เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 490 แนะนำแม่ครัว

บทที่ 490 แนะนำแม่ครัว

บทที่ 490 แนะนำแม่ครัว

เพียงนึกถึงอาหารโต๊ะจีนที่กินไปวันนั้น ฉืออวี้เลี่ยงพลันรู้สึกหิวขึ้นมา! อยากเขมือบมันลงท้องให้หมด!

แต่ก็อดกังวลอีกไม่ได้ ไม่รู้ว่าสหายหลี่ว์จองเป็นยังไงบ้าง ควรให้เสี่ยวเถียนทำดีกว่าหรือเปล่า

เขาเสียใจนัก ไม่ควรปล่อยให้สหายหลี่ว์จัดการเลย น่าจะไปขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวเถียนมากกว่า

สองวันติดที่เสี่ยวเถียนจัดการเรื่องอาหาร ทั้งยังเป็นที่ชื่นชอบของคุณออกัสและคุณคริสติน่าด้วย

“งั้นหรือ?”

เห็นฉืออวี้เลี่ยงน้ำลายจะไหล รัฐมนตรีเฉียนก็เริ่มสนใจมากขึ้น

เท่าที่รู้มา อีกฝ่ายไม่ใช่พวกชอบกิน

มันแปลกนิดหน่อยที่เห็นภาพเช่นนี้

“รัฐมนตรีเฉียน คุณออกัสกับคุณคริสติน่าต่างก็ชอบร้านนี้มากเลยครับ”

ชอบถึงขนาดกินติดกันสามวัน

แค่ประโยคเดียว รัฐมนตรีเฉียนก็โล่งใจ

ขอแค่เจ้าภาพชอบ ต่อให้คนทำเป็นทายาทหรือเปล่าก็ไม่สำคัญหรอก

เขาไม่ใช่คนยึดติดอะไรอยู่แล้ว

แม้โต๊ะอาหารในวันนี้จะมีหลี่ว์หรูหยาเป็นคนจัดการให้ แต่เสี่ยวเถียนก็ได้เตรียมไว้ก่อนแล้ว หากทางโรงงานอยากจะจัดโต๊ะจีน เราจะเสิร์ฟอาหารอะไรบ้าง

คุณย่าซูจำได้ขึ้นใจ

ตอนนี้อาหารทั้งสิบหกจานถูกยกมาเสิร์ฟทีละจาน แม้จะยังไม่ได้ขยับตะเกียบ แต่กลิ่นก็โชยเตะจมูกแล้ว

แค่นี้คริสติน่ากับออกัสก็ทนกินแทบไม่ไหวแล้ว แม้แต่รัฐมนตรีเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหลด้วย

“กลิ่นดีทีเดียวเลย งดงามมาก ทั้งกลิ่นทั้งสีสันเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ!” รัฐมนตรีเฉียนกล่าวอย่างร่าเริง

อันที่จริงเขาก็ไม่ใช่พวกให้ความสำคัญกับการกินเท่าไร ขอแค่มีผักดองก็ซัดบะหมี่ได้สามถ้วยแล้ว

เขาไม่จุกจิกกับซาลาเปาเนื้อหยาบด้วย แต่อาหารวันนี้ทำให้เขาหมดความอดทนเป็นครั้งแรก

แล้วร้านแบบนี้มาเปิดในเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่เห็นรู้เลย!

“รัฐมนตรีเฉียน วันนี้คุณได้เรียนรู้อะไรเยอะเลยนะ!”

ฟ่านชูฟางหัวเราะกับท่าทางตะกละของรัฐมนตรีเฉียน

ตอนนั้นเองที่ตัวรัฐมนตรีเฉียนและคนอื่น ๆ เพิ่งตอบสนองได้ แต่มีแค่เขาที่ไม่เคยมาหรือ คนอื่น ๆ มากันหมดแล้ว?

เหล่าชาวต่างชาติที่เคยมากินและดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี พวกเขาไม่ได้ขยับตะเกียบเลย แต่ขยับแค่ช้อนส้อม

พวกเขาใช้ตะเกียบก็ไม่เป็น แล้วทำไมต้องทำให้ตัวเองลำบากด้วย?

แถมยังตั้งใจใช้ช้อนส้อมอีก!

ไม่ว่าจะใช้อุปกรณ์แบบไหน ขอแค่ตักเข้าปากได้ก็ถือว่าใช้ได้หมด

รัฐมนตรีเฉียนประหลาดใจที่พวกเขาใช้ช้อนส้อมกินข้าว

“คุณออกัส คุณคริสติน่า ในเมื่อคุณมาเยือนประเทศจีนทั้งที คุณน่าจะลองใช้ตะเกียบกินข้าวสักหน่อยดีไหม เผื่อจะได้ประสบการณ์ใหม่ก็ได้ครับ”

เขาคิดว่ามันไม่ถูกต้องที่จะใช้ช้อนส้อม จึงเกลี้ยกล่อม

อย่างไรก็ดี สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ทันทีที่ฟ่านชูฟางแปลให้ฟัง ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย

มีแค่ออกัสที่มองหน้า

ส่วนคริสติน่าฝังเรื่องของอร่อยใส่หัวไว้แล้ว แถมยังคิดอีกว่าตาแก่ชาวจีนนิสัยแย่จริง ๆ ที่คิดจะหลอกเธอ

เห็นเธอเป็นคนใจง่ายหรือ?

