ตอนที่ 576 เปิด…หนทางรอด!
อุณหภูมิฝั่งเขตสามเหลี่ยมลุ่มแม่น้ำแยงซีเกียงในช่วงนี้ลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะเป็นดินแดนทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียง ที่ฤดูกาลทั้งสี่นั้นแตกต่างกัน แต่ความแตกต่างทั้งสี่ฤดูกาล ในความเป็นจริงมันไม่ได้สวยงามมากนัก เทียบไม่ได้กับดินแดนอุดมสมบูรณ์อย่างหรงเฉิง ที่อยู่แล้วสุขกายสบายใจอบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน และเทียบไม่ได้กับความพึงพอใจที่ได้กินไอศกรีมในบ้านที่เปิดฮีตเตอร์ทำความร้อนในบางพื้นที่ที่ไกลออกไปทางตอนเหนือ
ระบบทำความร้อนขนาดใหญ่ อันที่จริงทางฝั่งนี้นับว่าหยุดแล้ว ไม่เป็นที่นิยมในพื้นที่แห่งนี้ แต่ความชื้นของฤดูหนาวฝั่งนี้ นับวันยิ่งหนักข้อ บางทีถ้าดูจากอุณหภูมิก็มองอะไรไม่ออก แต่ความหนาวที่แท้จริงต้องให้คนไปสัมผัสด้วยตัวเอง
นักพรตเฒ่าเดินไปตามถนนพร้อมกับมือและเท้าที่สั่นเทา เขาขึ้นเหนือล่องใต้มาทั้งชีวิต ไปมาแล้วหลายที่จนนับไม่ถ้วน เจอคลื่นลมพายุมาแล้วทุกรูปแบบ เพียงแต่ว่าร่างกายนี้ไม่ยอมรับว่าแก่ไม่ได้แล้ว และก็ค่อยๆ ชอบสภาพอากาศที่อบอุ่นขึ้นมาหน่อยเอง
เขาเคยพำนักอาศัยอยู่ที่เขาฝอซานในกว่างโจวนานพอสมควร แต่กลับทนความร้อนวูบวาบไม่ไหวจริงๆ เคยมาแวะพักที่หมู่บ้านริมน้ำทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียงเช่นกัน แต่กลับตกหลุมรักไม่ลงอยู่ดี เคยวางแผนจะปักหลักอยู่ที่หรงเฉิงตลอดไป แต่ทว่าช่วงเวลาดีๆ นั้นอยู่ไม่นาน เมื่อปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้ คาดว่าเพราะอุบัติเหตุไม่คาดคิดก่อนวันส่งท้ายปีเก่าสองวัน ทำให้ความรุ่งเรืองที่หรงเฉิงสลายหายไปทันที แต่ว่านักพรตเฒ่าเป็นคนมองโลกในแง่ดี ขณะเดียวกันก็เป็นคนที่รู้จักพอ นอกจากนี้ ไม่ต้องสนว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มีสาวๆ ที่เปิดร้านเสริมสวยรอเขาอยู่เสมอ
อย่ากังวลว่าหนทางข้างหน้าจะไร้ผู้รู้ใจ มีใครในใต้หล้าบ้างที่ไม่รู้จักท่าน ในฝั่งนักพรตเฒ่านั้นมีการตีความที่ต่างออกไป
ลมหนาวพัดโชยมา นักพรตเฒ่าหดคออีกครั้ง แต่ก็หยุดฝีเท้าด้วยเช่นกัน ป้ายร้านเล็กๆ ด้านหน้าสะดุดสายตาของเขาเข้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นร้านถ่ายรูป เล็กจิ๋วและคับแคบมากเช่นกัน
เมื่อพูดถึงเซี่ยงไฮ้ คนส่วนใหญ่มักจะนึกถึงอาคารสูง การจราจรคับคั่ง และราคาที่อยู่อาศัยที่น่าตกใจ อันที่จริง ต่อให้เมืองจะใหญ่แค่ไหน นอกจากจะมีความสว่างไสวของมันแล้ว ก็ต้องมีสถานที่ธรรมดาติดดินด้วย อย่างเช่นถนนเส้นเล็กๆ นี่ จริงๆ แล้วขับรถออกไปไม่ไกลนักก็จะเป็นย่านเจริญที่เต็มไปด้วยตึกอาคารตั้งตระหง่าน แต่ที่นี่กลับยังดูโทรมและออกจะคับแคบอยู่สักหน่อย มีคนอยู่ในเมืองที่งดงามมีเสน่ห์แห่งนี้ เป็นธรรมดาที่จะมีผู้คนมากมายยอมก้มหัวใช้ชีวิตอย่างต่ำต้อยที่นี่
