ตอนที่ 524 ช่วยกันแสดงละคร
การแสดงนี้ช่างอุจาดตาอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่สวีจงลี่หน้าแมว เจ้าลิงรวมทั้งเหล่าจางก็ยังทำสีหน้านิ่งอึ้ง แม้แต่หนุ่มผิวดำที่ถูกแขวนอยู่บนห่วงบาสเกตบอล ก็ยังเงียบกริบกับฉากนี้ ลืมแม้แต่ตะโกนร้องโวยวาย
“เจ้าลิงน้อย เข้าไป มันเป็นปีศาจ อย่าให้มันทำร้ายคนเด็ดขาด พวกเราจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่นอน แค่กๆ…” โจวเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้นชี้สวีจงลี่หน้าแมวที่อยู่ตรงหน้าแล้วตะโกนพูด เสียงตะโกนนี้เปี่ยมไปด้วยพลัง
เจ้าลิงน้อยลังเลสองวินาที จากนั้นมันจึงกระโจนเข้าไปทันที มันกระทั่งกลายร่างเป็นปีศาจลิง แล้วกระโดดเข้าไปอย่างงุนงง
สวีจงลี่หน้าแมวรู้สึกชอบเจ้าลิงน้อยโดยสัญชาตญาณ เพราะว่าทุกคนต่างก็เป็นปีศาจเหมือนกัน และในยุคนี้ปีศาจกับปีศาจ จริงๆ แล้วต่างรู้สึกสงสารและเห็นใจกันและกัน
อย่างไรก็ตามบนโลกนี้ ไม่ค่อยเป็นมิตรกับปีศาจเท่าไร ตอนแรกที่เหล่าเทพเซียนทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือมาช่วยคนที่ร้านหนังสือแล้วโดนเล่นงานไปทีละคน อันที่จริงก็มีสาเหตุที่คล้ายกัน การใช้ชีวิตอยู่ของทุกคนก็ลำบากมากพอแล้ว ถ้าหากไม่สามัคคีกันหน่อยแต่กลับทะเลาะกันภายใน ช้าเร็วก็ต้องแยกจากกัน และถูกคัดออกจากยุคสมัยนี้อย่างสิ้นเชิง
“เจี๊ยกๆๆ!!!!” เจ้าลิงน้อยแยกเขี้ยวยิงฟันวาดกรงเล็บเข้ามา สวีจงลี่หน้าแมวไม่อยากต่อสู้กับมัน จึงถอยหลังหนึ่งก้าว ขณะเดียวกันได้อ้าแขนทั้งสองข้างของตัวเองอยากจะปกป้องตัวเอง
‘พลั่ก!’ ตัวของเจ้าลิงน้อยชนเข้ากับแขนของสวีจงลี่ จากนั้นจึงลอยกระเด็นออกไปเหมือนว่าวที่สายป่านขาดหลังจากตกลงบนพื้นแล้ว ร่างของเจ้าลิงน้อยกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด อุ้งเท้าข้างหนึ่งยื่นไปข้างหน้า ขยับเข้าหาโจวเจ๋อทีละนิดด้วยความยากลำบาก ความหวาดกลัวและสิ้นหวังแฝงอยู่ในดวงตาเล็กนั่น เวลานี้ ประมาณว่าต่อให้ตายก็อยากจับมือของโจวเจ๋ออยากจะตายไปพร้อมกับโจวเจ๋อ
“…” โจวเจ๋อ
“…” เหล่าจาง
“…” ผู้หญิงหน้าแมว เจ้าลิงตัวนี้แสดงละครให้ตัวเองเบอร์ใหญ่เกินไปแล้ว
โจวเจ๋อจู่ๆ กลับพบว่า การแสดงของตัวเองกำลังถูกลิงตัวหนึ่งบดขยี้อย่างแรง แสดงได้ดีขนาดนี้ ถ้าหากวันไหนสถานีวิทยุโทรทัศน์กลางแห่งประเทศจีนอยากจะถ่ายทำ ‘ไซอิ๋ว’ อีกครั้ง สามารถส่งเจ้าลิงเข้ากองถ่ายได้โดยตรง
โจวเจ๋อพลางคิดอยู่ในใจ จากนั้นมองเหล่าจางแล้วส่งสายตาให้เขา เร็วเข้า มัวชักช้าอยู่ได้ เหลือคุณคนเดียวแล้ว
