ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา – บทที่ 323 บุตรแห่งโชคชะตา… ชิวเสวียน!

บทที่ 323 บุตรแห่งโชคชะตา… ชิวเสวียน!

บทที่ 323 บุตรแห่งโชคชะตา… ชิวเสวียน!

จักรพรรดินีชำเลืองมองแล้ว พลันพุ่งตัวออกมา

ตู้ม!

มือสีดำที่เกิดจากพลังมารฟาดเข้าใส่โครงกระดูกของสัตว์ประหลาด ทำให้มันแตกหักและทรุดตัวอย่างรุนแรง ก่อนจะตกลงไปบนพื้นดินไร้พรมแดน!

“อะไรกัน? จิ่วเฟิ่ง เมื่อครู่เจ้าอวดอ้างว่าสามารถกวาดล้างเศษเสี้ยวจิตสำนึกของข้าได้ไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงไปซ่อนอยู่ในร่างของหญิงผู้นั้นเล่า?”

เสียงของราชันมารเจือไปด้วยความเย้ยหยัน “ตอนที่เศษเสี้ยววิญญาณของเจ้าเข้าสู่ร่างกาย ก็มีแต่จะเผาผลาญพลังตัวเองต่อไป แสดงว่าการสูญสลายใกล้เข้ามาแล้วสินะ!”

“ในเมื่อต้องตายอยู่แล้ว ให้เศษเสี้ยววิญญาณสูญสลายไปด้วยจะเป็นไรไป?”

จิ่วเฟิ่งถือกระบี่หนักขณะเพลิงสวรรค์ม้วนตัวอย่างบ้าคลั่ง ปราณวิญญาณทั้งหมดกำลังทะลักออกมาจากร่างของจักรพรรดินี ทำให้การสูญเสียเพลิงวิญญาณในสายเลือดได้รับการชดเชย!

จิ่วเฟิ่งมองประตูของวังโบราณ ข้างในหมองหม่นและมีปราณวิญญาณเวียนวนไปมา ส่วนพลังมารก็แผ่ซ่านไปทั่ว

“ราชันมาร บอกข้ามา หากทำลายเศษเสี้ยวจิตสำนึกของเจ้าในวันนี้ แผนการฟื้นคืนชีพอันยิ่งใหญ่ของเจ้าก็จะล่าช้าไปอีกหลายแสนปีหรือว่าจะหมดหวังกันล่ะ?”

จิ่วเฟิ่งขมวดคิ้วขณะเผยร่องรอยทะนงตัวอันไม่กลัวเกรง พลังรอบข้างกำลังแผ่ขยายเป็นชั้น ๆ ซึ่งมีศักยภาพมากพอจะทำลายสวรรค์

ฟ้าดินตกอยู่ในความเงียบสงัดขณะพลังมารอันไร้ที่สิ้นสุดเริ่มย้อนกลับ แล้วร่างมายาก็เดินออกจากวังโบราณ

แม้ร่างนั้นกำลังสั่นไหว แต่ไม่ว่าใครก็มองออกว่ามันคือรูปลักษณ์ของมาร

“จิ่วเฟิ่ง เจ้าอยากสู้กับข้าจนตัวตายหรือ?”

“สู้จนตัวตายหรือ?”

จิ่วเฟิ่งเย้ยหยัน “ราชันมาร ข้าอยากฆ่าเจ้ามานานแล้ว! เมื่อสามแสนปีก่อน รู้หรือไม่ว่ามีกี่ชีวิตที่ต้องตายเพราะเจ้า?!”

“ทันทีที่พาหนะของเจ้าปรากฏ ข้ารู้เลยว่าต้องมีร่องรอยวิญญาณของเจ้าอยู่ในนั้นแน่ ดังนั้นข้าจึงสั่งสมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่เอาไว้ แล้วซ่อนตัวอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้เพื่อรอให้พลังมารของเจ้าปรากฏ!”

“และข้าก็เดาถูก เจ้ามันก็แค่สุนัขที่ในหัวมีแต่ความคิดชั่วร้าย! เอาแต่ค้นหาสายเลือดของสัตว์เทวะทุกหนแห่งเพียงเพื่อจะรวบรวมจิตสำนึกที่หลงเหลืออยู่ขึ้นมา! เจ้ายังกล้าฝันเรื่องคืนชีพให้กับตัวเองอีกหรือ?!”

“คงดีกว่าถ้าเจ้านอนแน่นิ่งเหมือนกับศพที่ตายไปแล้ว!”

