เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 361 โจรร้องจับโจร

บทที่ 361 โจรร้องจับโจร

บทที่ 361 โจรร้องจับโจร

โจวหรุ่ยซูไม่ละความพยายามที่จะทำลายชื่อเสียงพวกเสี่ยวเถียน

แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ ทำแค่ยืนอยู่บนโต๊ะเงียบ ๆ แล้วมองการแสดงเหล่านั้น

โจวหรุ่ยซูอายุน้อยแท้ ๆ แต่มักง่ายจริง ๆ!

ไม่รู้ว่าต้องเป็นครอบครัวแบบไหนที่สั่งสอนจนออกมาเป็นแบบนี้!

ฉืออี้หย่วนมองเสี่ยวเถียนที่ยืนนิ่งบนโต๊ะ เขากำหมัด

เรื่องในครั้งนี้จะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด แล้วก็จะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ชื่อโจวหรุ่ยซูทำตามต้องการด้วย แถมยังมีอีกสองตระกูลที่หนุนหลังเธออีก เอาแต่สร้างปัญหาให้ตลอดเลย

แต่ผ่านมาหลายปีแล้วนะ ไม่รู้ว่าพวกคนที่เคยรู้จักกันจะเต็มใจช่วยกันอยู่หรือเปล่า

ช่างเถอะ กลับไปค่อยปรึกษากับปู่แล้วกัน

เสี่ยวเถียนเป็นลูกศิษย์ของคุณปู่นะ จะโดนคนรังแกแบบนี้ได้อย่างไร?

ประมาณสิบนาทีต่อมา ครูใหญ่กู้ก็มาถึงในที่สุด

ถึงจะแค่สิบนาที แต่สำหรับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้สึกว่าไม่ต่างไปจากสิบชั่วโมงเลย ทุกคนกระวนกระวายกันทั้งนั้น

พอครูใหญ่เดินเข้าประตูมา เขาก็เห็นเสื้อผ้าครูอวี่ขาดวิ่น และเสี่ยวเถียนที่ยืนตัวตรงอยู่บนโต๊ะ

ครูใหญ่ลูบหน้าผาก ครูอวี่แข็งแรงมาก แต่เสื้อผ้าโดนฉีกทึ้งขนาดนั้น รู้เลยว่าความขัดแย้งที่เกิดขึ้นมันรุนแรงขนาดไหน

“เกิดอะไรขึ้น?” ครูใหญ่กู้พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่นี่คือโรงเรียนนะ ไม่ใช่สถานที่ที่จะให้พวกคุณมาทะเลาะกันได้”

ครูใหญ่พูดใส่พวกผู้ปกครอง ทั้งไม่ได้พูดโน้มน้าวใจเลยด้วย

ส่วนพวกผู้ปกครองก็เริ่มชุลมุนอีกครั้งเมื่อครูใหญ่มาถึง

“ครูใหญ่กู้ คุณต้องอธิบายให้เราฟังนะ เกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนพวกนี้ พวกเขาเข้ามาแทรกในรายชื่อหรือคะแนนตกหล่นจริง ๆ?”

“ถ้าคะแนนตกหล่นจริง ทำไมถึงเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นในโรงเรียนมัธยมอันดับเจ็ดได้ล่ะ”

…

ผู้ปกครองมายืมล้อมรอบครูใหญ่กู้ก่อนจะแย่งกันพูด

“ผมมีผลสอบของเด็กที่เข้าร่วมการสอบในครั้งนี้ด้วย รวมถึงผลสอบของเด็กที่ได้สี่สิบอันดับแรกเช่นกัน!” ครูใหญ่กู้ไม่พูดเรื่องอื่นแล้วตรงเข้าประเด็นที่ผู้ปกครองกังวลมากที่สุดทันที

พอได้ยินว่าครูใหญ่เอาผลสอบมา พวกเขาก็สงบลงเล็กน้อย

ครูใหญ่กู้ไม่ได้พูดต่อ แต่มองไปที่โจวหรุ่ยซูแล้วร้องเหอะ

อายุน้อยแท้ ๆ แต่กลอุบายเยอะเหลือเกิน!

