เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 791 ทะเลาะ

บทที่ 791 ทะเลาะ

บทที่ 791 ทะเลาะ

ตั้งแต่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง เสี่ยวเถียนแทบไม่เคยพบความพ่ายแพ้มาก่อนเลย เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกเสียใจ

จ้าวหงเหมยอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ต่งเยี่ยนอันห้ามไว้ ตอนนี้เสี่ยวเถียนกำลังเสียใจ เราไม่รู้หรอกว่าควรพูดอะไร หรือควรพูดกับใคร

เด็กหญิงนั่งคนเดียวที่โต๊ะเงียบ ๆ โดยมีหลากหลายสายตาจับจ้องมองมา

พวกเขาเดาได้เลยว่าเสี่ยวเถียนไม่มีความสุขอยู่แน่ ๆ สาวน้อยมากพรสวรรค์กลับถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมเนี่ยนะ เป็นใครก็ยอมรับไม่ได้ อย่าว่าแต่เสี่ยวเถียนเลย ขนาดเราเองยังยอมรับไม่ได้เลย

ทางมหาวิทยาลัยคิดอะไรอยู่?

ไม่ได้แกล้งกันใช่ไหม?

หัวหน้าของเราเป็นคนที่เก่งและโดดเด่นที่สุดใคร ๆ ต่างก็มองเห็น ถึงเธอจะยังเด็ก แต่คำพูดและการกระทำเป็นไปตามบรรทัดฐาน ทั้งยังมีบทบาทสำคัญต่อพวกเราด้วย ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นนะ ตั้งแต่เปิดเทอมมามีเพื่อน ๆ ในคณะตั้งใจอ่านหนังสือมากกว่าเมื่อก่อนก็เพราะเธอ

“มันไม่ยุติธรรมสักนิด!”

ในที่สุดก็มีคนทนความเงียบไม่ไหว

เขาคือฉางจงหยวน รองหัวหน้าคณะภาษาจีน อันที่จริงตอนแรกเขาไม่เต็มใจจะเป็นรองให้เด็กหญิงคนนี้ และมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่ไร้ประโยชน์แบบนี้ได้ยังไง?

ทว่าหลังจากได้ติดต่อกันบ่อย ๆ เขาสัมผัสได้ถึงความเป็นเลิศของเสี่ยวเถียนที่เผยให้เห็นออกมาเรื่อย ๆ แต่ทางมหาวิทยาลัยกลับไม่เลือกคนแบบนี้ กลับไปเลือกอิ่นหรูอวิ๋นแทนเนี่ยนะ ไม่อยากพูดหรอกนะว่าเพื่อนคนนั้นไม่เก่ง แต่เธอเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง แค่กินข้าวยังไม่มีปัญญาเลยมั้ง

ไม่รู้ว่าสอบเข้าจิ่งเฉิงได้ยังไง

“ใช่ ไม่ยุติธรรมสักนิด!” มีคนเริ่มแสดงการสนับสนุน

“ฉันต้องไปถามหาความยุติธรรมกับทางนั้นแล้วว่าเลือกยังไง ใช้เกณฑ์อะไรวัด!”

จากนั้นฉางจงหยวนก็ทิ้งหนังสือไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องไป ด้านหลังมีคนเดินตามไปเป็นพรวน

บางส่วนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์รีบถามคนเคียงข้างทันที หลังจากรู้เรื่องราว พวกเขาก็รีบตามไปด้วย

เดิมทีเสี่ยวเถียนกำลังเสียใจ จึงไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อน ๆ คุยกัน

พอนึกถึงจุดที่ทำได้ไม่ดีพอและต้องแก้ไขยังไง ก็เห็นเพื่อน ๆ เหลืออยู่ไม่กี่หน่อแล้ว กระทั่งเพื่อนรอบตัวเธอยังหายไปด้วย

เสี่ยวเถียนตกใจ

ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ เพื่อน ๆ เป็นยังไงทำไมเธอจะไม่รู้ ตอนนี้เธอกำลังเสียใจ พวกเขาควรอยู่เคียงข้างเธอไม่ใช่เหรอ?

แล้วออกไปไหนกัน?

คาบนี้ไม่ได้เรียนพละสักหน่อย?

เดี๋ยวก่อนนะ คาบเรียนจะเริ่มแล้วด้วย วิชาปรัญชาลัทธิมากซ์เนี่ย อาจารย์เซี่ยหนานเป็นคนยังไงเธอพอมองออกแล้ว ถ้าเพื่อน ๆ ไม่อยู่ในห้องกันขนาดนี้อาจารย์ต้องโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่

เสี่ยวเถียนรีบมองนาฬิกาบนข้อมือ มันเป็นของที่คริสติน่ามอบให้เป็นพยานมิตรภาพระหว่างเรา เธอใส่มาหลายปีแล้ว

โชคดีที่คนรอบข้างส่วนใหญ่ไม่มีความรู้ด้านนี้เท่าไร เลยไม่รู้ว่าราคามันสามารถซื้อบ้านได้ทั้งหลัง

แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีคนไม่รู้จัก

เช่นอิ่นหรูอวิ๋นและถังหมิ่นหมิ่นที่ยังอยู่ในห้อง พวกเธอมองด้วยสายตาเย็นชาและพร้อมจะหัวเราะเยาะใส่

พื้นเพบ้านถังหมิ่นหมิ่นเรียกได้ว่าฐานะค่อนข้างดี ป้าของเธอก็มีนาฬิกายี่ห้อนี้เหมือนกัน ซึ่งระหว่างการฝึกเสี่ยวเถียนถอดมันไว้ ตัวเธอก็เลยไม่เคยเห็น และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น จึงยืนมองด้วยความตกใจ

ซูเสี่ยวเถียนเป็นใครกันแน่?

