ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน – ตอนที่ 135 ต่อสู้ (1)

ตอนที่ 135 ต่อสู้ (1)

ตอนนี้ด้านหน้ามีผู้แข็งแกร่งขวางอยู่

สือเฟิงรู้ว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ คนประเภทนี้ แม้เขาจะสู้สุดตัว ก็ไม่ใช่จะต่อกรได้ง่ายๆ อยู่ดี

ฟางผิงอยากให้ทุกคนสลายตัว แต่เห็นพวกจ้าวชิงล้อมกันเข้ามา ทางสือเฟิงหยุดฝีเท้าแล้วเช่นกัน ชั่วพริบตานั้นรู้ทันทีว่าตอนนี้ไม่อาจหนีได้แล้ว

ถ้าหนีเขาอาจจะไม่เป็นอะไร แต่พวกจ้าวชิงต้องมีคนตายแน่

โจวสือผิงจะออกโรงหรือเปล่า?

ฟางผิงไม่รู้!

พวกอาจารย์มหาลัยศิลปะการต่อสู้เลือดเย็นอย่างยิ่ง

พวกเขาเห็นความเป็นความตายมามาก บางทีอาจจะสนใจชีวิตของตัวเอง แต่เมินเฉยกับชีวิตของคนอื่น

หากสามารถใช้การตายหรือบาดเจ็บหนักของพวกจ้าวชิงมากระตุ้นให้พวกฟางผิงไล่ตามความแข็งแกร่งอย่างไม่ลดละได้

บางทีในสายตาของพวกเขาอาจจะเป็นเรื่องที่คุ้มค่า

“ใช่ว่าจะสู้ไม่ได้!”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จะคิดบัญชีหรือไม่ กลับไปค่อยว่ากัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือจะลนลานไม่ได้ ถูกเด็ดหัวไปทีละคน นั่นคงเป็นปัญหาแล้ว

ฟางผิงตะโกนออกมา “คนอื่นถอยออกมา ถัง จ้าว เข้าไปล้อมกับฉัน!”

ฟางผิงเพิ่งพูดจบ สือเฟิงพลันพุ่งตัวไปหาจ้าวเสวี่ยเหมยทันที!

เทียบกับดาบของถังซงถิง กระบองยาวนั้นอันตรายน้อยกว่า ส่วนฟางผิง แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นหัวหน้า ไม่ได้ฆ่าง่ายๆ เหมือนผู้หญิง

ตอนนี้จ้าวเสวี่ยเหมยรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง แววตาเผยความแน่วแน่ แทงกระบองยาวไปที่อกของสือเฟิง

ถังซงถิงที่อยู่ด้านหลังฟันดาบเข้ามาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ฟางผิงเหยียดปลายเท้า เตะไปยังหัวเข่าของสือเฟิง!

สือเฟิงไม่เปลี่ยนแปลงความตั้งใจ ยื่นมือไปคว้ากระบองยาวอีกครั้ง ครั้งนี้จ้าวเสวี่ยเหมยไม่ได้ชักกลับ

สือเฟิงไม่หลบหลีกเช่นกัน ชั่วพริบตาที่คว้ากระบองยาวได้ มือซ้ายและกระบอกยาวมีเสียงกระทบกันราวกับโลหะ

สือเฟิงไม่สนใจกระดูกมือที่ชาขึ้นมา ระเบิดปราณเต็มกำลัง ดึงกระบองยาวเข้ามาข้างหน้าอย่างแรง

ร่างของจ้าวเสวี่ยเหมยโงนเงนเล็กน้อย ปราณของเธอสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ทั้งไม่ได้หลอมกระดูกช่วงบน เห็นแบบนั้นเลยรีบดึงกระบองในมือ

ครั้งนี้กลับไม่เป็นผลแล้ว

สือเฟิงไม่คิดจะหลบหลีก เดิมทีจ้าวเสวี่ยเหมยก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา

“เข้ามา!”

