เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 196 พวกคุณทะเลาะกันทำไม

บทที่ 196 พวกคุณทะเลาะกันทำไม?

cw // เนื้อหาในตอนนี้มีพฤติกรรมของตัวละครที่ไม่เหมาะสม เนื่องจากมีความคิดและพฤติกรรมที่ผิดปกติทางจิต ซึ่งตัวละครนี้เป็นโรคใคร่เด็ก (Pedophilia) โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

บทที่ 196 พวกคุณทะเลาะกันทำไม?

ซูเถาฮวาเป็นสตรีแกร่งตอนยังสาว อันที่จริงเธอมีพละกำลังมาก

แต่หลี่จื่อกั๋วเป็นผู้ชาย ความแข็งแกร่งมีไม่น้อย เถาฮวาไม่อาจขวางเขาได้สำเร็จ

แม้ว่าชายมากตัณหาจะไม่อาจปรามเถาฮวาได้ แต่ก็ดึงแขนเสี่ยวเถียนไว้ได้

“ปล่อยนะ แกปล่อยฉันนะ ไอ้คนเลว! แกมันคนเลว!”

บางทีคงเป็นเพราะหวาดกลัวเกินไป เสี่ยวเถียนจึงเปล่งเสียงออกมาในโดยฉับพลัน และเสียงนั้นเสียดแทงหัวใจเหลือเกิน

เส้นทางนี้ไม่ใช่ถนนตรง ถึงข้าวโพดสองข้างทางจะบังร่างคนได้ แต่ยังได้ยินเสียงอยู่ดี

อย่างที่คิด ในไม่ช้าก็มีคนมาจริง ๆ

ไม่ใช่ใครอื่นนอกไปจากเสิ่นจื่อเจิน

พอกินข้าวเสร็จ ก็นึกได้ว่าใบข้าวโพดในไร่สองต้นเริ่มแห้งโดยไม่ทราบสาเหตุ เลยคิดว่าจะมาดูสักหน่อย

คนในหงซินปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี เขาจึงหวังจะทำเพื่อหงซินได้มากขึ้น

ใครจะรู้เล่าว่าได้ยินเสียงเสี่ยวเถียนพอดี

มาถึงหงซินตั้งนานแล้ว และเสิ่นจื่อเจินก็ปฏิบัติต่อซูเสี่ยวเถียนเหมือนลูกของตัวเอง เขารีบไปทันทีเหมือนได้ยินเสียงของเด็กหญิง

“แกเป็นใคร แล้วกำลังทำอะไรกันแน่?” เสิ่นจื่อเจินตะโกน ก่อนจะขวางอยู่เบื้องหน้าเถาฮวาและเสี่ยวเถียน

ครั้นเห็นผู้ชายคนหนึ่งมา หลี่จื่อกั๋วก็รู้แล้วว่าวันนี้คงไม่ได้ทำอะไรจึงคิดจะจากไป

แต่เสิ่นจื่อเจินเห็นซูเสี่ยวเถียนร้องไห้อย่างน่าสงสารก็ปวดใจมาก และไม่เห็นด้วยที่จะปล่อยอีกฝ่ายไป

พอถูกหยุดไว้ ใบหน้าชายมากตัณหาเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ เขาจะจัดการกับชายคนนี้อย่างไรดี

เขามาจากอำเภอนะ จะกลัวพวกขาจุ่มโคลนได้อย่างไร?

ทั้งผู้หญิงและผู้ชายคนนี้ จะไม่ปล่อยไว้สักคน

“แกอยู่ชุมชนไหน? ทำไมต้องมาขวางผู้หญิงกับเด็กไว้ด้วย?” เสิ่นจื่อเจินถาม

หลี่จื่อกั๋วร้องเหอะ “ถ้ารู้แล้วก็ไปซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้แกกลายเป็นพวกกินไม่หมดแอบเอากลับบ้านแน่*[1]”

เสิ่นจื่อเจินยืนกรานไม่ไปไหน

ใบหน้าของหลี่จื่อกั๋วยิ่งดำมืด ไอ้คนผู้นี้มันดื้อรั้นไม่ยอมไปไหนโดยแท้

“เชื่อไม่เชื่อ พรุ่งนี้จะจับแกมาเดินประจาน!”

