บทที่ 941 โพธิจิต*[1] ของจักรพรรดิภูตผี
บทที่ 941 โพธิจิต*[1] ของจักรพรรดิภูตผี
เงาดำที่บดบังท้องฟ้าเคลื่อนตัวด้วยความเร็วที่สูงมาก และมาถึงที่นี่ในพริบตา
น่าตกใจนัก! มันเป็นโลงศพสีดำสนิทที่มีความยาวราวสามสิบหกจั้งและเต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือก ส่องแสงแวววาวดุจโลหะ แต่รอบ ๆ โลงศพใบนี้ในขณะนี้กลับเต็มไปด้วยหมอกสีดำที่น่าสยดสยอง!
ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เมื่อเขาตระหนักได้ทันทีว่าตนเองเคยเห็นโลงศพนี้ในอดีต ในตอนนั้น…เขาได้เห็นปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เรียกว่าเก้าวิญญาณแบกโลง!
จากการคาดคะเนของชายหนุ่ม วิญญาณในโลงศพนั้นคงอยู่ราวขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่เป็นอย่างน้อย
‘เหตุใดโลงศพนี้ถึงมาปรากฏตัวที่นี่?’
เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในใจของชายหนุ่ม เสียงคำรามที่หยาบกระด้างและแหลมคมพลันดังขึ้นในท้องฟ้า “เป้ยหลิง!! นี่เจ้ากำลังพยายามทำลายการข้ามขอบเขตของข้ารึ!?”
เสียงตวาดเหมือนฟ้าผ่าที่สั่นสะเทือนท้องฟ้าในยามค่ำคืน
มันเป็นเสียงชัดถ้อยชัดคำที่เปล่งออกมาจากโครงกระดูกขนาดมหึมา ดวงตาของสิ่งนั้นลุกโชนด้วยเปลวเพลิงวิญญาณสีเขียวเข้ม ซึ่งขับเน้นให้อีกฝ่ายดูน่ากลัวเป็นพิเศษ
เฉินซีเข้าใจทันทีว่า เจ้าของโลงศพนี้อาจตั้งใจที่จะทำลายวาสนาของโครงกระดูกที่กำลังจะบรรลุการบ่มเพาะ
เมื่อพยัคฆ์สองตัวสู้กัน ตัวหนึ่งก็ต้องบาดเจ็บ
เมื่อรู้เรื่องนี้แล้ว เฉินซีจึงรั้งตัวเองไว้ชั่วคราวและเฝ้าดูอย่างเย็นชาจากทางด้านข้าง
ในขณะเดียวกัน โลงศพได้หยุดอยู่กลางอากาศอย่างกะทันหัน และเปิดออกมาเงียบ ๆ สิ่งแรกที่ปรากฏออกมาคือมือขาวเรียวคู่หนึ่งที่ดูราวกับแกะสลักมาจากหยก และมันก็สวยงามไร้ที่ติ
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงมือคู่หนึ่งเท่านั้น แต่มันกลับปล่อยสิ่งล่อใจที่ถึงตายออกมา
“เซวี่ยคง ทั้งที่เจ้าฉวยโอกาสตอนที่ข้าอยู่ในการปิดด่านบ่มเพาะ เพื่อขโมยไข่มุกโลหิตยมโลกของข้าไป แต่เจ้ายังกล้าเพ้อฝันที่จะบรรลุเป็นราชาวิญญาณอีกหรือ? ถ้าเจ้าไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายขนาดนี้ เจ้าอาจทำสำเร็จจริง ๆ ก็เป็นได้!”
เสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความรู้สึกแหบแห้งแว่วออกมาจากภายในโลงศพ และพร้อมกับเสียงนี้คือ สตรีที่ถูกอาบด้วยเปลวเพลิงสีน้ำเงินเข้ม นางเหยียดร่างที่สง่างาม และยืนขึ้นจากภายในโลงศพ
ผมสีดำสนิทที่ละเมียดละไมของหญิงสาวถูกปล่อยลงมาถึงเอว นางสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มที่มีลวดลายกระดิ่ง รูปโฉมของคนผู้นี้งดงามราวกับภาพวาด ถึงดูเย็นชา แต่ก็งดงามอย่างไม่มีใครเทียบได้
มีเพียงริมฝีปากสีแดงเข้มคู่นั้นของนางที่ซีดเซียว และไม่มีร่องรอยของเลือดแม้แต่น้อย
สตรีผู้นี้งดงามยิ่งนัก นางเย็นชาดุจน้ำแข็งและมีกลิ่นอายอันสูงส่ง ทุกอิริยาบถที่นางกระทำจะเผยให้กลิ่นอายอันสง่างามที่ดึงดูดสายตา ดูราวกับคุณหนูที่มาจากตระกูลขุนนาง
หากไม่ใช่เพราะนางออกมาจากโลงศพที่เย็นยะเยือกและดำสนิท เฉินซีคงไม่กล้ายืนยันว่านางเป็นวิญญาณจริง ๆ!