ในใจนักพรตเฒ่ากลับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนที่เถ้าแก่คนเก่ามุ่งมั่นกับสิ่งนี้ในตอนนี้ เขารู้ว่าเถ้าแก่คนเก่าดูเหมือนจะชอบสไตล์นี้ เมื่อก่อนอยู่ที่หรงเฉิงก็มองหาเขตเมืองเก่าเปิดร้านขายของจิปาถะสำหรับคนตายไม่ใช่หรือ แต่ต่างจากเถ้าแก่คนปัจจุบันของเขาก็ตรงที่ความร่ำรวย
เหอะๆ…
เถ้าแก่คนปัจจุบันไม่มีเงินแล้วก็ให้คนเอาเงินกระดาษไปเผา แต่เถ้าแก่คนเก่าไม่มีเงินแล้วก็ชี้ไปสักตำแหน่งและให้เขาไปขุดเอากล่องทองแท่งออกมา
ธุรกิจร้านถ่ายรูปย่อมร้างผู้คนเป็นธรรมดา ร้างเหมือนร้านหนังสือเลย อุปกรณ์ภายในก็เก่ามาก แต่ก็นับว่าสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อนักพรตเฒ่าเดินเข้าไป เสียงร้องของแมวทำให้เขาสะดุ้งตกใจ พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่ามีแมวสีขาวตัวหนึ่งนอนอยู่บนชั้นวางของ ขนสีขาวราวกับเส้นไหม เพียงแต่ในแววตาของแมวแฝงความเกียจคร้านอยู่บ้างเล็กน้อย
“ไง ผูเอ่อร์ จำข้าได้ไหม” นักพรตเฒ่าชี้ตัวเอง
แมวขาวเหยียดอุ้งเท้าออกโบกไหวๆ อย่างขอไปที ความหมายคือ ‘รู้แล้ว ไปไกลๆ’ นักพรตเฒ่าไม่เก็บมาใส่ใจ เขารู้จักนิสัยของแมวตัวนี้ดี มันเย็นชามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คิดอยากจะเอื้อมมือไปลูบมัน แต่คิดๆ แล้วก็ช่างมันเถอะ
พอเดินเข้าไปอีกหน่อยก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องกั้นด้านใน ชายหนุ่มสวมเสื้อขนเป็ดกำลังนั่งจับพู่กันวาดรูปอยู่บนเก้าอี้ ภาพที่วาดเป็นภาพสะพานน้อยเหนือลำธาร ไม่ใช่ฉากที่ยิ่งใหญ่อลังการอะไร แต่กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของดอกไม้ไฟ เมื่อเห็นแผ่นหลังนี้ นักพรตเฒ่ามีท่าทีสะอึกสะอื้นเล็กน้อย แต่ในเมื่อเป็นการรวมตัวของเพื่อนเก่าก็ไม่ควรร้องไห้ ต้องหัวเราะ ต้องฉลองอย่างมีความสุข นักพรตเฒ่าไม่ใช่คนไร้ประสบการณ์ที่อายุยี่สิบสามสิบพรรค์นั้นแล้ว ชาตินี้ได้เห็นการพลัดพรากและลาจากมาไม่น้อยดฮณ๊ฯดฯฌซ,
“เถ้าแก่ ข้ามาแล้ว”
“นั่งสิ” ชายหนุ่มยังนั่งวาดภาพต่อไป
นักพรตเฒ่านั่งลงข้างๆ และถามขึ้น “เถ้าแก่ ดวงตาของเจ้าดีแล้วเหรอ”
หลังจากชายหนุ่มวาดอีกสองจังหวะสุดท้ายก็วางพู่กันลง และหันกลับมาเอื้อมมือไปหยิบแก้วเก็บอุณหภูมิ นักพรตเฒ่าชะงักค้าง เขากลับเห็นชายหนุ่มหลับตาทั้งสองข้าง ไม่ได้สวมแว่นกันแดดบดบังและไม่ได้พันเทปอะไร แต่ไม่ได้ลืมตาเลย ก่อนหน้านี้ก็หลับตาวาดภาพ
“เถ้าแก่ ดวงตาของคุณยัง…”
“หลับตา กลับสามารถมองเห็นได้ชัดยิ่งกว่า” ชายหนุ่มไม่เก็บมาใส่ใจ เห็นได้ชัดว่าสบายๆ ไม่ได้สงสารเวทนาตัวเองเพราะตาบอดอะไร พลางลุกขึ้นและหยิบม้านั่งตัวเล็กๆ ใต้ร่างที่ตัวเองเพิ่งนั่งไปแล้วพูดขึ้น “ไปนั่งข้างนอกสิ ข้างในมันหนาว”
