที่สุด เขาไม่อยากปลดผนึกอีกแล้วจริงๆ การเป็นวีรบุรุษพลีชีพเพื่อชาติมันเหนื่อยเหลือเกิน แต่เป็นชายนิรนามพลีชีพเพื่อชาติอย่างเงียบๆ นั้นเหนื่อยยิ่งกว่า

ถึงอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ที่ชาวบ้านท้องถิ่นจะสร้างอนุสาวรีย์หรือสร้างวัดให้เขา พร้อมบันทึกเอาไว้ว่า ‘วัน X เดือน X ปี X นายโจวXX ปราบปรามวิญญาณร้ายช่วยเหลือผู้คนในทงเฉิง จนเสียชีวิตไปพร้อมกับวิญญาณร้าย’

แน่ละ แม้ว่าจะสร้างอนุสาวรีย์ให้เขาจริงๆ โจวเจ๋วก็คงจะไม่ยอมเองมากกว่า

เขาไม่ใช่สามีของหญิงหม้ายที่ต้องถือพรหมจรรย์หลังจากสามีพลีชีพไปสักหน่อย จะต้องการอนุสาวรีย์มาเพื่ออะไร

อยู่ข้างหน้านี่เอง อยู่ที่โรงเรียน!

โจวเจ๋อจำได้ว่าข้างหน้านี้น่าจะเป็นโรงเรียนมัธยมทงเฉิงแห่งที่สอง

โจวเจ๋อจอดรถนอกรั้วโรงเรียน หลังจากลงรถไปแล้วก็รีบใช้พลังเล็บของตัวเองพลิกตัวข้ามรั้วไปอย่างรวดเร็ว พอเขาลงไปถึงสนามกีฬา เขามองเห็นเด็กผู้หญิงยืนเรียงรายกันอยู่ไม่ไกลจากเขานัก และด้านหน้าของเด็กผู้หญิงเหล่านั้น หรือก็คือฝั่งตรงข้ามสนามกีฬา ดูเหมือนจะเป็นตึกหอพักครู

เฮ้อ ตามทันแล้ว!

เมื่อโจวเจ๋อปรากฏตัวที่นี่ เดิมทีกลุ่มเด็กผู้หญิงที่เป็นวิญญาณร้ายเหล่านั้นกำลังจะพากันเข้าไปในหอพัก ต่างก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับโจวเจ๋ออย่างพร้อมเพรียงกัน

สีหน้าของจูเซิ่งหนานดูดุร้ายเป็นพิเศษ และจ้องมองโจวเจ๋ออย่างเย็นชา

เธอไม่น่ารักแล้ว ไม่น่ารักอีกแล้วจริงๆ ตอนนี้เธอเหมือนปีศาจที่จิตใจบิดเบี้ยว และไม่มีใครมีสิทธิ์มาติเตียนสภาพจิตใจของเธอในตอนนี้ได้ เพราะว่าถูกกลุ่มพ่อแม่สมองกลับทารุณจนกลายเป็นอย่างนี้ แต่ในตอนนี้ โจวเจ๋อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยุดความบ้าคลั่งของเธอ

“คุณอาทั้งสองในภาพวาดหยุดคุณอาหมอไว้ไม่ได้สินะคะ”

เสียงของจูเซิ่งหนานแหบแห้งเล็กน้อย ในเวลานี้เธอให้ความรู้สึกเหมือนเป็น ‘แม่เฒ่าทาริกาในแปดเทพอสูรมังกรฟ้า[1]’ อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเทียบกันแล้วโจวเจ๋อยังรู้สึกว่าสาวน้อยโลลิของเขาน่ารักกว่าเสียอีก แม้ว่าสภาพจิตใจของสาวน้อยโลลิจะเป็นหญิงสาวที่อายุมากกว่า แต่เธอก็ชอบแกล้งทำเป็นอ่อนเยาว์!

โจวเจ๋อกลืนน้ำลาย สูดหายใจเข้า สูดหายใจเข้าลึกและจัดระเบียบความคิด!

