บทที่ 126 จะต้องมีชีวิตที่ดีกับเธอแน่
หลังจากกลับมาจากเหมืองก็ปรับปรุงตัวแล้ว แต่พอกลับมาภรรยาดันกลายเป็นของคนอื่นเสียแล้ว แถมยังท้องกับคนอื่นด้วย คิดอย่างไรก็คับแค้นใจไม่หาย แล้วยังไม่อนุญาตให้เขาไปหาอีกหรือ?
การที่ไม่สนใจว่าซูหม่านซิ่วจะหนีไปกับคนอื่นหรือเปล่า มันคือความเอื้ออาทรอย่างยิ่ง!
เมื่อคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ในเมื่อไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัวสิ
ในที่สุดประตูก็เปิดออกจากด้านใน ไอ้หมาหวังก็เดินออกมาอย่างกระมิดกระเมี้ยน หลังค่อมโค้ง มือซ่อนไว้ในแขนเสื้อ มองดูน่าอนาถมาก
ซูเหล่าต้ามองท่าทางนั้นก็ได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ไม่รู้ว่าทำไมพ่อแม่ถึงได้ชอบไอ้คนแบบนี้ แล้วเลือกเขามาเป็นน้องเขยให้ตนเอง
ไอ้คนไร้ค่า แค่ยืนยังไม่เรียบร้อยเลย ท่าทางขี้ขลาด ไปเรียนรู้การเป็นพวกรองเท้าขาดมาหรือไงกัน!
ซูเหล่าต้าไหนเลยจะรู้ว่าตัวเองได้เอาไอ้หมาหวังกับเฉินจื่ออันไปเปรียบเทียบโดยไม่รู้ตัวแล้ว
คนอย่างเฉินจื่ออัน นิสัยดี ตำแหน่งหน้าที่การงานสูงส่ง รูปลักษณ์ตามมาตรฐาน มันเทียบกับไอ้หมาหวังไม่ได้อยู่แล้ว
ยิ่งเทียบยิ่งรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่มีค่าเข้าไปใหญ่
แม้ไอ้หมาหวังจะคิดอยู่แล้วว่าสถานการณ์ภายนอกไม่ค่อยดี แต่ยังก็ยังประหวั่นพรั่นพรึ่งเมื่อเห็นตระกูลซูมามากขนาดนี้
เดิมทีท่าทางน่าอนาถอยู่แล้ว ตอนนี้กลับทวีคูณขึ้นไปอีก
“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พวกพี่มากันได้อย่างไรครับ?” ไอ้หมาหวังพูดเสียงสั่นเครือพร้อมใบหน้าประจบสอพลอ
ซูเหล่าต้าเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ส่วนพี่รองโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“อย่ามาเรียกพวกเราว่าพี่ชาย เราไม่มีน้องชายแบบแก!” ซูเหล่าซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ยังจำได้อยู่เลย ในครั้งก่อนหลังจากที่น้องใหญ่เกิดเรื่องแล้วพวกเขามาหา ไอ้หมาหวังมันไม่ได้เป็นแบบนี้
ยโสโอหัง ปกป้องแม่จิ้งจอกนั่นเต็มที่
“ผมเรียกพี่มาตั้งสิบกว่าปีแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงเรียกไม่ได้ล่ะครับ?” ไอ้หมาหวังแสร้งทำเป็นไม่รู้
“โอ๊ย ๆ รอบก่อนที่พวกฉันมาแกพูดว่าอะไรนะ? เรียกใครว่าเมีย? เมียจ๋า~~~~ ฉันจำได้ว่าแกเรียกแบบนี้กับหลิวเสี่ยวชุ่ยนังจิ้งจอกตัวเมียตัวนั่นใช่ไหมนะ?”
