บทที่ 675 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (16)
ถ้ามีจะบอกความรู้สึก บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ
ไม่ใช่เพราะว่าตระกูลแชเข้ามาเกี่ยวข้องกับการทุจริต เธอได้แก้ไขในชะตากรรมนี้เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆกับแชจินยุน
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้ลืมเรื่องบางอย่างที่สำคัญไป
และทุกครั้งที่เธอรู้สึกแบบนี้ เธอก็จะเล่นสร้อยคอของตัวเอง
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกที่ขัดแย้งกันนี้ก็ชัดเจนขึ้นเมื่อเธอสัมผัสสร้อยคอ
มีใครบางคนมอบสร้อยคอนี้ให้กับเธอ เธอต้องคืนมัน แต่เธอจำไม่ได้ว่าต้องคืนใคร ทุกครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจำได้ การลืมเลือนที่ไม่ต้องการก็จะกลับมาภายในหัวของเธอ
-กรี๊ซซซซ!
“ อ๊ะ กรี๊ซซ!”
ในขณะนั้น เสียงกรีดร้องดังขึ้น ด้วยความตกใจ แชนายอนเงยหัวเธอขึ้นมาทันที เรเชลซึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องเดียวกันกับเธอในฐานะพยานยืนยันก็แสดงอาการตกใจเช่นกัน
เสียงกรีดร้องดังกล่าวมาจากสปาร์ตันซึ่งนอนอยู่บนตักของเธอ
-กรี๊ซซซซซ! กรี๊ซซซซ!
“ ส, สปาร์ตัน? ก- เกิดอะไรขึ้น…?”
-กรี๊ซซซ! กรี๊ซซซซ!
เขาเหมือนจะมีอาการชัก
“เ-เฮ้! ทำอะไรสักอย่างกับเขาที!”
ฮีโร่คนอื่น ๆซึ่งเคยดำรงตำแหน่งเป็นผู้ทดสอบได้แต่ขมวดคิ้ว ยูชีฮยอคซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับยูจินวอง ทำหน้าบึ้งอย่างหนักโดยเฉพาะ
“สปาร์ตัน – สปาร์ตัน -!”
-Kiee …
เมื่อเรเชลคว้าปีกของเขาและกระซิบเบาๆ สปาร์ตันก็หยุดลง แต่แล้วเขาก็เริ่มจ้องมองวอลล์เปเปอร์ของเรเชลบนสมาร์ทวอทช สิ่งแรกที่เริ่มต้นด้วย tk- tk- tk- เปลี่ยนเป็น tudududududu- อย่างรวดเร็ว!
มันเหมือนกับว่านกหัวขวานได้พัฒนาเป็นสว่านไฟฟ้า
“ ตอนนี้อะไรล่ะ?”
เรเชลเปิดสมาร์ทวอทช์ของเธอด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอสงสัยว่าตัวเองพลาดบางอย่างไป
แต่เธอไม่พบสิ่งผิดปกติ – มีเพียงข้อความจากการเชื่อมต่อที่ถูกตั้งค่าเป็นเพื่อน VVIP
ใช่แล้ว ข้อความมาจากยูยอนฮา
แชนายอนที่กำลังดูอย่างสงสัยถามขึ้น
“…มันคืออะไร?”
“ ฉันไม่รู้”
“ ดูเหมือนว่านกหัวขวานต้องการให้เธอเช็คสมาร์ทวอทช เธอได้รับบางอย่างหรือเปล่า?”
“ ฉันได้รับข้อความจากยอนฮา แต่นั่นมัน….” [1]
“ …โย่คุณสามารถเลือกระหว่างการพูดที่สุภาพและการพูดที่ไม่เป็นทางการแทนที่จะผสมทั้งสองเข้าด้วยกันได้หรือไม่”
เรเชลกระพริบตาเธอบ่อย ๆ และจ้องมองแชนายอน จากนั้นเธอลดสายตาลงโดยไม่ตอบกลับและอ่านข้อความของยูยอนฮา
ในทันใดนั้น ใบหน้าของเธอแข็งทื่อ แต่มันไม่ใช่แค่ใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอแข็งเหมือนก้อนหินราวกับว่าเธอจมดิ่งอยู่ในความคิด
แชนายอนเงยหน้าขึ้นมามองแล้วถาม
“อะไร? มันคืออะไร? มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?”
