เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 977 โลกกลมเหลือเกิน

บทที่ 977 โลกกลมเหลือเกิน

บทที่ 977 โลกกลมเหลือเกิน

“อาจารย์เซี่ย คนนั้นใช่รองอธิการเซียวไหมคะ?”

เสี่ยวเถียนมองคนที่อยูไม่ไกลจากเรา เหมือนว่าจะเป็นรองอธิการคนนั้นนะ

กลัวจำผิดน่ะ เพราะเราไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น

แต่คนข้าง ๆ เซียวหย่วนหยางเนี่ยสิ เธอจำได้ดีเลย อิ่นหรูอวิ๋นไม่ใช่หรือ?

เสี่ยวเถียนสับสนมากที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน

เซียวหย่วนหยางถูกส่งตัวมาเป็นครูใหญ่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือ แต่ไม่ได้ถามมานะว่าโรงเรียนไหน

ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นที่ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่มีใครได้ยินข่าวคราวเธออีกเลย

ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันที่สถานีรถไฟเล็ก ๆ แห่งนี้

เซี่ยหนานมองไปยังทิศทางนั้น สีหน้าพลันบิดเบี้ยวเหยเก

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนนั่นจะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่เซียวหย่วนหยางล่ะ?

ส่วนคนข้าง ๆ เขาเหมือนเธอจะเคยเจอมาก่อนนะ แต่จำไม่ได้ว่าใคร

แน่นอนว่าไม่ใช่ลูกสาวเขา

เธอเคยเจออยู่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเจ้าตัวเพิ่งอายุสิบสามสิบสี่ปีเอง

เซี่ยหนานถ่มน้ำลายใส่

“อย่าไปมองให้เป็นเสนียดลูกตาเลย”

เด็กสาวหัวเราะ

ไม่คิดว่าอาจารย์จะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย

ตอนแรกก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นแบบนั้น

พอขึ้นมาบนตู้โดยสารกลายเป็นว่าเรากับเขาต้องอยู่ด้วยกัน

ในห้องเล็ก ๆ ทั้งสี่คนได้แต่ยืนมองหน้ากัน

เซียวหย่วนหยางรู้จักเซี่ยหนานอยู่แล้ว และรู้จักเสี่ยวเถียนด้วย

ส่วนอิ่นหรูอวิ๋นก็รู้จักคนทั้งสองเหมือนกัน

ทีแรกคิดว่าการขึ้นรถไฟในสถานีเล็ก ๆ แห่งนี้คงจะมีโอกาสเจอคนรู้จักน้อย แต่หวยดันออกมาแบบนี้เสียอย่างนั้น

สีหน้าของแต่ละคนเลยดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไร

โดยเฉพาะเสี่ยวเถียนที่มีความแค้นกับทั้งสองคนนี้

เซียวหย่วนหยางหรือรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงถูกโยกย้ายมาเป็นครูใหญ่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือ

ฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าคนฉลาดจะรู้ว่าเขาโดนลดตำแหน่ง

รองอธิการมหาวิทยาลัยที่สำคัญกับมหาวิทยาลัยในมณฑลยังไม่เหมือนกันเลย

“บังเอิญจังเลยนะอาจารย์เซี่ยหนาน!” เซียวหย่วนหยางแทบจะกัดฟันพูด

เหตุการณ์ครั้งนั้นเซี่ยหนานมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

ถ้าไม่คิดเป็นคนดีเข้ามาแส่เรื่องคนอื่น บางทีมันอาจไม่ยุ่งยากแบบนี้ก็ได้

ถึงจะคิดในใจแต่ตัวเองกลับรู้ดีกว่า ต่อให้อีกฝ่ายไม่ยื่นมือเข้ามาก็คงยากเกินควบคุมไว้ได้อยู่ดี

เพราะเส้นสายของนังเด็กคนนี้มันแข็งแกร่งมาก และตัวเขาในตอนนั้นก็คาดไม่ถึงเลยสักนิด

ส่วนความรู้สึกของอิ่นหรูอวิ๋นที่มีต่อเสี่ยวเถียนถือว่าซับซ้อน

ตอนแรกเธอเป็นคนไปหมายหัวเขา แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ทำร้ายอะไรตนเลย

ดังนั้นความผิดล้วนเป็นของตัวเองทั้งนั้น

หลังจากตกมาอยู่ในสถานการณ์นี้ และได้กลับมาพบกับคนที่เคยคิดจะเอาชนะ อิ่นหรูอวิ๋นก็ได้แต่ละอายใจ

สีหน้าเธอเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายถึงเอ่ยออกมา

“บังเอิญจังเลยซูเสี่ยวเถียน ไม่คิดว่าจะได้เจอบนรถไฟด้วย”