สิ้นคำ จิ่วเฟิ่งก็ยกกระบี่หนักในมือขึ้น เพียงชั่วพริบตาก็ขยายขนาดเป็นหนึ่งร้อยฉื่อ

ตู้ม!

กระบี่หนักฟาดฟันลงไปที่วังโบราณอย่างบ้าคลั่ง

ราชันมารแย้มยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนดาบใหญ่จะปรากฏขึ้นในอากาศชั่วพริบตา

พลังเย็นเยือกกระจายไปทั่วดาบ เงาของมันพลันขยายออก ก่อนทะยานเข้าหากระบี่หนักซึ่งเคลื่อนลงมาจากท้องนภา

กระบี่และดาบเข้าปะทะกันขณะที่แรงกดดันมหาศาลกระจายไปทั่วทุกทิศทาง

“เหอะ…”

จิ่วเฟิ่งปล่อยกระบี่หนักในมือซ้ายพลางขยับปลายนิ้ว แล้วอักขระก็ก่อตัวขึ้นในอากาศเหนือกระบี่

เมื่อนางหยุดขยับปลายนิ้ว อักขระเหล่านี้ก็ถูกสลักลงบนกระบี่

พลังของกระบี่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง เพียงชั่วพริบตา ร่างของวิหคเพลิงก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังจิ่วเฟิ่ง ก่อนจะตรงไปที่กระบี่

กระบี่สั่นไหว เส้นโลหิตบริเวณหลังมือของนางที่จับกระบี่ไว้ปูดโปน พลันทำให้อากาศสั่นไหว

“จิ่วเฟิ่ง คิดว่าเจ้ามีร่างให้การช่วยเหลืออยู่คนเดียวหรือ?!”

เมื่อราชันมารยืนตัวตรง ร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากวังโบราณ

จิ่วเฟิ่งกวาดสายตามอง ก่อนพบว่าร่างนั้นเป็นผู้ชายอายุยี่สิบปี

เขาสวมชุดสีทอง สวมมงกุฎสีม่วงทองไว้บนศีรษะ สีหน้าสงบนิ่งประหนึ่งบุตรชายแห่งตระกูลชั้นสูง!

สิ่งที่น่าตื่นตาที่สุดคือร่างของเขาเต็มไปด้วยพลังมาร

จิ่วเฟิ่งหรี่ตา “เมล็ดพันธุ์มารหรือ?!”

สายตาของลู่หยวนผู้อยู่บนพื้นจับจ้องไปที่คนผู้นั้น

เสียงของระบบดังขึ้นในใจของเขา

[แจ้งเตือนจากระบบ: ชิวเสวียนผู้เป็นบุตรแห่งโชคชะตาปรากฏตัว! ค่าโชคชะตาในตอนนี้: 90,000!]

ดวงตาของลู่หยวนทอประกายจนไม่อาจปิดบังได้

บุตรแห่งโชคชะตาที่มีค่าโชคชะตามากถึงเก้าหมื่น!

และชิวเสวียนผู้นี้… ก็มีเมล็ดพันธุ์มารเหมือนกันกับเขา!

มุมปากของลู่หยวนยกยิ้ม เขาฉวยโอกาสอันตรธานหายไปจากการปกปิดด้วยพลังมังกรทันที

ราชันมาร จิ่วเฟิ่งและชิวเสวียนผู้อยู่บนท้องนภาต่างไม่สังเกตเห็นการหายไปของลู่หยวน

ราชันมารสร้างผนึกขึ้นที่มือ จากนั้นร่างก็หายเข้าไปในตัวของชิวเสวียน

ชิวเสวียนไม่ต่อต้านเพื่อรับราชันมารเข้ามาอย่างไม่ลังเล

ผ่านไปหลายอึดใจ ดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีดำราวกับหุบเหว ซึ่งพลังมารไร้ที่สิ้นสุดกระจายไปทั่วร่าง เขามีความสุขมากที่ได้ยอมจำนนจนถึงขั้นอยากเฉลิมฉลอง

“จิ่วเฟิ่ง ตอนนี้เจ้ายังมีโอกาสชนะอยู่หรือไม่?!”

ราชันมารยังคงเย้ยหยัน จากนั้นขยับคอราวกับกำลังปรับสภาพร่างกายของชิวเสวียน

จิ่วเฟิ่งขมวดคิ้วขณะเผยสายตาจริงจัง

ตอนที่อยู่ในร่างของจักรพรรดินี นางต้องพยายามแทบตายจนถึงขั้นแผดเผาวิญญาณที่เหลือเพื่อระดมพลังในร่างของอีกฝ่าย จึงทำให้พละกำลังก้าวกระโดดจนถึงจุดสูงสุด!

