เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 649 โดนพังร้าน

บทที่ 649 โดนพังร้าน

บทที่ 649 โดนพังร้าน

Content warning: มีฉากคุกคามทางเพศ

วันหยุดเหลืออีกไม่เยอะ และยังเหลือเวลาอีกไม่มากก่อนพี่ใหญ่จะแต่งงาน ปัญหาเรื่องเงินเสร็จสิ้นแล้ว เสี่ยวเถียนจึงล้มเลิกวางแผนลงใต้

เช่นนั้นช่วงนี้เธอจึงออกมาจัดการเรื่องโรงงาน ส่วนคนอื่น ๆ จัดการเรื่องงานแต่งของโส่วเวิน

ถึงในยุคนี้จะค่อนข้างเรียบง่าย แต่เพราะชายหนุ่มเป็นลูกคนแรกและหลานคนโต คุณปู่คุณย่าซูจึงอยากจัดให้มันดี ๆ ไปเลย

แถมแกยังบอกอีกว่าถ้าแต่งงานในเมืองแล้ว ไว้รอปีใหม่ค่อยกลับบ้านฉลองที่หงซินด้วยจึงจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์

พวกเราร่วมแรงกันทำความสะอาดลานบ้านให้โส่วเวิน

ทาผนังใหม่ด้วยสีขาวดูเป็นประกายมาก

หลังจากทำความสะอาดประตูหน้าต่างอย่างระมัดระวัง เราก็ลงเคลือบเงาอีกรอบ จากนั้นก็ติดฝาเพดาน

บ้านดูดีกว่าเดิมมากเมื่อจัดการเสร็จสิ้น

ขณะที่ทุกคนกำลังร่วมแรงกันทำงาน หออีหมิงกำลังเละไม่เป็นท่า

ใช่แล้ว ร้านของเราโดนคนมาพัง

ช่วงเที่ยง คุณปู่ซูนั่งอยู่เคาน์เตอร์เห็นชายหนุ่มหลายคนใส่เสื้อผ้าเรียบหรูเข้ามา

เขาขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจอีกฝ่ายเท่าไร ถึงสองปีมานี้เราจะแต่งตัวมีสีสันกันมากขึ้น

แต่พวกที่แต่งตัวแบบนี้ก็มีแค่อันธพาลเท่านั้นล่ะ ต่อให้ไม่อยากรับลูกค้าแต่ก็ทำได้เพียงเดินไปต้อนรับเท่านั้น

“สหายทุกท่านอยากสั่งอะไรครับ?”

ชายชราเข้ามาหา

ทว่าหนึ่งในนั้นกลับเข้ามาผลักเสียก่อน

คุณปู่ซูเซจนกระแทกกับเคาน์เตอร์ บริเวณเอวเจ็บจนต้องกลั้นหายใจ ขนาดยืนยังแทบไม่ไหว

“ไอ้แก่ ขืนเดินเข้ามาอีกก้าวฉันจะต่อยแกให้ตายเลย”

ชายคนนั้นพ่นคำผรุสวาท

ตอนนี้คุณปู่ซูรู้ทันทีว่าคนพวกนี้ไม่เป็นมิตรแล้ว ไม่ได้มากินข้าวแน่ ๆ

จิตใจได้แต่ปั่นป่วน ไม่รู้ว่าจะโทรหาตำรวจดีไหม

ยิ่งโดนสายตาเพ่งเล็งมา เขาก็คิดว่าคงไม่มีโอกาส ตอนนั้นเองที่พนักงานบางส่วนเดินออกไปห้ามเอาไว้

“สหายทุกท่าน หากต้องการสั่งอาหารเชิญเข้ามาด้านในก่อนค่ะ”

ยามได้เห็นพนักงานหน้าตาสละสลวย แววตาพวกมันก็แปลกไป ก่อนหนึ่งในนั้นจะยื่นมือสกปรกออกมาสัมผัสใบหน้าเธอ

“คนสวย ไม่มาดื่มกับพี่สักหน่อยหรือ?”

คำพูดคำจาทำหญิงสาวหน้าแดง

เธอพยายามทำตัวให้สงบ “ทุกท่าน ร้านเราเป็นร้านอาหารนะคะ”

“ร้านอาหาร? ใครที่ไหนมันจะไปรู้ล่ะ?”

พอมีคนหนึ่งพูดจาลามก คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะร่า

“ลูกพี่ คนงามคนนี้อาจจะไม่ได้ทำงานร้านอาหารก็ได้”

เธออยากจะตายเสียเดี๋ยวนั้น

เธอทำงานมาตั้งแต่ร้านเปิดทำการ รักร้านแห่งนี้มากจึงกล้าออกมาปกป้อง

ตอนนี้รู้แล้วว่าเจ้าพวกนี้มาเพื่อสร้างปัญหา แต่เธอไม่สามารถหยุดไว้ได้เลย อาจจะเสียเปรียบด้วย

แถมในร้านก็มีแต่คนสูงอายุ กับพนักงานเสิร์ฟสี่คนเอง

ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนพวกนี้เลย

“ซิ่วหง มาตรงนี้เถอะ”

คุณปู่ซูกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลง

“เฮ้ยไอ้แก่ แกยังรักหยกถนอมบุปผา*[1]อยู่หรือ? นังนี่คงไม่ใช่เมียน้อยแกใช่ไหม? แก่ขนาดนี้ยังจะกินเนื้ออีกหรือ? ให้พวกเราช่วยไหมล่ะ?”