หวังเซียงฮวาถ่มน้ำลายใส่ น้ำเสียงแปร่ง ๆ โดยเฉพาะตอนที่พูดว่า ‘เมีย’ คำนี้ เธอเปลี่ยนเสียงทำเอาคนอื่นขำแทบท้องแข็ง
คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างหัวเราะครื้น
“ไอ้หมาหวัง แกกับหม่านซิ่วหย่าไปตั้งนานแล้ว” เสียงของซูเหล่าต้าแข็งกร้าว
ท่าทางดูเหมือนว่าจะมีการลงไม้ลงมือขึ้นหากความเห็นไม่ตรงกัน
“พี่ใหญ่ พี่ฟังผมอธิบายเรื่องนี้นะ เรื่องหย่าไม่ใช่ความคิดของผมเลยสักนิด แต่เป็นแม่ผมที่จัดการต่างหาก” ไอ้หมาหวังรีบอธิบาย
“ในใจผม หม่านซิ่วยังเป็นภรรยาผมมาเสมอ ส่วนหลิวเสี่ยวชุ่ยนั่น ผมเองก็เป็นเหยื่อ พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว ให้หม่านซิ่วกลับมาเถอะ ผมจะต้องมีชีวิตที่ดีกับเธอแน่!”
เขาตัดสินใจดีแล้ว และยืนกรานไม่ยินยอมจะหย่ากับหม่านซิ่วด้วย
ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าซูหม่านซิ่วเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าสนใจ อะไรก็ไม่ดี ทว่าครั้งนี้ได้พบกัน เธอมีผิวกายแดงก่ำและสวยมาก
สวยก็ว่าพอแล้ว ยังมีความสามารถอีก ดีกว่าหลิวเสี่ยวชุ่ยตั้งมากมาย
ถึงตอนนี้ซูหม่านซิ่วจะให้กำเนิดลูกของคนอื่น และกลายเป็นเขาที่มีลูกไม่ได้ แต่ลูกใคร ใครเขาจะไม่เลี้ยงล่ะ?
การเลี้ยงลูกของหลิวเสี่ยวชุ่ยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ ไม่ดีเท่าเลี้ยงลูกของหม่านซิ่วหรอก
อย่างน้อยลูกของเธอก็เป็นของเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนนั้น พอถึงตอนนั้นอีกฝ่ายจะยังสนใจลูกของตัวเองอีกหรือ?
เขาแค่อยากให้ความสนใจลูกบ้านตัวเอง มันก็ไม่เท่ากับการเป็นพ่อบุญธรรมใช่ไหมล่ะ?
ยิ่งไอ้หมาหวังคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไรยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น แม้กระทั่งความสับสนที่รู้ว่าตัวเองมีลูกไม่ได้ก็หายไปด้วย
จากมุมมองของไอ้หมาหวัง จะดีแค่ไหนกันหากได้ซูหม่านซิ่วมาช่วยดูแลทั้งงานในงานนอก แล้วยังได้คะแนนการทำงานอีก?
พูดได้เลยว่าไอ้หมาหวังได้คิดคำนวณไว้ในใจแล้ว
น่าเสียดายที่เขาเมินชายพี่น้องบ้านซูที่ล้วนแต่เป็นคนขยับมือแต่ไม่ขยับปาก
แถมยังเมินเฉยอีกว่าซูหม่านซิ่วไม่ใช่ผู้หญิงที่หยิบใช้ได้ตลอดทั้งวันเหมือนคราแรกแล้ว
ซูหม่านซิ่วในตอนนี้มีเฉินจื่ออันคุ้มกะลาหัวอยู่ เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้!
แต่คราวนี้เขากลับทำให้ซูหม่านซิ่วคลอดก่อนกำหนด แถมยังทำให้พี่น้องบ้านซูขุ่นเคืองใจอีก
พอไอ้หมาหวังพูดประโยคนั้นออกไป ทุกคนก็ตกใจ
ไอ้หมาหวังกลายเป็นไอ้หมาหวังแล้วจริง ๆ หรือ?
เขาพูดแบบนั้นได้อย่างไร?