“…”
เรเชลไม่ตอบ
“สวัสดี? เธอได้ยินฉันไหม?”
เธอไม่สนใจแชนายอน ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่แชนายอนถาม
แชนายอนโกรธมากเล็กน้อยจนต้องขมวดคิ้วและเปิดสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง
เธอมีข้อความใหม่นับไม่ถ้วน
ในจำนวนข้อความเหล่านั้น กลับมาปรากฏของยูยอนฮาโดดเด่นออกมา
แชนายอนคลิกมันโดยไม่ได้คิดอะไรมาก
หลังจากนั้นทันที แชนายอนก็แสดงอาการตกใจเหมือนที่เรเชลกำลังเป็น
ความคิดของเธอหยุดลงและร่างกายของเธอก็เช่นกัน
มีเพียงดวงตาของเธอที่ค่อย ๆ ขยับขึ้นและลงอ่าน ‘คำบางคำ’
“… .”
‘คำบางคำ’ เป็นชื่อสามัญ
แต่ในขณะเดียวกันมันก็ไม่ธรรมดา
ข้อความที่ยูยอนฮาส่งมานั้นมีชื่อของใครบางคนอยู่
แชนายอนจำชื่อนี้ไม่ได้
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาของเธอ
แชนายอนจับสร้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอค่อย ๆ เงยหัวขึ้น เรเชลที่ดูเหมือนได้รับข้อความเดียวกับเธอกำลังจ้องมองกลับมา
เมื่อดวงตาของพวกเขาประสานกัน เรเชลก็ถามขึ้น
“ …คิมฮาจินคนนี้…เขาคือใคร?”
แชนายอนไม่สามารถตอบได้
พวกเขาทั้งสองต้องการเวลาสำหรับการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง
**
—หนึ่งเดือนผ่านไป แต่การพิจารณายังคงดำเนินอยู่ คิมซุกโฮและอียุกโฮยังคงอ้างว่าเป็นผู้บริสุทธิ์กำลังรับคำวิพากษ์วิจารณ์จากประชาชน ในทางกลับกันยูจินวองได้ยอมรับความผิดของเขาและถูกตัดสินลงโทษในหลายข้อหา แชจูชึลยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมือนใคร โดยคำนึงถึงว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้ให้ข้อมูลในคดีนี้ ผลงานที่เขาทำในช่วงสงครามต่อต้านออร์เดนและสุขภาพร่างกายที่แย่ลงของเขาเนื่องจากอายุที่มากขึ้นและการมีส่วนร่วมในสงครามปีศาจครั้งใหญ่….
“ …สิ่งต่าง ๆ กำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว”
ผมยังคงอยู่ในกระท่อมบนหน้าผาของเทือกเขาแอลป์ กำลังดูทีวีขณะที่เคี้ยวซีเรียลไปด้วย
[การเปิดโปงสมาคมฮฺีโร่] อายุหนึ่งเดือนยังไม่หายไปในรอบข่าว
“เฮ้อ”
ไม่ว่าในกรณีใดๆ มันไม่ได้รู้สึกแย่นักเมื่อมองไปที่โลกที่มุ่งไปสู่ ’เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง’
จริงๆแล้วผมมีความสุขมาก ไม่เพียงแต่โลกนี้จะรอดพ้นจากความทุกข์ยากที่รู้จักกันในชื่อว่าBaalแล้ว แต่มันยังอยู่ในขั้นตอนการกำจัดเนื้องอกมะเร็งที่ยังคงอยู่ในสมาคมฮีโร่
แต่การตั้งค่าให้ผู้บริหารของสมาคมสมรู้ร่วมกับปีศาจเพื่อรักษาอำนาจของพวกเขา….
ไม่สิ
ผมควรหยุดพูดถึงสิ่งต่าง ๆ ว่า “การตั้งค่า” ผมไม่ควรใช้คำนั้น
ท้ายที่สุดแล้วมันทำให้ผมรู้สึกเศร้า
ก๊อก ก๊อก—
ในขณะนั้น มีใครบางคนมาเคาะประตู
แขก?
