ตอนที่ 446 เดินทางเถอะ!
น่าตื่นเต้น น่าตื่นเต้นจริงๆ เหมือนกับดู ‘กล้องสลับลาย’ ตอนเด็กเลย แต่ตอนนี้คนที่เดินตีฆ้องร้องปาวเล่นเครื่องดนตรีไปตามตรอกซอกซอยเพื่อชักจูงให้คนดูศิลปินแสดงละครโดยแนบผ่านช่องเล็กๆ เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว คนหลังยุค 90 อาจไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ
และครั้งนี้ก็เป็นสไตล์คล้ายคลึงกัน แต่เป็นรูปแบบชวนหวาดกลัวไม่กล้าดู หนึ่ง สอง สาม สี่…เจ็ดคน! ทนายอันหลังจากการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึกในตอนแรกผ่านพ้นไปแล้ว ก็ยังมีสตินับเลขในใจ
ผู้หญิงทั้งเจ็ดคนถูกขังอยู่ในนี้ ใบหน้าและเนื้อตัวสกปรกมอมแมม แต่ดูแล้วยังเป็นสาวสวย โดยเฉพาะดวงตาที่เป็นประกาย แถมยังยิ้มให้เขาเล็กน้อย ท่าทางมีมารยาทเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะโดนแอบมอง แต่ก็ยังอ่อนโยนเหมือนสายลม
ซึ่งจริงๆ แล้วทนายอันก็ตกใจเหมือนกัน แต่ถ้าคุณอยากให้เขาร้องตกใจ ‘ว้ายๆๆๆ’ กระโดดไปมา ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่ผ่านโลกมาก่อน จึงไม่ตกใจถึงขั้นนั้น
และหลังจากตื่นตกใจ ต่อมาจึงสงบขึ้นมาก กระทั่งทนายอันก็ยิ้มตอบให้พวกเธอ อืม ทุกคนต่างมีมารยาท
“เห็นอะไรเหรอ” โจวเจ๋อที่อยู่ข้างๆ ถามเขา
ทนายอันลุกขึ้นยืน บิดคอ แล้วยื่นไฟฉายให้โจวเจ๋อ บอกให้เขาดูด้วยตัวเอง โจวเจ๋อก็ไม่ปฏิเสธ โน้มตัวขยับเข้าไปใกล้ช่องนั้น แล้วเปิดไฟฉายแล้วส่องเข้าไปด้านใน
ซี้ด…โจวเจ๋อสูดลมเย็นเข้าปาก ในมุมมองของเขา มีผู้หญิงเจ็ดคนกำลังมองเขาอยู่เช่นเดียวกัน แต่มีความแตกต่างจากตอนที่ยิ้มให้ทนายอันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนหน้าคือ ผู้หญิงทั้งเจ็ดคนนี้ทำท่าเหมือนคนบ้าเซ่อซ่า ผู้หญิงคนหนึ่งกอดตุ๊กตาอยู่ในอ้อมอกของตัวเอง ผู้หญิงคนหนึ่งเอียงคอน้ำลายไหล ผู้หญิงคนหนึ่งเงยหน้าแล้วยิ้มอย่างโง่ๆ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งนอนหมอบลงไปบนพื้น หันหน้ามาแล้วหัวเราะ ‘เหอะๆๆ’ ให้โจวเจ๋อ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งเอาเท้าพิงกำแพงยืนกลับหัวอยู่
พวกเธอแสดงท่าทางต่างๆ แต่กำลังมองโจวเจ๋ออย่างพร้อมเพรียงกันและเป็นระเบียบมาก เป็นระเบียบมากจริงๆ เนื่องจากผู้หญิงที่อยู่ภายในห้องยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้โดยไม่ขยับตัว เหมือนนักศึกษากำลังถ่ายรูปรับปริญญา แต่รูปรับปริญญานี้ทุกคนต่างทำท่าเหมือนคนติงต๊อง แต่กลับนำมาซึ่งความน่ากลัวไปอีกขั้น!