คำพูดพวกนั้นทำเราโมโหหนักกว่าเก่า

ตอนนั้นพวกลูกค้าในร้านเริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติแล้ว จากนั้นก็มีคนคนหนึ่งก้าวออกมาอย่างกล้าหาญ แต่กลับมีอีกสองคนขัดไว้เสียก่อน

“ไสหัวออกไปซะ!”

คนผู้นั้นไม่กล้าเดินต่อ

“ไอ้แก่ แกล่วงเกินท่านผู้นั้น ทั้งยังไม่รู้จักไปขอขมาอีก วันนี้พวกเราจึงมาสั่งสอนไงเล่า!”

หลังจากตัวหัวหน้าว่าจบ ก็โบกมือ “พังร้านให้เละไปเลย!”

จากนั้นพวกอันธพาลก็ลงมือคว่ำโต๊ะ และในขณะเดียวกันก็มีคนออกมาขับไล่พวกมันไป

“พวกแกทำตัวแหกกฎแบบนี้ได้ยังไง…” ชายคนหนึ่งที่กำลังลิ้มรสอาหารถูกต่อยโดยที่ยังพูดไม่ทันจบ

“ฉันมาทำธุระ แล้วแกจะมาจุ้นเพื่อ? แหกกฎงั้นหรือ เหล่าจื่อต่างหากคือตัวแหกกฎ!”

และชายคนนั้นก็โดนจัดการโดยไม่ทันตั้งตัว เขาไม่กล้าพูดต่อได้แต่ส่งสายตามองแทน

“มองหาอะไร ลองมองอีกสิ ฉันจะควักลูกตาแกออกมา!”

แล้วก็เขาโดนเตะอีกรอบจนล้มกลิ้งลง

ลูกค้าคนอื่น ๆ กรีดร้องลั่น ความคิดที่จะช่วยเหลือหายไปจนหมดสิ้น

พวกนี้ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย ๆ เลย

เป็นปกติของมนุษย์ที่มักจะเอาเปรียบเสมอ พวกเขามักจะทำเรื่องเลวร้ายและไม่คิดจะทำเพื่อผู้อื่นด้วย

“ถ้าพวกแกกล้ามากินข้าวที่ร้านนี่อีก ฉันจะจัดการแกไปพร้อมกันเลย”

พวกอันธพาลล่วงรู้ความคิดและเอ่ยดักคอ

เพราะโดนข่มขู่ ลูกค้าบางส่วนจึงหนีกระเจิดกระเจิง บางส่วนก็วางเงิน บางส่วนก็หนีหน้าตั้ง

สุดท้ายก็เหลือเพียงชายวัยกลางคนบนพื้นเท่านั้น

อีกฝ่ายยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล

“ทำไม แกอยากโดนกระทืบอีกหรือ?” อันธพาลจ้องเขม็ง

เขาไม่กล้าพูดต่อ ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไป

จากนั้นพวกอันธพาลก็หัวเราะเยาะอย่างมีชัย

“สาวน้อย มานี่มะ มาสนุกกับพวกพี่ชายเร็ว!” ชายที่มีไฝเม็ดใหญ่บนใบหน้ามองซิ่วหงด้วยสายตาโลมเลีย

“ต้าอู้จื่อ ทำเรื่องสำคัญก่อน!” ตัวหัวหน้าตวาดลั่น

วันนี้เรามาเพื่อขู่ไอ้บ้านตาไร้แวว จะมาหยอกเย้ากับผู้หญิงไม่ได้

ชายที่ชื่อต้าอู้จื่อมองซิ่วหงอย่างไม่เต็มใจ และทำได้แค่ระบายความโกรธใส่โต๊ะเก้าอี้เท่านั้น

ฉือเก๋อและตู้ถงเหอที่กำลังดื่มชาอยู่ด้านบนได้ยินเสียงโหวกเหวกด้านล่างจึงลงมาดู

“ทำไมยังเหลือไอ้แก่ตายยากสองตัวอีก? ไสหัวออกไปซะ!”

ต้าอู้จื่อโมโหจนแทบจะพุ่งเข้าไปกระทืบ

“พวกแกเป็นใคร ทำแบบนี้ในที่สาธารณะได้ยังไง?” ฉือเก๋อตะคอก

“ที่สาธารณะ? แกตาบอดหรือ?”

พอเห็นร้านพังจนเละไม่เป็นท่า ฉือเก๋อพูดไม่ออกเลย

[1] ผู้ชายควรอ่อนโยนต่อผู้หญิง