สือเฟิงตะเบ็งเสียง ขาทั้งสองกลับกระโดดขึ้น หลบการแทงเท้าของฟางผิง

ในขณะเดียวกันจ้าวเสวี่ยเหมยยังคงวัดพลังกับเขา จู่ๆ ก็นึกไม่ถึงว่าสือเฟิงจะถ่ายโอนแรงมาทางเธอ ร่างของสือเฟิงจึงถูกจ้าวเสวี่ยเหมยดึงเข้ามาใกล้

จ้าวเสวี่ยเหมยหน้าเปลี่ยนสี รีบถอยหลัง

สือเฟิงกลับจับจ้องเธออยู่ตลอด ไม่สนใจฟางผิงที่อยู่ด้านข้าง ทั้งเมินถังซงถิงที่อยู่ด้านหลัง

เขายืดหลังตรง ชักขาขวาไปที่เอวของจ้าวเสวี่ยเหมย ตอนนี้หากจ้าวเสวี่ยเหมยไม่ปล่อยกระบอง จำต้องรับการโจมตีเท่านั้น

เธอไม่ลังเล รีบปล่อยมือ ถอยหลังไปอีกครั้ง

ถอยไปแล้ว กระบองยาวจึงตกอยู่ในมือสือเฟิงทันที

สือเฟิงจับกระบองยาวอย่างแน่นด้วยสองมือ หมุนกายกลับไปฟาดถังซงถิง

ขณะนั้นถังซงถิงก็ฟันดาบลงมาเช่นกัน

“เคร้ง…”

เสียงโลหะกระทบกันดังลั่นออกมาทันที ถังซงถิงเจ็บจี๊ดที่อุ้งมือ

เรื่องพละกำลัง เขายังห่างไกลจากสือเฟิงอยู่บ้าง เสี้ยวนาทีที่กระบองฟาดลงมา มือที่จับดาบของเขาแทบควบคุมไม่อยู่

“เชี้ย!”

ฟางผิงสบถออกมา ไม่รู้ว่าด่าจ้าวเสวี่ยเหมยหรือด่าใคร

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหนึ่งขั้นสองอย่างพวกเขา อาวุธนับว่าเป็นสิ่งจำเป็น ตอนนี้จ้าวเสวี่ยเหมยสูญเสียอาวุธ แม้สือเฟิงจะใช้เคล็ดวิชากระบองไม่เป็น แต่ถ้าเขาฟาดออกมาเต็มแรง ก็ยากที่จะจินตนาการถึงผลลัพธ์เช่นกัน

ในใจนั้นผุดความคิดฟุ้งซ่านต่างๆ นานา ก่อนฟางผิงจะมองไปทางจ้าวเสวี่ยเหมย “เธอข้างบน ฉันข้างล่าง ถังต้านไว้ครู่หนึ่ง!”

ถังซงถิงลอบโอดครวญในใจ ทำได้เพียงกำสองมือให้แน่น จับดาบปะทะกับอีกฝ่าย

เขาหลอมกระดูกช่วงบน สือเฟิงอาศัยแค่แรงจากแขนโจมตีเขา เขาก็ไม่ได้ไร้แรงโต้กลับเสียทีเดียว

“เคร้งๆ” เสียงกระทบดังไม่ขาดสาย สือเฟิงฟาดต่ออีกหลายครั้ง

ด้านจ้าวเสวี่ยเหมยตอนนี้เม้มปากโจมตีสือเฟิงจากด้านหลัง ทำให้อีกฝ่ายหลบหลีกอย่างไม่หยุดหย่อน

ฟางผิงที่พูดว่าจะโจมตีข้างล่าง กลับเหยียดเท้าขวา แทงเท้าไปยังแขนขวาของสือเฟิง

สือเฟิงได้ยินเสียงจึงใช้หางตาชำเลืองมอง ใบหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย รีบชักขาขวาออกไป ปะทะเข้ากับปลายเท้าของฟางผิงพอดี

“ฉึก!”

พลังแทงเท้าของฟางผิงอยู่เหนือความคาดหมายของสือเฟิง ปลายเท้าฟางผิงแทงเข้าเนื้อของเขาจริงๆ

“รนหาที่ตาย!”

