เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 654 เกิดความโกลาหล

บทที่ 654 เกิดความโกลาหล

บทที่ 654 เกิดความโกลาหล

ไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็นเสียหน่อย

รัฐมนตรีต้วนตบหน้าผาก สมองคิดอะไรอยู่เนี่ย?

เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว พวกที่มาพังร้านมันผิดจริง แต่ลูกน้องเราใช่ว่าจะบริสุทธิ์ ส่วนไอ้พวกที่ไม่รู้จักทำงานทำการกินเงินเดือนไปวัน ๆ ต้องจัดการให้สิ้นซาก ไม่งั้นคงสร้างปัญหาใหญ่ในเร็ววันเป็นแน่

ตอนนั้นเองคนที่โดนจัดการเกิดจำต่งหยวนจงได้

คนที่เคยเห็นในโทรทัศน์กลับมาปรากฏตัวตรงหน้า ได้แต่อ้าปากกว้างจนแทบกลืนไข่เข้าไปได้ทั้งลูก

“ละ ลูกพี่ คนนั้นน่ะ…” เขาตกใจจนพูดไม่ออก

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

ทำไมคนแบบนี้ถึงมาร้านอาหารเล็ก ๆ แบบนี้ได้ล่ะ?

เดี๋ยวนะ?

เขาคือปู่รองที่เด็กคนนั้นเรียก? ถ้าเป็นปู่รองจริง พวกนั่นถึงคราวซวยแล้วล่ะ

ตัวหัวหน้าไม่รู้จักต่งหยวนจง แต่รู้จักรัฐมนตรีต้วน ตอนนี้จึงได้แต่คิดอยู่ว่าทำไมรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานถึงมาด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ล่ะ?

รัฐมนตรีต้วนเป็นถึงผู้นำระดับใหญ่ไม่ใช่หรือ? ต้องลงทุนถึงขนาดนี้เลยหรือ?

แต่เพราะเขาเป็นคนฉลาดจึงระวังตัวแต่แรก ส่วนใหญ่แค่ทำลายข้าวของเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรกับคนในร้าน เพราะกลัวเกินจะรับมือไหว

“ต้องพูดติดอ่างด้วยหรือไง?” เขาด่า

“ลูกพี่ ผู้ชายคนนั้นน่ะ ที่ออกโทรทัศน์บ่อย ๆ ไงครับ”

ในที่สุดลูกน้องที่จำได้ก็พูดปร๋อออกมา

ปู่รองที่เด็กคนนั้นเรียกเป็นผู้นำยศใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ?

ทำไมก่อนหน้านี้ไม่เห็นรู้เลยล่ะว่าจะมา?

เรื่องใหญ่แล้วสิ ทำยังไงดี?

ไอ้พวกอันธพาลที่ไม่เคยกลัวกลัวรัฐมนตรีต้วนนั้น ตอนนี้เกิดกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

ฮือๆๆ …

อยากกลับบ้านไปหาแม่จังเลย!

ในที่สุดต่งหยวนจงก็ปลอบใจหลานเสร็จ หลังจากมั่นใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรก็ผละออกมาแล้วเดินไปหาไอ้พวกอันธาลด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ตอนพบกับอีกฝ่ายในระยะใกล้ ๆ ก็มั่นใจว่าเป็นคนที่เห็นในโทรทัศน์

เราก้มหน้าทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ผมผิดไปแล้วครับท่านผู้นำ ผมผิดจริง ๆ ผมมันหน้ามืดตามัวเอง!”

“การที่มีคนแบบนี้อยู่ในเมืองหลวงเนี่ย มันเป็นเพราะคุณละเลยหน้าที่นะ”

ต่งหยวนจงเอ่ยกับรัฐมนตรีต้วน

คนได้ยินแทบแข้งขาอ่อนแรง

“บ่ายวันนี้ผมจะเริ่มจัดการให้สิ้นซากเลยครับ เพื่อให้มั่นใจว่าจะมีชีวิตมั่นคงในเมืองหลวงครับ” เขาไม่คิดจะอธิบายมาก แต่ยอมรับผิดตรง ๆ เพื่อแสดงความกระตือรือร้น

“งั้นฉันจะรอดูผลงานนะ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ต้องให้พวกเจ้าหน้าที่จัดการนะ คุณต้องเป็นคนจัดการเอง!” ต่งหยวนจง

รัฐมนตรีต้วนเหงื่อแตกพลั่ก ได้แต่แอบด่าเจ้าพวกนั้นในใจ

ต่งหยวนจงถูมือหลังจากเอาชนะได้

แล้วถ้าเป็นไอ้พวกอันธพาลจะทำยังไงล่ะ? และถ้าเขาลงมือจริง ๆ เรื่องราวจะใหญ่โตมาก

ด้วยสถานะของเขาสามารถทำให้อีกฝ่ายตายได้เลยด้วย!

ต่งหยวนจงขบคิดอย่างไม่ชอบใจ

ในขณะเดียวกัน รัฐมนตรีฉางถือโอกาสขอโทษต่อครอบครัวของเสี่ยวเถียน

เมื่อเด็กหญิงเห็นเขาก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร

จากนั้นก็รีบยกยิ้ม “สวัสดีค่ะรัฐมนตรีฉาง หนูไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณปู่โดนผลักจนล้ม เอวของเขาเจ็บมากเลยค่ะ”

พอได้ยินว่าชายชราโดนทำร้าย สีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไปทันที

ไอ้พวกอันธพาลคิดทำร้ายคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไร?

“ไม่ต้องห่วง มันจะต้องมีคำอธิบายในเรื่องนี้อย่างแน่นอน!”