“ฮึ่ม! ไข่มุกโลหิตยมโลกนับเป็นสมบัติล้ำค่าของฟ้าดิน ผู้มีวาสนาเท่านั้นที่จะได้ครอบครองมัน ดังนั้นมันจะเป็นของเจ้าได้อย่างไรกัน? เป้ยหลิง เจ้าจงรีบจากไปซะ ราชาผู้นี้จะออกจากดินแดนอ่างโลหิต และจะไม่ถือสากับเรื่องนี้หากข้าสามารถบรรลุได้ …เจ้าคิดเช่นไร?” โครงกระดูกที่เรียกว่าเซวี่ยคงแค่นเสียงเย็น ในขณะที่กล่าว ร่างกายของเจ้าตัวก็ลุกไหม้ไปด้วยเปลวเพลิงภูตผีสีแดงเข้มที่พลุ่งพล่าน คล้ายกำลังพยายามขัดเกลาพลังปราณจากฝูงวิญญาณที่ถูกสังเวย
“ช่างโง่เขลา! ทุกสิ่งทุกอย่างในดินแดนอ่างโลหิตนี้เป็นของข้า ดังนั้นข้าจึงไม่อาจมิสนใจเจ้าได้ …โดยเฉพาะเมื่อเจ้าใช้ดินแดนอันมีค่าของข้าเพื่อบ่มเพาะยังไม่พอ แต่ยังกล้ายึดครองสิ่งที่ไม่ควรเป็นของเจ้าอีก เห็นทีข้าคงต้องลงมือเสียแล้ว!!!” ใบหน้าของเป้ยหลิงเย็นชา ในขณะที่คำพูดของนางเหมือนใบมีดเย็นยะเยียบ และหญิงสาวก็ลงมือทันทีที่กล่าวจบ
ฟู่! ฟู่!
เปลวเพลิงสีน้ำเงินเข้มที่ดูเหมือนมังกรเพลิงอันปราดเปรียว พุ่งทะยานจากกลางฝ่ามือของหญิงสาว ฉีกทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าเข้าปกคลุมเซวี่ยคง
“เป้ยหลิง! หัดรู้ขีดจำกัดของเจ้าเสียบ้าง! เจ้าคิดว่าราชาองค์นี้จะกลัวเจ้าหรือ?” เซวี่ยคงอดไม่ได้ที่จะเดือดดาล เมื่อเห็นนางลงมือ
ครืน!
เขาเปลี่ยนร่างเป็นชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเขียวที่มีสีหน้าเศร้าหมอง และเงื้อมือขึ้นไปในอากาศ ทำให้เกิดประกายกระบี่ที่ก่อตัวขึ้นจากเปลวไฟสีเขียวเข้มเพื่อฟันออกปะทะกับเป้ยหลิง!
ครืนนน!
ทั้งคู่เปิดฉากการต่อสู้อันดุเดือด เปลวเพลิงวิญญาณสีเขียวเข้มและสีน้ำเงินเข้มที่ไร้คู่เปรียบได้ผสานเข้าด้วยกัน ก่อนระเบิดเป็นคลื่นพลังที่มีอานุภาพน่าสะพรึงกลัว กวาดไปยังบริเวณโดยรอบและทำลายชั้นเมฆบนท้องฟ้าจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ มีคลื่นเสียงคร่ำครวญที่แหลมคม ดุร้าย และน่าสยดสยองของวิญญาณดังขึ้น ทำให้ฟ้าดินทั้งหมดราวกับปกคลุมไปด้วยวิญญาณร้ายมากมาย
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นวิญญาณ แต่พลังของทั้งสองก็อยู่ที่ราว ๆ ขอบเขตเซียนปฐพี ดังนั้นอำนาจทำลายล้างที่เกิดจากการปะทะกันของพวกเขา จึงกวาดล้างทุกสิ่งภายในรัศมีสองพันห้าร้อยลี้ในบริเวณโดยรอบ ทำให้หินแตกเป็นเสี่ยง ๆ และภูเขาก็พังทลาย
ความแข็งแกร่งของสตรีคนนั้นนับว่าไม่เลว พลังของนางอยู่ที่ขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่เท่านั้น แต่แท้จริงแล้ว นางสามารถกดดันอีกฝ่ายที่มีการบ่มเพาะขอบเขตเซียนปฐพีระดับหก จนถึงขั้นที่เขาไม่สามารถยืนหยัดได้ ดังนั้นพรสวรรค์และเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่หญิงสาวฝึกฝน ต้องเหนือกว่าโครงกระดูกเป็นแน่!