สือเฟิงได้รับความเจ็บปวด ดวงตานั้นแดงก่ำ ยกกระบองขึ้น ไม่โจมตีถังซงถิงต่อ แต่ทำท่าจะเหวี่ยงมาที่หัวฟางผิงแทน

ตอนนี้ถังซงถิงที่อุ้งมือปริแตกไม่ได้คิดอะไรมาก ถอนหายใจออกมา คล้ายยกภูเขาออกจากอก

ฟางผิงคิดว่าสือเฟิงถูกตัวเองยั่วโทสะเช่นกัน คงกำลังมาหาเขาจึงรีบถอยหลบ

กลับนึกไม่ถึงว่านั่นเป็นแค่ท่าหลอก จู่ๆ กระบองยาวก็เปลี่ยนทิศทาง กวาดไปหาถังซงถิงแทน

“พลั่ก!”

“กร๊อบ!”

เสียงกระดูกแตกดังขึ้นมา ถังซงถิงหน้าเปลี่ยนสีในชั่วพริบตา มือซ้ายลู่ตกลงมาทันที

ไม่มีเวลามาสนใจโต้กลับแล้ว ถังซงถิงรีบถอยหลังออกมา

การโจมตีของสือเฟิงประสบความสำเร็จ ฟางผิงกำลังถอยหลบ จ้าวเสวี่ยเหมยกลับถีบเข้าที่หลังของเขา

สือเฟิงเสียหลักเล็กน้อย หัวเราะอย่างเยือกเย็น ไม่สนใจความเจ็บปวดที่หลังและขา ตามเข้าไปโจมตีถังซงถิงต่อ

แขนซ้ายของถังซงถิงใช้การไม่ได้แล้ว พลังหดหายไปกว่าครึ่ง หากถูกตามทันอีก มีโอกาสจะตายสูง!

ฟางผิงไม่คิดสนใจเรื่องที่ตัวเองคาดการณ์ผิดจนทำให้เกิดความเสียหายขึ้น เขารีบตามไปโจมตี

แต่เห็นกระบองในมือสือเฟิงกวาดมาหาตัวเอง ชั่วขณะนั้นจำต้องถอยหลบหนึ่งก้าว

“เอาดาบมาให้ฉัน นายถอยออกไป!”

ฟางผิงตะโกนเสียงดัง ถังซงถิงที่อยู่ไม่ไกลลังเลอยู่บ้าง

แต่ไม่นานก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว กัดฟันเขวี้ยงดาบไปทางฟางผิง ตัวเองถอยหลังออกไปติดต่อกัน!

“จ้าวชิง พวกนายสกัดไว้แป๊บหนึ่ง!”

ฟางผิงตะโกนอีกครั้ง พวกจ้าวชิงไม่ชักช้า ปล่อยให้สือเฟิงไล่ตามถังซงถิงทั้งที่ไม่มีอาวุธ มีโอกาสสูงที่ถังซงถิงจะถูกฆ่าตาย

หากถังซงถิงตาย ก็จะรวนกันไปหมด ตอนนั้นคงจบเห่จริงๆ แล้ว

พอพวกเขาสกัด สือเฟิงยังไม่คิดจะโรมรัมต่อ หมุนกระบองเตรียมจะปัดดาบยาวออกไป

เวลานี้จ้าวเสวี่ยเหมยสบโอกาสพอดี วาดเท้าเตะไปที่แขนของเขา

สือเฟิงเบี่ยงหลบเล็กน้อย ฟางผิงจึงรับดาบได้อย่างราบรื่น

ดาบมาถึงมือ ฟางผิงใจกล้าขึ้นมาทันที หมุนดาบฟาดออกไป!

“เคร้ง!”

ดาบกับกระบองปะทะกันอีกครั้ง ฟางผิงรู้สึกเจ็บจี๊ดที่แขน สือเฟิงหน้าเปลี่ยนสี พลังปราณของอีกฝ่ายแทบไม่ด้อยไปกว่าตัวเองเลย

“เคร้ง…”

เสียงกระทบกันดังขึ้นไม่หยุด สือเฟิงไม่ได้ชำนาญการใช้กระบอง คิดว่าตอนนี้เหมือนจะถ่วงรั้งตัวเองอยู่บ้าง