“หลัก ๆ คือมีคนอยู่เบื้องหลังค่ะ ครอบครัวเราเป็นลูกหลานชาวนามาหลายชั่วอายุคน ไม่มีทางทำร้ายพวกเขาได้หรอกค่ะ!” เสี่ยวเถียนพึมพำ

ก่อนหน้านี้ครอบครัวเราอยู่กันเงียบ ๆ แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไป อย่างน้อยก็ทำให้ไอ้พวกหมาแมวรังแกได้แล้วกัน

ตอนนี้ร้านเรายังเป็นแค่ร้านทั่วไปเลยไม่มีคนสนใจ ทว่าหากผ่านไปอีกสักพักจนเติบใหญ่ก็คงโดนรังแกเป็นแน่

เสี่ยวเถียนกะว่าคราวนี้จะทำให้ทุกคนไม่สามารถดูถูกครอบครัวเราได้อีกต่อไป

“มีคนอยู่เบื้องหลังหรือ? จะสักเท่าไรกันเชียว?” รัฐมนตรีฉางร้องเหอะ

แล้วไอ้คนนั้นมันยศใหญ่กว่าผู้นำต่งอีกหรือ?

ถ้าไอ้อ๋องหม่านั่นมันกล้าฉี่รดหัวจริง ๆ ก็คงเป็นพวกไม่กลัวตายแล้วล่ะ

“เป็นผู้อำนวยการโรงงานค่ะ แซ่เฉียน ไม่รู้ว่าใหญ่ขนาดไหน!”

ดีจริง ๆ เป็นเรื่องที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาเลย

ยอมไม่ได้แล้วแบบนี้ หลังจากนี้ต้องตรวจสอบให้ละเอียดว่าใครกันที่มันทำตัวอวดดี

เดี๋ยวก่อนนะ บรรดาโรงงานในเมืองมีแค่โรงงานฝ้ายเท่านั้นที่ผู้อำนวยการมีแซ่ว่าเฉียน ที่จริงครอบครัวก็มีภูมิหลังอยู่บ้างนะ

เคยได้ยินมาว่าเป็นพวกอวดดีด้วย

หรือจะเป็นเขา?

“เสี่ยวเถียน แล้วเธอรู้ไหมว่าผู้อำนวยการชื่ออะไร สังกัดโรงงานไหน?” รัฐมนตรีฉางไม่อยากให้ต่งหยวนจงถามจึงทำเองเสียเลย

“หนูทราบแค่ชื่อค่ะ เขาคือเฉียนเต๋อไฉ่ เป็นผู้อำนวยการโรงงานฝ้าย”

เธอไม่เคยสู้กับคนอื่นโดยไม่ค้นข้อมูลมาก่อน ต่อให้ผู้อำนวยการเฉียนไม่ได้ทำอะไรมาก เขาก็ยังทำการบ้านมาก่อนอยู่ดี

และตอนนี้ก็รู้เรื่องของอีกฝ่ายอย่างชัดแจ๋ว

นอกจากตระกูลเฉียนแล้ว ครอบครัวทางฝั่งภรรยาก็ยังค้นมาด้วย

“ใช่เลย เป็นเขาจริง ๆ ด้วย!”

ตระกูลเฉียนมีปูมหลังอยู่บ้าง แต่ที่จริงมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย

แต่เมืองหลวงนะ เป็นสถานที่ที่มังกรซ่อนพยัคฆ์หมอบ*[1]นะ

ไม่เห็นหรือว่า หัวหน้าต่งยังยืนอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้?

เสี่ยวเถียนสะอื้น “ผู้อำนวยการเฉียนบอกให้หนูไปกับเขา…”

เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา จากนั้นก็เอ่ยต่อ

“รัฐมนตรีฉาง ทำไมหนูต้องไปกับเขาด้วยคะ?”

จู่ ๆ รัฐมนตรีฉางก็รู้สึกไม่ดีเลยสักนิด

ไอ้เฉียนเต๋อไฉ่มันคิดจะทำอะไร?

เด็กขนาดนี้ยังคิดจะแตะต้องเธออีกหรือ?

ไม่ต่างไปจากสัตว์เลย!

เสี่ยวเถียนที่ยุให้เขาโกรธได้ยกยิ้มพึงพอใจ

ปู่รองมาที่นี้ด้วยตัวเองไม่พอ ยังพาคนยิ่งใหญ่มาอีกสองคน ที่น่าตกใจคือรัฐมนตรีฉางนี่แหละ

พอเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้พิพากษาระดับอำเภอถึงไม่ดีเท่าคนปัจจุบัน

งั้นควรจะเอาโรงงานแห่งนี้กลับไปให้ใครดูแลล่ะ?

ก็ให้รัฐมนตรีฉางไปสิ!

คราวนี้เฉียนเต๋อไฉ่ต้องชดใช้ ได้ยินว่าพวกเขาทำธุรกิจผิดกฎหมายด้วย กลับไปส่งข้อมูลที่หามาได้ก่อนดีไหมนะ?

สุดท้ายต่งหยวนจงก็ยั้บยั้งชั่งใจความคิดที่จะลงไม้ลงมือได้แล้ว และรีบส่งคนให้พาคุณปู่ซูไปโรงพยาบาล

จากนั้นก็เรียกรัฐมนตรีต้วนไปคุยโดยเฉพาะ

อันที่จริงต่อให้เขาไม่บอก รัฐมนตรีต้วนก็คิดดูแลร้านและครอบครัวนี้เป็นพิเศษอยู่ดี

[1] มังกรซ่อนพยัคฆ์หมอบ หมายถึง พรสวรรค์ที่ซุกซ่อนอยู่