บทที่ 732 จิตใจฟุ้งซ่าน
บทที่ 732 จิตใจฟุ้งซ่าน
ฝูงชนรวมตัวกันอยู่ภายในพระราชวังเทาเที่ย
เถาเจิ้นเทียนและผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนอื่นต่างนั่งตัวตรงอยู่บนที่นั่งเจ้าภาพ ขณะเตากว่าหนึ่งร้อยตัวถูกวางอย่างเป็นระเบียบที่ใจกลางห้องโถงขนาดมหึมานี้
ที่ด้านข้างของห้องโถง คือโต๊ะแถวแล้วแถวเล่าที่มีกล่องไม้กองใหญ่วางอยู่ ทั้งหมดนี้คือวัตถุดิบหายากจากทั่วทุกมุมโลกที่ถูกเตรียมไว้สำหรับพ่อครัววิญญาณที่กำลังจะเข้าสู่การแข่งขันรอบที่สอง
เมื่อร่างหล่อเหลาไม่ธรรมดาของเฉินซีปรากฏขึ้นภายในห้องโถง มันพลันดึงดูดสายตามุ่งร้ายนับสิบคู่ทันที แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มคล้ายกับไม่สังเกตเห็น ขณะเดินมาอยู่ตรงหน้าเตาภายใต้การนำทางของผู้ดูแล
ขณะนี้ พวกเครื่องครัวจำนวนมากได้ถูกตั้งไว้ที่เตาอยู่นานแล้ว และมันถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ทำให้ดูสบายตายิ่งนัก
เฉินซียืนตัวตรงที่หน้าเตาโดยไม่สนใจรอบข้าง
เขารู้ว่าตนเองไม่ได้เป็นผู้ได้รับการต้อนรับในที่แห่งนี้ หากอุบเงียบไว้คงจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ไม่น่าอภิรมย์ได้ดีกว่า
เพราะรอบที่สองยังไม่ทันเริ่มขึ้น พ่อครัววิญญาณที่มาถึงในห้องโถงจึงกำลังสนทนากันไปมา สายตาของพวกเขาต่างจับจ้องไปยังชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจไม่มากก็น้อย
เหตุผลนั้นง่ายดายมาก เพราะหลังจากการแข่งขันรอบแรกจบลงเมื่อวาน พ่อครัววิญญาณที่ติดหนึ่งร้อยคนแรกได้ถูกประกาศต่อหน้าธารกำนัล โดยแขวนไว้บนถนนของเมืองเทาเที่ย
แต่ที่น่าแปลกคือนามของ ‘เฉินซี’ ก็อยู่ในรายชื่อดังกล่าวเช่นกัน ทำให้ทั่วทั้งเมืองปั่นป่วนจนเข้าสู่ความโกลาหล
ตอนนี้ ทุกคนต่างทราบว่าเฉินซีมาถึงเมืองเทาเที่ยแล้ว แต่ไม่มีใครจินตนาการว่าเขาจะดั้นด้นมาที่เมืองเทาเที่ยเพื่อเข้าร่วมการจัดอันดับพ่อครัววิญญาณทองคำ!
และสิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือการที่ชายหนุ่มติดหนึ่งในร้อยอันดับแรก!
ข่าวนี้ราวกับเป็นเรื่องน่าประหลาดชวนขบขัน คล้ายกับกำลังชมมือกระบี่ไร้เทียมทานที่อยู่ ๆ ก็เลิกบ่มเพาะกระบี่ก่อนจะหันมาเอาดีด้านสับเนื้อ…
แน่นอนว่าทุกคนย่อมไม่อยากจะเชื่อ แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ดังนั้นสิ่งนี้จึงกลายเป็นข่าวที่ทำเอาทุกคนพากันเดาะลิ้นเมื่อได้ยิน
ส่วนพ่อครัววิญญาณคนอื่น ๆ ที่อยู่อีกด้านหนึ่งต่างรู้สึกว่าการที่เฉินซีมาเข้าร่วมการแข่งขันและผ่านรอบแรกเช่นนี้… บางทีเผ่าเทาเที่ยอาจจะกำลังใช้เล่ห์เหลี่ยมบางอย่างใช่หรือไม่?
เป็นความจริงที่พรสวรรค์ของเฉินซีนั้นยอดเยี่ยม พลังในการต่อสู้ของเขาสามารถบรรยายได้ว่าไร้ใครเทียบในหมู่คนรุ่นเดียวกัน แต่ว่า… เขารู้หรือว่าเต๋าแห่งการปรุงอาหารคืออะไร?