แน่นอนว่าตระกูลโจวกับตระกูลว่านเป็นคนเลี้ยงดูขึ้นมาไงล่ะ

“ครูใหญ่ รีบประกาศผลเร็วเข้าสิ!” ผู้ปกครองบางส่วนไม่ฟังที่ครูใหญ่ว่าต่อแล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ

“เอาล่ะ ผมจะประกาศผลสอบแล้ว หลังจากที่ประกาศเสร็จ ใครมีข้อสงสัยอะไรมาตรวจสอบคะแนนได้เลย แต่ต้องส่งตัวแทนมาตรวจเท่านั้น”

ผู้ปกครองเยอะขนาดนี้ ถ้าตรวจกันทีละคน กว่าจะเสร็จก็มืดกันพอดี!

และพวกเขาก็ไม่ได้ไร้เหตุผลกันเกินไป ตราบใดที่เรื่องนี้แก้ไขได้อย่างชัดเจนก็ยินดีจะให้ความร่วมมือ

ตอนนั้นเสี่ยวเถียนโดดลงจากโต๊ะแล้วยืนข้างครูอวี่

เธอรู้สึกขอบคุณครูคนนี้มากที่ปกป้องเธอและพี่ ๆ ในช่วงเวลาคับขัน

ครูคนนี้ยอมเอาตัวเองไปเสี่ยงโดนตบตีเพื่อปกป้องนักเรียนที่ไม่เคยพบกันมาก่อน น่ายกย่องมาก ๆ

เพราะการปรากฏตัวของครูอวี่เลยทำให้ความรู้สึกที่มีต่อโรงเรียนของเสี่ยวเถียนดีขึ้นมาก

“สาวน้อย ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ครูอวี่ลูบกระเป๋าที่ขาดแล้วตบ ๆ มันด้วยความเสียใจ ก่อนจะถามเสี่ยวเถียน

“สวัสดีคุณครู หนูชื่อซูเสี่ยวเถียนค่ะ ขอบคุณคุณครูที่ช่วยปกป้องหนูกับพวกพี่ ๆ ด้วยนะคะ!” เธอเอ่ยอย่างใจกว้าง “เพราะครูปกป้องเอาไว้ หนูกับพี่ ๆ เลยไม่โดนตีเลย!”

“มันเป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว ผู้ใหญ่เยอะขนาดนี้กับเด็กไม่กี่คนเอง ครูไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาเลย” ครูอวี่ไม่ได้ใส่ใจกับมัน

“อีกอย่าง เรื่องของพวกเธอครูก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ คงคับข้องใจมากสินะ”

จะไม่คับข้องใจได้อย่างไรล่ะ? คะแนนสอบดีขนาดนี้ แต่โดนโรงเรียนปฏิเสธน่ะ

เสี่ยวเถียนยิ้ม “หนูเชื่อว่าบนโลกใบนี้มีความยุติธรรมเสมอค่ะ!”

ครูอวี่ยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งที่เสี่ยวเถียนพูด

ตอนนั้นครูใหญ่กู้เริ่มประกาศผลสอบแล้ว

ชื่อแรกที่ครูใหญ่กู้อ่านคือ ซูเสี่ยวเถียน

ตอนเขาอ่านก็ยังมองไปที่เสี่ยวเถียนเป็นพิเศษด้วย ความหมายของมันชัดเจนมาก เพราะเขากำลังบอกทุก ๆ คนว่าเด็กคนนี้แหละที่ชื่อซูเสี่ยวเถียน

เมื่อทุกคนได้ยินคะแนนที่สูงถึงสามร้อยเก้าสิบหกคะแนนก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

สามร้อยเก้าสิบหกคะแนนเลยนะ ต้องเป็นอัจฉริยะแบบไหนถึงสอบได้คะแนนมากขนาดนี้?

ลูก ๆ ของพวกเขาได้รับพิจารณาว่ายอดเยี่ยมแล้วนะ แถมยังได้เรียนห้องพิเศษด้วย แต่คะแนนอยู่ในเกณฑ์ปานกลาง

“ครูใหญ่ เดี๋ยวก่อนสิ ฉันจำได้ว่าอันดับหนึ่งในใบประกาศข้างนอกนั่นก็มีนักเรียนที่ทำข้อสอบได้สามร้อยเก้าสิบหกคะแนนด้วยนะ เหมือนจะชื่อโจวหรุ่ยซูล่ะ!”

