เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 820 มีเด็กตกน้ำ

บทที่ 820 มีเด็กตกน้ำ

บทที่ 820 มีเด็กตกน้ำ

บริเวณริมแม่น้ำมีผู้หญิงหลายคนมาซักเสื้อผ้า รู้เลยว่าเป็นที่ที่พวกเธอมาใช้น้ำเป็นหลัก ไม่ไกลจากต้นน้ำมีสะพานไม้ที่เด็ก ๆ กำลังวิ่งเล่นสนุกสนาน

ดูก็รู้แล้วว่ามากับผู้หญิงกลุ่มนี้ บางครั้งที่เด็ก ๆ ส่งเสียงดัง พวกเธอก็จะตะโกนตำหนิเป็นภาษาถิ่นที่เสี่ยวเถียนไม่เข้าใจ

เด็กสาวเดินมาพบหินก้อนใหญ่ ก่อนจะตักน้ำมาซักผ้า ผู้หญิงในหมู่บ้านไม่เคยเจอเสี่ยวเถียน แต่พวกเธอรู้จักซานกง

พอมีคนทักทาก พี่สามก็จะยิ้มตอบ ทั้งยังแนะนำเสี่ยวเถียนให้อีกฝ่ายได้รู้จักด้วย พวกเราต้องอยู่ที่นี่เป็นเวลา 20 กว่าวัน ได้ติดต่อกับพวกเธอคงสะดวกไม่น้อย

ฝ่ายนั้นยกยิ้มใจดีให้เมื่อรู้ว่าซานกงพาน้องสาวมาด้วย บรรยากาศรอบตัวค่อนข้างกลมกลืนกันดี

“พี่สาม คนส่วนใหญ่ที่มาซักผ้าเป็นผู้หญิง ในฐานะผู้ชายพี่อายไหม?” เสี่ยวเถียนแกล้ง

ในยุคนี้ผู้หญิงจะทำงานบ้านเป็นส่วนใหญ่ แต่ผู้ชายจะไม่ค่อยทำงานจำพวกซักผ้า ทำอาหาร หลัก ๆ แล้วพวกเขาไม่ทำงานพวกนี้เลยต่างหาก

ซานกงไม่ได้กระโตกกระตากแต่อย่างใด “พี่เคยมาซักที่นี่แล้ว ก็เลยไม่เขินน่ะ”

เพราะมาบ่อยครั้ง และแต่ละครั้งก็ไม่ได้ซักนานด้วย

ครั้งแรกที่มาก็เห็นคนชี้ ๆ มาทางตัวเองไม่น้อย แต่หลังจากนั้นเหมือนว่าพวกเขาจะเคยชินกันแล้ว ที่สำคัญคืองานบ้าน พวกนี้ ปกติเขาก็ทำที่บ้านด้วย เลยไม่ได้รู้สึกอะไร

สองพี่น้องขยับมืออย่างขยันขันแข็ง เสื้อผ้าหน้าร้อนค่อนข้างบางซักไม่เท่าไหร่ระหว่างพูดคุยเฮฮาก็เสร็จแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง

ตัวสุดท้ายเสร็จพอดี สองพี่น้องลุกขึ้นเตรียมกลับที่พัก

ซานกงเอ่ยเตือน

“เสี่ยวเถียน หินข้างแม่น้ำลื่นมากนะ ระวังด้วย!”

ก่อนจะพูดจบก็ได้ยินเสียง “ตู้ม” ทันที

พวกเขาหันไปมองต้นน้ำอย่างรีบร้อน ก่อนจะเห็นเด็กที่เล่นบนสะพานลื่นไถลตกลงไป

พวกเขาโตมาที่ริมน้ำ ส่วนใหญ่ว่ายน้ำเก่ง ถึงจะตกลงไปก็ไม่ต้องห่วง และทำแค่ว่ายเข้าฝั่งเท่านั้น

แต่เสี่ยวเถียยังเป็นกังวล ส่วนซานกงทำแค่หัวเราะเท่านั้น

“พี่สาม ทำไมถึงยิ้มล่ะ?” เธอถาม

ไม่ได้เข้าไปช่วยแต่หัวเราะเนี่ยนะ?

“ไม่เป็นไร เด็ก ๆ ที่นี่โตมาริมน้ำน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก!”

ซานกงรีบอธิบาย แต่โล่งใจได้ไม่นาน สีหน้าก็พลันเปลี่ยนทันที

ผู้หญิงที่ซักผ้าริมน้ำเหมือนเพิ่งจะนึกได้

“ช่วยด้วยค่ะ เสี่ยวลิ่วจื่อว่ายน้ำไม่เป็น ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

เธอรีบวิ่งลงน้ำด้วยความตื่นตระหนก แต่เด็กคนนั้นตกลงไปก่อนแล้ว แรงต้านของร่างกายเธอไม่ดีเท่าไร เพราะใส่เสื้อผ้าลงไปด้วย เลยเข้าใกล้เด็กไม่ได้สักนิด

ซานกงวางกะละมังลงแล้ววิ่งไปยังสะพาน ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกด้วย ไม่กี่ก้าวก็ถึงด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็กระโดดตามลงไปเพื่อว่ายเข้าไปช่วยเด็ก

เสี่ยวเถียนมองพี่สามกระโดดลงน้ำ หลังจากฟื้นคืนสติกลับมาได้ ก็พบว่าเด็กคนนั้นว่ายน้ำไม่เป็นจริง ๆ แค่เวลาสั้น ๆ ก็จมลงไปแล้ว

เด็กสาวประสานมือสองข้างแน่น กลัวเด็กจะตกอยู่ในอันตราย และภาวนาให้พี่สามขึ้นฝั่งโดยปลอดภัย

ฝ่ายผู้หญิงยังตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ ผู้คนรอบ ๆ เริ่มเรียกให้เธอกลับฝั่ง และบอกว่ามีคนไปช่วยแล้ว

ในไม่ช้าซานกงก็อุ้มเด็กกลับขึ้นฝั่งมาได้ แต่เขาหมดสติไปแล้วจากการสำลักน้ำ

พวกผู้หญิงไม่สนใจจะซักผ้าอีกต่อแล้ว แล้ววิ่งเข้าไปมุงอย่างเร็ว!