เหล่าจางตกตะลึง จากนั้นยื่นมือชี้ไปที่ตัวเอง หมายความว่า ผมก็ต้องเล่นเหรอ
ในอดีตใช่ว่าเหล่าจางจะไม่เคยร่วมออกปฏิบัติการ แต่เนื่องจากเหตุผลพิเศษของตัวเอง โดยทั่วไปแล้วจึงไม่เคยได้ร่วมต่อสู้โดยตรง ครั้งที่แล้วหน้าร้านสะดวกซื้อที่สวีโจวตอนกลางคืนตัวเขาแสร้งทำเป็นเจ๋งหลอกชายชราให้ตกใจ ถือว่านั่นเป็นการเข้าร่วมระดับลึกสุดของเหล่าจางแล้ว
โจวเจ๋อพยักหน้า ส่งสายตาเร่งรัด เหล่าจางคลำช่วงเอวของตัวเองเมื่อรู้ตัว อ้อ เนื่องจากมาสอนนักศึกษา ดังนั้นจึงไม่ได้พกปืนมาด้วย
ทันใดนั้น เขาจึงเลียนแบบท่าทางของโจวเจ๋อกับเจ้าลิงน้อยก่อนหน้านั้น กระโจนเข้าไปโดยตรง
ทุกคนถูกตีจนฟุบไปกองกับพื้น ก็จะมีเหตุผลแล้ว ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่อยากจัดการเรื่องนี้ ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่อยากช่วยเหลือ แต่เป็นเพราะพวกเราความสามารถไม่ถึง
ต่อให้ดวงตาแห่งนรกสว่างสดใสกว่านี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสืบเรื่องนี้ นับตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน เรื่องหลอกลวงโดยพื้นฐานเหล่านี้มีเยอะถมไป ขอแค่ไม่ทำผิดกฎเกินไป ทุกคนก็มองข้ามได้
เถ้าแก่โจวไม่ใช่เด็กฝึกหัดที่เพิ่งทำงานนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน เบื้องลึกของนรกเขาก็พอรู้อยู่แล้ว หากจะพูดง่ายๆ ก็คือเป็นพวกเจนโลก ขอแค่ปีศาจแมวตัวนี้หลังจากแก้แค้นแล้วไม่เสียสติคิดฆ่าคนยกใหญ่ ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
เหล่าจางพุ่งเข้าไป เหล่าจางตื่นเต้นเล็กน้อย เหล่างจางประหม่าเล็กน้อย เขาเพิ่งเคยต่อสู้ระยะประชิดกับ ‘ผู้ร้าย’ ที่ไม่ใช่คนเป็นครั้งแรก เหมือนได้ย้อนกลับไปคืนหมั้นหมายของตัวเองกับภรรยาในอดีต เหมือนได้ฝันกลับไปถึงความกังวลเมื่อครั้งที่ตัวเองเพิ่งเข้าทำงานและร่วมจับคนร้ายเป็นครั้งแรก ส่วนการแสดงน่ะเหรอ เหล่าจางไม่ได้คิดมาก เพราะถ้าคุณมีความสามารถมากพอ ถึงจะพูดถึงการแสดงได้ เขารู้ขีดความสามารถของตัวเองดี เพราะฉะนั้นแค่แสดงความสามารถของตัวเองออกมาก็พอแล้ว
ขณะเดียวกัน เหล่าจางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เจ้าปีศาจ เจ้ารู้ไหมว่าพวกเรากำลังเล่นละครอยู่ ดังนั้น เจ้าคงจะไม่ตบฉันให้ตายด้วยฝ่ามือเดียวจริงๆ ใช่ไหม
