บทที่ 680 บทส่งท้าย (1) เรื่องราวของผม (3)
“คุณนายอนมาหรอคะ?”
ราเชลผู้ซึ่งนั่งถัดจากยูยอนฮาเปิดตาเบิกกว้าง
“เธอควรถามเขานะ เขาน่าจะรู้ดีกว่าฉัน”
ยูยอนฮาชี้มาที่ผม
“ใช่ แชนายอนมาและจากไป เธอพูดเกี่ยวกับการพิชิตหอคอยที่กำลังจะถึงและไม่ได้พูดอะไรมาก”
“ใช่แล้ว การพิชิตหอคอยแห่งปาฏิหาริย์กำลังจะมาถึง….คุณนายอนต้องยุ่งจริงๆแล้วสิ”
ราเชลรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
สำหรับบันทึก ไอลีนได้รับเลือกให้เป็นประธานคนใหม่ของสมาคมฮีโร่ และแชนายอนกลายเป็นฮีโร่ระดับมาสเตอร์ที่อายุน้อยที่สุด
เนื่องจากฮีโร่ระดับสูงหลายคนได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นตำแหน่งมาสเตอร์พร้อมกันนั้น ตำแหน่งที่มีเกียรติได้ไปหาแชนายอน ซึ่งอายุน้อยกว่าคิมซูโฮ 4 วัน
เหตุผลที่ราเชลเริ่มพูดกับเธออย่างเคารพนับถือก็เพราะตำแหน่งของเธอ ในฐานะเรเชลที่ยังเป็นฮีโร่เกรด 1 (อันดับที่ 79 ของโลก) เธอค่อนข้างจริงจังกับพิธีการ
“เธอไปที่นั่นอีกครั้งกับนายอนสิ….แค่พูดกับเธอแบบสบายๆ”
ยูยอนฮาส่ายหัวก่อนที่จะหันศีรษะมาหาผมอย่างรวดเร็ว
“นี่ เอานี่สิ”
ทันใดนั้นเธอก็หยิบกระดาษออกมา
“นี่อะไรน่ะ?”
“นายพักมาเยอะแล้ว ถึงเวลาเริ่มทำงานแล้วละ”
ยูยอนฮายิ้มอย่างซุกซน รอยยิ้มของเธอทำให้ผมกังวลอยู่เสมอ
คราวนี้เธอจะทำอะไร?
ผมกลืนน้ำลายลงดังเอื้อก และตรวจสอบเนื้อหาของกระดาษ
[แบบฟอร์มการร้องขอการแถลงข่าว]
“…อะไร? งานแถลงข่าว?”
“ใช่ สิทธิบัตรสำหรับการรักษาศีรษะล้านที่นายสร้างไว้ไง มีเหตุผลที่คุณเรียกว่า ‘เภสัชกรปาฏิหาริย์’ ในตอนนี้ ทุกคนกำลังพูดถึงนาย และนายเป็นฮีโร่ของผู้ชายทุกคนที่มีอายุระหว่าง 20 ถึง 90 เลยนะ”
“แต่งานแถลงข่าวมีไว้ทำอะไรละ?”
“ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีการดำรงอยู่ของนายอาจจะฟื้นขึ้นมาในโลกนี้ด้วยการแถลงข่าวครั้งนี้ก็ได้”
ผมหัวเราะเบาๆ ออกมาทันที
แค่สำหรับการรักษาศีรษะล้านเนี่ยนะ?
อย่างไรก็ตาม
ยูยอนฮาเลิกคิ้วอย่างแหลมคม
“ไม่ ฉันกำลังซีเรียสนะ การรักษาศีรษะล้านเป็นเรื่องใหญ่ มันเป็นสิ่งที่แม้แต่เวทมนต์ก็ล้มเหลวในการแก้ไขปัญหานี่ หากนายจัดการแถลงข่าว คนหลายหมื่นคนจะรุมล้อม นายรู้ไหมว่ามีกี่คนในโลกที่กำลังทุกข์ทรมานจากศีรษะล้านหรือบางส่วน? ในตะวันตกมากกว่าครึ่ง -”
“อ๊ะ จิ๊ หยุดเลย กับอีแค่วิธีแก้ศีรษะล้าน มันก็ไม่ได้ -”
“แค่?”
“…อ่อใช่ เธอไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนหัวล้านจากความเครียดหรอ?”
“อะไร? ไม่ ฉันไม่ย่ะ! เมื่อไหร่ที่ฉันพูดอย่างนั้นหะ!?”
“งั้นเอากลับไปเถอะ”
ผมส่งเอกสารคืนให้ยูยอนฮา เธอบุ้ยปากและนำแบบฟอร์มการร้องขอออกไป
ในขณะนั้น อีบยอลก็ถาม
“ยังไงก็เถอะ เธอไม่ได้มากับชอคจุนกยองหรอ?”
ดูเหมือนว่าอีบยอลมีความอยากรู้อยากเห็นสำหรับบางคนที่คุ้นเคย
“อืมมมม พวกเขาจะกลายเป็นเป้าหมายที่ต้องการอีกครั้งแล้วนะ”
“…เป้าหมายอีกครั้งหรอ?”