มันสร้างความลำบากใจให้โจวเจ๋อ ชาติก่อนที่เป็นหมอนั้น แม้แต่เด็กฝึกงานสาวสวยอย่างหมอหลินยังถูกโจวเจ๋อใช้งานเหมือนสุนัขฝึกหัด อย่าไปคาดหวังกับความฉลาดทางอารมณ์ของเถ้าแก่โจวมากนักเลย แต่ตอนนี้เถ้าแก่โจวกลับนึกอยากลองดูสักหน่อย ลอง ‘เคล็ดวิชาฝีปากพลิ้ว’ ของตัวเอง

เด็กน้อยน่ะ แค่ปลอบโยนและเกลี้ยกล่อมนิดๆ หน่อยๆ ก็หลอกได้ง่ายดายแล้ว

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือวิญญาณร้ายนับร้อยเหล่านี้ ยังเป็นประเภทที่ดับสลายไปแล้วยังสามารถฟื้นคืนกลับมาเป็นวิญญาณร้ายต่อได้อีก ในกรณีที่ไม่เปิดผนึกไม่ใช้สูตรโกง อาศัยความแข็งแกร่งของเถ้าแก่โจวอย่างเดียว ไม่แน่ใจจริงๆ ว่าใครจะบดขยี้ใคร

“เซิ่งหนาน หนูเป็นเด็กดี หนูเป็นเด็กน่ารัก หนูเป็นเด็กรู้ความ หนูเป็นเด็กที่เชื่อฟัง หนูเป็นเด็กที่ฉลาดมีเหตุผล หนูเป็นเด็กที่ใจดีคนหนึ่ง…”

จูเซิ่งหนานมองโจวเจ๋อ ราวกับมองไอ้บ้าสมองกลับ…คนหนึ่ง

“คุณอาหมอ คุณจะมาขวางหนูใช่ไหมคะ” จูเซิ่งหนานถาม

“เด็กดี อาเชื่อว่าพ่อแม่ของหนู ย่าของหนู พวกเขาถึงตายก็ยังไม่สาสมแก่บาปกรรม หรือต่อให้หนูฆ่าพวกเขา อาเองก็ยังคิดอยู่ในใจว่าพวกเขาสมควรได้รับการลงโทษ อาไม่โทษหนูหรอก กระทั่งอารู้สึกว่าหนูทำได้ดีอีกต่างหาก ถ้าไม่กลัวว่าจะถูกสืบเสาะ แค่อาเห็นพวกกากเดนเหล่านั้นก็อยากจะฆ่าเรียงตัว แต่อาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ถ้าพูดกันตรงๆ แล้วก็เป็นผีตนหนึ่ง หนูเองก็ดูออกนี่ ใช่ไหมล่ะ

หนูเป็นคน ไม่เป็นไรหรอก วางใจได้ คดีนี้น่ะ คุณอาตำรวจไม่ตามหาหนูหรอก ชีวิตและการเรียนต่อจากนี้ไปของหนู อาจะช่วยจัดการให้ดีไหม เด็กดี การฆ่าคนที่สมควรตายไม่ใช่เรื่องผิด แต่ถ้าหนูยังดึงดันหมกมุ่นต่อไป จนทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปตามๆ กัน ถ้าอย่างนั้นก็คงจะให้อภัยหนูไม่ได้จริงๆ แล้วนะ!”

จูเซิ่งหนานยิ้ม จากนั้นเด็กผู้หญิงที่เป็นวิญญาณร้ายนับร้อยข้างเธอก็ยิ้มตาม ในขณะเดียวกันเด็กผู้หญิงทั้งหมดก็พากันเดินไปหาโจวเจ๋อ ความกดดันจากการรวมตัวของวิญญาณร้ายนับร้อยก่อตัวขึ้น แล้วบีบเข้าไปใกล้โจวเจ๋อพร้อมกัน!