ตำรวจก็กลัวตาย นี่เป็นนิสัยโดยกำเนิดของคนยากที่จะลบออกไป แตกต่างกันตรงที่ ถึงแม้เหล่าจางเพื่อช่วยเด็กอนุบาลจึงยอมตายไปพร้อมกับผู้ร้ายในชาติที่แล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยินดีให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกประหลาดอยู่ในบรรยากาศที่น่าฉงน สุดท้ายก็ตายไปอย่างงุนงงแบบนี้
หนึ่งหมัดหวดเข้าไป สวีจงลี่หน้าแมวถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นจึงหวดกรงเล็บของตัวเองเมื่อรู้ตัว พลังการต่อสู้ตามสัญชาตญาณของตำรวจอาวุโสที่มีอายุงานหลายสิบปีทำให้เหล่าจางยกศอกของตัวเองขึ้นมา เพื่อทานกำลังกับกรงเล็บของอีกฝ่าย จากนั้นจึงเบี่ยงตัวด้วยความคุ้นชิน กดไปข้างหน้า ตีเข่า แทงศอก! จากนั้นจึงวาดขาออกไปทันที! ‘พลั่กๆ!’ โจมตีติดต่อกันสองที
เหล่าจางเตะสวีจงลี่หน้าแมวล้มลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ เท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหลังของสวีจงลี่หน้าแมว สองมือจับข้อมือของสวีจงลี่หน้าแมวเอาไว้ แล้วจับแขนทั้งสองข้างไปไว้ด้านหลัง
จากนั้นจับล็อกด้วยมือเดียว แล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างหนึ่งคลำรอบเอวของตัวเอง หยิบกุญแจมือที่ติดอยู่รอบเอวของตัวเองออกมา
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น ราบรื่นสุดๆ แสดงให้เห็นฝีมือการต่อสู้ที่น่ากลัวของตำรวจอาวุโสที่มีอายุงานหลายสิบปีของเหล่าจาง
แต่ตอนที่กำลังใส่กุญแจมือสวีจงลี่หน้าแมว เหล่าจางกลับหยุดการเคลื่อนไหว แม่งเอ๊ย เวรแล้ว แย่แล้ว! ไม่ถูกสิ หยิบบทละครมาผิด!
ด้านข้าง
“…” เจ้าลิงน้อย
“…” โจวเจ๋อ
“@#￥%@@#￥￥!!!!!!” หนุ่มผิวดำที่อยู่บนห่วงบาสเกตบอลดีใจอย่างมาก เขาได้เห็นแสงสว่างที่มาช่วยชีวิตของตัวเองแล้ว
โจวเจ๋อหลับตา ถอนหายใจ แต่จะโทษเหล่าจางก็ไม่ได้ หากจะโทษก็ต้องโทษปีศาจตัวนั้นที่อ่อนแอเกินไป ปีศาจที่ไม่สามารถใช้พลังของตัวเองขับไล่วิญญาณของเจ้าของกายหยาบนี้ได้ คุณอยากจะให้มันเก่งขึ้นมาทันทีจึงยาก
และเหล่าจางถึงแม้จะเป็นยมทูตที่ ‘ไม่เป็นอะไรเลย’ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นยมทูต ไอปีศาจที่อยู่บนตัวของปีศาจจะอ่อนลงเพราะพลังอำนาจของเขา บวกกับเหล่าจางใส่ชุดตำรวจ จึงเท่ากับยิ่งเสริมพลังเพิ่ม ‘บัฟ‘ ให้ตัวเองยิ่งขึ้น
เขาหวดหมัดแบบทหารหนึ่งเซ็ตแล้วจึงทำให้ปีศาจแมวล้มฟุบไปเลย ปีศาจแมวเริ่มดิ้น เหล่าจางตัวเซ ล้มไปบนพื้น
ปีศาจแมวรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงใช้กรงเล็บข่วนไปที่ใบหน้าของเหล่าจาง ทันทีที่ข่วนลงไป ต่อให้ไม่ถึงตายก็หน้าเสียโฉม