ประกอบกับโครงกระดูกนั้นกำลังใกล้จะบรรลุอย่างเห็นได้ชัด ความแข็งแกร่งของเจ้าตัวจึงลดลงอย่างมากจากการถูกรบกวน และเขาอาจพินาศในที่สุด
เฉินซีซ่อนตัวอยู่ในระยะไกล เฝ้าดูการต่อสู้ที่ดุเดือด ซึ่งเขาก็ตัดสินได้ทันทีว่าใครแข็งแกร่งกว่ากันระหว่างสองคนนี้
ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า ตนจะฉวยโอกาสสยบเป้ยหลิงหากนางชนะ จากนั้นเขาจะรวบรวมปราณยมโลกที่มีอยู่ในฟ้าดินของที่นี่เสีย!
ผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชาต่อมา แขนข้างหนึ่งของเซวี่ยคงก็ขาดออก ทำให้เจ้าตัวเจ็บปวดเสียจนคำรามอย่างดุดัน “เป้ยหลิง! นี่เจ้าคิดจะฆ่าข้าจริง ๆ หรือ!?”
เป้ยหลิงปฏิเสธที่จะตอบ มือที่เรียวยาวและไร้ที่ติของนางขยับไปมาซ้ำ ๆ ขณะที่หญิงสาวใช้ดาบเพลิงสีน้ำเงินเข้มจำนวนมากฟาดฟัน พวกมันเป็นเหมือนดาบที่สามารถฟันท้องฟ้าและแยกแผ่นดินออกจากกัน ทั้งคมกริบ อำมหิต และไร้ความปรานีโดยสิ้นเชิง!
พรวด!
เซวี่ยคงไม่ทันตั้งตัว ทำให้เกิดบาดแผลที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งมีเลือดไหลไม่หยุดปรากฏบนหน้าอกขวาของเขา
“บัดซบ! เป้ยหลิงนังสารเลว! ฝากไว้ก่อนเถอะ! สักวันหนึ่งข้าจะจับตัวเจ้า แล้วทำให้เจ้าเป็นทาส ก่อนจะเหยียบย่ำเจ้าจนตาย!” เซวี่ยคงตวาดซ้ำ ๆ ในขณะที่เขาโกรธจัด ทว่าคำพูดของเขายังไม่ทันหายไปในอากาศ ร่างของเขาก็พลันสว่างวาบและกลายเป็นลำแสงสีเลือดพุ่งเป็นทางยาว เผยความตั้งใจที่จะหลบออกมาอย่างโจ่งแจ้ง!
“เจ้าคิดจะหนีต่อหน้าข้าหรือ? ทิ้งชีวิตของเจ้าไว้ซะ! ปราณในร่างของเจ้าเหมาะสมกับข้านัก ตราบใดที่ข้าได้ดูดซับมัน ย่อมเพียงพอสำหรับข้าที่จะบรรลุอีกขั้นหนึ่ง!” เป้ยหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แยแส รูปร่างของนางสง่างาม หญิงสาวเหยียดฝ่ามือเรียวขาวออกไป จากนั้นกางมือเป็นกรงเล็บโจมตีใส่!
ขวับ!
นางใช้กรงเล็บฉีกความว่างเปล่าเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนจะคว้าเซวี่ยคงไว้ แล้วดึงอีกฝ่ายเขากลับมายืนตรงหน้า ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า
เพียะ!