“มีคนชอบลูกชาย แต่ก็มีคนอีกมากมายชอบลูกสาวนี่นา เมื่อก่อนแม่ของอาเคยถามว่าถ้าโตขึ้นหลังจากหาภรรยาได้แล้วอยากได้ลูกชายหรือลูกสาว อาตอบไปว่าอยากได้ลูกสาว มีลูกสาวมันดีจะตาย อาจะตั้งใจทำงานและมอบทุกอย่างที่ดีที่สุดให้กับเธอ ให้เธอแต่งตัวสไตล์ตะวันตก กลายเป็นเจ้าหญิงน้อยในมือของอา มอบความรักและความห่วงใยทั้งหมดให้เธอ แน่นอนว่าหลังจากเธอโตขึ้นแล้วถ้าสามารถอยู่เป็นโสดได้ก็ยิ่งดีเลย”

หลังจากโจวเจ๋อพล่ามคำพูดเหล่านี้ จูเซิ่งหนานก็ตกตะลึง เธอเป็นเด็กคนหนึ่ง เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เธอเคยเห็นแค่ท้องฟ้าเหนือศีรษะของตัวเอง ในครอบครัวของเธอเอง คุณพ่อ คุณแม่ และคุณย่าอยากได้ลูกชายหรือหลานชายแทบตาย เพราะเหตุนี้ถึงยอมทำทุกอย่าง และสามารถทรมานเธอได้

ประกอบกับเหล่าพวกพ้องข้างกายเธอล้วนเป็นเพราะพ่อแม่อยากได้ลูกชายไม่อยากได้ลูกสาวถึงทำแท้ง ดังนั้นพวกเธอคิดกันง่ายๆ ว่า พ่อแม่ทุกคนชอบแค่ลูกชาย ไม่ชอบลูกสาวเลย

เคล็ดวิชาฝีปากพลิ้วของโจวเจ๋อชักจูงพวกเธอได้อย่างไม่คาดคิด และสั่นคลอนความเชื่อเดิมๆ ของพวกเธอ

“แต่ว่า…แต่ว่า…”

จูเซิ่งหนานตกอยู่ในความสับสน

“แต่ว่า…ทำไมครอบครัวของหนูและครอบครัวของพวกเธอกลับทำกับพวกเราอย่างนี้ล่ะ เพราะอะไรกัน”

“ป่าไม้ออกจะกว้างใหญ่ ทำไมจะไม่มีพวกเศษสวะโผล่ออกมาบ้าง ถูกไหม”

โจวเจ๋อเม้มริมฝีปาก และตีเหล็กในตอนที่มันยังร้อนต่อไป

“ไม่มีความเป็นห่วงเป็นใยจากพ่อแม่ ไม่มีการปกป้องดูแลจากครอบครัว ความรู้สึกแบบนี้น่ะ อาก็เคยผ่านมันมาแล้ว อาเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเล็กๆ เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และไม่รู้แม้แต่หน้าตาของพ่อแม่ว่าเป็นอย่างไร ดังนั้นอาก็ไม่เคยสัมผัสถึงการปกป้องดูแลของพ่อแม่เหมือนกัน อาเข้าใจความรู้สึกของพวกหนู จริงๆ นะ อาเข้าใจมันได้”

ขณะที่ร่างกายของจูเซิ่งหนานสั่นสะท้านอยู่หลายครั้ง โจวเจ๋อดีอกดีใจจากก้นบึ้ง สำเร็จแล้วใช่ไหม

แต่ในวินาทีต่อมา การแสดงออกทางสีหน้าของจูเซิ่งหนานยิ่งบิดเบี้ยวมากขึ้น แม้แต่เด็กผู้หญิงข้างกายเธอก็พากันบิดเบี้ยวไปด้วย ความแค้นยิ่งใหญ่นี้แผ่ออกมาพร้อมกันจนกระทั่งมากกว่าก่อนหน้านี้ไปอีกเท่าตัว!

“เอ่อ นี่…เป็นอะไรไป”

“คุณอาเป็นเด็กกำพร้า แล้วจะคุยกับแม่เรื่องลูกสาวของคุณอาได้ยังไง”

“…” โจวเจ๋อ

………………………………………………………….

[1] แม่เฒ่าทาริกาหรือที่รู้จักในชื่อแม่เฒ่าเทียนซาน เป็นตัวละครจากเรื่องแปดเทพอสูรมังกรฟ้า ด้วยวรยุทธ์ที่ฝึกฝน ทำให้นางติดอยู่ในร่างเด็กสาวอายุ 7-8 ขวบ ไม่อาจเติบโตได้ อีกทั้งยังไม่สมหวังในรักกับศิษย์พี่ที่ตนหลงรัก จึงมีนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิตไม่เหมาะกับรูปร่างภายนอกที่เป็นเพียงเด็กสาว