โจวเจ๋อลุกขึ้นมองทนายอัน
“เป็นยังไงบ้าง สวยมากใช่ไหม” ทนายอันเอ่ย
“…” โจวเจ๋อ
ตอนนี้รสนิยมของคุณรุนแรงมากขนาดนี้เลยเหรอ
“พวกเธอเป็นผู้รอดชีวิต” ทนายอันคาดเดา
“ทำไมผมรู้สึกว่าพวกเธอเป็นผู้เคราะห์ร้ายมากกว่า” โจวเจ๋อย้อนถาม เพราะภาพที่เห็นแตกต่างกัน ดังนั้นบทสรุปจึงต่างกันเป็นธรรมดา
“ผู้เคราะห์ร้าย” ทนายอันตกตะลึง “ไม่ใช่สิ…”
เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ภายในหมู่บ้านที่แขวนคอตายในตอนนี้ พวกผู้หญิงที่อยู่ในห้องขนาดเล็กนี้ถึงแม้เนื้อตัวจะสกปรกไปหน่อย แต่น่าจะยังมีสติดีอยู่
“ผู้หญิงกลุ่มนี้ถูกขังอยู่ในห้อง ทำไมเหมือนผู้หญิงที่ถูกจับมาขายแล้วกลายเป็นบ้าล่ะ” โจวเจ๋อกล่าว
“เป็นบ้า” ทนายอันงุนงงเป็นอย่างยิ่ง
“ใช่แล้ว เมื่อก่อนมีรายงานข่าวไม่น้อย ต่อให้ผู้หญิงที่โดนจับไปขายจะถูกทารุณจนกลายเป็นบ้า แต่ก็ยังถูกจับขัง กระทั่งพวกเธอโดนบังคับให้ขายบริการถึงขนาดที่ว่าต้องตั้งท้องมีลูกสืบทายาทให้พวกเขา”
“เดี๋ยวก่อน เถ้าแก่” ทนายอันพูดตัดบทของโจวเจ๋อ เมื่อยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแปลก เขาจึงหยิบไฟฉายมาจากในมือของโจวเจ๋อแล้วก้มตัว จากนั้นส่องเข้าไปในช่องนั้นอีกครั้ง
‘หวึ่ง!’ เสียงสั่นสะเทือนดังออกมา ทนายอันหันข้างทันที แสงสีฟ้าทะลุออกมาจากช่องนั้น ทนายอันตกใจตัวสั่นเพราะตัวเองตาเกือบบอด
‘ตึงๆๆ!!!’ ประตูของห้องเล็กเริ่มถูกกระแทกอย่างรุนแรง กุญแจล็อกประตูสั่นไปมาไม่หยุด เหมือนจะแตกออกได้ตลอดเวลา
“ปล่อยพวกเราออกไป!”
“ปล่อยพวกเราออกไป!”
“ปล่อยพวกเราออกไปเดี๋ยวนี้!!!”
“ขอร้องเถอะพวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉันออกไปเถอะ!!!” เสียงร้องไห้วิงวอนดังมาจากในห้องเล็ก ผู้หญิงที่อยู่ข้างในร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง
ทนายอันขมวดคิ้วลุกขึ้น ยื่นมือไปลูบกุญแจโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็หยุดมือ แล้วมองไปที่โจวเจ๋อ “เปิดหรือไม่เปิด เถ้าแก่” ถึงเวลาต้องแบกความผิด ดังนั้นจึงต้องถามเถ้าแก่ก่อน
“ไม่เปิดก็ไม่มีความหมายอะไร” โจวเจ๋อมองทนายอัน “แม่กุญแจตัวเดียว สามารถขังพวกเธออยู่เหรอ”
ขณะที่พูด โจวเจ๋อเดินไปข้างหน้า แล้วใช้เล็บของตัวเองไขกุญแจ
‘ปึง!’ หลังจากแม่กุญแจหัก แสงสีฟ้าทั้งเจ็ดจึงกรูกันออกมา ล้อมตัวของพวกโจวเจ๋อทั้งสองคน ผู้หญิงที่มีใบหน้าบิดเบี้ยวทั้งเจ็ดคนมองไปที่คนทั้งสอง ในแววตาของผู้หญิงเหล่านี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างลึกซึ้ง มีแต่คนที่โดนทรมานเป็นเวลายาวนานเท่านั้น ถึงจะเข้าใจความแค้นที่น่ากลัวที่สะสมมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