เด็กอายุแค่นี้ใส่นาฬิการาคาแพงขนาดนี้เนี้ยนะ!?

ฐานะบ้านเธอก็ไม่ได้แย่ แต่พ่อแม่ได้ได้เต็มใจให้เธอใส่แพงขนาดนี้ด้วยซ้ำ ตอนสอบเข้าจิ่งเฉิงได้ ที่บ้านซื้อนาฬิกายี่ห้อ Titoni เรือนละ 600 หยวนเป็นรางวัลให้เธอใส่ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว

เธอดูแลมันอย่างดีราวกับสมบัติล้ำค่า แต่พอเห็นนาฬิกาที่เสี่ยวเถียนใส่ ทำเอานาฬิกาบนข้อมือตนเองดูหมองไปเลย

ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นเคยเห็นเพื่อนคนนี้สวมตอนอยู่หอ ช่วงไปซื้อของที่ห้างมิตรภาพช่วงสุดสัปดาห์ เธอบังเอิญเจอนาฬิกายี่ห้อนี้ ก็เลยแวะดูราคามันสักหน่อย ตอนยังไม่รู้ราคาก็ไม่เท่าไรหรอก แต่พอเห็นก็ตกใจกลัวแทบตาย

ซูเสี่ยวเถียนรวยขนาดนั้นเลยเหรอ?

นาฬิกาเรือนเดียวแพงกว่าทรัพย์สินที่บ้านเธอมีอีก เรื่องนี้ทำให้อิ่นหรูอวิ๋นรู้สึกเกลียดอีกฝ่ายมากกว่าเดิม เกลียดที่มีชีวิตที่ดีกว่า เกลียดที่มีชีวิตเพียบพร้อมกว่า

ไม่คิดว่าคืนเดียวก็ได้ข่าวว่าทางมหาวิทยาลัยไม่ได้เลือกเสี่ยวเถียนไร่วมเดินขบวนในวันชาติเสียอย่างนั้น ทำให้อิ่นหรูอวิ๋นมีความสุขมาก!

“ซูเสี่ยวเถียน เธอกำลังจะสร้างปัญหาสินะ!” อิ่นหรูอวิ๋นก้าวออกไปด้วยรอยยิ้มครึ่ง ๆ กลาง ๆ

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ยัยแก่หนังเหนียวหักคะแนนที่เธอไม่เข้าเรียน แล้ววันนี้เด็กหายไปจากห้องเรียนเกือบหมด ไม่รู้ว่ายัยแก่นั่นจะโกรธอะไรหรือเปล่า ถ้ารู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะซูเสี่ยวเถียน จะต้องโกรธมาก ๆ แน่ใช่ไหม?

อิ่นหรูอวิ๋นยกยิ้มราวกับว่าเห็นฉากที่คิดเกิดขึ้นแล้ว

เสี่ยวเถียนมองอีกฝ่ายด้วยความสับสน เธอสร้างปัญหาอะไรหรือ?

“ซูเสี่ยวเถียน เธอไม่รู้จริง ๆ หรือว่าพวกเขาทำอะไร? หรือรู้แต่แสร้งโง่?”

“เธอคงไม่เคยแพ้ย่อยยับแบบนี้มาก่อนสินะ? ฮ่า ๆ ไม่ได้เข้าร่วมเดินขบวนเสียด้วย ได้ยินว่าพวกเราที่ได้รับคัดเลือกจะได้พบกับท่านผู้นำด้วยนะ!”

อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ เผยความรู้สึกออกมาตั้งใจจะทำให้เสี่ยวเถียนรู้สึกผิด

แต่เด็กหญิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย เธอสนใจแต่เรื่องที่เพื่อน ๆ ไปไหนกัน? ถังหมิ่นหมิ่นขมวดคิ้วกับคำพูดคำจาอย่างกับคนหยิ่งยโสของอิ่นหรูอวิ๋น ถึงจะอิจฉาซูเสี่ยวเถียน แต่เธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้เก่งมาก

และความเป็นเลิศนั้นมันอยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง

จึงรังเกียจพฤติกรรมน่ารังเกียจนี้มาก

ถ้าให้เลือกระหว่างสองคนนี้ เธอเลือกซูเสี่ยวเถียนอยู่แล้ว

“กับบางคนก็ไม่รู้เนอะว่าใช้วิธีอะไรถึงได้รับเลือก แล้วยังพูดจาเบ่งกล้ามหน้าไม่อายอีกเหรอ?”

เธอพุ่งประเด็นใส่ทันที