นักพรตเฒ่ารีบลุกขึ้นตามไป ไม่นานหลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งอยู่หน้าประตูด้วยกัน หนึ่งคนต่อม้านั่งเล็กๆ หนึ่งตัว และเริ่มผิงแดด นักพรตเฒ่าทนความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหว แม้ว่าเขาจะเป็นคนแก่อายุเจ็ดสิบต้นๆ แต่กลับไม่ชอบความเงียบมากนัก แต่เถ้าแก่ของเขาทั้งสองคนดูเหมือนจะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องการอาบแดดนี้อย่างลึกซึ้ง
“เถ้าแก่ ทำไมถึงคิดเปิดร้านถ่ายรูปได้ล่ะ”
“…” นักพรตเฒ่า
“ครับ”
เธอถือกับข้าวที่ซื้อกลับมาด้วยในมือ นักพรตเฒ่าเหลือบมองแวบหนึ่ง
สวี่ชิงหล่างจากร้านหนังสือเตรียมอาหารสามมื้อต่อวันได้เป็นอย่างดี แถมยังทำได้หลากหลาย การรับรสชาติของทุกคนในร้านหนังสือถูกยกระดับไปเสียแล้ว
อาหารปรุงสุกไวมาก นักพรตเฒ่ากระดากที่จะชมถังซือว่าเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม ถึงอย่างไรก็เป็นการต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และกลัวจะโดนทุบตีด้วย เพราะว่ามีกันอยู่สามคนจึงยกหม้อออกมา ถ้วยสามใบ ตะเกียบสามคู่ ทัพพีกลางหนึ่งคัน เรียบง่ายมาก
นักพรตเฒ่าตักมาหนึ่งถ้วย กินไปหลายคำและอยากจะชมว่า ‘อร่อยจังเลย’ แต่คิดๆ แล้วก็ช่างมันจะดีกว่า สำหรับนักพรตเฒ่าแล้วไม่หาโอกาสเลียแข้งเลียขาสักหน่อย ช่างน่าอึดอัดจริงๆ แต่ไม่อาจทำให้การประจบประแจงในแต่ละครั้งฟังดูเหมือนการประชดประชันหรอกจริงไหม ทว่ามันก็เป็นเรื่องจริงที่ ‘อาหาร’ โต๊ะนี้เทียบกับร้านหนังสือไม่ได้จริงๆ
“ไม่ ไม่ใช่”
“ไม่ชินกับรสชาตินี้เหรอ” ชายหนุ่มถาม
“งั้นพรุ่งนี้เปลี่ยนรสชาติใหม่” ชายหนุ่มบอกถังซือ
“ค่ะ เปลี่ยนเป็นยี่ห้อคังซือฟู”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผูเอ่อร์ที่ยังนอนอยู่บนชั้นวางของเบาๆ
“อืม ดี”
สวี่ชิงหล่างจากร้านหนังสือเตรียมอาหารสามมื้อต่อวันได้เป็นอย่างดี แถมยังทำได้หลากหลาย การรับรสชาติของทุกคนในร้านหนังสือถูกยกระดับไปเสียแล้ว
“ไม่ชินกับรสชาตินี้เหรอ” ชายหนุ่มถาม
“ไม่ ไม่ใช่”
“งั้นพรุ่งนี้เปลี่ยนรสชาติใหม่” ชายหนุ่มบอกถังซือ
“ค่ะ เปลี่ยนเป็นยี่ห้อคังซือฟู”
“อืม ดี”
“…” นักพรตเฒ่า
เมื่อเห็นทั้งสองคนที่อยู่ข้างกายคีบบะหมี่ขึ้นมาและกลืนลงไปด้วยท่าทีแสนลำบาก นักพรตเฒ่าพลันสะอื้น มือล้วงเข้าไปหยิบขวดเล็กๆ ในอกออกมาสามขวด แล้ววางลงบนโต๊ะพลางเอ่ยว่า “เถ้าแก่ น้องถัง ดื่มเจ้านี่ก่อนกินข้าวสิ จะได้กินลง”
ทั้งสองดื่มลงไป บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งหม้อถูกฟาดเรียบอย่างรวดเร็วตามคาด นักพรตเฒ่ามองสีท้องฟ้าแล้วลุกขึ้นบอกลา มันดึกแล้ว เขาต้องกลับไปแล้ว ถึงอย่างไรร้านหนังสือของเถ้าแก่คนปัจจุบันของเขาก็ต้องการให้เขากลับไปเฝ้า ชายหนุ่มส่งเขาหน้าประตูร้าน
“เถ้าแก่ ใช้ที่อยู่นี้ใช่ไหม หลังข้ากลับไปแล้วจะส่งพัสดุจำนวนหนึ่งมาให้” ตอนนี้ร้านหนังสือไม่ขาดแคลนน้ำพลับพลึงแดงแล้ว
ชายหนุ่มพยักหน้าและยิ้ม