ผมปิดสมาร์ทวอทและลุกขึ้นจากเก้าอี้
แม้ว่าโลกจะหมุนค่อนข้างเร็ว แต่ผมก็ยังใช้ชีวิตยามว่างไปเรื่อยๆ
ก๊อก ก๊อก—
แขกคนแรกของวันนี้ดูเหมือนจะใจร้อนมาก
ผมกำลังจะเปิดประตูแต่หยุดอยู่ครู่หนึ่ง มือของผมจับลูกบิดประตูอย่างแน่นหนา ผมพ่นลมหายใจออกอย่างคิดไม่ตก
ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่า ‘เป็นไปได้หรือไหม’ แต่ในไม่ช้า ผมก็หัวเราะแล้วส่ายหัว
ผมกำลังล้อเลียนตัวเอง
ในเดือนที่ผ่านมา ผมคาดหวังบางอย่างอยู่ในใจ
ว่าพวกเขาจะจดจำผมได้และมาหาผม – ความหวังที่ว่างเปล่า
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้
ดังนั้นผมจึงเปิดประตูออกไปโดยไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก
Kiik-
ประตูไม้เปิดออกเผยให้เห็นคนสองคนยืนอยู่ข้างหน้า พวกเขาเป็นผู้หญิงผมบลอนด์, ตาสีฟ้า ตามที่คาดไว้พวกเขาเป็นคนแปลกหน้า
ผู้หญิงที่อยู่ด้านขวาสะอึกก่อนจะเปิดปากพูด
“ อ่า…อืม…คุณ…เภสัชกรที่อยู่บนผาแห่งจุดจบใช่ไหม?”
“ใช่ ถูกต้องแล้ว”
ผมตั้งใจพูดอย่างตรงไปตรงมา
มันไม่ได้ดูเหมือนเป็นไปได้หรับเภสัชกรผู้ลึกลับที่อาศัยอยู่บนหน้าผาในภูเขาขรุขระที่จะพูดจาอย่างสุภาพ
“ อ่า ฉันเข้าใจแล้ว! ว้าว เรามาถึงแล้วในที่สุด….”
ผู้หญิงสองคนร้องไห้ขณะกอดกัน
“ ผมจะไล่พวกคุณออกไป ถ้าคุณยังร้องไห้อยู่”
“ไ-ไม่! พวกเราจะหยุดร้องแล้ว!”
ผมพาพวกเขาเข้าไปข้างในทันทีที่พวกเขาหยุดร้องไห้และถามถึงอาการของผู้ป่วย
พวกเขาบอกว่ามันเป็นพิษจากงูอัลบราฮาร่า
แม้ในโลกนี้จะมีทั้งความรู้ทางวิทยาศาสตร์และเวทมนตร์ในการรักษา พิษงูของอัลบราฮาร่าเป็นพิษที่ไม่สามารถรักษาได้และจะนำไปสู่ความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
แม้ว่าความตายจะไม่เกิดขึ้นทันที แต่เหยื่อจะต้องทนทุกข์ทรมานเป็นเวลา 3 ถึง 14 วันก่อนที่จะตายในที่สุด
สำหรับความรู้ของผม มันไม่มียาแก้พิษ
“ คุณมีพิษของงูหรือฟันของมันไหม?”
“ อ่า ใช่ ในกรณีนี้”
ทั้งคู่ได้รับการเตรียมพร้อมเป็นอย่างดี พวกเขาเอาพิษของฟันงูออกมาหลายซี่และแม้กระทั่งเกล็ดของมันออกมาจากกระเป๋าของพวกเขา
“ เราหยุดเสริมพลังฉีของเราหลังจากที่ฆ่าแม่ของมัน และถูกซุ่มโจมตีจากตัวทารกที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ ในตอนที่เราลดการ์ดลง”
“ผมเข้าใจเเล้ว”
“ใช่ งูอัลบาฮารามีฟันที่อ่อนแอ ดังนั้นตราบใดที่คุณยังคงเสริมพลังชี่ของคุณตลอดเวลา -”
“ใช่ ใช่แล้ว เอาล่ะ พวกคุณไปได้แล้ว”
“… อะไรนะ?”
ผมดึงวัสดุและส่งพวกเขาออกไปข้างนอก
“ ผมไม่ชอบให้คนอื่นเห็นกระบวนการผลิตสักเท่าไหร่”
“ อ๊ะ เข้าใจแล้ว!”