พ่อครัววิญญาณทั้งหมดในที่นี้ต่างเป็นบุคคลมีชื่อเสียงจากทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ พวกเขาครอบครองความสำเร็จที่ไม่ธรรมดาในเต๋าแห่งการปรุงอาหาร หลายคนได้รับความเคารพในฐานะ ‘ปรมาจารย์’ ได้รับความนับถือจากผู้คนนับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงทำใจรับได้ยากเมื่อรู้ว่าเฉินซีผ่านรอบแรกมาได้
มันถึงขั้นที่ว่ามีบางคนดูแคลนเฉินซีด้วยซ้ำ
หากเป็นช่วงเวลาปกติ พวกเขาอาจจะดีใจที่ได้สานสัมพันธ์อันดีกับอัจฉริยะผู้ไร้เทียมทาน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเข้าร่วมการแข่งขันในฐานะพ่อครัววิญญาณ มันก็ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง…
ถึงอย่างไร การแข่งขันในครั้งนี้มีความหมายว่าพวกเขาจะต้องต่อสู้กันเอง ถึงแม้จะไม่มีคมดาบเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้น่าหวาดกลัวน้อยลง เพราะทุกคนต่างต้องการติดหนึ่งในสามอันดับแรกกันทั้งนั้น แล้วใครจะยอมให้คนอื่นได้ไปกันเล่า?
โดยเฉพาะเมื่อเฉินซีอาจจะเข้ามาได้ผ่าน ‘ประตูหลัง’!
“อนิจจา เดิมทีข้าคิดว่านี่คือเหตุการณ์ยิ่งใหญ่สำหรับเต๋าแห่งการปรุงอาหาร ทว่ากลับคาดไม่ถึง…ว่ามันจะมีเศษเดนสกปรกติดมาด้วยชิ้นหนึ่ง” ใครบางคนถอนหายใจอย่างแผ่วเบาขณะพูดเป็นนัย
“จริง! เจ้าพูดถูก และบางทีมันอาจมีมากกว่าที่ตาเห็นก็ได้ ข้าเกรงว่าการมาถึงของใครบางคนจะทำให้สหายเต๋าในเผ่าเทาเที่ยอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างลำบากใจ …ทุกคนน่าจะเข้าใจดี” ใครบางคนสวมบทบาท ‘คนดี’ แต่ทุกคำพูดของเขากลับเต็มไปด้วยน้ำเสียงเสียดสี
“สถานการณ์ที่ค่อนข้างน่าลำบากใจหรือ? หรือพวกเขาจะแหกกฎการแข่งขันเพราะเรื่องนี้? ช่างร้ายกาจนัก!” ใครบางคนอารมณ์ร้อนก่อนจะพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมา
บทสนทนาเหล่านี้สร้างความหงุดหงิดให้กับผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้าภาพ จนถึงขั้นที่เปลือกตากับใบหน้าของพวกเขากระตุกยิบ ทว่าเพราะไม่มีที่ระบายโทสะ ทุกคนจึงได้แต่ส่งสายตาไปยังเฉินซีผู้เป็นตัวการ ซึ่งสายตานั้นของพวกเขาทั้งเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง และเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวคนนี้ มันจะเกิดความขัดแย้งใหญ่โตเช่นนั้นได้อย่างไร?
แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และพวกเขาย่อมไม่สามารถอธิบายได้ เพราะมันรังแต่จะเพิ่มคำดูถูกเข้าไปใหญ่ ก็นะ… มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ตัวตนของเฉินซีคือตัวแปรอย่างแท้จริง และมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าอีกฝ่ายบรรลุถึงขอบเขตใดในศาสตร์แห่งการทำอาหาร!
