ตอนที่ 547 พลิกเมฆา คว่ำพิรุณ!
ตั้งแต่ปฏิบัติดี อ้อไม่ใช่ ตั้งแต่ถูกสอนให้เชื่องและนำมาเลี้ยงที่บ้าน ดูเหมือนจะไม่ใช่อีก ไม่ว่าอย่างไรหลังจากที่เด็กผู้ชายเข้ามาอยู่ในเมืองแล้ว ก็ไม่เคยอยู่ในโหมด ‘ระเบิดพลัง’ เลย
และไม่เคยอยู่ในจังหวะของ ‘การเกิดใหม่ในเมืองของราชาผีดิบ’ อะไร ในแต่ละวันแค่ไปโรงเรียน ทำการบ้าน แล้วก็นอนเป็นเพื่อนคนอื่น เหมือนเสือตัวหนึ่งถูกกดหัว สั่งให้มันกินหญ้า แล้วก็ให้มันร้องไห้พูดว่า ‘หญ้านี้อร่อยมากจริงๆ!’ ส่วน ‘การกระทำอย่างราชาผีดิบเฉกเช่นข้า ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับใคร’ ยังไม่เคยเกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
เขาในตอนนั้นถูกโจวเจ๋อจัดการจนอ่วม และตกใจอกสั่นขวัญแขวนเมื่อเจอนิสัยที่ประหลาดของอิ๋งโกว ดังนั้นหลังจากถูกโจวเจ๋อพากลับมา ก็เชื่อฟังคำสั่งของโจวเจ๋อมาตลอด ประพฤติตัวเรียบร้อย ไม่กล้าล้ำเส้นแม้แต่ก้าวเดียว
เด็กผู้ชายบิดคอ ยกสองมือขึ้นในระนาบเดียวกัน จากนั้นเล็บทั้งสิบนิ้วจึงค่อยๆ งอกยาวออกมา แลเห็นคมเขี้ยวทั้งสองอยู่ในปากเป็นระยะ อบอุ่นร่างกาย เตรียมตัวให้พร้อม
“เหอะๆ” หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงได้แต่หัวเราะ “คุณอาศัยเขาฆ่าลู่ผิงจื๋อใช่ไหม”
ตอนนี้ข้อมูลที่ได้คือ ผู้หญิงคนนี้มาเพื่อลู่ผิงจื๋อ ทว่าเป็นศัตรูหรือเป็นมิตรกับลู่ผิงจื๋อ โจวเจ๋อเองก็ไม่แน่ใจ
“ฮ้า!” เด็กผู้ชายพุ่งออกไปด้วยความเร็วสุดขีด ความสามารถของเขาโจวเจ๋อเคยเห็นมากับตาตัวเอง และภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ ‘เพิ่มน้ำตาล’ เถ้าแก่โจวก็สู้เขาไม่ได้ เป็นแมลงสาบฆ่าไม่ตายจริงๆ
‘ปึ้ง!’ ร่างกายของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงถูกกระแทกลอยออกไป ทั้งตัวเธอเหมือนถูกชนเละ เสียงดัง ‘พลั่ก’ ติดกำแพงแล้วจึงร่วงลงมาอย่างช้าๆ แต่แล้วร่างของเธอก็หลอมรวมใหม่อีกครั้ง
ผู้หญิงทำมาจากน้ำ แต่หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงเหมือนจะทำมาจากดินน้ำมัน ซึ่งตามโฆษณาชอบใช้คำว่า‘เด้งดึ๋งๆๆ เด้งให้รอยตีนกาออกไป’ แต่เธอไม่ต้อง เธอสามารถสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่ได้ด้วยตัวเอง