“ยังกลัวอยู่เลยว่าจะช่วยไม่ได้”

“เมื่อต้นปีต้าจ้วงจื่อก็ตกแม่น้ำตอนไปหาปลา แต่ไม่มีใครช่วยได้เลย”

“ยังมีเสี่ยวโต่วจื่อจากหมู่บ้านข้าง ๆ ด้วยนะ”

“น่าสงสารจริง ๆ เจ้าพระคุณเอ๊ย เด็กดี ทำไมเขาถึงตกน้ำไปได้ล่ะเนี่ย?”

ผู้หญิงพวกนั้นมองเสี่ยวลิ่วจื่อแล้วเดาไปต่าง ๆ นานา

เสี่ยวเถียนตื่นจากความหวาดกลัวแล้ว เธอดันฝูงชนรอบ ๆ พี่ชายออกไป

“ทุกคนขอทางหน่อยค่ะ หนูขอเข้าไปดูหน่อย!”

แต่อีกฝ่ายกลับแสดงความไม่ชอบใจใส่เด็กสาว

มามุงดูเรื่องแบบนี้ทำไมกัน?

ตัวเสี่ยวเถียนไม่ได้ทำเพียงดู แต่ก้าวเข้าไปหาเด็กน้อย

“พี่สาม ถ้าจะปฐมพยาบาล ต้องเอาน้ำในท้องเด็กออกมาก่อนค่ะ!”

เสี่ยวเถียนสั่ง ก่อนจะขอให้ฝูงชนถอยออกไป แต่กลับไม่มีใครยินดีจะถอยออกไปเลย

“มีคุณป้าอยู่คนนึงยังอยู่ในน้ำนะคะ พวกคุณไปช่วยดึงเธอทีค่ะ หนูว่าเธออาจหมดแรงแล้ว”

เพราะทุกคนไม่เต็มใจจะออกไป เสี่ยวเถียนจึงคิดได้แต่วิธีนี้เท่านั้น และหญิงที่ลงน้ำไปช่วยเด็กก็กำลังหมดแรงจริง ๆ

ร่างกายเธออ่อนแอ การว่ายน้ำทวนกระแสต้องใช้พลังงานมาก พอเห็นเด็กได้รับการช่วยเหลือแล้ว เรี่ยวแรงที่มีหายไปทันที

คนอื่น ๆ ที่ได้ยินเสี่ยวเถียนเตือนสติ จึงรีบวิ่งไปช่วยอีกคนทันที

เราช่วยเด็กไว้ได้แล้ว แต่ผู้ใหญ่คงไม่จมไปอีกคนใช่ไหม?

เสี่ยวเถียนมองคนกลุ่มนั้นเข้าไปช่วยผู้หญิงในน้ำ ก่อนจะช่วยกันกับพี่สามปฐมพยาบาลเด็กน้อยด้วยความสบายใจ โชคดีที่ตกน้ำไม่นาน ถึงจะสำลักแต่ไม่นานเขาก็ฟื้นขึ้นมา

คนอื่น ๆ ช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้นไว้ได้แล้ว

หลังจากที่เธอขึ้นฝั่งได้ก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด เดินโซซัดโซเซมาทางเสี่ยวเถียน

ทีแรกเธอหมดหวังกับการช่วยชีวิตเสี่ยวลิ่วจื่อ ยิ่งหลังจากผู้คนที่มาช่วยบอกว่าเด็กไม่หายใจแล้ว

กระทั่งเห็นดวงตาคู่นั้นลืมขึ้น แม้จะอิดโรยแต่ยังมีชีวิตอยู่

เสี่ยวลิ่วจื่อเอ่ยเสียงต่ำ “ป้าสะใภ้!”

เสียงเรียกของเด็กน้อย ทำเธอร้องไห้โหด้วยความดีใจ

“เสี่ยวลิ่วจื่อ เธอทำให้ป้ากลัวแทบตายเลย!”

เธอกอดเด็กน้อยที่เพิ่งจะดีขึ้นไว้

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ป้าจะไปอธิบายให้พ่อแม่เธอฟังยังไง?”

คนอื่น ๆ ต่างคิดว่าเด็กจะต้องตายแน่ ๆ แต่ใครจะรู้เล่าว่าเขากลับมีชีวิตอีกครั้ง

พวกเธอไม่อยากจะเชื่อเลย

เป็นไปได้ยังไงกัน? สองปีที่ผ่านมา มีเด็กหลายคนในหมู่บ้านจมน้ำตายกันเยอะมาก เด็กที่ออกไปหาปลาไม่มีใครช่วยไว้ได้เลย

ทำไมคนจากเมืองหลวงถึงเก่งขนาดนี้?

พวกเขาดึงเด็กกลับมาจากประตูนรกได้จริงหรือ?