หากราชันมารไม่มีร่างให้พึ่งพา ย่อมไม่มีทางสู้นางได้แน่นอน!

แต่คาดไม่ถึงว่ามันจะซ่อนไพ่ตายเอาไว้!

ถึงกับมีร่างมนุษย์ผู้ครอบครองเมล็ดพันธุ์มารอยู่ในรังของมัน!

จักรพรรดินีที่นางควบคุมอยู่มีร่างกายอ่อนแอและกำลังสูญเสียเพลิงสวรรค์ ทำให้ไม่อาจเทียบกับเมล็ดพันธุ์มาร ซึ่งอยู่ตรงหน้าได้!

โอกาสที่จิ่วเฟิ่งจะเอาชนะราชันมารได้ลดลงไปกว่าครึ่งทันที!

“เหอะ…”

จิ่วเฟิ่งไม่กังวล หากสู้ไม่ได้ก็ยังมีความช่วยเหลือจากภายนอกอยู่อีกไม่ใช่หรือ?!

แม้เผ่ามังกรที่อยู่เบื้องหลังจะอ่อนเยาว์อยู่บ้าง แต่ถ้าพยายามสุดความสามารถ โอกาสชนะย่อมเพิ่มกลับคืนมา!

นางหันศีรษะแล้วตะโกนไปที่เบื้องล่าง “เผ่ามังกร มาช่วยข้า!”

ศีรษะมังกรสีทองซึ่งอยู่บนพื้นกำลังปกคลุมอูโจ้วเอาไว้ มันแผดเสียงคำรามออกมา หาได้ให้ความสนใจจิ่วเฟิ่งไม่

จิ่วเฟิ่งขมวดคิ้ว “เผ่ามังกร! ข้าคือมหาปุโรหิตของเผ่าวิหคเพลิง ถึงแม้จะไม่เคยเห็นหน้าค่าตากัน แต่เจ้าต้องสัมผัสถึงสายสัมพันธ์ที่เป็นของสัตว์เทวะโบราณได้อยู่แล้ว! จงมาช่วยข้า!”

วั่งไฉไม่แม้แต่จะขยับเปลือกตาขณะประจำที่ไม่ไปไหน

ภายในหัวของมันมีเพียงคำสั่งที่ลู่หยวนบอกก่อนจะไปว่า “อยู่กับที่ อย่าไปไหน”

ถ้าลู่หยวนบอกให้อยู่กับที่ เช่นนั้นมันก็จะอยู่กับที่!

จิ่วเฟิ่งอยากตะโกนเรียกอีกรอบ แต่ทันใดนั้น อากาศรอบข้างก็สั่นไหว นางจึงกลับมามีสติก่อนจะพบว่าดาบใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยพลังมารปรากฏอยู่เบื้องหน้า

จิ่วเฟิ่งถอยหลบการโจมตี

“ราชันมาร ทั้งที่ผ่านมาตั้งนาน แต่เจ้ายังทำตัวแบบนี้ ดีแต่ลอบกัดผู้อื่นไม่เว้นวัน!”

“เอาเถอะ ถึงให้คนอื่นช่วยไม่ได้ แต่ข้าก็โค่นเจ้าได้อยู่ดี!”

พลังของจิ่วเฟิ่งพลันก่อตัวขึ้น เพลิงสวรรค์ทั้งหลายก็ลุกโชนที่ด้านหลัง ก่อนเส้นสีแดงจะปรากฏตรงหว่างคิ้ว

ราชันมารยืนอยู่ในอากาศขณะถือดาบใหญ่ที่เต็มไปด้วยพลังมารเอาไว้

ฟู่!

เมื่อเสียงสายลมสั่นไหวดังขึ้น ปีกวิหคเพลิงคู่หนึ่งกางออกมาจากแผ่นหลังของจิ่วเฟิ่ง ทำให้ท้องนภาเป็นประกาย

เส้นตรงหว่างคิ้วนางพลันหมองหม่นไปกว่าครึ่ง

ราชันมารมองด้วยสายตาจริงจัง ทำให้ทราบว่าเส้นนี้คือวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ของจิ่วเฟิ่ง

ทันทีที่ปีกวิหคเพลิงกางออก วิญญาณที่เหลืออยู่ของนางก็ถูกเผาไหม้ไปกว่าครึ่ง

จิ่วเฟิ่งพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อแลกชีวิต!