โจวเจ๋อแบมือ เพื่อบอกว่าตัวเองไม่มีเจตนาร้าย ขณะเดียวกันก็ยังโยนแม่กุญแจที่อยู่ในมือทิ้งไปบนพื้น สักพักหนึ่ง เงาร่างทั้งเจ็ดเริ่มหมุนตัว ถอยห่างไกลออกไป และไม่โจมตีพวกโจวเจ๋อทั้งสองคน
“ตายแล้วเหรอ” ทนายอันเหมือนจะนึกอะไรได้ รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องเล็กทันที ภายในห้องเล็กมีกลิ่นเหม็นตุ ซึ่งเป็นผลมาจากการสะสมของของเน่าเสีย
และภายในห้องนี้มีเพียงศพของผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ตรงนั้น น่าจะตายได้ไม่นาน แต่มีผู้หญิงถึงเจ็ดคนออกมาจากห้องนี้ ทว่ามีแค่ศพเดียว ดังนั้นผู้หญิงทั้งเจ็ดคนคงจะเคยโดนขังอยู่ในห้องนี้มาก่อนใช่ไหม เนื่องจากถูกขังอยู่ในห้องนี้เป็นเวลานาน ดังนั้นถึงแม้จะตายแล้ว แต่ความยึดติดและความแค้นยังคงวนเวียนอยู่ที่นี่จึงออกไปไม่ได้
“ถ้าหากเมื่อกี้พวกเราไม่ไขกุญแจ ความแค้นของพวกเธอจะลามมาถึงตัวพวกเราเหรอ” ทนายอันมองไปที่โจวเจ๋อ
“น่าจะใช่ หมู่บ้านนี้กลายเป็นสภาพแบบนี้ สาเหตุครึ่งหนึ่งคงเป็นเพราะหมอกแปลกประหลาด และสาเหตุอีกอย่างหนึ่ง น่าจะมาจากความแค้นของพวกเธอ พวกเธอน่าจะเป็นผู้หญิงน่าสงสารที่ถูกจับมาขายที่หมู่บ้านแห่งนี้ และอาจจะตายไปนานแล้ว แต่อาศัยโอกาสนี้ ดวงวิญญาณของพวกเธอจึงกลับมาเพื่อแก้แค้น ฆ่าทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้าน แม้แต่สัตว์ก็ไม่เว้น” โจวเจ๋อยื่นมือหยิบบุหรี่สองมวนออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้ทนายอันหนึ่งมวน
“พวกเราเป็นคนนอก พวกเธออยากจะฆ่าพวกเรา แต่เงื่อนไขคือ ต้องมีกรรมร่วมกัน ถ้าหากพวกเรายอมไขกุญแจปล่อยพวกเธอออกมา ผลแห่งกรรมนี้จะไม่ตกมาอยู่ที่พวกเรา ถ้าหากพวกเราไม่ยอม เห็นคนตายแล้วไม่ยอมช่วย พวกเธอก็แค้นพวกเราเป็นธรรมดา”
“เถ้าแก่ ผมคิดไม่ถึงขั้นนี้จริงๆ” ทนายอันหัวเราะ พลางจุดบุหรี่ ครั้งนี้เขารู้สึกแปลกใจ ที่การวิเคราะห์ของโจวเจ๋อแม่นยำกว่าตัวเองที่มีประสบการณ์เยอะเสียอีก
“เหตุการณ์ของจูเซิ่งหนานก่อนหน้านั้น ทำให้ผมเริ่มพิจารณาเกี่ยวกับความคิดของคนหรือผีประเภทนี้เหมือนกัน” โจวเจ๋อยักไหล่ เงยหน้าแปลกใจ ทำไมหมอกพวกนี้ยังไม่หายไปอีก
สำหรับหมู่บ้านที่โดนผีร้ายฆ่าตายแห่งนี้ โจวเจ๋อไม่รู้สึกเห็นใจอะไร ไม่ใช่ผู้หญิงถูกจับมาขายแค่คนเดียว ก่อนหน้านั้นก็เจออีกสองคน เมื่อกี้เจออีกเจ็ดคน ผู้หญิงหลายคนโดนจับมาขาย ถ้าบอกว่าคนในหมู่บ้านนี้ไม่รู้เรื่อง จะเป็นไปได้หรือไง