ทันทีที่ผมเห็นผู้หญิงสองคนจากไป ผมก็กลืนพิษงูอัลบราฮาร่าเข้าไป
ความจริงแล้วการล้างพิษเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติถ้าผมวิเคราะห์พิษ การล้างพิษเป็นหนึ่งในวิธีที่ง่ายที่สุดในการใช้ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา]
“ …อัก เจ็บ”
หลังจากนั้นประมาณสามนาที [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา] ได้เก็บยาแก้พิษของอัลบราฮาร่า ผมแปลงยาแก้พิษเป็นยาเม็ดทันทีก่อนจะถือไว้ในมือ
ผมตะโกนเสียงดัง
“เฮ้! เข้ามาได้แล้ว”
ผู้หญิงสองคนเข้ามาอย่างรวดเร็วและผมก็ส่งยาแก้พิษให้กับพวกเขา
พวกเขาไม่สงสัยในยาของผมเลยแม้แต่น้อย พวกเขาร้องไห้และส่งอัญมณีราคาแพง- เพชรสีน้ำเงินให้ผมเป็นการตอบแทน
“ขอบคุณ!”
หลังจากโค้ง 90 องศาพวกเขาก็ออกจากกระท่อมของผม
“ … ระวังด้วย”
หลังจากส่งพวกเขาออกไป ผมก็นั่งลงบนเก้าอี้และเปิดสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง
– ในอีกทางหนึ่งสำนักงานหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของแกนช่องแคบใต้ดิน ยูยอนฮาได้ประกาศการเกษียณของเธอ แต่การถูกตำหนิอย่างดุเดือดของกิลด์ทำให้กิลด์ถอนคำสั่งของเธอ หลายคนกำลังส่งคำพูดให้กำลังใจและความเห็นอกเห็นใจให้กับยูยอนฮาและยูจินวอง
นาฬิกามีฟังก์ชั่นการฉายภาพทางทีวี
แต่ข่าวไม่ได้น่าสนใจไปทั้งหมด
ผมมองยูยอนฮาเพื่อแถลงข่าวก่อนที่จะเปลี่ยนช่อง
– อุบัติการณ์ควังโอเป็นกุญแจสำคัญในปัญหานี้….
“อ่า.”
ผมปิดนาฬิกาทันที
อุบัติการณ์ควังโอ
พูดตามตรง ผมหวังว่าอุบัติการณ์ควังโอจะช่วยผม แม้ว่าความทรงจำเกี่ยวกับผมจะถูกล้างออกจากจิตใจของทุกคน แต่ผมก็หวังว่าจะมีใครบางคนฟื้นความทรงจำของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้ยินถึงอุบัติการณ์ควังโอ แต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้น
หนึ่งเดือนผ่านไป แต่ไม่มีใครมาพบผม
มันผ่านไปแล้ว
มันเหมาะสมแล้วที่ความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดซึ่งสร้างขึ้นผ่านพลังของผู้เขียนที่จะหายไป
ท้ายที่สุดแล้ว โลกนี้ไม่ใช่นิยายอีกต่อไป
ผมไม่ได้เป็นนักเขียนนิยาย คิมฮาจิน อีกต่อไป แต่เป็นคิมฮาจินที่ไม่ได้สำคัญอะไร
“…เฮ้อออ”
ก๊อก ก๊อก—
ในขณะที่ผมถอนหายใจเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง
นี่เป็นผูมาเยือนคนที่สองแล้ว
“ แขกเยอะจังวันนี้”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตู
ผู้มาเยือนในครั้งนี้ดูเหมือนจะใจร้อนมากกว่าคนที่ผ่านมา หรืออาจจะเร่งด่วนกว่าครั้งล่าสุด
“ โอเค ไม่เป็นไร…”
เมื่อคิดอย่างผมนก็เปิดประตูออกไปโดยไม่ลังเล
ฟิ้ววว-
ผมสีดำพลิ้วไหวในสายลมหนาวของเทือกเขาแอลป์ พระอาทิตย์ตกดินที่ส่องประกายระยิบระยับ และคนคนหนึ่งกำลังมองมาที่จากท้องฟ้าสีส้ม
ทิวทัศน์นั้นสวยงามอย่างแท้จริง
มันช่างสวยงามเหลือเกินจนผมไม่สามารถคิดถึงอะไรได้อีกเลย