เสี่ยวเถียนอยากจะตอบเหลือเกินว่าถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอคนแบบแกเลยจริง ๆ

แต่เธอจะหาเรื่องบนรถไฟไม่ได้

“บังเอิญจริง ๆ นั่นแหละ!” เด็กสาวเอ่ยเบา ๆ แล้วเก็บสัมภาระ

เซี่ยหนานนอนเตียงฝั่งเดียวกับเซียวหย่วนหยาง ส่วนเสี่ยวเถียนกับอิ่นหรูอวิ๋นนอนเตียงกลาง เพียงแต่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน

หลังจากเก็บของเสร็จ เสี่ยวเถียนนั่งคุยกับเซี่ยหนาน

ส่วนคนฝั่งตรงข้ามทำเป็นไม่เห็น

เซี่ยหนานอารมณ์ดีมาก ไม่ได้ตื่นเต้นแบบนี้มานานแล้ว

เมื่อก่อนผู้คนยังเป็นมิตรกันอยู่เลย ไม่รู้ว่าทำไมความใกล้ชิดเหล่านั้นถึงได้หายไป

“เดี๋ยวหนูเอาไปน้ำร้อนมาให้นะ อาจารย์ดื่มสักหน่อย” เสี่ยวเถียนถือถ้วย

ใบหนึ่งเป็นสีเงิน อีกใบเป็นสีชานม

มันเป็นแก้วเก็บความร้อนที่ซื้อมาจากตัวระบบน่ะ

แต่เธอบอกชาวบ้านเขาว่าซื้อจากทางใต้แทน

เซี่ยหนานไม่ได้สงสัยแก้วส่วนของตัวเองด้วย

ถ้าเอากระติกน้ำร้อนขึ้นมาใช้บนรถไฟจะสะดวกสบายมากเลย

ตอนไปเอาน้ำเสี่ยวเถียนเดินนำ ด้านหลังตามมาด้วยอิ่นหรูอวิ๋น

“เสี่ยวเถียน…”

“สหาย เราไม่สนิทกันนะ อย่ามาใช้ชื่อเรียกกันอย่างคุ้นเคยแบบนี้สิ” เสี่ยวเถียนเอ่ยเสียงเย็น

ตอนที่อีกฝ่ายออกไปจากหอพัก เด็กสาวรู้สึกว่าโชคดีจริง ๆ

คงน่าเศร้าถ้าต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้

“คุณซูเสี่ยวเถียน มันเป็นความผิดของฉันเอง เป็นฉันเองที่ทำลายชีวิตดี ๆ ของตัวเองไป” อิ่นหรูอวิ๋นเอ่ยด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “อย่างที่เขาว่ากัน ถ้าเริ่มต้นดีทุกอย่างก็จะดีไปด้วย!”

เสี่ยวเถียนไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้

เธอมองด้วยความตกใจ

อิ่นหรูอวิ๋นกล่าว “ฉันอิจฉาคุณมากเกินไป มันจึงพาฉันไปสู่เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับ!”

สิ้นเสียง น้ำตาของเธอไหลออกมาทันที

เรื่องบางเรื่องก็สายเกินไปที่จะเสียใจเหมือนตัวเองในตอนนี้ ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหนก็ไม่อาจเอากลับคืนได้

“ความอิจฉาทำให้คนเป็นบ้าได้นะ เปลี่ยนจนกลายเป็นคนละคนเลย แต่ในเมื่อเธอตระหนักได้ ทำไมไม่เริ่มต้นใหม่ล่ะ?”

“เริ่มต้นใหม่หรือ?”

“คุณยังสาวอยู่เลย ทำไมต้องมาทำเรื่องลดคุณค่าตัวเองด้วย? ถึงบางอย่างจะเอากลับมาไม่ได้ แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ถูกเอาไปจนหมดเสียหน่อย!”

ว่าจบก็สะบัดหน้าไปเติมน้ำทันที

อิ่นหรูอวิ๋นสอบเข้ามหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงได้ด้วยความสามารถของตัวเอง เห็นเลยว่ามีความสามารถอยู่บ้างแค่เลือกเส้นทางผิดก็เท่านั้น

ต่อให้โดนไล่ออกก็ไม่ได้ทำลายอนาคตของเธอจนหมดสิ้นเสียหน่อย

ถ้าสอบเข้าใหม่ เรียนใหม่ ใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ อาจจะดีกว่าการติดตามเซียวหย่วนหยางด้วยซ้ำ

อิ่นหรูอวิ๋นเฝ้ามองอีกฝ่ายจากไป ริมฝีปากพึมพำในสิ่งที่เด็กสาวพูด…