พอพูดเช่นนี้ เสี่ยวเถียนก็รู้สึกว่าร่างกายของเสิ่นจื่อเจินแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด

ก่อนที่จะมาหงซิน อีกฝ่ายทนทุนข์มามากมาย แล้วโดนจับเดินประจานไปตามท้องถนน รวมถึงล้างห้องน้ำอะไรพวกนี้ด้วย

เธอกังวล กลัวว่าอีกฝ่ายจะกลัวแล้วจากไป

เถาฮวาก็รู้สึกเช่นกัน กลัวว่าเสิ่นจื่อเจินจะจากไปหลังจากได้ยินคำขู่ของหลี่จื่อกั๋ว

หากเจ้าตัวไป เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนเดียว และเสี่ยวเถียนที่เป็นเด็กคงไม่อาจต่อกรกับชายเบื้องหน้าได้แน่

“อาจารย์เสิ่น…” ซูเถาฮวาทนไม่ไหวจนตะโกนออกมา

แค่ประโยคเดียวได้เผยตัวตนของเสิ่นจื่อเจิน

ตั้งแต่ที่หลี่จื่อกั๋วมาที่หงซิน แน่นอนว่าก่อนหน้านี้ได้เข้าใจถึงข้อมูลของหงซินมาก่อน

แต่สองสามวันนี้ยุ่งมาก เลยไม่ได้สนใจทักทายพวกไอ้แก่ตายยาก ใครจะรู้เล่าว่าอีกฝ่ายจะมาหาถึงประตูบ้านเลย

ก่อนที่จะมา มีคนที่ได้บอกไว้เป็นพิเศษให้เขาดูแลคนพวกนี้ให้ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนสกุลเสิ่นที่อยู่เบื้องหน้า เขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยที่มาจากเมืองหลวง

ตอนนั้นเองที่มุมปากหลี่จื่อกั๋วมีรอยยิ้มเย็น

ไม่ต้องไปหาเลย เพราะเจ้าโง่เง่ามันมาหาถึงที่

“ดีจังเลย ที่แท้ก็อยู่บ้านเล็กท้ายหมู่บ้านนี่เอง ฉันขอให้แกไว้หน่อยแล้วกัน ถ้าอยู่ได้ไม่ถึงสามวันอย่ามาโทษฉันแล้วกัน!”

ตอนเขาพูดน้ำเสียงไม่ได้สูงแต่คำขู่หนักแน่นมาก มันหนาวเย็นจนทำให้คนฟังอึดอัดเหลือทน

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายผู้ไม่สนร้อนสนหนาวที่อาศัยอยู่ในคอกวัวจะไม่กลัวคำขู่เช่นนี้

เสิ่นจื่อเจินตอนนี้ตัวสั่น ที่จริงผิวเขาซีดลงเยอะ

เขารู้ว่าหลี่จื้อกั๋วหมายถึงอะไร เพราะเคยถูกทรมานแบบนั้นมาก่อน

ความเจ็บปวดเสียดแทงและความทรมานที่มาจิตวิญญาณทำให้เขารู้สึกอนาถจนแทบสิ้นใจ

เขาอยากให้ตัวเองตกอยู่ในความเจ็บปวดเช่นนี้อีกครั้งกับการเข้าไปยุ่งในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองจริง ๆ เหรอ?

สำหรับเสิ่นจื่อเจิน การตัดสินใจแบบนี้มันยากเกินไป!