อีบยอลขมวดคิ้ว
“ใช่”
ยูยอนฮามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วจ้องมองท้องฟ้าที่ห่างไกลจากนั้นก็พึมพำ
“ในตอนนี้…พวกเขาควรจะอยู่ในคุกใต้ดินเพื่อเตรียมพร้อมที่จะชนะยูจินวอง”
“…อะไรนะ?”
“ฮะ?”
ผมดวงตาเบิกกว้าง ผมไม่ใช่คนเดียว อีบยอลและเรเชลก็ทำหน้าเหมือนกัน
ยูยอนฮาโบกมือราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ทุกอย่างปกติดีน่า เรื่องนี้จะได้รับการดูแลด้วยความลับสูงสุด เราคุยกับประธานสมาคมเสร็จแล้ว ยูจินวองได้รับการเก็บตัวเป็นเวลา 15 ปี แต่แชจูชึลก็หนีไปได้ อาจรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนั้น เธอตกลงทันทีที่เราทำข้อเสนอ”
ยูยอนฮายักไหล่ก่อนพูดต่อ
“ในความเป็นจริง จินเซยอนเป็นคนที่ทำข้อเสนอก่อน ตอนนี้เธอกลายเป็นสมาชิกของคณะคมีเลียนอย่างสมบูรณ์แล้ว สิ่งที่เกี่ยวกับการปกป้องความยุติธรรมจากเงามืด….เธอจะกลายเป็นขโมยและผู้ทำลายล้างพร้อมกับคนอื่นๆ แต่เธอจะทำมันกับคนที่ ‘ชั่ว’ อย่างไรก็ตามฉันมีความสุข ฉันไม่ต้องการให้พ่อของฉันเน่าเปื่อยหลังบาร์เป็นเวลา 15 ปี”
ฉึก ฉึก
ยูยอนฮาหั่นสเต็กของเธอด้วยมีดและส้อม
“ฉันแน่ใจว่าเขาจะเห็นด้วย การเดินทางรอบโลกเป็นความฝันที่สองของเขา”
อีบยอลและผมจ้องที่ยูยอนฮา
เธอวางสเต็กชิ้นเล็กๆ เข้าไปในปากของเธอ…
หลังจากเคี้ยวอย่างนุ่มนวลและกลืนชิ้นส่วน เธอเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปากแล้ววางมีดกับส้อมลง
“เอาล่ะ”
ยูยอนฮาประสานนิ้วของเธอและพักคางของเธอบนพวกมัน
จากนั้นเธอสร้างรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและซุกซน
“นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ราเชลอาจจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสมาคมของเธอหรืออะไรก็ตามดังนั้น….”
ยูยอนฮามองข้ามไปมาระหว่างผมกับอีบยอล
“ทำไมฉันไม่ได้ยินเรื่องราวของพวกเธอสองคนเลยละ?”
ห้องเงียบไปครู่หนึ่ง
เรเชล ดรูน และอียูริมองอย่างแปลกๆ
ผมจับมืออีบยอล เธอดูเหมือนจะประหม่าเพราะมันเย็นและแข็ง
“ดี….”
ผมคิดถึงคนที่ผมถูกทอดทิ้ง เพื่อนและครอบครัวของผม ซึ่งเป็นทั้งหมดของผมก่อนที่ผมจะมาถึงโลกนี้
แม้ว่าผมจะไม่สามารถเจอพวกเขาได้อีกต่อไป แต่ผมก็ไม่เสียใจกับการตัดสินใจของผม
ผมคิดถึงพวกเขาทุกวันและรู้สึกเศร้าเมื่อผมคิดถึงพ่อแม่ที่ผมสูญเสียไปตลอดกาล
แต่ผมจะไม่ตัดสินใจเรื่องนี้ถ้าผมไม่แน่ใจ
“…เรื่องราวของเรา”
ผมคิดเกี่ยวกับแชนายอนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
ผมคิดถึงคิมซูโฮและชินจงฮักที่จำผมไม่ได้
ผมคิดถึงสิ่งที่ผมสามารถทำได้ในโลกนี้
จากนั้นผมมองคนที่มีค่ามากสำหรับผม
“เราจะต้องเขียนมันต่อจากนี้ จนกว่าจะจบลงอย่างมีความสุข”
ผมพูดอย่างที่ผมทำและยิ้มเสมอ
อีบยอลยิ้มกลับมา
ทุกคนในห้องยิ้ม
นั่นก็เพียงพอแล้ว
แม้ว่าผมจะกลายเป็นคนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงในโลกที่แตกต่าง
แม้ว่าผมจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างจากโลกก่อนหน้า
ปัจจุบันผม…ไม่ เราพูดได้อย่างมั่นใจว่าเรามีความสุข
เนื่องจากเราสามารถอยู่กับคนที่มีค่าสำหรับเราได้ตลอดไป….
