เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง

บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง

บทที่ 497 โจมตีอย่างแรง

ผู้อำนวยการหลี่รู้ว่าถ้าไม่อธิบาย ญาติคนนี้ก็คงพูดจาไม่รู้เรื่องแน่ ๆ

อาจเป็นตอนนั้นเองที่เขาหมดความอดทนจนต้องพูดออกมา เฮ้อ ไม่อยากคุยกับเจ้าน้องชายสมองทึ่มคนนี้เลยจริง ๆ

แต่ถึงยังไงเราก็เป็นญาติกัน เจอกันที่แผงลอย แล้วยังไงต่อล่ะ?

ครูอวี่ไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เพราะสายตาเอาแต่จับจ้องของบนโต๊ะ เขาเอาแต่ดูทีละอันด้วยความสนใจ เพื่อให้มั่นใจว่ามันคือของจริง

ครูหัวส่ายหัวไปมา เขาจดจ่ออยู่กับของตรงหน้าเป็นพิเศษ ปากก็เอาพึมพำแต่คำศัพท์ทางวิชาชีพ

ส่วนเสี่ยวเถียนพอมีความรู้ที่เกี่ยวข้องอยู่ แต่ถ้าให้พูดออกมาก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก

แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในใจพลันสงสัย มองไม่ออกสักนิดว่าครูอวี่ที่ทำงานเรื่องส่งเอกสารจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณ

แล้วคนแบบนี้ต้องมาเฝ้าห้องเอกสาร ไม่เสียทัพยากรโดยเปล่าประโยชน์หรือ?

จากนั้นผู้เป็นครูก็ตะโกนออกมา “ของดีทั้งนั้นเลยนี่ หายากนะที่จะเก็บของดี ๆ แบบนี้ไว้ได้น่ะ? สรุปแล้วมันเป็นของใครเนี่ย?”

“เบาหน่อย เราอยู่ในที่สาธารณะนะ!” ผู้อำนวยการหลี่ตำหนิอีกรอบ

“ครูอวี่รู้เยอะจังเลยค่ะ!” เสี่ยวเถียนสะเทือนใจมาก

เขาไม่รู้หรือว่าโดนคนมองอยู่ทุกวันว่า เอาแต่เฝ้าห้องเอกสารไม่ทำการทำงาน แต่ใครจะรู้เล่าว่ากลับเป็นผู้มีความสามารถ!

“เหอะ ๆ เขารู้เยอะจะตาย ก็เรียนมาตั้งหลายปี มีความสามารถแท้ ๆ แต่ก็น่าเสียดายที่โดนทำลายไปจนหมด!”

ผู้อำนวยการหลี่มองน้องชายด้วยสายตาดูถูก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจในความไม่รอบคอบของเขา

ครูอวี่ถูจมูก ไม่สนใจในประโยคนั้น

“ผมแค่ไม่อยากทำงานสายนี้ต่างหาก ชื่นชมนาน ๆ ครั้งก็พอแล้วครับ ไว้ทำเป็นโอกาสพิเศษดีกว่า!” พูดจาได้มีเหตุผลและมั่นใจมาก!

หากไม่อยู่ในร้านอาหาร เสี่ยวเถียนจะไม่สงสัยสักนิดว่าผู้อำนวยการหลี่จะกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ และลงไม้ลงมือกับอีกฝ่าย

หลังจากครูอวี่ว่าจบและเมินเฉยอารมณ์ของพี่ชาย เขายังพูดจาด้วยน้ำเสียงเข้มอีกด้วย “ผมคิดว่างานผมในตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่มีแผนจะเปลี่ยนมันหรอกนะ”

ผู้อำนวยการหลี่โกรธหนักกว่าเก่า

ทำไมคำพูดคำจามันน่าโมโหขนาดนี้?

ถึงความสามารถด้านงานฝีมือของตระกูลจะสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นก็ตาม และต่อให้เขาไม่เชี่ยวชาญก็ตามแต่ การจะใช้ความสามารถนี้หางานที่พิพิธภัณฑ์หรือที่อื่น ๆ ก็ไม่ได้ยากไร สุดท้ายเจ้านี้กลับเป็นครูส่งเอกสาร แถมยังพึงพอใจกับงานนี้อีกต่างหาก

ไม่อยากจะคิดเลยว่า ชายชาตรีตัวใหญ่อกสามศอกมาเป็นครูส่งเอกสารในโรงเรียน มันจะไปมีประโยชน์อะไร? แถมเงินเดือนยังไม่ขึ้นอีกตลอดชีวิต!

“ใช่แล้ว พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าของพวกนี้เอามาจากไหนนะ?” ครูอวี่เอ่ยถามตรง ๆ

หลายปีมานี้ พวกข้าวของโบราณหายากมาก มันน่าจะถูกฝังอยู่ใต้ดินกันหมด แล้วใครที่ไหนมันจะกล้าขุดขึ้นมาในยุคแบบนี้ล่ะ?

แม้มันจะเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้วตั้งแต่ปีก่อน แต่บางครั้งของพวกนี้ก็หายากมากตามท้องตลาด

อยากจะรู้นักว่าใครมันหามาได้รวดเดียว!