สือเฟิงกัดฟันหลบตัวจากดาบยาว วาดกระบองไปยังจ้าวเสวี่ยเหมยที่ช่วยโจมตีอยู่ด้านข้าง

ฟางผิงที่ฟาดดาบกับอากาศ รีบเปลี่ยนวิถีดาบ เสยไปที่เอวของสือเฟิง

“แคว่ก” เสื้อผ้าของสือเฟิงถูกเฉือนขาด เอวมีเลือดไหลออกมาทันที

แม้จะถูกดาบฟันเข้า สือเฟิงกลับไม่สนใจ ใช้กระบองโจมตีขาขวาของจ้าวเสวี่ยเหมยที่เหวี่ยงเข้ามา!

“ปั่ก!”

“อ๊า!”

จ้าวเสวี่ยเหมยหวีดร้อง รีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หน้าผากนั้นมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้น

“สารเลว!”

ฟางผิงร้อนใจ จ้าวเสวี่ยเหมยและถังซงถิงต่างบาดเจ็บ แม้สือเฟิงจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ทางเขาเสียกำลังรบหลักไปถึงสองคน สือเฟิงกลับเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น

“ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไม่ได้แล้ว!”

ก่อนหน้านี้ฟางผิงบุกโจมตีตลอด แต่กลับไม่กล้าทุ่มสุดตัว พอเห็นท่าไม่ดี ก็จะรีบถอยทันที

นี่ทำให้การผนึกกำลังโจมตีไร้ประสิทธิภาพ

ตอนนี้ไม่มีเวลาจะมาสำนึกผิดที่ตัวเองตาขาวอีกแล้ว ฟางผิงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เขาไม่เชื่อว่า สือเฟิงจะได้เห็นความพ่ายแพ้ยับเยินของพวกเขา!

อย่างมากก็แค่บาดเจ็บนิดหน่อย!

นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงไม่ลังเลอีก ฟาดดาบยาวไปทางสือเฟิงทันที

ก่อนหน้านี้สือเฟิงค้นพบจุดบกพร่องอย่างหนึ่งของฟางผิงเช่นกัน เห็นแบบนั้นจึงไม่คิดต้าน แต่หมุนกระบองกวาดไปยังขาขวาของฟางผิงแทน

ครั้งนี้ฟางผิงไม่ได้ถอยหลบเหมือนช่วงแรกอีกแล้ว ดาบยาวฟาดออกไปโดยไร้ความลังเล!

“พลั่ก!”

“ปึ่ก!”

ดาบยาวฟันลงที่แขนซ้ายของสือเฟิงทันที ฟางผิงกลับใบหน้าซีดเผือด รู้สึกราวกับขาขวาไม่ใช่ขาของตัวเองอีกแล้ว

เขายังไม่ทันร้อง เป็นสือเฟิงที่ร้องโอดครวญขึ้นมาซะก่อน

“แผละ!”

แขนซ้ายห้อยลงมาทันที

เขาเพิ่งเข้าสู่ขั้นสอง แม้จะหลอมกระดูกมือแล้ว แต่ยังไม่ได้หลอมขึ้นไปถึงไหล่

ดาบโลหะผสมคมยิ่งกว่าอะไรดี ฟันลงมาจึงตัดแขนซ้ายเขาทันที!

ฟางผิงเห็นแบบนั้นไม่คิดสนใจความเจ็บปวดแล้ว ตะโกนลั่นว่า “บุกพร้อมกัน ฆ่าเขาให้ตาย!”

พวกจ้าวชิงที่อยู่ด้านข้าง ได้ยินก็เข้ามาล้อมโจมตี

ถงซงถิงและจ้าวเสวี่ยเหมยเมินเฉยความเจ็บปวดเช่นกัน ฟางผิงตะโกนอีกครั้ง “พวกนายตรึงกระบองเขาเอาไว้ ฉันจะฟันเขาให้ตาย!”

สิ่งที่เขากังวลคือกระบองโลหะผสม ถูกกระบองฟาดเข้ากลางหัว เขาคงตายเช่นกัน

ขอแค่ตรึงไว้ได้ สือเฟิงที่เสียแขนไปข้างหนึ่งอาจจะต้านดาบของเขาไม่ได้เสมอไป

————————