บางทีถ้าหากไม่มีหมอกหนาครั้งนี้ ไม่มีสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดนี้ น้ำตาของผู้หญิงน่าสงสารมากมายก็ต้องเสียเปล่า เพราะหมอกหนาพวกนี้ การแก้แค้นจึงกลายเป็นฉับไวและได้ดั่งใจ ปลูกแตงได้แตงปลูกถั่วได้ถั่ว จึงได้แต่พูดว่ากรรมตามสนอง
โจวเจ๋อรู้สึกว่า ถึงแม้จะรู้เรื่องนี้ล่วงหน้า จากนั้นโทรหาจางเยี่ยนเฟิงเพื่อให้จางเยี่ยนเฟิงแจ้งตำรวจ เรื่องนี้ก็จะไม่จบลงอย่างสวยงามและเป็นที่น่าพอใจแน่นอน อ้อไม่ เหตุการณ์จะไม่ตกมาถึงขั้นน่าเวทนาสุดขีดแบบนี้
สำหรับการแก้แค้นของผีร้ายเช่นนี้ ในด้านทัศนคติทางอารมณ์เถ้าแก่โจวยังคงรักษาท่าทีตำหนิอยู่ อย่างไรก็ตาม การลงโทษที่อยู่นอกเหนือกฎหมายไม่สามารถนำมาใช้ได้ เสียดายที่เหตุการณ์ไม่เกิดที่ทงเฉิง และตัวเองก็มาช้าไปหลายก้าว จึงไม่สามารถห้ามและช่วยชีวิตคนในหมู่บ้านได้ เขารู้สึกละอายใจและไม่สบายใจอยู่บ้าง
แน่นอนว่าเถ้าแก่โจวเป็นคนที่ค่อนข้างปล่อยวาง ส่วนทนายอันก็เป็นข้าราชการที่เคยถูก ‘ลงโทษทางวินัย’ มาแล้ว ดังนั้นถ้าอยากให้ผู้ชายสองคนนี้มีความสำนึกและอยากลงมือเพื่อ ‘ผดุงธรรมแทนสวรรค์’ คงจะยากเกินไป
พวกเขายังไม่ออกจากหมู่บ้านชั่วคราว ถึงอย่างไรก็ออกไปข้างนอกไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรผู้หญิงพวกนี้จะไม่โจมตีตัวเองอีก โจวเจ๋อกับทนายอันจึงหาบ้านหลังหนึ่ง แล้วยืมเตาดินของพวกเขาทำกับข้าวสองสามอย่าง
เนื่องจากพวกเขาตกอยู่ในความยากลำบากที่นอกเมืองด้วยกัน เถ้าแก่โจวจึงใจกว้างหยิบน้ำดอกพลับพลึงแดงมาแบ่งให้ทนายอัน นอกจากนี้ทั้งสองคนยังไปหยิบเบียร์มาจากบ้านข้างๆ จากนั้นก็ดื่มกินอย่างเอร็ดอร่อย
รอจนถึงตอนค่ำ ผู้คนที่ ‘เล่น’ อยู่นอกบ้านก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง แล้ว ‘แขวนคอ’ อย่างเงียบๆ กลับคืนสู่สภาพแขวนคอตายเหมือนเดิม
โจวเจ๋อตักข้าวสองสามชาม ปักตะเกียบไว้บนนั้น แล้วนำไปวางในห้องที่พวกเขาแขวนคอ ถือว่าเป็นการเซ่นไหว้แล้ว
ไม่ใช่เพราะสงสารหรืออยากเซ่นไหว้พวกเขาหรอก แต่มาขอข้าวบ้านคนอื่น ก็ต้องแสดงความเคารพเป็นธรรมดา หลังจากกินข้าวดื่มเหล้าอิ่มแล้ว พวกเขายังคงมองเห็นแววตาเคียดแค้นของผู้หญิงผ่านแวบไปมาอยู่นอกหน้าต่างและประตูเป็นครั้งคราว
โจวเจ๋อกับทนายอันชินแล้ว ตอนแรกรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็เห็นพวกเธอแค่มาดู แต่ไม่ได้โจมตีดังนั้นจึงไม่เป็นไร
พวกผู้ชายก็เป็นอย่างนี้ มองนิดๆ หน่อยๆ ไม่เสียหายหรอก เพียงแต่ปัญหาของการกินข้าวแก้ไขได้ด้วยน้ำดอกพลับพลึงแดง แต่ปัญหาของการนอนหลับจะแก้ไขอย่างไร