เสี่ยวเถียนไม่ได้คิดอะไรมาก และบอกความจริงออกไป “หนูเจอที่ถนนโบราณเมื่อตอนบ่ายค่ะ”

ครูอวี่ตกใจจนเกือบทำกระถางธูปตก

โชคดีที่คว้าทัน

“ยังอยู่ดี ๆ ฉันจับทัน!” ครูอวี่เหงื่อแตกพลั่ก

ถ้าของสมบัติอันนี้ตกพื้นคงถึงคราวซวย เจ้าของได้เอาเขาตายแน่!

เสี่ยวเถียนก็ตกใจเช่นกัน เธอลูบอกหลังจากครูอวี่จับไว้มั่นแล้ว แม้จะรู้ว่ามันเป็นเนื้อทองแดงหล่นแล้วไม่แตกหัก แล้วถ้ามันไม่เป็นเช่นนั้นล่ะ?

ครูอวี่วางกระถางธูปไว้บนโต๊ะด้วยความระวัง เลินเล่อไม่มีใครสู้!

“เธอเจอที่ถนนโบราณจริง ๆ หรือ?” เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

ไปหลายครั้งมาก แต่ไม่เห็นจะเจอของแบบนี้เลยนะ? แล้วไอ้ของที่บอกว่าเป็นโบราณวัตถุก็มีแต่ของหลอกเด็กทั้งนั้น!

“ค่ะ ทั้งหมดนี่เลย!” เสี่ยวเถียนเหมือนจะกลัวครูไม่เชื่อเลยฮุคไปอีกหมัด

“…” ครูอวี่

ช่วงนี้ที่ถนนเส้นนั้นมันท่วมไปด้วยสมบัติหรือ? แล้วเด็กคนนี้จะได้กลับมาเยอะขนาดนี้ได้ยังไง? แต่ไม่สิ เมื่อวานเขาก็เพิ่งไปมา ไม่เห็นจะเจออะไรเลย หรือพวกของล้ำค่ามันเยอะเกินไปเลยหาไม่เจอ?

“เสี่ยวเถียน แล้วเธอเจอได้ยังไงน่ะ?”

“เดินอยู่ ๆ ก็เจอค่ะ!”

“…” ครูอวี่

ไม่อยากคุยด้วยแล้ว นี่คืออวดอยู่หรือ? อวดอยู่ใช่ไหม?

“พี่ เราไม่ต้องกินข้าวแล้วดีไหม ไปดูกันว่าตอนนี้มีของอะไรที่เราพลาดไปบ้างหรือเปล่า?” ครูอวี่หันไปเอ่ยกับพี่ชาย

มันก็ต้องสนใจอยู่แล้วสิ ไหนจะที่เสี่ยวเถียนพูดอีก เหมือนเดิน ๆ ไปสักรอบก็เจอได้ง่าย ๆ เลยนะ

เขาจะปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไปไม่ได้!

ผู้อำนวยการหลี่นึกขยาดจนพูดไม่ออก ของดี ๆ มันจะได้มาง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง?

ถึงเขาจะสายตาไม่ดีเท่าน้องชาย แต่ก็มองออกว่าของในมือชาวต่างชาติพวกนั้นเป็นงานฝีมืออันเก่าแก่

แต่บอกได้เลยว่าเสี่ยวเถียนตาดีมาก

“ไม่ดูหน่อยล่ะว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว คนขายเขาจะรอแกโดยไม่กินข้าวเลยหรือไง?”

ประโยคเดียวทำครูอวี่หยุดชะงัก

อันที่จริงมันก็ป่านนี้แล้ว ต่อให้เรารีบโดยที่ไม่กินข้าวเลยก็ตาม พ่อค้าแม่ค้าก็คงแยกย้ายกันไปหมดแล้ว

ช่างเถอะ กินข้าวก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!

ผู้อำนวยการหลี่สั่งสอนน้องชายเสร็จ ก็มองเสี่ยวเถียนด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวเถียน เธอได้มาจากถนนโบราณจริง ๆ หรือ?” เพราะเขาไม่เชื่อจริง ๆ

ถนนสายนั้นมีประวัติอันยาวนานมาก่อนนะ แต่เพราะไม่มีใครกล้าทำมาค้าขาย เลยเพิ่งจะได้รับความนิยมเมื่อปีก่อนนี้เอง แล้วเขาก็ไม่เคยเจอของโบราณที่เป็นของจริงเลยด้วย!

ครูอวี่ได้ฟังก็ดีใจจนเนื้อเต้น

แม้แต่พี่ก็ยังไม่เชื่อเลยว่าจะได้ของมากมายขนาดนี้มาจากถนนแห่งนั้นน่ะ? เขาคิดว่ามีแค่ตัวเองเสียอีกที่ไม่เชื่อ!

“ใช่ค่ะ วันนี้หนูได้มาจากถนนโบราณทั้งหมดเลย” เสี่ยวเถียนพยักหน้าหงึกหงัก

“เสี่ยวเถียน เธอต้องรู้ก่อนนะว่าที่ถนนโบราณมันไม่มีของโบราณน่ะ!” ผู้อำนวยการหลี่เอ่ยอย่างมีนัย

“…” เสี่ยวเถียน

ถ้าไม่มี แล้วเธอซื้ออะไรกลับมา?

เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่ากล่าวผิดไป จึงรู้สึกอับอายขึ้นมา!

“พี่ครับ พรุ่งนี้เราไปดูกันเถอะ!”