“คุณเป็นแค่ยมทูตคนหนึ่งเท่านั้น ของของลู่ผิงจื๋อ คุณคืนฉันมาเสียดีๆ” ผู้หญิงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มเล็กน้อยเหมือนเดิม
โจวเจ๋อสายตาจ้องนิ่ง สิ่งของ สิ่งของอะไร ชั่วเวลาเดียว โจวเจ๋อดูเหมือนอยากจะซัดทนายอันหน้าโง่สักหน่อยร่างของลู่ผิงจื๋อถูกทนายอันจับฝังไปแล้วพร้อมวลีที่ว่า ‘ความตายนั้นแสนสั้น จะยึดมั่นไปไย’ โดยที่ยังไม่ได้คลำตัวของเขาว่าบนตัวของเขายังมีสิ่งของอะไรหรือไม่
แต่หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงดูเหมือนจะเข้าใจผิด จึงเอ่ยว่า “สงสัย ของนั่นจะอยู่ในมือของคุณจริงๆ” วินาทีต่อมาด้านล่างของร่างผีดิบน้อยปรากฏแอ่งขี้ผึ้งออกมา ท่ามกลางแอ่งขี้ผึ้งปรากฏมือมากมายนับสิบ กำลังจับขาทั้งสองข้างและเอวของเด็กผู้ชาย
“ฮ้า!” เท้าทั้งสองข้างของเด็กผู้ชายหยุดทันที แล้วร่างกายก็พลันสั่นไหว มือที่อยู่ใต้ร่างแตกละเอียดภายในพริบตา จากนั้นจึงกางแขนทั้งสองข้าง ไอพิฆาตที่น่าสะพรึงกลัวแต่ละสายเริ่มก่อตัวแน่น ก่อนจะเริ่มเขย่งปลายเท้าขึ้นจนดูเหมือนว่าคนจะลอยได้ แล้วพุ่งเข้าหาหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงโดยตรง
หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงถูกจับอีกครั้ง และถูกจับโดยไร้ซึ่งการต่อต้าน เล็บทั้งสิบของเด็กผู้ชายทิ่มเข้าไปในร่างของเธอ แม้แต่ไอพิฆาตก็ไหลซึมเข้าไปพร้อมกัน เริ่มต้นฆ่าอย่างบ้าคลั่ง ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว คานไม้ในพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งเต็มไปด้วยการจู่โจมของไอพิฆาต ขี้ผึ้งกระเด็น ทุกจุดล้วนเป็นแขนขาที่แตกหัก ทุกจุดล้วนมีแต่อวัยวะภายในกระเด็นกระดอนเหมือนกำลังเดินเข้าไปในสถานทูตซาอุดีอาระเบีย
ถ้าหากเป็นคนเป็นคนอื่น อาจจะถูกเด็กผู้ชายฉีกร่างแบบนี้ก็ได้ ด้วยสัญชาตญาณของผีดิบก็เป็นเช่นนี้แล!
อิงอิงในตอนแรกกับเด็กผู้ชายที่อาศัยอยู่ข้างนอกในอดีต ต่างไม่ใช่คนที่มีนิสัยเหมือนตอนอยู่ในร้านหนังสือแบบนี้เด็ดขาด!
รอจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เด็กผู้ชายจึงร่วงลงไปบนพื้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้าขอความดีความชอบแต่กลับมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง
“มอบให้ฉันเถอะ พอให้ฉันแล้ว ฉันก็จะไป ไม่ว่ายังไงของสิ่งนั้น คุณถือไว้ก็ไม่มีประโยชน์” ตรงริมหน้าต่างหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงเดินออกมาอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปในหุ่นขี้ผึ้งอีกตัวที่อยู่ตรงหน้า สักพักหุ่นขี้ผึ้งตัวนั้นจึงเริ่มละลายกลายเป็นรูปร่างของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิง
“ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับคุณ อย่างมากก็แค่ล้อเล่นกับคุณเท่านั้น ระหว่างพวกเรา ไม่จำเป็นต้องสู้กันเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่เหรอ”
เด็กผู้ชายมองหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิง ครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นฝ่ายจู่โจมก่อน เพียงแค่หมุนองศาตัวอย่างเงียบๆ ยืนบังอยู่ตรงหน้าร่างกายของโจวเจ๋อ
การประมือสองครั้ง ดูเหมือนจะฆ่าเสร็จแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่หวาดกลัวแต่อย่างใด สามารถฟื้นตัวกลับได้ดังเดิม คู่ต่อสู้แบบนี้ สู้ลำบากและน่ารำคาญอย่างยิ่ง
โจวเจ๋อกลับหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน แล้วถามอย่างจริงจังว่า “คุณถือสิทธิ์อะไรคิดว่าผมเป็นคนฆ่าลู่ผิงจื๋อ เพียงเพราะว่าผมเป็นยมทูตที่นี่อย่างนั้นเหรอ”
ลู่ผิงจื๋อหากจะพูดอย่างเข้มงวดแล้ว เขาหลบหนีมาจากนรกจริง ยมทูตจับและทำลายเขา จึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว แต่คุณลืมตาดูสิ ไม่ว่าอย่างไร โจวเจ๋อยังไม่เคยเจอคนที่มองผลประโยชน์ของยมโลกเป็นผลประโยชน์ของตัวเอง ยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อเป็นยมทูตต้นแบบอย่างสมบูรณ์
“คนของนรกขุมที่เก้า ชอบทรมานวิญญาณชั่วเพื่อความสนุกสนาน พวกเขากระทั่งแข่งขันกันด้วยเรื่องนี้ ติดชื่อของตัวเองบนตัวของวิญญาณร้าย และแข่งกันว่าวิธีทรมานของใครได้ผลกว่า มีความคิดสร้างสรรค์มากกว่า ฉันเห็นตราประทับของเขาอยู่บนตัวของคุณ”
โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมา คนที่ฆ่าลู่ผิงจื๋อตายคืออิ๋งโกว ไอ้หมอนั่นไม่ต่างอะไรกับคนโง่ แค่หมัดเดียวก็ทุบคนตายแล้ว คาดว่าเขาคงไม่ได้สนใจเรื่องเล็กๆ แบบนี้ว่ามีหรือไม่มีตราประทับอะไร
เถ้าแก่โจวรู้สึกว่าวันหลังจะปล่อยอิ๋งโกวออกมาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ไม่ได้กลัวว่าหลังจากเขาฟื้นตัวกลับมาแล้วจะกินตัวเอง แต่เป็นเพราะเรื่องที่ไอ้หมอนั่นก่อไว้ช่วงนี้คือ ปล่อยพระขี้เรื้อนไปหนึ่งครั้ง และอีกครั้งคือตราประทับของลู่ผิงจื๋อ เขาเก่งมาก ตาสูงราวหัว ไม่สนใจหมาแมวเหล่านี้ แต่เขาพอเล่นสะใจแล้วก็กลับไปนอน ส่วนตัวเองกลับต้องช่วยเขารับมือกับมาม่าซังที่มาทวงเงิน ถือสิทธิ์อะไร!
“ได้ ถ้าหากผมบอกว่าสิ่งนั้น ไม่ได้อยู่กับผม และผมก็ไม่รู้ว่าที่คุณพูดหมายถึงของอะไร คุณจะเชื่อไหม”
หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงส่ายหน้า “ฉันไม่เชื่อหรอก”
“โอเค อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรพูดกันอีก เฮ้ เด็กน้อย วันนี้นายฆ่าผู้หญิงคนนี้ไม่ตาย วันพรุ่งนี้ฉันจะสั่งให้นายลาออกจากโรงเรียน!”
เด็กผู้ชายได้ยินดังนั้นจึงตัวสั่น พลางหันไปมองโจวเจ๋อหนึ่งทีด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเขียนคำว่า ‘คุณใจร้ายมาก’ อยู่บนใบหน้า
ต่อจากนั้น เด็กผู้ชายจึงอ้าปากแผดเสียคำรามออกมาหนึ่งที แม้แต่อิฐที่อยู่ใต้เท้าของเขาก็เริ่มแตกแยกขึ้นมา ไอพิฆาตที่น่ากลัวเริ่มอาละวาดอยู่ในนี้ มันพุ่งโจมตีหุ่นขี้ผึ้งที่อยู่บริเวณนี้ไม่หยุด
ชั่วเวลาหนึ่ง กระจกที่อยู่ทั้งด้านล่างและด้านบนทั่วทั้งพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง ได้แตกละเอียพร้อมกันในเวลานี้!
หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงส่ายหน้าพูดว่า “ฟ้ากลมดินเหลี่ยม แม้อยู่ใกล้แต่เหมือนห่างสุดขอบฟ้า!” ระหว่างที่กะพริบตา หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเด็กผู้ชาย เธอตบหน้าเด็กผู้ชายหนึ่งที ด้วยความเร็วยากที่คนจะจินตนาการ!
ทว่าส่วนลึกในนัยน์ตาของเด็กผู้ชายกลับปรากฏความเจ้าเล่ห์ออกมาแวบหนึ่ง จากนั้นสองมือกดนับนิ้วร่ายคาถา“ยมโลกมีกฎ กฎแห่งความตายไร้ความปรานี สลาย!”
‘ปึ้ง!’ ในดวงตาของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงปรากฏแววตาตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก ผีดิบตัวหนึ่งสามารถใช้วิชาของผู้ตรวจสอบในนรกได้ แล้วจะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไร
‘ปึก!’ ร่างของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงถอยหลังครูดไม่หยุด แขนซ้ายห้อยลงไปเหมือนคนแขนหัก ขี้ผึ้งหมุนวนอยู่ตรงบริเวณนั้นไม่หยุด แต่กลับไม่สามารถฟื้นสภาพกลับได้ดังเดิม
เห็นได้ชัดว่า ครั้งนี้เธอแพ้แล้ว โจวเจ๋อรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย สงสัยทนายอันจะรักและใส่ใจเด็กคนนี้จริงๆ ทำดีกับคนที่นอนเคียงหมอน
แต่สิ่งที่เถ้าแก่โจวไม่รู้คือ นี่เป็นเพราะทนายอันพบว่าสายเลือดของอิงอิงได้รับการพัฒนาอีกครั้ง เขาจึงพยายามคิดหาวิธีชดเชยให้กับเด็กผู้ชายที่นอนเป็นเพื่อนตัวเอง
ทนายอันไม่อยากให้เด็กผู้ชายเป็นเหมือนสาวน้อยโลลิ ต่อไปต้องวิ่งเข้าไปมุดอยู่ใต้ผ้าห่มของโจวเจ๋อ
เวลานี้พนักงานสองคนนั้นได้ปรากฏตัว หนึ่งชายหนึ่งหญิง ยืนขนาบทั้งสองข้าง พวกเขาไม่ใช่หุ่นเชิด แต่เป็นคนจริงๆ หรือจะพูดอีกอย่างคือ พวกเขาเหมือนหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิง ยืมร่างมาทั้งสองคน
โจวเจ๋อรู้สึกฉงนอย่างยิ่ง ตัวของหวังเคอก็ซวยมากพอแล้ว ทำไมเพื่อนของหวังเคอต้องพลอยซวยแบบนี้ไปด้วยอย่างเช่นตัวเขาเอง อย่างเช่นหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่เวอร์ชันต้นฉบับ
อันที่จริง โจวเจ๋ออยากนั่งคุยกับหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงใหม่ ทุกคนมานั่งคุยกันดีๆ อีกครั้ง พูดคุยถึงการพัฒนาอย่างปรองดองในนรก พูดคุยถึงความสุขในภายภาคหน้าของนรก และที่สำคัญที่สุดคือ พูดถึงไอ้ลู่ผิงจื๋อว่าเขาเอาของอะไรออกมากันแน่
แต่เห็นได้ชัดว่า ฝั่งของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงไม่คิดจะคุยอีก พนักงานทั้งสองคนยกมือขึ้นพร้อมกัน คุกเข่าลงมาทันทีด้วยใบหน้าที่เลื่อมใส เหมือนกำลังกราบไหว้และอธิษฐานอะไร ขณะเดียวกันพูดเสียงหนักว่า “พลิกเมฆา!”