นางไม่ลังเล และไม่แม้แต่จะให้โอกาสเซวี่ยคงในการร้องขอความเมตตา ก่อนที่หญิงสาวจะพลิกฝ่ามือขึ้นและลงมือสังหารอีกฝ่ายในทันที
“เจ้าถึงขนาดทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ขึ้น ฮึ่ม! แต่สุดท้ายทุกอย่างมันก็ไร้ค่าสำหรับเจ้าอยู่ดี ใช่หรือไม่?”
ร่องรอยความรังเกียจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเป้ยหลิง และฝ่ามือของนางก็เริ่มดูดซับปราณยมโลกที่อยู่ภายในร่างกายของเซวี่ยคง
“ได้โอกาสแล้ว!” ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง ในขณะที่เขาสะสมพลังและกำลังจะโจมตี
ฟิ้ว!
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ มีใครบางคนได้ลงมือตัดหน้าเฉินซีเสียก่อน!
ประกายกระบี่ที่ละเอียดและไร้ความแวววาว ได้ฉีกความว่างเปล่าออกจากกัน ก่อนที่มันจะปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้าเหนือร่างของเป้ยหลิง จากนั้นมันก็ฟาดลงมาที่ศีรษะของเป้ยหลิง!
การโจมตีครั้งนี้ทั้งรวดเร็ว เหี้ยมโหด และเฉียบขาดมาก มันกะทันหันจนดูเหมือนว่ามันโผล่ออกมาจากอากาศ ทำให้ไม่สามารถหลบได้
น่าตกใจ มันคือชิงเซียว!
พรวด!
ปฏิกิริยาของเป้ยหลิงเองก็รวดเร็วเช่นเดียวกัน นางหลบในเวลาเดียวกับที่สังเกตเห็นว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา ทำให้หญิงสาวสามารถหลบเลี่ยงที่จะโดนจุดตายของตนได้ และหลงเหลือไว้เพียงรอยเลือดบนไหล่ขวาเท่านั้น
“บัดซบ เจ้ามันรนหาที่ตาย!” สีหน้าของเป้ยหลิงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง นางดูจะไม่รู้สึกเจ็บปวดในขณะที่วาดมือขึ้นเพื่อโจมตีชิงเซียว แต่อีกฝ่ายได้ถอยหลบห่างไปกว่าสองลี้แล้ว เมื่อสังเกตเห็นว่าการโจมตีของตนล้มเหลว
“เจ้าคงจะเป็นขุนนางวิญญาณสตรีที่ควบคุมดินแดนอ่างโลหิต เป้ยหลิง สินะ ข้าไว้ชีวิตเจ้าได้ ตราบเท่าที่เจ้าเลิกต่อต้านและรับใช้ข้าด้วยความยินดี” ร่างของชิงเซียวถูกปกคลุมไว้ภายใต้ผ้าคลุมสีดำ เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่คมกริบดุจกระบี่
“เจ้ามาหาข้าโดยเฉพาะเลยหรือ?” แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ท่าทางของเป้ยหลิงยังคงสงบและสง่างาม ใบหน้าที่เย็นชาทว่าสวยงามของหญิงสาว ประกอบกับรูปร่างที่เพรียวบางและสง่างาม ทำให้นางดูงดงามมาก
“ข้าแค่ผ่านทางมาและได้ยินว่า ท่านหญิงเป้ยหลิงแห่งดินแดนอ่างโลหิตก่อตัวขึ้นจากโพธิจิตของจักรพรรดิภูตผีที่บรรลุเต๋า ตอนนี้ข้าได้พบกับเจ้าแล้ว เจ้าคู่ควรกับชื่อเสียงของเจ้าจริง ๆ ดังนั้นข้าจึงอดไม่ได้ที่จะบีบบังคับทำให้เจ้าเป็นของข้า” เสียงของชิงเซียวไม่ได้มีความแปรปรวนของอารมณ์สักนิด แต่มันเผยให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งและความมั่นใจในพลังของตัวเองออกมา
เห็นได้ชัดว่าเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าจะสามารถจับตัวเป้ยหลิงได้แน่ ๆ
“โพธิจิตของจักรพรรดิภูตผีหรือ?”