แต่พอมองคนทั้งสองที่อยู่ข้างกาย เขารู้สึกผิดที่คิดเช่นนี้

ตั้งแต่มาถึงหงซิน เสี่ยวเถียนช่วยเขาไว้ไม่น้อย

คนบ้านซูช่วยเหลือเขาไว้มากเหลือเกิน

และคนหงซินก็จิตใจดีกันทั้งนั้น ทุกคนต่างมีหัวใจที่ภักดีต่อการปฏิวัติวัฒนธรรม

ถ้าทรยศพวกเขา เสิ่นจื่อเจินคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

แล้วถ้าเขาทรยศคนแบบนี้ จะไปแตกต่างจากภรรยาและลูกชายลูกสาวได้อย่างไรที่ทำไปเพราะเห็นแก่ตัวเองน่ะ?

แบบนี้เขาจะยังนับว่าเป็นมนุษย์อีกไหม?

ในหัวมีความคิดมากมาย อันที่จริงมันก็แค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

ในขณะที่เห็นคนข้างกายทั้งสองหน้าซีดเผือด ในที่สุดก็เลือกในสิ่งที่ผู้ชายควรทำ

ตอนนี้เขาควรปกป้องพวกเธอต่อให้ต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม

“ฉันไม่สนใจแกหรอก แกต่างหากที่ต้องไป!” เสิ่นจื่อเจินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด

เขาหวังว่าคนตรงหน้าจะเลือกจากไปด้วยความสมัครใจเพราะรู้สึกผิด นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

แต่เห็นชัดว่าเสิ่นจื่อเจินไม่รู้จักหลี่จื่อกั๋วดีเท่าไร

เพราะอีกฝ่ายคิดว่าตนไม่มีอะไรต้องกลัว คนอยู่แค่ปลายนิ้วจะปล่อยไปได้อย่างไร?

เขามองเสิ่นจื่อเจินด้วยสายตาดำมืด แค่คนที่อยู่คอกวัวคนเดียวยังกล้าหาญขนาดนี้

ก่อนจะมองเสี่ยวเถียนอีกครั้ง

เด็กคนนี้หายากมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอามาให้ได้

ถ้าวันนี้พลาด เธอจะต้องระวังตัวแน่นอน และจากนี้ไปโอกาสก็มีไม่มากแล้ว

ต้องบอกเลยว่าหลี่จื่อกั๋วตอนอยู่อำเภอทำตามอำเภอใจมาก

ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

เสิ่นจื่อเจินมองเห็นเป้าหมายและรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมรามือง่าย ๆ

ตอนนั้นเสิ่นจื่อเจินคิดว่าคนที่หลี่จื่อกั๋วอยากจะล่วงเกินคือซูเถาฮวา

ถึงจะไม่สนิทกันมาก แต่เขาไม่เต็มใจจะเห็นเธอลำบาก

เขาทำมือส่งสัญญาณให้เถาฮวาพาเสี่ยวเถียนไปตามหาคน

หลี่จื่อกั๋วเห็นผู้หญิงทั้งสองหมุนตัวหมายจะเดินไปก็รีบเข้าไปจับไว้

เสิ่นจื่อเจินพุ่งเข้าไปเช่นกัน แล้วกอดเอวชายมากตัณหาอย่างแรง

เถาฮวาคิดจะพาหลานไปทันที แต่เพียงชั่วครู่ก็พบว่าคนที่มาช่วยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่จื่อกั๋วเลย

แค่การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เสิ่นจื่อเจินก็กลายเป็นผู้ที่ถูกกระทำ!

ต้องบอกเลยว่าถึงหลี่จื่อกั๋วจะดูอ่อนโยน แต่ไม่ว่าจะเป็นจิตใจหรือทักษะร่างกายเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

อันที่จริงเขาเป็นพวกลงมือได้โหดเหี้ยม และเสิ่นจื่อเจินเป็นบัณฑิตที่อ่อนแอจริง ๆ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก

ซูเถาฮวามองหลี่จื่อกั๋วชกไปหลายครั้ง แล้วปากของเสิ่นจื่อเจินก็มีเลือดออกไหลออกมา

ถึงจะโดนต่อยและก็โดนแรงมาก แต่เสิ่นจื่อเจินก็ยังคงกอดเอวหลี่จื่อกั๋วไว้แน่น ไม่ปล่อยออกไปเลย

“รีบไปซี่!” พอเห็นหญิงทั้งสองยังยืนอยู่เขาก็ตะโกนสามคำนี้ออกอย่างหดหู่

เขารู้ว่าจะทนไว้ได้อีกไม่นาน เพราะไม่ใช่คู่ต่อสู้อีกฝ่ายเลย

แต่ตอนนี้เถาฮวากลับก้มหัวลงพูดกับหลานแทน “เสี่ยวเถียน กลับบ้านไปตามคนมาซะ ป้าจะช่วยอาจารย์เสิ่น!”