อีกด้าน เฉินซียังคงสงบราวกับนักพรตเฒ่าทำสมาธิ เขาเฉยชากับเรื่องทั้งหมดนี้
แต่การที่ชายหนุ่มไม่โต้เถียงหรือออกมาแก้ตัวเช่นนี้ กลับทำให้พวกพ่อครัววิญญาณคนอื่น ๆ นึกได้ใจ ความเกรงกลัวหดหาย และพากันพูดเย้ยหยันเสียดสีออกมาไม่หยุด
แม้กระทั่งเถาเจิ้นเทียนก็ไม่อาจทนดูได้อีกต่อไปจนสั่งห้ามปรามพวกเขา ด้วยมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะหากปล่อยให้แบบนี้ต่อไป เช่นนั้นการแข่งขันรอบที่สองนี้จะกลายเป็นเรื่องน่าขบขันของโลกการบ่มเพาะอย่างแน่นอน
“เอาล่ะ รอบที่สองเริ่มขึ้น ณ บัดนี้!” เถาเจิ้นเทียนป่าวประกาศ ขณะสายตาชำเลืองมองเฉินซีโดยไม่ตั้งใจ ตัวคนอดที่จะถอนหายใจไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีเฉยชาของอีกฝ่าย
เขาถึงขั้นหวังเล็กน้อยว่าสหายคนนี้จะสามารถแสดงความสามารถอันยอดเยี่ยมออกมา ไม่แสดงความอับอายขายขี้หน้า …ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงของเผ่าเทาเที่ยคงพลอยถูกหางเลขไปด้วย
หัวข้อการแข่งขันถูกเขียนไว้บนแผ่นกระดาษจำนวนมากที่ถูกผนึกไว้ภายในกล่องหยกสีดำสนิท
กล่องหยกนี้ถูกสร้างขึ้นจากวัสดุพิเศษ ทำให้สามารถปิดกั้นจิตสัมผัสเทพได้ มันมีราคาแพงยิ่งนัก มูลค่าของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าสมบัติกึ่งอมตะแม้แต่นิดเดียว
หลังจากพ่อครัววิญญาณที่เข้าร่วมรอบที่สองดึงแผ่นกระดาษออกจากกล่องหยกแล้ว พวกเขาก็เริ่มทำอาหารตามหัวข้อที่ระบุไว้ และมีเพียงอาหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่านั้นที่จะได้รับชัยชนะ
ในอึดใจต่อมา เมื่อการแข่งขันได้เริ่มขึ้น ชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาดึงกระดาษไป เขาตรวจสอบสักพักก่อนจะเลือกวัตถุดิบที่ต้องการ จากนั้นจึงเริ่มทำอาหาร
พ่อครัววิญญาณส่วนใหญ่ในเวลานี้ต่างจ้องมองมายังชายชราด้วยดวงตาเบิกกว้าง เพราะพวกเขาอยากเห็นว่าอีกฝ่ายจะทำอันใดในการเตรียมการขั้นตอนต่อไป
มีเพียงเฉินซีกับพ่อครัววิญญาณส่วนน้อยเท่านั้นที่นั่งขัดสมาธิอยู่อย่างเงียบงันราวกับรูปปั้นดินเผา พวกเขามีท่าทีสงบคล้ายกับโลกภายนอกไม่อาจทำให้พวกเขาไขว้เขวได้
เวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง
พ่อครัววิญญาณคนแล้วคนเล่าหยิบแผ่นกระดาษออกมาแล้วทำอาหารตามหัวข้อที่ได้รับ บ้างมีความสุข บ้างขมวดคิ้ว พวกเขามีสีหน้าแตกต่างกันไป
การแข่งขันรอบที่สองนี้มีเวลาจำกัด พ่อครัววิญญาณทุกคนจะต้องทำอาหารให้เสร็จภายในหนึ่งเค่อหลังจากได้รับกระดาษ หาไม่แล้ว พ่อครัววิญญาณผู้นั้นจะถูกคัดออกทันที
เพียงแค่ไม่นาน พลันมีพ่อครัววิญญาณกว่าแปดคนถูกคัดออกเพราะไม่สามารถทำอาหารเสร็จได้ทันเวลา โดยหนึ่งในพวกเขาเป็นถึงพ่อครัววิญญาณที่เคยสร้างชื่อให้แก่ตัวเองเมื่อนานมาแล้ว!
นี่ทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงเริ่มวิตกและกดดันขึ้นมา
กลิ่นหวานเย้ายวนแผ่กระจายไปทั่ว ทว่าพวกเขากลับไม่ให้ความสนใจ หรือแม้กระทั่งเปิดปากพูดถึงมัน ต่างคนต่างให้ความสนใจกับเตาที่อยู่เบื้องหน้ามากกว่า
หลังจากรอจนกระทั่งรอบที่สองใกล้จะสิ้นสุดลง เฉินซีพลันก้าวมาข้างหน้าเพื่อเริ่มดึงกระดาษเป็นคนสุดท้าย ที่จริง เขาไม่จำเป็นต้องดึงออกมาเลย เพราะในกล่องหยกตอนนี้เหลือกระดาษเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น
เมื่อคลี่กระดาษออกแล้วอ่านคร่าว ๆ เขาก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้
พ่อครัววิญญาณบางคนได้เงยหน้าขึ้นอย่างคาดหวังเนื่องจากเห็นเฉินซีลงมือ พวกเขาคล้ายกับอยากรับชมการแสดง และก็เป็นตอนนี้เองที่พวกเขาเห็นว่าบนแผ่นกระดาษดังกล่าว มีสี่คำถูกเขียนเอาไว้… ‘จิตใจฟุ้งซ่าน’!