“…” โจวเจ๋อ! มันคือเหี้Xอะไร! แม่งคืออะไรของมันวะ! ทำไมชื่อท่าถึงคุ้นหูขนาดนี้! ชั่วเวลาเดียว พื้นอิฐของพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งแห่งนี้ได้ปรากฏโซ่สีดำแต่ละสายขึ้นมา แล้วล็อกตัวเด็กผู้ชายในชั่วพริบตาเดียว ส่วนโจวเจ๋อกลับไม่มีใครสนใจ
อาจจะเป็นเพราะหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงคิดว่า เถ้าแก่โจวเป็นแค่ยมทูตเท่านั้น สิ่งที่เขาอาศัยใช้งานจริงๆ คือเด็กผู้ชาย เพราะอาศัยเด็กผู้ชายคนนี้ เถ้าแก่โจวจึงสามารถฆ่าและแย่งสิ่งที่เธอต้องการไปจากลู่ผิงจื๋อได้โดยตรง
เด็กผู้ชายถูกมัดเอาไว้ เขากำลังดิ้น แต่ดิ้นไปพักหนึ่งก็ดิ้นไม่หลุด
หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงหลับตา ชูสองมือขึ้น จากนั้นกดลงไปด้านล่างอย่างแรง! เธอและพนักงานสองคนของเธอ พูดเสียงสูงพร้อมกัน ‘คว่ำพิรุณ!’
“…” โจวเจ๋อ
‘ครืน!’
เด็กผู้ชายถูกโซ่นับสิบเส้นเหวี่ยงลงไปบนพื้นอย่างแรง เขาอยากจะดิ้นแล้วลุกขึ้นมา แต่พบว่าทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ พลังที่ยิ่งใหญ่มหาศาลกำลังกดทับเขาอย่างบ้าระห่ำ และพลังนี้ดูเหมือนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นที่ที่อยู่โดยรอบ การต่อต้านของเขาถูกระบายออกไปรอบด้าน และหาจุดโฟกัสใดๆ ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง
ใบหน้าของหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงกลับมายิ้มเล็กน้อยเหมือนเดิม เธอดูเหมือนอยากจะใช้วิธีแบบนี้แสดงความไม่เหมือนใครของตัวเอง แสดงความเก่งและความสง่างามของตัวเอง
สีหน้าของโจวเจ๋อเปลี่ยนเป็นมีสีสันมากขึ้น เพราะเขาเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว ทำไมในเขตลึกสุดของพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งแห่งนี้ถึงมีผลงานรูปอิ๋งโกวนั่งสัปหงกอยู่บนบัลลังก์ ทั้งภาพลักษณ์และความเหมือน นอกจากใบหน้าที่แตกต่างจากเขาแล้ว อย่างอื่นเหมือนกันหมด
เช่นนั้นหัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงคนนี้ รวมทั้งท่า ‘พลิกเมฆา คว่ำพิรุณ’ นี้
“คุณไม่ใช่คนของยมโลก” โจวเจ๋อถาม
“คุณเดาถูกแล้ว ฉันไม่ใช่คนของยมโลกจริงๆ ค่ะ” หัวหน้าพิพิธภัณฑ์หญิงเดินเข้าหาโจวเจ๋อช้าๆ ตัวปัญหาใหญ่สุดถูกกำราบแล้ว ยมทูตตัวเล็กที่เหลือนี้ เธอรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร ขณะเดียวกัน เธอยังเห็นสีหน้าของโจวเจ๋อ เธอคิดว่าโจวเจ๋อกำลังหวาดกลัว จึงหัวเราะพูดว่า “เป็นยังไง กลัวใช่ไหม”
“เหอะ” โจวเจ๋อมุมปากกระตุก พยักหน้าอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า “กลัวมากเลย”艾琳小說
………………………………………………………………………..