โจวเจ๋อกับทนายอันผู้ชายตัวใหญ่สองคนนอนกอดกันยังได้ผลไม่ถึงครึ่งหนึ่งของตอนที่อยู่กับไป๋อิงอิง โจวเจ๋อนั่งพิงเก้าอี้รู้สึกคิดถึงอิงอิงขึ้นมาในทันใด คิดถึงอย่างสุดซึ้ง
และไม่รู้ว่าอิงอิงจะเจออันตรายอะไรไหมในหมอกหนาพวกนี้ เธอน่าจะไม่เป็นไรใช่ไหม ส่วนนักพรตเฒ่า ดูเหมือนโจวเจ๋อจะลืมไปแล้วว่าออกมากับนักพรตเฒ่าเหมือนกัน
ทนายอันเดินหาโทรศัพท์ตามบ้านเรือนได้สองสามเครื่อง แต่โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ ใช้งานไม่ได้เลย เล่นได้แค่เกมในโทรศัพท์เท่านั้น
“ยอมแพ้เถอะ คุณเคยเห็นหนังผีที่ไหนโทรศัพท์ใช้งานได้ปกติมั่ง” โจวเจ๋อพูดปลอบใจ
ทนายอันพยักหน้า เดินไปที่หน้าประตู ถึงแม้จะมืดค่ำแล้ว แต่หมอกก็ยังไม่จางหาย ทว่าต่อจากนั้น พลันมีเสียงแสบแก้วหูดัง ‘เปรี๊ยะ’ ดังมาจากข้างนอก เหมือนจะสั่นสะเทือนไปทั่วหมู่บ้าน
นี่คือเสียงของแส้!
“ยมโลกมีกฎระเบียบ คนตายต้องเดินทาง!!!!!!!” เสียงตะโกนสูงต่ำเป็นจังหวะน่าฟังดังเข้ามา
โจวเจ๋อกับทนายอันสบตากันอย่างรวดเร็ว มองเห็นความตกใจในแววตาของกันและกัน แม่งเอ๊ย ท่ามกลางหมอกหนาแปลกพิลึกกับหมู่บ้านที่ไม่มีคนเป็น ดันมียมทูตโผล่ออกมาอีก
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” โจวเจ๋อลุกขึ้น เดินไปที่หน้าประตู
เวลานี้ โจวเจ๋อมองเห็นคนในบ้านหลังนี้หลุดพ้นจากการ ‘แขวนคอ’ เดินออกมาจากในบ้าน และบ้านที่อยู่ตรงข้ามพวกเขา คนที่แขวนคอตายก็เดินออกมา ทุกคนตัวโอนเอนเดินมาอยู่บนถนน เดินเรียงกันเป็นแถวอย่างมีระเบียบออกไปที่หน้าหมู่บ้าน
‘เปรี๊ยะ!’ เสียงแส้ดังขึ้นอีกครั้ง “ยมโลกมีกฎระเบียบ คนตายต้องเดินทาง!!!”
“อยู่หน่วยงานเดียวกัน จะไปทักทายไหม” โจวเจ๋อถามทนายอัน แต่เขาไม่ขยับ
“ใช่แล้ว ไม่แน่อีกฝ่ายคงเห็นว่าอยู่หน่วยงานเดียวกัน เขาอาจจะแบ่งคนให้พวกเราทำคะแนนบ้าง จากนั้นก็หารถแล้วพาพวกเราออกจากภูเขาใหญ่ ถ้ามีน้ำใจอีกหน่อย ก็เลี้ยงข้าวพวกเราสักมื้อ จากนั้นอาจจะให้สินค้าพื้นเมืองอีกก็เป็นได้ ควรทราบว่า พวกยมทูตอย่างพวกเราที่อยู่ในนรก เป็นพวกที่มีน้ำใจกระตือรือร้นที่สุดและชอบต้อนรับแขกมากที่สุด” ทนายอันผสมโรง แต่เขาก็ไม่ขยับเหมือนกัน
พวกเขาต่างรู้ดี นั่นก็คือสถานที่ที่คนตายทั้งหมู่บ้านที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาเช่นนี้ แต่กลับมียมทูตคอยนำทาง นี่ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ อ้อไม่ ช่างมีใจรักในอาชีพมากเหลือเกิน!
………………………………………………………………………..