เหล่าจางเมื่อครู่ตั้งใจออมมือให้หนึ่งครั้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนตกใจง่าย เขารีบยกแขนทั้งสองข้างแล้วจับแขนของสวีจงลี่ที่หน้าบวมปูดอย่างแม่นยำอีกครั้ง จากนั้นจึงเตะเท้าขึ้นไปข้างบนแล้วพลิกตัวขึ้นมา! ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า
‘พลั่ก!’ สวีจงลี่หน้าแมวถูกเหวี่ยงออกไป ลื่นไถลออกไปไกลบนพื้นสนามบาสเกตบอลที่ราบเรียบ
“…” เจ้าลิงน้อย
“…” โจวเจ๋อ
“@@#####@@!!!” หนุ่มผิวดำ
เหล่าจางมองเถ้าแก่กับเจ้าลิงน้อยที่นอนอยู่บนพื้นกำลังมองเขาด้วยใบหน้าฉงน เขาจึงทำมือสื่อว่าขอโทษ จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาสวีจงลี่ ระหว่างที่วิ่งตะบึง เท้ากลับลื่นจนตัวเองล้มกระแทกพื้นอย่างแรง การล้มของเขาในครั้งนี้มีความจงใจอยู่บ้าง แต่เพื่อประสิทธิภาพที่ดีจึงต้องทำให้สมจริง
อย่างน้อย เหล่าจางได้ยินเสียงดัง ‘กรึ๊บ’ ที่ดังมาจากรอบเอวของตัวเอง ‘ซี้ด’ ยังดีที่ร่างกายของตัวเองนี้เพิ่งอายุสามสิบปีต้นๆ ไม่ใช่ตัวเองในอดีต ไม่อย่างนั้นถ้าเอวมีปัญหา โดยทั่วไปแล้วเหมือนพิการไปครึ่งหนึ่ง
เหล่าจางยื่นมือป้องเอวของตัวเองด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด บิดตัวอยู่บนพื้น ลุกขึ้นไม่ไหว
หนุ่มผิวดำ “(？⊙ω⊙)？”
เจ้าลิงน้อยถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก โจวเจ๋อก็กลอกตา ก่อนหน้านั้นตัวเขารู้สึกว่าเจ้าลิงกำลังเพิ่มบทการแสดง ผลปรากฏว่าเหล่าจางคือตัวเก็งที่สุด เกือบจะต้องแก้บทละครแล้ว
ยมทูตล้มลงไปบนพื้น สวีจงลี่หน้าแมวลุกขึ้น มองสองคนกับหนึ่งลิงที่นอนอยู่บนพื้น เธอจึงเข้าใจทันที ดังนั้นเธอจึงไม่โจมตีคนกับลิงที่นอนอยู่บนพื้น แต่กลับผิวปากหนึ่งครั้ง
“ได้เวลาแล้ว” สวีจงลี่หน้าแมวผิวปากหนึ่งที ชั่วเวลาเพียงครู่เดียวเหมือนมีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างสูง และสิ่งที่เข้ามาด้วยยังมีเงาตัวเล็กเตี้ย เป็นแมวกับสุนัขหลายตัว พวกมันเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ มีสองสามตัวเหลือบมองโจวเจ๋อและคนอื่นที่นอนอยู่บนพื้นโดยสัญชาตญาณ
สวีจงลี่หน้าแมวร้อง ‘เหมียว’ หนึ่งที พวกสุนัขและแมวที่ทำแววตาดุดันใส่โจวเจ๋อและคนอื่นเมื่อครู่ได้คลานเข้ามาทั้งหมด และตัวที่เข้ามาใกล้สองสามตัวนั้นเหมือนจะเป็นฝ่ายกระดิกหางก่อน พวกมันเป็นวิญญาณและพลังอาฆาตของแมวกับสุนัขที่ถูกสวีจงลี่กับแฟนหนุ่มผิวดำฆ่าแล้วถ่ายวิดีโอ
วันนี้พวกมันมาแก้แค้น!