ดวงตาของหัวหน้าหลี่เบิกกว้าง และมองไปที่ชายคนนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา
เขารู้ก่อนแล้วว่าหลังจากที่ฝ่ายหญิงหย่าก็แต่งงานใหม่ แล้วฝ่ายชายพูดออกมาได้อย่างไรว่าตัวเองกับหม่านซิ่วจะมีชีวิตที่ดีได้
หวังเซียงฮวาเป็นคนแรกที่ทนไม่ได้เลยตบศีรษะอีกฝ่ายไปหนึ่งฉาด
“คุณมาตบผมทำไม?” ไอ้หมาหวังที่ถูกลงไม้ลงมือตวัดสายตามองอย่างเดือดดาล
ผู้หญิงบ้านซูกล้าตบเขาหรือ?
ก่อนหน้านี้ที่หารือกับหม่านซิ่ว บ้านซูก็ไม่ได้มีความเห็นอะไร แต่ทำไมช่วงนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ? เขาเป็นอาเขยของบ้านนะ ทำไมทำกับเขาแบบนี้?
ชัดเลยว่าไอ้หมาหวังไม่เคยโดนคนตบมาก่อน เพราะหม่านซิ่วไม่ได้รับอนุญาตให้ทำ ทุกครั้งก็เลยจะช่วยปกปิดเอาไว้
“ตบแก? แม่จะตบแกให้ตายเลยไอ้คนหน้าด้าน!”
“ใช้ชีวิตดี ๆ หรือ ก่อนหน้านี้ตอนที่ให้แกกับหม่านซิ่วอยู่ด้วยกันดี ๆ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่”
“ไอ้คนหน้าด้านแบบแกสมควรแล้ว” หวังเซียงฮวาว่าแล้วตบอีก
ไม่ต้องพูดถึงคนโดนตบเลย แม้แต่คนมองยังตกใจด้วย
ผู้ชายตั้งเยอะ แต่คนลงมือก่อนคือผู้หญิงเนี่ยนะ?
บ้านซูแข็งแกร่งจริง ๆ ผู้หญิงแข็งแกร่งขนาดนี้ โชคดีที่มีแค่คนเดียว ไม่งั้นลูกสาวคงแต่งงานออกเรือนไม่ได้หรอก!
“เมียจ๋า รอก่อนจ๊ะ ฉันมาแล้ว!” ในที่สุดซูเหล่าต้าก็ตื่นขึ้นจากความตกใจที่ภรรยาไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วลงมือทันที จึงรีบเอ่ยปาก
“เอาเลย ฉันเจ็บมือไปหมดแล้ว!” หวังเซียงฮวาไม่ยอมให้ความร่วมมือกับสามีโดยไม่มีเหตุผล!
ซูเหล่าต้าหมายจะเหวี่ยงมือไปทางไอ้หมาหวัง แต่หัวหน้าหลี่คว้ามือเอาไว้
“เหล่าต้า พวกเรามาคุยกันดี ๆ เถอะนะ”
หลังจากเกลี้ยกล่อมฝ่ายหนึ่งแล้ว ก็หันมาด่าอีกฝ่ายหนึ่ง “ยังไม่รีบขอโทษอีก ปากที่คอยสร้างปัญหาแบบนี้เอาแต่พูดอะไรไร้สาระอยู่?”
ไอ้หมาหวังคงรนหาที่ตายจริง ๆ
เห็นชัดเลยว่าไอ้หมาหวังไม่ได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหา เขามองไปที่ซูเหล่าต้าที่หัวหน้ารั้งไว้แล้วก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังแสดง ไม่ได้ตั้งใจจะลงมือจริง ๆ ไม่งั้นจะถูกรั้งไว้ง่ายแบบนี้หรือ?
พอคิดเช่นนั้น เลยพูดขึ้นช้า ๆ อย่างมีความสุข
![เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2024/03/เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ-九个哥哥团宠小甜包.jpeg?resize=150,150 "เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]")