แต่รัฐมนตรีเฉียนไม่รู้เลยว่า แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เขากลายเป็นคนโกหกในสายตาของคริสติน่า

ใช่ นั่นคือสิ่งที่เธอคิด

เธอคิดว่ารัฐมนตรีเฉียนพยายามหลอกให้เธอใช้ตะเกียบ เพื่อที่เธอจะได้กินน้อยลง แต่เธอไม่เอาด้วยหรอก เธอจะต้องแย่งกินให้ได้เยอะ ๆ

ทางรัฐมนตรีเฉียนเหมือนจะไม่รู้ว่า ฝั่งชาวต่างชาติจะเตรียมลับมีดพร้อมรบตบตีแย่งชิงอาหารกับเขาแล้ว

“คุณเฉียนที่เคารพ พวกเราใช้ตะเกียบไม่เป็นจริง ๆ แต่ช้อนส้อมก็ใช้ดีอยู่นะครับ!”ออกัสพึมพำ ก่อนล่ามจะแปลออกมา

จากนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยเชิญรัฐมนตรีให้ลงมือ แล้วตัวเองก็หยิบช้อนโดยไม่เกรงใจ

แขกต่างชาติพวกนี้ไม่เคยกินข้าวหรือไง?

ทำไมทำตัวหยาบคายแบบนี้?

ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะเป็นคนสง่างามที่สุดหรอกหรือ?

โดยเฉพาะตระกูลยักษ์ใหญ่แบบนี้ เราควรจะมีท่าทางสง่างามกว่านี้สิ!

แล้วทำไมถึงมีภาพลักษณ์เช่นนั้น?

มันเป็นเขาที่เข้าใจผิด หรืออีกฝ่ายเป็นพวกหลอกลวงกันนะ?

เดิมทีก็เพราะไม่รู้ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าสาเหตุที่ทำให้พวกเขาสูญเสียมาดหลังจากคีบอาหารเข้าปากไปคืออะไร

ต้องบอกว่ารสชาติอาหารของหออีหมิงไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

หลังจากที่ชิมความอร่อยเข้าไป รัฐมนตรีเฉียนเริ่มชำนาญการขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเข้าร่วมกองทัพฉกอาหารบ้าง

ยอมรับเลยว่า เมื่อเทียบอาหารที่เคยกินมากับอาหารของหออีหมิง อาหารที่เคยกินมามันเหมือนอาหารหมูเลย

มันห่วยมากเลยนะนั่น? เขากลืนลงไปได้ยังไง?

รัฐมนตรีเฉียนเกิดในครอบครัวทหาร สมัยยังอยู่ในกองทัพฝีมือการแย่งอาหารเรียกว่าได้ว่าเป็นเลิศ

แม้การต่อสู้ในครั้งนี้จะลงมือช้าไป แต่ก็ไม่ได้เสียเปรียบเลย

คริสติน่าใช้จังหวะนั้นเหลือบมองรัฐมนตรีเฉียน และยิ่งเชื่อมั่นเข้าไปอีกว่าการที่เจ้าตัวพูดเช่นนั้นก็เพื่อให้เธอกินได้น้อย ๆ!

ตาแก่นี่แย่จริง ๆ

น่าเสียดายที่รัฐมนตรีเฉียนไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนแบบไหน ในสายตาผู้หญิงต่างชาติ

ส่วนออกกัสมองชายคนนั้นด้วยสายตาอย่างมีนัยแล้วเร่งมือให้ไวขึ้น คาดว่าถ้าไม่กินให้เร็ว ตาแก่คนนั้นจะเอาไปหมด!

กว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา รัฐมนตรีเฉียนลูบท้องแน่น ๆ พร้อมรอยยิ้มเคอะเขินบนใบหน้า

เขาไม่ได้กินเยอะแบบนี้มาหลายปีแล้ว

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความต่างระหว่างอาหารที่เคยกินกับอาหารในตอนนี้เลย

เขาคิดว่าหมูตุ๋นเป็นอาหารที่อร่อยมากที่สุด มันเยิ้ม ๆ เห็นแล้วกระตุ้นน้ำลายเป็นที่สุด แต่วันนี้เขาก็ได้รู้ว่าหมูตุ๋นที่เคยกินมานั้นรสชาติไม่ได้เรื่องเลย ชิ้นเนื้อที่ดูเหมือนไม่มันเยิ้ม รสชาติอร่อยเหลือล้น ยอดเยี่ยมเหลือเกิน

“รัฐมนตรีเฉียน คุณคิดว่าอาหารของที่นี่รสชาติเป็นอย่างไรบ้างครับ?” ฉืออวี้เลี่ยงเอ่ยถามอย่างสุภาพหลังจากกินอิ่มแล้ว

ถึงแขกชาวต่างชาติจะสำคัญ แต่ผู้เป็นเจ้านายโดยตรงกลับสำคัญกว่า เพราะงั้นฉืออวี้เลี่ยงจึงเอ่ยถามท่านก่อน

รัฐมนตรีเฉียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

มันอร่อยจนหน้าตกใจเลยทีเดียว

เขายังนึกสงสัยอีกว่า จะทนกินอาหารที่บ้านหลังจากนี้ได้อีกหรือเปล่า?

หลังจากที่คนทั้งกลุ่มกินจนอิ่มหมีพีมันไปกับสุราและอาหาร พวกเขาก็คุยกันต่ออีกเล็กน้อย

พอเห็นทุกคนกินกันหมดแล้ว เสี่ยวเถียนก็ยิ้ม

“คุณออกัสและคุณคริสติน่าที่เคารพคะ ให้ฉันได้แนะนำแม่ครัวของที่นี่ให้รู้จักนะคะ!”