“งั้นข้าไปก่อนนะ เถ้าแก่ดูแลสุขภาพด้วย” นักพรตเฒ่าไปแล้ว แผ่นหลังดูเปล่าเปลี่ยวเล็กน้อย
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผูเอ่อร์ที่ยังนอนอยู่บนชั้นวางของเบาๆ
“เมี้ยว” ผูเอ่อร์ร้องและหมอบต่อไปอย่างนั้น
“นักพรตเฒ่ามาทำอะไรคะ” ถังซือที่เก็บกวาดจานชามอยู่ถามขึ้น
“เขาไม่พูด ผมก็ไม่ได้ถาม”
“อ้อ” ถังซือได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าและพูดต่อ “น่าจะมีเรื่องอะไรละมั้ง”
“อืม”
“ไปเยี่ยมหน่อยไหม”
“ถ้ามีเรื่องละก็ เขาก็จะบอกเอง ไม่บอกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อนเร็วหน่อย”
“ได้ค่ะ ฉันล้างจานเสร็จก็จะไปอาบน้ำขึ้นไปพักผ่อนพร้อมกัน”
ชายหนุ่มพยักหน้า ผูเอ่อร์กระโดดลงมาอย่างเชื่อฟัง เดินขึ้นบันไดทีละก้าวด้วยท่าทางสูงส่ง
ฟ้ามืดแล้ว ม่านราตรีเข้าปกคลุม ในเมืองที่อึกทึกครึกโครมแห่งนี้แฝงไปด้วยความเงียบสงบราวกับภาพวาด
…
หลังจากเดินออกไป นักพรตเฒ่าถึงรู้สึกปวดฉี่ น่าจะดื่มน้ำซุปบะหมี่มากไป ท่อระบายน้ำเก่าแล้ว โรคเก่าๆ บางส่วนก็กำเริบได้ง่ายๆ ฉี่ด่วน ฉี่บ่อย ฉี่ไม่สุด นักพรตเฒ่าหาอยู่นานพอสมควรก็ยังหาห้องน้ำสาธารณะไม่เจอ ไม่ใช่ว่านักพรตเฒ่าใจจริงแล้วไร้อารยะ คนแก่แล้วน่ะนะ แถมเกิดปวดฉี่ขึ้นมาดื้อๆ และกะทันหันขนาดนี้ ตอนนี้ไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ ขณะที่คร่ำครวญถึงห้องน้ำสาธารณะในเซี่ยงไฮ้ที่ดันสร้างไม่เสร็จ ก็เจอตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง จึงปลดเข็มขัดกางเกงออกทันที
ตอนแรกเป็นเสียงฝนห่าใหญ่ห่าเล็กกระทบใบบัว ตามด้วยเสียงไหลเอื่อยๆ หยดติ๋งๆ จนสุดท้ายก็ถอย ‘ร่าง’ กลับได้สำเร็จ นักพรตเฒ่าเดาะปาก และหาวหวอดๆ ไปที
เวลานี้บังเอิญมีรถคันหนึ่งขับแล่นผ่านไปพร้อมกับเปิดไฟสูงสว่างจ้าอย่างนิสัยเสีย ส่องสว่างทั้งซอยไปชั่วขณะหนึ่ง นักพรตเฒ่าก้มหน้าลงมองที่ที่เขาเพิ่งทำเครื่องหมาย ทันใดนั้นก็พบว่าข้างล่างนี้มีรูปปั้นของปู่เจ้าที่อยู่องค์หนึ่ง
ฉิบหาย!
นักพรตเฒ่าเดิมทีเป็นคนของเต๋า แม้ว่าเขาจะไม่มีความจริงใจสักเท่าไร แต่แม้แต่คนธรรมดาไม่นับถือศาสนาก็ยังไม่กล้าฉี่ราดรูปปั้นเทพเจ้าหรอกจริงไหม จะเชื่อในศาสนาหรือไม่ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่คนส่วนใหญ่ล้วนไม่กล้าซี้ซั้วอย่างนี้ โดยเฉพาะการซี้ซั้วที่ไม่สุภาพประเภทนี้
นักพรตเฒ่าถอยหลังไปสองสามก้าวทันที คุกเข่าลงด้วยความเคารพอย่างยิ่ง ล้วงบุหรี่ทั้งหมดออกจากกระเป๋าแล้วประเคนให้ปู่เจ้าที่ไปจนหมด จากนั้นก้มหัวลงกราบไหว้พร้อมตะโกนในเวลาเดียวกัน
“ปู่เจ้าที่ ท่านปู่เจ้าที่ ลูกไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจฉี่รดท่านทั้งตัวอย่างเด็ดขาด ท่านได้โปรดให้อภัยลูกด้วย เปิดหนทางรอดให้ด้วยเถิด เปิดหนทางรอดให้ลูกสักทางด้วยเถิด เปิดหนทางรอดให้ด้วยเถิด…”
……………………………………………………………