เพื่อช่วยพวกเธอแล้ว เถาฮวาทนมองอีกฝ่ายโดนต่อยจนบาดเจ็บไม่ได้จริง ๆ

ว่าจบ เถาฮวาก็พุ่งเข้าไป ฝ่ามือของเธอกำหมัดแน่นแล้วต่อยเข้าใส่หลี่จื่อกั๋วเลย

เสี่ยวเถียนเพิ่งตอบสนองได้ เธอรีบก้าวขาวิ่งกลับไปที่บ้านทันที

เธอต้องหาใครสักคนโดยเร็ว ป้าเถาฮวากับลุงเสิ่นไม่สามารถเอาชนะไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่ได้แน่

ถ้าตนเองวิ่งช้า ป้าต้องทุกข์ทรมาณ และลุงก็อาจจะโดนต่อยจนตายก็ได้

เธอเพิ่งวิ่งไปได้ไม่ไกล เบื้องหน้าก็มีกลุ่มคนอยู่กลุ่มหนึ่ง

คนที่นำมาคือหัวหน้า ตามด้วยคนอีกไม่น้อยเลย แล้วก็มีซูเหล่าซาน พ่อแท้ ๆ ของเธอด้วย

เสี่ยวเถียนร้องไห้โฮก่อนจะโดดเข้าใส่อ้อมแขนของพ่อ

ซูฉางจิ่วคิดจะถาม แต่เห็นหลานสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นหนัก

“นี่มันอะไรกัน?” ซูฉางจิ่วเอ่ยดุ ๆ

ได้ยินคนบอกว่าฝั่งนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเลยรีบพาคนมาดู แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่เห็นคนที่โดนเถาฮวาต่อย คิ้วของเขาก็กระตุก

มาต่อยคนจากคณะทำงานแบบนี้ได้อย่างไร? ทำได้อย่างไร?

และในตอนที่เห็นว่าคนที่โดนต่อยอีกคนทั้งยังอยู่ใต้ร่างหลี่จื่อกั๋วคือเสิ่นจื่ออันด้วย ซูฉางจิ่วรู้สึกว่าวันนี้คงจบลงแล้ว

คนชนบททะเลากับคนเมือง ไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด แต่คนชนบทต้องเสียเปรียบเนี่ยสิ

อันที่จริงแค่ไม่ระวังคนเดียวก็สายเกินแก้แล้ว

แต่เสิ่นจื่อเจินเป็นคนดีจริง ๆ นะ และเขาไม่อยากให้เจ้าตัวมีปัญหาด้วย

แต่เถาฮวาเนี่ยสิ ทำไมต้องไปต่อยกับพวกเขาด้วย?

อายุเท่าไรแล้ว? อารมณ์ร้ายแบบนี้ยังไม่เปลี่ยนอีกหรือ!

ซูฉางจิ่วรู้สึกขมขื่นเหลือเกิน

ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหนก็ต้องทำในสิ่งที่ควรทำ

“สหายหลี่ เถาฮวา เสิ่นจื่อเจิน พวกคุณทะเลาะกันทำไมเนี่ย? เกิดอะไรขึ้น?”

ไม่รอให้อีกสองคนตอบ เถาฮวาก็พูดทันที แต่สิ่งที่กล่าวออกมาทำคนประหลาดใจมากจนไม่อยากจะเชื่อ

*[1] จะทำเรื่องอะไรอย่าลืมคำนึงถึงผลที่ตามมา