ผู้ปกครองบางคนมีความทรงจำที่ดี พวกเขาจำเรื่องนี้ได้

ครูใหญ่กู้ถอนหายใจ “เพราะผมไม่เข้มงวดพอ เลยเกิดเรื่องร้ายแรงแอบอ้างขึ้นในโรงเรียน และคะแนนของซูเสี่ยวเถียน เด็กที่สอบได้อันดับหนึ่งโดนแอบอ้างไป ซึ่งโชคดีมากที่นักเรียนซูเสี่ยวเถียนมาหา ถึงได้ยืนยันได้”

พวกผู้ปกครองไม่คิดว่าครูใหญ่จะบอกตรง ๆ ว่ามันเป็นความผิดของเขาเอง

“ครูใหญ่ คุณพูดจริงหรือ?”

ผู้ปกครองบางคนยังสงสัย อาจจะแต่งเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อปกป้องเด็กคนนี้ก็ได้นะ?

“เรื่องจริงครับ ผมเสียใจอย่างสุดซึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียนของเรา และผมก็กราบขอโทษต่อผู้ปกครองและนักเรียนทุกท่านด้วย แต่นักเรียนซูเสี่ยวเถียนสมควรเป็นอันดับที่หนึ่งครับ!”

เสี่ยวเถียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าเย็นชา

ถ้าสังเกตให้ดีจะรู้ว่าสายตาคู่นั้นจับจ้องไปทีโจวหรุ่ยซู

ตอนนั้นใบหน้าคนโดนจ้องซีดมาก แทบจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยซ้ำ

ไม่ใช่แค่ผลสอบไม่โดนทำลายเท่านั้น แต่ตอนนี้มันยังอยู่ในมือครูใหญ่ด้วย

เป็นไปได้อย่างไรกัน? พ่อบอกว่าให้คนมาทำลายกระดาษคำตอบแล้วไม่ใช่หรือ?

ทว่าตอนนี้เธอตกเป็นเป้าการวิจารณ์ของทุกคนแล้ว ทำอย่างไรดีล่ะ?

“สิ่งที่ครูใหญ่หมายถึงคือ โจวหรุ่ยซูแอบอ้างคะแนนของเสี่ยวเถียนมาหรือ?”

ตอนนั้นเองที่พวกผู้ปกครองเข้าใจอย่างถ่องแท้

ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นี่คิดจะทำให้คนอื่นเขารั้งท้ายหรือ?

เด็กที่มีความประพฤติดีและยังสอบได้คะแนนดี แต่กลับโดนคนอื่นแอบอ้างเอาไป เป็นใครก็ไม่ดีใจหรอกนะ

“ใช่ครับ คะแนนของนักเรียนโจวหรุ่ยซูเป็นเรื่องโกหก ผมตรวจสอบมาก่อนหน้านี้แล้ว เธอทำไม่ได้แน่ ข้อสอบทั้งสี่วิชารวมได้แค่หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดคะแนนเท่านั้น!”

ผลลัพธ์อันน่าประหลาดใจทำให้ทุกคนตกใจมาก หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดกับสามร้อยเก้าสิบหก มันต่างกันมากเลยนะ

ห่างกันเกือบสองร้อยเจ็ดสิบคะแนนเลยนะ เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

แถมเด็กคนนี้ยังภาคภูมิใจมากที่บอกเสี่ยวเถียนว่า ไม่มีความสามรถในการสอบเข้าโรงเรียนนี้ ใช่ไหมนะ?

ก็เพราะเธอเอาคะแนนของคนอื่นมาเป็นของตัวเองนี่!

โจรร้องจับโจร*[1] นะเนี่ย โลกใบนี้ยังมีคนไร้ยางอายขนาดนี้อยู่ได้อย่างไรกัน?

*[1] พูดเพื่อเอาตัวรอดให้ตัวเองพ้นผิด แล้วปัดความผิดไปให้ผู้อื่น