เฉินซีที่อยู่ห่างไกลขมวดคิ้ว และรู้สึกงงงวยเล็กน้อย
“ในยมโลก ผู้ที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นจักรพรรดิภูตผีนั้นมีอยู่ในยุคบรรพกาลเท่านั้น ในขณะที่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถบ่มเพาะโพธิจิตในฐานะจักรพรรดิภูตผีได้ และนั่นคือจักรพรรดิภูตผีเซิ่งหลิน ซึ่งก่อนที่จักรพรรดิยมโลกองค์ที่สามจะปรากฏตัวในโลก จักรพรรดิภูตผีเซิ่งหลินนับเป็นตัวตนอันไม่ธรรมดาที่มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งสามภพแล้ว” ในขณะเดียวกัน หม้อใบจิ๋วได้กล่าวอธิบายว่า “หากสตรีผู้นั้นคือโพธิจิตของจักรพรรดิภูตผีเซิ่งหลินที่บรรลุเต๋าแล้ว เจ้าจงจับตัวนางและขัดเกลาโพธิจิตจากนางให้ได้ เพราะนั่นจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการบ่มเพาะของเจ้า”
เฉินซีอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าเป้ยหลิงจะมีต้นกำเนิดที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้
“ในเมื่อเจ้ารู้ชาติกำเนิดของข้า ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน หรือว่าเจ้าเป็นคนจากนรกใต้พิภพ?” สีหน้าของเป้ยหลิงยังคงเย็นชาและไร้ความรู้สึก ราวกับว่านางกำลังกล่าวถึงบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง
“ถูกต้อง ตามที่ข้าเข้าใจ เมื่อนานมาแล้ว บุคคลสำคัญมากมายจากนรกใต้พิภพได้มาที่ดินแดนอ่างโลหิตด้วยความตั้งใจที่จะจับตัวเจ้า แต่น่าเสียดาย เจ้าสามารถหลบเลี่ยงพวกเขาได้เสมอ และพวกเขาก็หาตัวเจ้าไม่พบ” ชิงเซียวกล่าวช้า ๆ “โชคดีที่ข้าบังเอิญเจอเจ้า และอาจเรียกได้ว่าเป็นวาสนา แล้วตกลงเจ้าจะเอาอย่างไร? เจ้าจะยอมสวามิภักดิ์ต่อข้าหรือไม่? ข้ามีเวลาไม่มาก ดังนั้นข้าจะให้เวลาเจ้าสามลมหายใจเพื่อไตร่ตรองเรื่องนี้”
“สวามิภักดิ์ต่อเจ้าน่ะหรือ? มิใช่เพื่อขัดเกลาข้าให้เป็นโพธิจิตมากกว่ากระมัง?” ริมฝีปากของเป้ยหลิงเหยียดยิ้มเยาะเย้ย “น่าเสียดาย แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่จากหกวิถีสังสารวัฏก็ทำอะไรข้าไม่ได้ นับประสาอะไรกับเจ้า? เพราะพวกเจ้าทุกคนไม่รู้แน่ชัดว่าโพธิจิตมีความอัศจรรย์อย่างไร”
ขณะที่กล่าว นางได้ขยับข้อมือขาวราวหยก เรียกแสงเพลิงสีน้ำเงินเข้มให้ควบแน่น ก่อนที่ไฟนั้นจะปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว จากนั้นร่างของนางก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นจุดแสงที่เลือนหายไปในท้องฟ้าอย่างช้า ๆ
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเคล็ดวิชาหลบหนีที่แปลกประหลาดมาก
“ช่างน่าขันเสียจริง! ข้าเป็นนักฆ่าที่เปี่ยมด้วยทักษะในการซ่อนเร้นและการลอบสังหาร แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้าหนีไปได้อย่างไร?” ร่างของชิงเซียวสว่างวาบและหายไปทันที ในช่วงเวลาต่อมา ความว่างเปล่าพลันสั่นสะเทือน ก่อนที่เขาจะมาถึงสถานที่ที่เป้ยหลิงยืนอยู่ก่อนหน้านี้ จากนั้นกระบี่สีดำที่แคบและยาวพลันแทงทะลุความว่างเปล่าตรงหน้าเขา!
ฉึก!
เสียงที่ชัดเจนราวกับกระจกแตกดังก้องออกมา ในขณะที่ท้องฟ้าระเบิดอย่างกะทันหัน จากนั้นร่างที่สง่างามของเป้ยหลิงก็เซถอยออกมา
[1] โพธิจิต เป็นความเชื่อพุทธศาสนามหายาน ว่าด้วยเรื่องการตรัสรู้ การรู้แจ้งด้วยจิต หรือองค์ความรู้ทางศาสนาในยุคแรก