“เหมียว!” เมื่อมีเสียงคำสั่ง เงาดำมากมายจึงกระโจนขึ้นไป ครึ่งหนึ่งกระโจนเข้าหาตัวของสวีจงลี่ที่อยู่ในสภาพของวิญญาณ อีกครึ่งหนึ่งกระโจนเข้าหาหนุ่มผิวดำคนนั้น
โจวเจ๋อหลับตา ไม่อยากมองอีก แต่เหล่าจางกลับมองตาไม่กะพริบ มองวิญญาณของสวีจงลี่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มองหนุ่มผิวดำที่อยู่บนห่วงบาสเกตบอลเนื้อตัวเหวอะเต็มไปด้วยเลือด เป็นภาพที่น่าอนาถและเสียงดังอย่างมาก
เจ้าลิงน้อยถึงแม้จะนอนอยู่บนพื้น แต่หางของมันกลับชูตั้งด้วยความสนใจตลอด ส่ายหางไปมาไม่หยุด ถ้าหากไม่ใช่เพราะถูกจำกัดด้วยฐานะ มันก็อยากจะเข้าร่วมด้วยจริงๆ
ขณะเดียวกัน มันยังมีความสงสัยอยู่บ้าง แล้วจึงมองไปทางโจวเจ๋อที่หลับตาอยู่ข้างๆ มันไม่รู้ว่าทำไม ตอนแรกที่โจวเจ๋อเลือกกับตอนนี้ กลับเป็นการเลือกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
วิญญาณเดิมของสวีจงลี่ถูกฉีกเป็นชิ้นละเอียด หนุ่มผิวดำถูกกัดจนไม่เหลือสภาพของคน โดนแขวนอยู่ข้างบน ตัวนิ่งไม่ขยับ มีเพียงเลือดสดหยดติ๋งๆ ไล่ไปตามศพ
“เหมียว!” วิญญาณของแมวและสุนัขทั้งหลายหลังจากแก้แค้นแล้วจึงยืนอยู่กับที่ ร่างของพวกมันเริ่มกระจายหายไปอย่างช้าๆ นี่คือผลแห่งกรรมเท่านั้น ทุกอย่างมาจากดินกลับสู่ดิน ลงนรก กลับสู่วิถีแห่งสัตว์
โจวเจ๋อถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ก่อนหน้านั้นเขายังกังวลอยู่บ้าง วิญญาณของแมวและสุนัขเหล่านี้ถ้าหากวิ่งออกไปข้างนอก ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร
สวีจงลี่หน้าแมวคุกเข่าลงตรงหน้าโจวเจ๋อ สีหน้าของเธอยังคงนิ่งสงบ ไม่ว่าอย่างไรตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนมากต่อผู้คน
ถึงแม้จะมีใบหน้าครึ่งคนครึ่งแมวก็ตาม ทว่าไม่ได้รู้สึกถึงความน่ากลัวแต่อย่างใด หรือว่าร่างเดิมของเธอ เป็นแค่แม่แมววัยกลางคนตัวหนึ่งหรือเปล่า มีความสุภาพเยือกเย็น นิสัยอ่อนโยน ชอบเดินเข้าห้องเรียนฟุบนอนบนโต๊ะเป็นบางครั้ง เรียนเป็นเพื่อนกับนักศึกษา บางครั้งก็จะไปนอนแถวสนามกีฬา คอยมองนักศึกษาเรียนวิชาพละเตะฟุตบอล
มันอ่อนโยนและมันก็มีความทระนงตัว เวลาที่เดินอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย มันอาจจะก้าวย่างด้วยท่าเดินแบบแมวที่สง่าและสวยงาม
เวลานี้เธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ เหมือนกำลังใช้แรงอย่างมาก จากนั้นเลือดจึงเริ่มล้นออกมาจากปาก นี่คือการกัดลิ้นฆ่าตัวตาย เมื่อการแก้แค้นสิ้นสุดลง เธอจึงจบชีวิตตัวเองในที่สุด
“เจี๊ยกๆๆ!” เจ้าลิงน้อยลุกขึ้น เดินไปข้างโจวเจ๋อ
โจวเจ๋อยื่นมือลูบศีรษะของเจ้าลิง แล้วเอ่ยว่า “อย่าโทษฉัน ถ้าจะโทษต้องโทษเธอที่มีภาพลักษณ์ดูดีกว่าแกในตอนนั้น”
………………………………………………………………………..
